เถื่อนร้ายบัญชารัก

‘ฮื้อ หยุดทำไม!’

ความสุขสะท้านกลายเป็นความอึดอัดทรมานเมื่ออยู่ๆบทรักที่กำลังขับเคลื่อนด้วยจังหวะโหมกระหน่ำหยุดชะงักงันกลางคัน แพรชมพูผงกศีรษะจากหมอนขึ้นมองร่างสูงที่ค้ำเหนือร่างด้วยสายตาวิงวอนตามความรู้สึก ริมฝีปากบางเม้มแน่นสุดแสนทรมานกับการเติมเต็มที่ยังเกี่ยวพันแต่ไร้การผลักดันตัวตนเร่าร้อน อารมณ์รัญจวนที่ค้างคาบังคับให้สองแขนเรียวยกขึ้นไขว่คว้าหาไหล่กว้างแล้วกกกอดร่างสูงลงนอนแนบชิด ฟรานซิสโก้ทรุดตัวทิ้งร่างตามแรงดึงแต่โดยดี ริมฝีปากได้รูปบดจุมพิตดูดดื่มคลอเคลีย สองมือใหญ่บีบเคล้นอกอวบเต็มมืออย่างเมามันเรียกเสียงครางจากริมฝีปากบางอีกครั้ง แต่นั่นมันยังไม่ใช่สิ่งที่แพรชมพูต้องการ ครั้นจะเอ่ยปากก็ยังกระด้างอายไม่น้อยจึงใช้ภาษากายสื่อสารแทน แต่ลูบฝ่ามืออ่อนนุ่มกับบั้นท้ายสีแทนก็แล้ว ยกสะโพกอวบอิ่มเข้าหาเป็นสัญญาณก็แล้ว ฟรานซิสโก้ก็ยังทำหยิ่งไม่ยอมขยับกายแกร่งสักที สุดท้ายความทรมานจากบทรักร้อนที่ค้างคาจึงบังคับให้คนถูกแกล้งจำต้องเปล่งเสียงร้องวิงวอนแหบพร่าออกมาในที่สุด

“คุณ ได้โปรด...”

“ฟราน!”

แพรชมพูหลับตาลงกัดฟันกรอดเมื่อได้ยินคำสั่งเสียงเข้มของคนที่กอดก่ายเหนือร่าง ฟรานซิสโก้ ฮอร์นสัน เขามันคนบ้าอำนาจ ถือว่าตัวเองเหนือกว่าทุกทางและเป็นผู้กุมความได้เปรียบอยู่ใช่ไหมถึงได้เอาแต่ใจตัวเองไม่เลิกรา เธออุตส่าห์ยอมอายเปล่งเสียงวิงวอนร้องขอแต่ก็ยังไม่สาแก่ใจเขา อีตาบ้านี่ยังเรื่องมากสั่งให้เรียกชื่อเขาอีกงั้นหรือ มันจะมากไปแล้วนะ!

“ฟรานได้โปรด”

ในสมองพร่าเลือนเกรี้ยวกราดต่อความเอาแต่ใจของฟรานซิสโก้ อยากอาละวาดต่อต้านสุดกำลัง แต่ในความเป็นจริงแพรชมพูกลับยอมจำนนอย่างง่ายดาย เรียวปากสีเรื่อเปล่งเสียงเรียกชื่อของคนเอาแต่ใจตามคำสั่งเสียงสั่นเครือนั่นก็เพราะที่จุดอ่อนไหวกลางกายถูกร่างใหญ่โจมตี หากไม่ถูกคนเรื่องมากส่ายวนสะโพกบดเบียดเป็นจังหวะเนิบนาบจนระดับความต้องการพุ่งพรวด มีหรือที่แพรชมพูจะเชื่อฟังง่ายดายเยี่ยงนี้

“แน่นอน ผมจะโปรดคุณ”

เหงื่อตามเนื้อตัวแตกพลั่ก ใบหน้าหวานบิดเบ้ สองมือจิกไหล่หนาแนบแน่นจนเล็บครูดผิวเนื้อสีแทน เมื่อคนขี้แกล้งยิ้มรับสิ่งที่ต้องการแล้วโจนจ้วงเรือนกายทรงพลังเข้าหากระชั้นถี่เหมือนคนจะขาดใจหากปล่อยเวลาผ่านไปสักวินาที ใช่ว่าที่แกล้งทอดเวลายืดเยื้อบทรักแล้วจะมีเพียงแพรชมพูฝ่ายเดียวที่ทรมาน เขาก็ไม่ต่างกันหรืออาจจะทรมานยิ่งกว่าด้วยซ้ำ เพราะแม้เขาจะกดตัวตนแช่ค้าง แต่เส้นทางรักอ่อนหวานนั้นไม่ได้หยุดพักการตอดรัดเขาเลยสักวินาที ยิ่งเขาอยู่นิ่งก็ยิ่งรับรู้ถึงแรงบีบรัดจนแทบแตกสลาย แต่ที่ต้องกัดฟันข่มใจก็เพราะโหยหาเสียงร้องเรียกหวานหูจากแม่นมชมพูใต้ร่าง เสียงร้องครางน่ะฟังแล้วรู้สึกฮึกเหิมก่อเพิ่มพลังรักให้ร้อนเร่า แต่เสียงเรียกชื่อเขาผ่านริมฝีปากของแพรชมพูน่ะมันเพิ่มความอิ่มเอมใจอย่างที่เขาไม่เคยได้รับจากผู้หญิงคนไหนและไม่สามารถอธิบายถูกว่า...ทำไม?

“ฟราน ฟราน ฟราน!”

เสียงหวานแหบพร่าร้องเรียกชื่อฟรานซิสโก้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมยกตัวขึ้นโอบรัดรอบคอแข็งแรงเมื่อถูกมือใหญ่ช้อนแผ่นหลังอ่อนละมุนเข้าชิดจนแม้อากาศยังแทรกลำบาก อกนุ่มนิ่มเสียดสีอกแกร่งด้วยไรขนอ่อนจนขนลุกเกรียว เนินหน้าท้องบอบบางกระทบกระแทกลอนซิกแพ็กแข็งโป๊กจนเกิดรอยแดงยามฟรานซิสโก้โจนจ้วงบั้นท้ายสีแทนเข้าหาถี่รัว

“นมชมพู เธอมัน...แม่มด”

คงต้องโทษการตอบสนองและเสียงเรียกร้องไร้เดียงสาของแพรชมพูที่ทำให้พ่อหนุ่มนักรักชั้นครูพ่ายแพ้ราบคาบ ร่างสูงพยายามเต็มที่แล้วที่จะยื้อยุดช่วงเวลาฝากฝังแก่นกายแข็งแกร่งไว้ในช่องทางคับแคบแต่อบอุ่นของแพรชมพูให้เนิ่นนานที่สุดเพื่อประกาศศักดา แต่ยิ่งยื้อก็ยิ่งเป็นการทารุณตัวเอง ยิ่งถาโถมกายเข้าหาก็ทั้งสุขทั้งทรมานจนได้แต่เปล่งร้องคำรามกระหึ่มออกมาบอกแทนความรู้สึกสุขสมทั้งปวง เสียงกรีดร้องสองดังประสานพร้อมสองร่างที่เกร็งกระตุก ฟรานซิสโก้ทิ้งตัวทาบทับเรือนร่างชื้นเหงื่อที่ยังหายใจหอบถี่ของแพรชมพู เรียวปากร้อนไล่จูบซับหยาดเหงื่อเม็ดโตตามกรอบหน้าหวานให้อย่างเอาใจ

“พะ..พอแล้ว”

มือบางรีบยกขึ้นผลักอกกว้างออกห่างเมื่อดวงตาพร่าเลือนมองเห็นเครื่องป้องกันฉ่ำเยิ้มชิ้นเก่าถูกโยนทิ้งไม่ใยดี พลันใบหูก็ได้ยินเสียงฉีกซองตามมาติดๆ ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อมองเห็นว่าฟรานซิสโก้กำลังสวมเครื่องป้องกันชิ้นใหม่ ทำท่าจะเริ่มบทรักครั้งที่สองทั้งที่หยาดเหงื่อจากครั้งแรกยังชื้นฉ่ำ มากไปกว่านั้นคือเขาใช้สิทธิ์อะไรในการครอบครองเธออีกครั้งกันเล่า เมื่อครู่ตั้งสติไม่ทันถือว่าเธอพลาดเอง แต่ตอนนี้เธอมีสติแล้ว มันต้องไม่มีครั้งต่อไปสิ ไม่มี!

“ทำไมต้องพอ” ฟรานซิสโก้เอ่ยถามเสียงห้วนพอๆกับใบหน้าเมื่อถูกขัดใจ แต่มือก็ยังไม่ละการสวมเครื่องป้องกัน

“เพราะคุณไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้”

“แล้วเมื่อกี้?”

แพรชมพูเม้มปากแน่นพลางเอียงหน้าหลบตาไม่ตอบโต้ เพราะไม่รู้จะตอบคำถามของเขาได้เช่นไร แน่นอนว่ามันไม่ใช่การข่มขืนเธอจึงต่อว่าเขาได้ไม่เต็มปาก แต่จะให้ยอมรับว่ามันคือการสมยอม ผิดที่เธอเองที่หลงใหลกับสัมผัสเร่าร้อนที่เขาป้อนให้เธอก็หน้าบางเกินไป เมื่อตอบไม่ได้หญิงสาวจึงขยับเนื้อตัวเปล่าเปลือยคว้าผ้าห่มนวมสีชมพูที่ถูกถีบไปกองอยู่บนพื้นห้องขึ้นมาคลุมร่างแล้วนอนตะแคงหันแผ่นหลังเนียนเรียบให้ฟรานซิสโก้เป็นการตัดบท

“พิ้งค์ คุณต้องทำความเข้าใจไว้นะว่าผมมีสิทธิ์ในตัวคุณ...ทุกอย่าง!”

“ไม่มี!”

คำพูดของฟรานซิสโก้ทำให้แพรชมพูจำต้องหันหน้ากลับมาสนทนากับเขา ซึ่งดูจะเข้าทางของคนหน้ามึน เพราะทันทีที่เธอพลิกตัวกลับ ฟรานซิสโก้ก็ทิ้งกายตั้งศอกชันบนเตียงนอนคร่อมร่างเธอเอาไว้ ส่วนเรียวขายิ่งไม่ต้องขยับ เพราะคนบ้านั่นใช้ท่อนขาแข็งแรงทั้งสองข้างทับเอาไว้จนเธอดิ้นไปไหนไม่ได้เช่นกัน

“สิทธิ์ข้อแรก ผมเป็นคนเปิดซิงคุณ เท่ากับว่าผมเป็นผัวคนแรก” ‘และคนเดียว’ ประโยคหลังพึมพำในใจ

“ไอ้...”

เรียวปากชอกช้ำเพราะจุมพิตมาราธอนอ้าออกเตรียมต่อว่าเมื่อถูคนหน้ามึนตีขลุมรวบรัดเธอเป็นสมบัติส่วนตัวของเขากหน้าตาเฉย หนำซ้ำคำพูดไม่คิดนั้นยังย้อนความทรงจำเลวร้ายให้หวนกลับคืน ความสูญเสียที่ไม่อาจเรียกคืนและความเจ็บร้าวที่มันย้อนกลับมาเล่นงานจิตใจทำให้เธอไม่อาจนิ่งเฉย แต่กลับต้องหุบปากฉับเมื่อฟรานซิสโก้ชี้หน้าเป็นสัญญาณเตือนให้เธอหยุด 

“อย่าเถียง และสิทธิ์ข้อสอง เพราะเม็มโมรี่การ์ดอยู่กับผม และในนั้นมีทั้งภาพและเสียงตอนที่พิ้งค์...ถูกผมเปิดซิงอื้อ...เจ็บ เสียงร้องงี้ชัดเจนเชียวล่ะอยากดูไหม”

คนถือไพ่เหนือกว่าแกล้งลอยหน้าลอยตาและส่งเสียงครางเลียนแบบแพรชมพู ทำเหมือนแค่ไหนไม่รู้ รู้แค่ว่าคนถูกล้อเลียนอยากยกมือขึ้นตบใบหน้ากวนๆของเขาสักสิบฉาดให้หายแค้นใจ

“นี่คุณ!”

เป็นอีกครั้งที่ถ้อยคำพรรณนาถึงความเลวทรามต่ำช้าที่ตั้งใจมอบให้ฟรานซิสโก้ติดแหง็กอยู่แค่ริมฝีปาก ครั้งนี้เขาไม่ได้ห้าม แต่ที่ริมฝีปากเม้มแน่นพูดไม่ออกเป็นเพราะสมองกำลังทบทวนภาพเหตุการณ์ในวันวาน น้ำตารินไหลระลอกใหญ่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเห็นชายหนุ่มตั้งกล้องไว้ตรงโต๊ะเครื่องแป้งปลายเตียง ไฟสีแดงเตือนว่าโหมดบันทึกภาพกำลังทำงาน ใช่แล้ว! เพราะช่วงเวลาที่ถูกพากลับมาส่งที่คอนโดฯเธอไร้สติจึงทำให้ลืมเรื่องนี้ไปสนิท หลังจากฟื้นขึ้นมาและรักษาอาการป่วยจนหายดีจึงพอมีเวลาได้สำรวจข้าวของ เห็นอยู่ว่ากล้องถ่ายภาพแสนรักวางอยู่ตรงหัวเตียงแต่เพราะการมองมันทำให้เธอนึกถึงตอนถูกคนบ้านี่ย่ำยี เธอจึงรีบนำมันไปเก็บไว้ในลิ้นชักและไม่เคยหยิบมันออกมาใช้งานอีกเลย เพราะอย่างนี้เธอจึงรู้ไม่ทันความเจ้าเล่ห์ของฟรานซิสโก้ คิดแล้วก็ได้แต่ถอนใจ ดวงตาแดงฉ่ำน้ำตาปิดลงช้าๆ พลางคิดว่าเวรกรรมสมัยนี้ตามทันเร็วจริงๆ เธอใช้กล้องถ่ายภาพเขาเพื่อหาเงิน เขาจึงใช้กล้องตัวเดียวกันนี้เล่นงานเธอ กรรม กรรมล้วนๆ

“ถ้าไม่อยากเป็นนางเอกหนังโป๊ดังไปทั่วโลก อย่าขัดใจผม”

“คุณมัน...คนเลว”

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อล้นเลอะแก้มพลางเค้นเสียงด่าผู้ชายที่เท้าศอกค้ำเหนือร่างด้วยสายตาโกรธแค้นในความไร้สำนึกชั่วดีของเขา ฟรานซิสโก้ช่างเลวอย่างไร้ที่เปรียบ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยสำนึกผิดเลยด้วยซ้ำที่ปล้นพรหมจรรย์ของเธอไปอย่างโหดร้าย คิดว่าชดใช้ที่เธอแอบถ่ายภาพเขากับคู่ขาจึงกัดฟันยอมรับชะตากรรม หลังจากนั้นเมื่อเขาหายหน้าไปเธอเข้าใจว่าทุกอย่างมันจบ และมันจะกลายเป็นอดีตที่จางหายไปกับวันเวลาที่เลยผ่าน แต่มาวันนี้จึงรู้ว่าทั้งหมดเธอเข้าใจผิด ฟรานซิสโก้ไม่ยอมปล่อยเธอไป เขากลับมา กลับมาพร้อมคลิปวีดีโอชั่วช้านั่นและกำลังใช้มันบีบบังคับให้เธอยอมจำนน

“และผมก็กำลังจะฝังความเลวไว้ในตัวคุณอีก...หลายๆครั้งเตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย จุ๊บ!”

“อื้อ เจ็บ”

แพรชมพูสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกความใหญ่โตกระโจนเข้าครอบครองไม่ทันได้ตั้งตัว แม้จะเพิ่งผ่านศึกรักมาหมาดๆ แต่ยังไงซะขนาดของกายแกร่งเมื่อเปรียบเทียบกับเนื้อตัวของแพรชมพูก็ยังถือว่าต่างไซซ์กันอยู่ดี เมื่อถูกรุกรานครั้งเดียวจนสุดทางรักจึงหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดคล้ายเนื้อตัวจะปริแตกไม่ได้เลย แต่พอผ่านไปหลายนาทีอาการเจ็บก็ค่อยๆผ่อนคลาย ทันทีที่เสียงร้องเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานหูฟรานซิสโก้จึงขยับตัวขึ้นนั่งทั้งที่ยังไม่ถอดถอน มือหนาดึงสองแขนเรียวขึ้นคล้องคอ แม้จะงงอยู่บ้างแต่เพราะช่วงล่างถูกโจมตีไม่เว้นจังหวะสติของแพรชมพูจึงพร่าเลือนจนยินยอมทำตามคนบงการง่ายดาย จากนั้นท่อนแขนแข็งแรงจึงช้อนปลีขาขาวเรียวทั้งสองข้างขึ้นคล้องบั้นเอวสอบพร้อมโอบอุ้มร่างบางที่เกาะก่ายร่างสูงใหญ่เป็นลูกลิงพาเดินไปยังห้องน้ำกรุ่นเกลือหอมที่กำลังจะกลายเป็นสมรภูมิรบแสนหฤหรรษ์สถานีต่อไป

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

เมื่อพี่ถือไพ่เหนือกว่า พี่ก็จะกร่างๆนิด เอาแต่ใจหน่อยๆ เพราะฉะนั้นถ้าไม่อยากให้พี่โหด โปรดอย่าขัดใจ โอเค๊?