Book & Coffee:รักใสๆกับนายหมาป่า ตอน ความจริงของรักเรา

           แสงอาทิตย์อุ่นๆ สาดส่องเข้ามาภายในห้องของเมย์เพื่อปลุกให้เธอตื่นขึ้นมา จากความฝัน  แต่วันนี้เธอไม่ต้องรีบตื่นเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุด

          “อืม....” เธอตื่นขึ้นมาพลางมองไปรอบๆห้อง ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้ว เธอรีบลุกขึ้นมาปฎิบัติภารกิจส่วนตัวของเธอ ก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง

          “อ่าวพี่ลงมาแล้วหรอคะ?” น้องสาวที่นั่งยู่บนโซฟาถาม หลังจากที่เห็นเมย์เดินลงมา “พ่อกับแม่ไปแล้วหรอ?”

          “อ๋อ เขาไปตั้งนานแล้วล่ะ” น้องสาวตอบพลางดูทีวีต่อไป

          เมย์เดินไปที่ห้องครัวเพื่อไปหาอะไรกิน แต่ระหว่างนั้นก็มีเสียงเคาะประตูที่หน้าบ้าน “ก๊อกๆ” “ใครเคาะประตูน่ะ?” เมย์คิดก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู

          “เอี๊ยดด” และเมื่อเธอเปิดประตูออกมาเธอก็ต้องตกใจ เพราะสิ่งที่อยู่หน้าเธอ คือมนุษย์หมาป่าร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อเชิ้ตขาว ผูกไทน้ำเงิน และคลุมทับด้วยเสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาล สะพายกระเป๋าเป้ กำลังยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับถือกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้อยู่

          ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นมนุษย์หมาป่าแต่เธอไม่ได้กลิ่นสาบของหมาออกมาจากตัวของเขาเลย กลับมีกลิ่นน้ำหอมโชยออกมาแทน และสิ่งที่ทำให้เธอต้องอึ้งคือหน้าตาของเขา ถึงแม้ว่าหน้าของเขาจะเป็นหมาป่า แต่มันก็เป็นหมาป่าที่หน้าตาเข้มปนทะเล้นไปในตัว

          “เออ....ขอโทษนะครับ ที่นี่คือบ้านของคุณแอนนาหรือเปล่าครับ?” มนุษย์หมาป่าถาม

          “...” เมย์ไม่ตอบ เพราะเธอกำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าเธอ

          “เออ...ขอโทษนะครับ” มนุษย์หมาป่าพูดอีกรอบหนึ่ง เพื่อดึงสติของเธอกลับมา

          “อ๋อ..เออ...ใช่” เมย์ตอบ

          “แล้วคุณคือแอนนาหรือปล่า?”

          “ไม่ใช่...นั่นชื่อแม่ฉัน ฉันคือลูกของเขาชื่อเมย์”เมย์ตอบ

          “อ่าว แล้วคุณแอนนาไปไหนล่ะ?”

          “แม่ฉันไปต่างประเทศน่ะ อีกสองอาทิตย์กลับ” เมย์ตอบ

          “อ๋อ...งั้นหรอ...” มนุษย์หมาป่าพูดก่อนที่จะหยิบบัตรที่อยู่ในกระเป๋าเขาออกมาแล้วยื่นให้เมย์

          “นี่บัตรประจำตัวของฉัน” มนุษย์หมาป่าพูด “ขอแนะนำตัวหน่อย...ฉันชื่อเดม่อน เป็นครึ่งคนครึ่งหมาป่า” “เข้ามาก่อนสิ” ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรเมย์ก็พูดเชิญเขา “เช็ดเท้าก่อนเข้าบ้านด้วย” เมย์พูดพลางชี้ไปที่พรมเช็ดเท้าที่วางอยู่หน้าประตู

          “รู้แล้วน่า...” มนุษย์หมาป่าพูด ก่อนที่จะเช็ดเท้าแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

          “นี่ลิซ พี่มีสมาชิกใหม่มานำเสนอ เดม่อน” เมย์บอกน้องสาวของเธอ

          “หา?” ลิซสงสัย ก่อนที่เดม่อนจะเดินเข้ามา

          “ว้าว! หมาน้อยน่ารัก!” เธอรีบวิ่งเข้ามากอดเดม่อนทันทีโดยที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลัวแต่อย่างใด

          “เออ...แฮะๆ” เดม่อนทำอะไรไม่ถูก

          “นี่น้องสาวฉันเอง ลิซ” เมย์พูดแนะนำ

          “โอ้ย! เบาๆหน่อยสิ ฉันจะหายใจไม่ออกเอานะ” เดม่อนพูดก่อนที่จะลูบหัวลิซอย่างเอ็นดู ก่อนที่ลิซจะคลายกอด

          “ว้าว นี่หรอเดม่อน” ลิซถาม “เขาดูไม่น่ากลัวอย่างที่คิดเอาไว้เลยแฮะ แถมยังดูน่ารักกว่าอีก” เมย์เองก็คิดเช่นเดียวกัน แต่เธอไม่บอกแค่นั้นเอง

          “นั่งก่อนสิ” เมย์พูดเชิญ เดม่อนก็เดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนที่เขาจะวางกระเป๋าสำภาระของเขา

          “เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้” เมย์พูด

          “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่หิว” เดม่อนพูดก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาเล่น

          เมย์ค่อยๆเดินมานั่งข้างๆเขา “นี่...แล้วนายมาทำอะไรที่นี่หรอ?”

          “ฉันมาเรียนต่อ”

          “แล้วนายเรียนอยู่ชั้นไหนแล้วล่ะ?”

          “ถ้าในภาษาของพวกเธอ ก็ระดับปริญญาตรีน่ะ” เดม่อนตอบ “เอาง่ายๆก็คือ ฉันเรียนมหาลัย”

          คำตอบนั้นทำให้เธออึ้ง เพราะเธอก็เรียนมหาลัยเช่นกัน “แล้วนายเรียนคณะไหนล่ะ?”

          “ก็คณะเดียวกับเธอไง” เดม่อนตอบพลางมองมาที่เมย์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

          “...” เมย์ถึงกับอึ้งไปสักพักหนึ่ง “จริงหรอ ฉันไม่เชื่อหรอก”

          เดม่อนหยิบบัตรประจำตัวนักศึกษาขึ้นมาให้เมย์ดู เดม่อนเรียนคณะเดียวกับกับเธอ แถมยังเรียนมหาลัยเดียวกันกับเธออีก

          “นี่เดม่อน” ลิซเรียก

          “หืม?”

          “ทำไมคุณถึงไม่เป็นคนปกติในตอนกลางวันล่ะคะ?”

          “อ๋อ คือฉันเป็นพวกครึ่งคนครึ่งหมาป่าน่ะ ฉะนั้นฉันเลยไม่เปลี่ยนเป็นคนในตอนกลางวันยังไงล่ะ” เดม่อนตอบพลางลูบหัวลิซ

          “เอาล่ะ พี่ต้องพาเขาไปที่ห้องของเขาแล้วล่ะ” เมย์พูดกับลิซก่อนที่จะหันมาพูดกับเดม่อน “ตามฉันมา ฉันจะพาไปดูห้องของนาย”

          เมย์พาเดม่อนเดินไปชั้นสองของบ้าน ซึ่งมีห้องอยู่ที่ริมสุดของทางเดิน “นายนอนที่ห้องนั้นนะ” เมย์บอกก่อนที่จะเปิดประตูห้องเข้าไปที่ห้องนั้น

          ภายในห้องก็เป็นห้องเล็กๆ มีห้องน้ำอยู่ภายใน มีเตียง และโต๊ะคอม

          “นายนอนนี่แล้วกัน” เมย์พูด

          “โห...ทำไห้องมันดูเล็กจังเลยล่ะ?” เดม่อนถาม

          “อ้าว ก็ฉันไม่มีห้องเหลือแล้วนี่นา”

          “โถ ทำไมเธอต้องต้อนรับแขกอย่างนี้ด้วยเนี่ย” เดม่อนพูด “ถามจริงเหอะ แขกคนอื่นที่มา เธอทำอย่างนี้ไหมเนี่ย?” เดม่อนพูดติดตลก

          “นี่! ฉันมีห้องให้นายก็บุญแค่ไหนแล้ว! ยังมาเรื่องมากอีก!” เมย์พูดสบถออกมา

          เดม่อนเมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็ก้มตัวลงให้ใบหน้าของเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับเธอ “ถ้าหากว่าฉันจะนอนห้องเธอล่ะ?”

          นั้นทำให้เมย์ถึงกับหน้าแดงแทบไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปซ่อนไว้ที่ไหน “ไอ้บ้า! นอนอะไรห้องเดียวกัน! บ้า!” เธอพูดก่อนที่จะผลักเดม่อนให้เข้าไปในห้องโดยที่ใบหน้าของเธอยังคงแดงอยู่ “นายนอนนี่ไป!” “ปัง” เธอปิดประตูอย่างแรง

          “งี่เง่าที่สุดเลย....แต่...” เธอค่อยๆหันไปมองที่หน้าประตูห้องของเขา “ทำไมฉันถึงชอบเขาล่ะ...”

END

Chapter 2