จ้าวยุทธภพเหนือฟ้าออนไลน์

9.8

เขียนโดย ACInterfes

วันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2561 เวลา 21.31 น.

  20 ตอน
  0 วิจารณ์
  15.73K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2561 21.37 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

9) บทที่ 9

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผ่านไป 10 นาที หยิงฉางก็พบกลุ่มคนทั้ง 60 คน เขาไม่รอช้าสั่งให้หลินปิงตามไปอย่างเงียบๆ ทันที

"เอาอย่างไงต่อหยิงฉาง" หลินปิงถามอย่างสงสัย

"เราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะไปที่ไหน เพราะฉะนั้นเราต้องตามไปติดๆ อย่างนี้เรื่อยๆ ไปก่อน...เมื่อถึงเวลาฉันจะบอกเอง" หยิงฉางพูดขึ้นอย่างเป็นงานเป็นการ หลินปิงพยักหน้ารับ

เวลาผ่านไปหลายต่อหลายชั่วโมง ก็เข้าสู่เวลาพลบค่ำ ผู้เล่น 60 กว่าคนที่มาถึงปากทางลานโล่งก็หยุดพัก 20 นาที และเดินตามหัวหน้ากลุ่มไปใหม่ หยิงฉางสะกิดเพื่อนรักของตัวเองให้ตามไปติดๆ

ไม่นานกลุ่มผู้เล่น 60 คนก็มาโผล่มาที่ลานโล่งแห่งหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยสัตว์อสูรจำพวกต้นไม้กินคนมากมายมหาศาล หยิงฉางที่เห็นเป้าหมายก็รีบเบรกตัวฉับพลัน

"ได้แผนยัง" หลินปิงถามขึ้น

"ที่โล่งเกินไป ทรัพยากรของเราและทักษะยุทธไม่ดีพอ ที่จะเริ่มแผนในที่โล่งแจ้งโดยไม่ได้เตรียมการมาก่อน เพราะฉะนั้นเราต้องรอดูกันต่อไป" หยิงฉางพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองหัวกลุ่ม และผู้เล่นอีกจำนวนมหาศาลกำลังเข้าฟาดฟันสัตว์อสูรต้นไม้กินคนอยู่อย่างขะมักเขม้น,เขม้นขะมัก หยิงฉางหันกลับมาก็เห็น หลินปิงกำลังสะบัดมือไปมา

"เป็นอะไร? " หยิงฉางถามอย่างสงสัย

"ร้อน! แม่งลมไม่มีเลย" หลินปิงพูดด้วยน้ำเสียงหอบๆ ก่อนจะแลบลิ้นออกมาแสดงละครต่อ หยิงฉางที่ได้ยินก็หูผึ่งทันที 'ร้อนเหรอว่าแล้วหยิงฉางก็เงยหน้ามองต้นไม้สูง 21 เมตร ซึ่งเขาคิดว่าสูงสุดในหมู่บรรดาต้นไม้ที่เขาเห็นแล้ว

"ฉันขอเวลาแป๊บหนึ่ง" หยิงฉางพูดจบ เขาก็โดดไปยังต้นไม้เป้าหมายทันที โดยทิ้งให้หลินปิงนั่งหอบลิ้นห้อยแบบงงๆ ฟูมม! เมื่อหยิงฉางขึ้นมาจุดสูงสุด เขาก็พบกับสายลมอ่อนๆ หยิงฉางไม่รอช้าหันไปมองที่โล่งแจ้งทันที

"เฮ้อ! ว่าแล้วเชียว" หยิงฉางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโล่งใจ เบื้องหน้าของเขาห่างออกไปจากที่โล้งแจ้งปรากฏยอดเขาขนาดใหญ่ ซึ่งมันตั้งเหมือนกับหอคอย และยังปิดทางลมอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ ด้วย แต่นั่นก็ปิดได้ไม่หมดสักเท่าไหร่

"รู้แล้วจะต้องทำอะไร...แต่! ฉันจะไปที่นั่นได้อย่างไง" หยิงฉางมองไปยังสัตว์อสูรต้นไม้กินคนจำนวนมหาศาล ที่โผล่ออกมาจากอีกฝั่งหนึ่ง เขาได้แต่ถอนหายใจแบบทิ้งขว้าง

"จากระยะนี้เข้าไปอีกฝั่งต้องอ้อมไปสินะ เมื่อถึงจุดนั้นน่าจะห่างจากยอดเขาไปเกือบ 300 เมตร" หยิงฉางเปิดกระเป๋ามิติดู ก็พบว่ามีระเบิดแสงเพียง ลูกเท่านั้น

"ต้องไปปรึกษาหลินปิงก่อนสินะ" หยิงฉางพูดจบก็ลงจากต้นไม้ และกลับมาที่เดิมทันที ก็พบกับหลินปิงที่กำลังแทะขนมรูปร่างอ่อยอยู่อย่างเมามัน

"มันใช้เวลากินไหม ไอ้แพนด้า! " หลินปิงได้ยินก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเก็บอ่อยใส่ในกระเป๋ามิติทันที หยิงฉางที่เห็นว่าอีกฝ่ายทำธุระเสร็จแล้วก็พูดต่อ

"ฉันมีแผนแล้ว แต่มีความเสี่ยงสูงมากเลยทีเดียว" หยิงฉางพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด แววตาทอประกายความไม่แน่นอนออกมา หลินปิงที่ได้ยินก็ถามขึ้นปัจจุบันทันด่วน

"ความเสี่ยงมีไรต้องเสี่ยง" หยิงฉางได้ยิน ก็พาหลินปิงขึ้นไปดูจุดที่เขาเคยใช้สอดส่อง

"แผนของฉันคือ พวกเราต้องฝ่าดงสัตว์อสูรต้นไม้กินคนจำนวนมาก และปัญหา คือ! ระเบิดแสงของฉันไม่พอ มีเพียง ลูกเท่านั้น" หลินปิงได้ยินก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะโบกมือไปมา และพูดขึ้น

"ฉันมีระเบิดทุกชนิดตั้ง 200 กว่าลูกนู้น" หยิงฉางที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

"ทีกูไปซื้อระเบิดก็ไม่บอก ไม่เคยจะช่วยเหลือ" หลินปิงได้ยินก็เกาหัวไปมาก่อนจะพูดขึ้น

"ฉันลืมอะ...เอาเป็นว่าเราฝ่าเข้าไปเสร็จแล้ว ต้องทำไงต่อ" หยิงฉางสูดหายใจลึก และเคลื่อนตัวเข้าไปกระซิบบอกแผนทันที หลินปิงที่ได้ยินแผนก็ทำหน้าดีใจทันที

"เยี่ยม! แผนนี้แหละ" หยิงฉางที่ได้ยินก็กลอกตาไปมา

"นี้ก็ทำร้ายระบบนิเวศและสิ่งแวดล้อมเหมือนกันนั่นแหละ ทำไมไม่ห้ามวะ" หลินปิงได้ยินก็ยักไหล่ไม่สนไม่แคร์

"แผนนี้มีโอกาสสำเร็จตั้ง 40 กว่าเปอร์เซ็นต์ แต่ไอ้แผนวิ่งนำไฟของนาย มันแทบไม่มีเปอร์เซ็นต์รอดเลย เพราะลมตอนนั้น แรงมาก! " หยิงฉางถอนหายใจออกมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"เอาละ เตรียมตัวให้ดี...เราต้องแข่งกับเวลาแล้ว เริ่ม!!! ว่าจบทั้งสองหนุ่มก็พุ่งตัวอ้อมป่าทันที

 

ณ ที่โล่งแจ้ง 30 นาทีต่อมา หลังจากที่หยิงฉางออกเดินทาง

"หัวหน้า! คนของเราตอนนี้เหลือแค่ 50 คนแล้วครับ" สมุนคนหนึ่งพูดขึ้น ก่อนจะวิ่งไปสมทบกับคนอื่น หัวหน้ากลุ่มหันไปมองรอบๆ อย่างเคร่งเครียด เมื่อพบว่าในสนามต่อสู้ของพวกเขา

ถูกแทนที่ไปด้วยสัตว์อสูรส่วนหนึ่ง ซึ่งสัตว์อสูรต้นไม้กินคนก็ลากไปกินทีละคนสองคน แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้เกิดจากความประมาท แต่เกิดจากที่ทุกคนเห็นแก่ตัวเป็นส่วนใหญ่

"เวรเอ๊ย! " หัวหน้ากลุ่มสบถขึ้นอย่างเหลืออด กรามขบเข้าหากันจนเป็นสันนูน แววตาทอประกายโทสะมหาศาล พื้นที่โดยรอบที่มีพลังลมปราณต่างแปรปรวนไปมาอย่างรุนแรง ทำให้ก้อนหินบนพื้นสั่นไหวไปมาราวกับมีเทพเซียนมาจุติ เมื่อผ่านไป นาทีเขาก็สงบสติของตัวเองได้สำเร็จ เขาไม่รอช้าเรียกพวกของตัวเองที่มีระดับ 30 ออกมาทันที

"ถ้าเราไม่สามารถไปถึงส่วนลึกของหุบเขาได้ในระยะเวลา 10 ชั่วโมงละก็...ภารกิจลับของเราจะถูกยกเลิกทันทีเลยนะ..." ชายหนุ่มผมทองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก แววตาแฝงไปด้วยความกลัวและความกังวลเอาไว้

"รู้แล้วน่า! ฉันก็ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้สักหน่อย...ชิร์ ไอ้พวกสวะนี้ทำประโยชน์อะไรไม่ได้เลย เอาแต่หนีอย่างเดียว" หัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เมื่อแผนของเขาพังไม่เป็นท่า

"เอาไงต่อดีหัวหน้า" ชายผมทองพูดขึ้น ก่อนจะตวัดดาบฟาดฟันสัตว์อสูรต้นไม้กินคนรอบข้าง

"ไม่เป็นไร ฉันคิดไว้แล้วต้องเป็นอย่างนี้" หัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นอย่างใจเย็น ก่อนจะระเบิดพลังลมปราณออกมาจนสุด ฟูม!

"ทุกคนฟังคนให้ดี!!! ยกโล่ที่ฉันซื้อมาให้ตั้งเป็นฐานไว้ ทำเหมือนตอนที่ฉันเคยสอน...เราจะถล่มมันให้ราบ" โอ้!! วินาทีต่อมาทุกคนก็ยกโล่สีเงินระดับ ออกมากันสัตว์อสูรทันที ผ่านไป 10 นาทีการเคลื่อนไหวของลูกทีม ก็ทำให้หัวหน้ากลุ่มยิ้มอย่างปลื้มปีติ

"ถ้าลุยอย่างนี้ต่อไป เราอาจจะไปถึงส่วนลึกของหุบเขาก็ได้" ตูมๆ! ก๊าซๆ!

"บอสสัตว์อสูรต้นไม้กินคน ระดับ 30 เตรียมโจมตี! "

"บอสสัตว์อสูรต้นไม้กินคน ระดับ 30 เตรียมโจมตี! "

"บัดซบ! มันมีสองต้น...พวกนายแบ่งกัน คนต่อหนึ่งต้น ไป!!! " หัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นอย่างหัวเสีย ผู้เล่นที่ตามมาก็ถอยกรูดทันท่วงที

"ทุกคนทำตามแผนเอาไว้ ไอ้สองต้นพวกนี้ พวกฉันจะจัดการเอง" ครับ! เมื่อเห็นผู้เล่นคนอื่นๆ ทำตามแผน ที่วางไว้ หัวหน้ากลุ่มก็ปลดปล่อยทักษะยุทธออกมาทันที โดยเป้าหมายของเขาคือ...การทำให้ตัวบอสออกจาเส้นทางขบวนให้ได้

"รับไปซะ! คลื่นกระแทก! " ตูมมม! ร่างของบอสต้นไม้กินคนกระเด็นออกไป เมตร เพื่อนทั้งสองคนที่รอจังหวะอยู่แล้ว ก็ไม่รอช้าเปิดทักษะโจมตีทันที

"กรงเล็บหมูบิน! "

"อักษรคลื่นวิทยุ! " ตูมมๆ! ร่างของบอสต้นไม้กินคนกระเด็นห่างจากเส้นทางขบวน 10 เมตรในที่สุด

"ชื่อทักษะใครตั้งวะ....มา! ล่อแม่งเลย! " โอ้! วินาทีต่อมาร่างของหัวหน้ากลุ่มก็หยิบดาบระดับ ออกมาพุ่งตัวเข้าหาอีกฝ่ายทันที

"ดาบประจักษ์เพลิงโลกา! " ฟูม! ดาบสีเงินระดับ แปรเปลี่ยนเป็นดาบเพลิงสีแดงเดือด หัวหน้ากลุ่มไม่รอช้าฟาดฟันดาบเข้าที่ร่างบอสต้นไม้กินคนอย่างแรง ตูม! ก๊าซ! ร่างของอีกฝ่ายปรากฏรอยไหม้มหาศาล ซึ่งในขณะที่บอสสัตว์อสูรไม่ระวัง ก็ถูกเพื่อนของหัวหน้ากลุ่มเข้าโจมตีทันที

"ดาบเพลิงผ่าอสูร! " ดาบสีเงินทอแสงสีเพลิงออกมา เขาไม่รอช้าฟันเข้าที่ลำตัวบอสต้นไม้กินคนอย่างแรง ตูม! ด้วยทักษะระดับกลางทำให้การโจมตีมีความรุนแรงมากขึ้น ร่างของสัตว์อสูรถูกแรงระเบิดจนกระเด็นไปด้านข้าง ซึ่งเป็นที่ๆ เพื่อนอีกคนอยู่พอดี

"รับไปซะ! คลื่นกายาอัดกระแทก! " ตูม! ฝ่ามือทั้งสองกดลงเหนือหัวของสัตว์อสูร เกิดเป็นออร่าสีม่วงกระแทกกับพื้นอย่างแรง ร่างของบอสต้นไม้กินคนก็ถูกกดลงตามทันที

"ตายซะ! ไอ้ต้นไม้น่าโง่" หัวหน้ากลุ่มพูดขึ้น ก่อนจะดีดตัวพุ่งไปหา แต่แล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น

ตูมๆ ๆ ๆ! บรึมๆ ๆ ๆ! เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวจากโคนหุบเขา ทำให้การต่อสู้ไม่ว่าจะเป็นสัตว์อสูรหรือคนก็ต้องหยุดชะงักลง ราวกับถูกหยุด Stop ไว้

ภาพของเปลวเพลิงสีแดงเดือด แผดเผาที่เผาโค่นยอดเขา ทำให้ยอดเขาเกิดอาการเสียศูนย์ร่วงลงมายังจุดที่เขาอยู่อย่างรวดเร็ว หัวหน้าและทุกคนไม่ว่าจะเป็นสัตว์อสูรก็ต่างตกอยู่ในภวังค์ แต่เมื่อได้สติมา ก็สายเกินไปแล้ว

"เวรแล้ว! หนี!!! "

บรึมมม! ตูมมมมม!

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา