หวานใจของนายซุปตาร์

               ในที่สุดวันงานก็มาถึงซักที หลังจากที่ซ้อมกันอย่างบ้าคลั่ง

 การแสดงวันงาน

          หลังจากการแสดงเริ่มต้นขึ้น จนดำเนินเรื่องมาถึงตอนท้ายซึ่งเป็นจุดที่ทำให้ผู้ชมหนานแน่เพราะฉากที่มีพี่ซันเยอะมาก 

               (การแสดง)

     หลังจากฉันเต้นรำเสร็จฉันก็เดินตามเจ้าชายมาสวนดอกไม้

     " ข้าไม่เคยพาใครมาที่นี่"

     " ห๊าสวนลับในวัง"เราสองคนเดินไปเรื่อยๆแล้วหยุดเพื่อจ้องตากัน

     " ชอบที่นี่จัง"ฉันได้มองไปรอบๆสวนดอกไม้และหมุนตัวไปรอบๆ

     " เธอสวยจัง"

     " ขอบพระทัยเพค่ะ เจ้าชาย"

     " เธอจะไม่บอกหน่อยเหรอว่าเธอคือใคร"

     "ถ้าหม่อมฉันบอกไปทุกอย่างอาจจะเปลี่ยนไป"

     " ฉันไม่เข้าใจก็แค่บอกชื่อเธอมาก็ได้นิ"

     " อ๋อ  ฉันชื่อ "อยู่ๆเสียงนาฬิกาก็ดังขึ้น

     " ห๊ะ  ฉันคงต้องไปแล้ว  มันอธิบายยาก  เอ่อ กิ้งก่ากับฟักทองและทุกอย่าง"ฉันก็เลยวิ่งหนีเดี๋ยวนั้นเธอจะไปไหนเหรอ

            เจ้าชายวิ่งตามฉันมา  แต่แล้ววิ่งตามไม่ทัน  เหลือเพียงรองเท้าแก้วไว้ให้

           ฉันแอบไปดูพี่ซันแล้วบทเพื่อจะได้เตรียมตัวหาซินเดอเรลล่า  ยอมรับเลยพี่ซันแสดงดีมาก  สุดยอดเลย และบทต่อไปฉันต้องร้องเพลงสิน่ะ  เพราะเขาลองรองเท้าแก้วหมดแล้วลาเวนเดอร์ฟ้า

(เพลง)

ดิลลี่ ดิลลี่ ลาเวนเดอร์เขียวหากเป็นราชา

ดิลลี่ ดิลลี่ ขอเธอผู้เดียวบอกไว้ให้ซึ้ง

ดิลลี่ ดิลลี่ ติดตรึงถึงฝันจากใจของฉัน 

ดิลลี่ ดิลลี่ ขับเพลงหรรษาเมื่อเป็นชายา

ดิลลี่ ดิลลี่ ขององค์ราชาผู้ใดที่ได้

ดิลลี่ ดิลลี่  บอกไว้ให้รู้คือฉันผู้นี้ ดิลลี่ ดิลลี่ ที่คอยทำอยู่

          “ นั่นเสียงใคร  ไปตามนางมา  ” เจ้าชายซันเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อฉันเดินออกมาพี่ซันก็เอ่ยถามฉัน

          "เธอคือใคร"

          "ฉันคือซินเดอเรลล่า  ฝ่าบาทฉันไม่ใช่เจ้าหญิง ไม่มีราชรถ ไม่มีพ่อแม่  ไม่มีทรัพย์สมบัติ ไม่รู้แม้กระทั่งว่ารองเท้าแก้วคู่นั้นจะพอดีไหม  แต่ถ้าพอดีจะทรงเลือกหม่อมฉันไหม  หญิงชาวบ้านธรรมดาที่รักพระองค์ "

          " แน่นอนฉันเลือกสิ แค่เพียงแต่เธอเลือกฉัน อย่างที่ฉันเป็น  เชิญ " 

          ในที่สุดฉันก็ได้ลองรองเท้า  ฉันก็ใส่ได้ แล้วซินเดอเรลล่าได้เข้าไปในพระราชวังกับเจ้าชาย

      "ในที่สุดข้าก็หาเธอเจอ " พี่ซันในฐานะแสดงเป็นเจ้าชายก็ค่อยๆจับไหล่และโน้มตัวมาจูบฉันเขาทำเป็นว่าใช้มุม แต่ความจริงแล้วเขาจูบฉันจริง  แย่แล้วจูบแล้วของฉัน 

               หลังจากที่แสดงเสร็จทุกคนในห้องประชุมต่างมีคำชมต่างๆนานา  เพราะงานนี้แท้ๆทำให้ฉันเป็นที่รู้จัก 

          " นี่พี่ซัน  ทำไมพี่จูบจริงละ " ฉันเริ่มได้สติว่าโดยจูบเลยทำให้ฉันหงุดหงิด

          " ให้มันสมจริงไง อย่าบอกน่ะว่าจูบแรก  "

          " พี่ซัน  ไอ้พี่บ้า ริกะถือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคือการแสดง "

          " พี่จะไม่มีวันลืมเลย"

          " ไอ้พี่บ้า"ฉันเหลืออดกับพี่บ้านี้จริงๆ เมื่อแสดงเสร็จททุกคนก็ออกไปหน้าเวทีเพื่อแสดงความขอบคุณ หลังจากฉันลงจากเวทีแล้วมีพี่คนนึงเดินมาหาพี่ซัน 

           " พี่กี้  นี้ลูกสาวของน้าแดน"พี่ซันแนะนำฉันให้ผู้ชายคนนี้ได้ทราบ  ฉันก็พร้อมยกมือไหว้

          " หวัดดีจ๊ะ  หน้าตาน่ารักเชียว  เห็นแต่แดนเล่าให้ฟัง" ถ้าสนิทกับพ่อน่าจะอยู่บริษัทเดียวกันดูท่าจะสนิทกับพี่ซันน่าจะเป็นผู้จัดการส่วนตัว

          " ขอบคุณคะ" ฉันต้องอ่อนน้อมถ่อมตนก่อนสิ

          " เออ..นี้ซัน นายจูบน้องจริงใช่ไหม" พี่ซันได้แต่พยักหน้ารับความจริง

          " ซัน...ทำอะไรไม่ถามพี่ "

          " ไม่ใช่ค่ะแค่หามุมเอง   พี่ซันก็ไปแกล้งพี่เขา"

           "โอ๊ย...โล่ง  นึกว่าจูบจริง "ฉันปล่อยให้พี่ซันเขาคุยกับพี่กี้  ฉันเลยขอตัวกลับบ้านเพราะพ่อแม่รอรับแล้ว

                ตลอดทางฉันได้แต่นั่งเงียบเพราะมัวแต่คิดเรื่องจูบ แล้วเผลอเอามือถูปากตัวเอง ถูไม่ยอมหยุดจนแม่กับพ่อสงสัย

          " โดนจูบจริงเหรอลูก "

          " เปล่าสักหน่อย  ไม่มีทาง "

          " แล้วลูกสาวพ่อทำไมต้องถูปากตัวเองด้วย  พ่อเริ่มสงสัยแล้วน๊า" 

          " หนูขี้เกียจคุยกับพ่อแล้ว  นอนดีกว่า" พ่อฉันได้แค่ยิ้ม ฉันเลยแกล้งหลับเพื่อหนีปัญหาขี้เกียจคุย  แต่ฉันก็ไม่วายที่จะปรือตามาดูว่าพ่อแอบมองมาไหม 

               ฉันหลับจนมาถึงบ้านและรีบเดินขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า 

          " จิโร่...ฉันมีเรื่องจะบอกแก"

 ตึ๊ด ๆ ๆ

           พริ้งโทรมาทำไมว๊ะเนี้ย

           " พริ้ง  ว่าไงมีอะไรให้รับใช้ค่ะ"

          " นี่แกอาทิตย์หน้าก็วันเกิดแก้วแล้วน่ะ"เออ..จริงด้วยว๊ะแล้วจะเอาอะไรให้ดีล่ะ

          " แล้วแกจะเอาอะไรให้มันอ๊ะ"

          " ฉันว่าจะไปหาซื้อรูปพี่ซันมาให้มัน  มันคลั่งมาก"

          "อืม  เดี๋ยวฉันคิดก่อนน่ะว่าจะให้อะไรมัน"

          "อืม..แค่นี้แหละ กลัวแกลืมเลยมาเตือน "

  ก๊อก ๆ ๆ

               ริกะ

            " พริ้งแค่นี้ก่อนน่ะ แม่เรียก "

          "จ๊ะ บาย "ฉันวางสายแล้วเดินไปเปิดประตูให้แม่

           " มีอะไรค่ะแม่ " ฉันสงสัยปกติแม่จะไม่ค่อยมาเรียกฉันเวลาที่ฉันพัก

          " ลงไปข้างล่างกับแม่หน่อย"ฉันเป็นเด็กที่เชื่อฟังแม่ ฉันเดินตามแม่ลงไปด้านล่าง   ฉันเดินมายังห้องอาหารกลับพบว่าพี่กี้เขามาบ้านฉันทำไมว๊ะทำไมพ่อยิ้มดีใจขนาดนั้น

           " ริกะมานั่งตรงนี้มา"พ่อเรียกฉันไปนั่งข้างๆ

          "สวัสดีค่ะพี่กี้"

          " อ๊ะน้องก็มาแล้ว  เข้าเรื่องเลยแล้วกัน  คือพี่อยากให้ริกะเป็นเด็กในสังกัดพี่อ่ะ"ห๊ะมันไม่จริงใช่ไหมที่ฉันจะได้เป็นนักแสดง  ฉันว่าฉันฝันไปแน่นอน  แล้วมันก็เป็นฝันร้ายด้วย สำหรับฉัน ฉันยังไม่พร้อม

          " เออ...ไม่น่าสนหรอกมั้งค่ะ"

          " นั่นไงผมบอกแล้วว่าริกะจะปฏิเสธ  เพราะริกะกลัวทำไม่ได้"โหว..กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าแม่เลย

          "กลัวซะที่ไหน ทำไมจะไม่กล้าล่ะ"

          " งั้นตกลงน่ะจ๊ะ"

          " ได้ค่ะ "

           " เป็นอย่างที่ซันบอกจริงๆ ว่าใช้แผนนี้แล้วจะสำเร็จ"ตายห่าละหลงกลจนได้  ฉันเกลียดไอ้พี่ซัน ฉันเผลอไปตกลงจนได้เปลี่ยนใจไม่ได้อีกแล้วแต่ลองพูดข้อเสนอก่อนแล้วกัน

          "พี่กี้ค่ะหนูตกลงก็ได้ค่ะ  แต่หนูขอเริ่มที่โฆษณาก่อนนะคะ อย่าเพิ่งให้งานใหญ่"

          " จ๊ะตกลง" เมื่อเราได้ข้อตกลงกันเรียบร้อยฉันเลยขอตัวกลับไปที่ห้องเหมือนเดิม  สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือฟังเพลงแค่นั้นเอง 

               ไลน์(เสียงไลน์)

          " มาหาที่ห้องหน่อยสิหรือว่าไม่กล้า  กลัวอ๊ะดิ "เอาอีกแล้วพี่ซันมาไม้นี้อีกแล้ว  คิดว่าฉันกลัวเหรอ  ฉันจะไปหรือไม่ไปดีน๊า  ไปแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้น ไปแล้วกันฉันเดินไปที่ห้องพี่ซัน เพราะฉันไม่เคยให้ใครมาดูถูกขนาดนั้น

          ก๊อก ๆ ๆ

          " พี่ซัน"

          " เข้ามาดิ ประตูไม่ได้ล๊อก "ฉันเปิดประตูเข้าไปฉันแทบตะลึง  เพราะคนที่รู้ใจฉันดีที่สุดคือพี่ซัน ณ ตอนนี้

          " ขอบคุณมากพี่  ริกะชอบมาก "