Last Judgment Day วันพิพากษาครั้งสุดท้าย

ทรอยเสกกระสุนน้ำจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามแต่ทุกนัดยิงไปเหมือนจงใจทำให้พลาด พื้นที่เรียบเนียนกลับกลายเป็นพื้นที่ชุ่มไปด้วยน้ำ 

“ผมมีอะไรจะถามด้วยแหละ”เด็กหนุ่มผมฟ้าพูดพร้อมกลับการโจมตีไปด้วย 

“ถ้ามีอะไรพูดก่อนจะตายก็เชิญเพราะนี้คือโอกาสสุดท้ายของแกแล้ว” 

“รู้ไหมว่าน้ำโดนกับไฟฟ้าจะเกิดอะไรขึ้น”เขาถามขึ้นโดยที่ยังคงหลบไฟฟ้าพวกนั้นอย่างสบายซึ่งไม่ต่างอะไรกับเต้นรำถ้ำกลางกระแสไฟฟ้าที่พุ่งเข้ามาไม่หยุด 

“ถ้าแกไม่รู้ ฉันก็จะตอบให้เอาบุญ…ถ้าน้ำโดนไฟฟ้ายังไงก็ช็อคอยู่แล้ว”บาร์ลินตอบออกไปโดยไม่เอะใจถึงคำถามนั้น 

“แล้วรู้ไหมว่าทำไมผมถึงยิงกระสุนน้ำพลาด” 

“เพราะแกอ่อนยังไงล่ะ รู้ว่าอ่อนแอก็ยังไม่ยอมแพ้…หึ โง่สิ้นดี”เด็กหนุ่มสายฟ้ามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ดูถูกโดยยังคงไม่เอะใจกับอะไรบางอย่าง 

“ถึงจะโง่ แต่ก็ไม่เหมือนใครบางคนหรอกที่ยังไม่รู้ตัว” 

“หมายความว่ายังไง หรือว่าที่แกยิงพลาดเพื่อจุดประสงค์นี้” 

“คิดตอนนี้ก็ช้าไปเสียแล้ว” 

บาร์ลินที่กำลังจะกระโดดหลบก็โดนมวลน้ำจากพื้นจำนวนมากห่อหุ้มตัวเองเอาไว้ กระแสน้ำเริ่มสร้างน้ำวนขึ้นเพื่อทำให้คนข้างในทรมาน คนที่เริ่มหายใจไม่ออกก็คิดจะร่ายเวทย์เพื่อระเบิดน้ำพวกนี้ 

“ถ้าเป็นผมจะไม่ทำเช่นนั้นนะ”คำเตือนของผู้กระทำเอ่ยเตือนขึ้นแต่ช้าไปเสียแล้ว กระแสไฟฟ้าออกมาจากตัวบาร์ลินเพื่อหวังจะระเบิดกลับย้อนเข้าหาตัว ไฟฟ้าทำปฏิกิริยากับน้ำทำให้เกิดไฟช็อคที่รุนแรงขึ้น  

การประลองได้จบลง ทรอยเป็นผู้ชนะ ส่วนบาร์ลินนั้นถูกส่งตัวไปรักษาอย่างเร่งด่วน 

สายตาของเขาหันไปสบตากับหัวหน้าเผ่าที่เฝ้ามองเขามาแต่แรก จอมเวทย์หนุ่มเดินออกไปจากลานประลองไปโดยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มบนมุมปากของใครบางคน 

“ตรวจสอบเด็กที่ชื่อ ทรอย ซะ” 

“ขอรับ” 

“สงสัยว่าการทดสอบครั้งนี้จะมีคนน่าสนใจอยู่สินะ…หึ ชักสนุกแล้วสิ” 

การทดสอบยังคงดำเนินต่อไป จอมเวทย์หนุ่มก็ยังคงชนะเรื่อยมาด้วยวิธีที่แสนง่ายจนคนที่แข่งด้วยหรือคนรอบข้างถึงกับกุมกับมัน เพราะมันง่ายจนไม่อยากจะเชื่อว่าสามารถทำได้ 

ง่ายที่ว่านั้นตั้งแต่ทรมานคู่แข่งในมวลน้ำวน หรือหยุดการโจมตีด้วยม่านพลัง หรือการโจมตีตรงๆ โดยเหมือนไม่รุนแรงเพราะใช้แต่เวทย์ง่ายๆ แต่กลับทวีความรุนแรงจนหน้าตกใจ และคู่แข่งแต่ละคนใช่ว่าจะง่ายๆ ส่วนมากจะติดอันดับท็อปๆ ทั้งนั้น ส่วนคนที่รู้ชะตากรรมอยู่แล้วก็ยอมแพ้ก่อนจะขึ้นซะอีก จนทำให้เขารู้สึกเซ็งไม่น้อย นี้ยังไม่นับหัวหน้าเผ่าที่จ้อมมองเขาทุกฝีก้าวด้วยนะ ถ้าคุยได้เขาคงขึ้นไปคุยนานแล้วแต่ทำไม่ได้นี้สิ ถ้าทำก็ไม่ต่างอะไรกับพาตัวเองไปตายเพราะฉะนั้นอย่าหาเหาใส่หัวเป็นอันขาดถ้ายังรักชีวิตอยู่แต่มันจะนานชักแค่ไหนเชียว ปัจจุบันยังเสียวสันหลังไม่ใช่น้อย 

การประลองได้มาถึงรอบสุดท้าย จอมเวทย์หนุ่มได้เผชิญหน้ากับเด็กสาวผมแดง ผู้มีสถานะเป็นเพื่อนที่เขาได้รู้จักก่อนมาทดสอบ 

“ไม่คิดว่านายจะมาได้ขนาดนี้”เด็กสาวพูดอย่างยิ้มๆ ก่อนจะเสกลูกไฟจำนวนมากล้อมรอบร่างของเธอ 

“สงสัยเพราะโชคแน่เลย”เด็กหนุ่มยิ้มรับโดยไม่ลืมเสกกระสุนน้ำหลายๆ นัดเอาไว้ข้างหลังเหมือนกัน 

“เลิกหลอกคนอื่นแล้วใช้พลังที่แท้จริงของนายสักที”รอยยิ้มที่เคยส่งให้เขากลับหายไป แทนที่ด้วยน้ำเสียงที่มีความขุ่นเคืองแทน 

“พูดเรื่องอะไรกันนะ นี้แหละพลังของผม” 

“โกหก! ฉันดูออกแต่แรกแล้วล่ะ การเสแสร้งแบบนั้นกับพลังที่แสดงออกมา…ฉันรู้หมดแล้ว เลิกเล่นได้แล้ว ทรอย ไม่สิ…ไนยา”คำพูดสุดท้ายถูกพูดออกมาเบาๆ ให้ได้ยินเพียงเขาและเธอเท่านั้น 

เขาตกใจ…เพราะเธอรู้อะไรบางอย่างที่ไม่ควรรู้…ตั้งแต่เมื่อไรกันแล้วเธอคนนี้เป็นใครกัน…ตอนนี้รู้เพียงแค่ว่าต้องกำจัดก่อนที่จะสายเกินไป… 

“ผมว่าเรามาเริ่มกันเถอะ”ทรอยพูดขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องที่คุยกัน 

“อะไรกัน~ แค่นี้ทำมาเป็นเปลี่ยนเรื่อง…ไม่ไหวๆ”แล้วนั้นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มต่อสู้กัน 

ลูกไฟจำนวนมากพุ่งเข้าไปเด็กหนุ่มซึ่งเขาก็ใช้กระสุนน้ำต้านเอาไว้ ครั้งแล้วครั้งเล่า การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปไม่หยุด ทั้งสองสู้กันอย่างสูสี ไม่มีใครยอมใคร 

“ทำให้มันจบๆ กันสักที”เด็กสาวผมแดงเสกให้เวทย์ไฟปกคลุมร่างของเด็กหนุ่มเพื่อหวังจะทรมานคนที่อยู่ข้างในไฟจนต้องเอ่ยคำยอมแพ้ออกมา 

“ใครมันจะยอมกันล่ะ”เด็กหนุ่มผมฟ้าสร้างน้ำปกคลุมร่างตัวเองเพื่อป้องกันไฟ แต่ทว่าไฟนั้นร้อนเกินไป น้ำที่ปกคลุมกลับละเหยออกทั้งหมด 

“อึก!”ร่างของเขาทรุดลงกับพื้น เปลวไฟเริ่มบีบเข้ามาเรื่อยๆ  

วาบ! เสียงสว่างจ้าได้ปรากฏขึ้น เปลวไฟที่เคยปกคลุมร่างข้างในกลับสลายหายไป ภายในที่ควรจะเป็นเด็กหนุ่มแต่กลับกลายเป็นเด็กสาวผมสีฟ้ายาวสลวยและมีดวงตาสีฟ้า ใบหน้าดูอ่อนหวานซึ่งขัดแย้งกับดวงตาในตอนนี้มา ดวงตาที่มองไอด้วยความรู้สึกเย็นชา 

“เจ้าได้เล่นผิดคนแล้ว”ลักษณะการพูดได้เปลี่ยนไป 

“ออกมาสักทีนะ…ไนยา”ไอกระตุกยิ้มออกมาก่อนที่ร่ายเวทย์ไฟใส่คนตรงหน้าแต่มันก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อคนตรงหน้าเธอได้ร่ายเวทย์บทนึงขึ้นมา 

“ข้าขอวินวอน…สายน้ำแห่งชีวิต…จงทำลายร่าง ณ เบื้องหน้าข้า”ทันทีที่ไนยาร่ายเวทย์นั้น มวลน้ำที่รุนแรงพุ่งเข้าใส่เด็กสาวผมแดงทันที กระแสที่ไหลเฉียวก่อเกิดเป็นน้ำวน 

“พอได้แล้ว!”หัวหน้าเผ่าเอลฟ์ได้ตะโกนขึ้นก่อนที่น้ำวนจะสลายหายไปด้วยฝีมือของผู้พูด 

“จบสักที”เด็กสาวผมฟ้าถอนหายใจออกมาหลังจากนั้นก็รีบเดินไปดูอาการของคู่ต่อสู้ของเธอ 

“ข้าขอโทษ~ เจ้าไม่เป็นไรนะ”ไนยาพูดด้วยความสำนึกผิดที่ใช้เวทย์ที่รุนแรงจนเกินไป 

“เธอนี้…สุดยอดไปเลยนะ”ไอพูดออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะหมดสติลงไป