เถื่อนร้ายบัญชารัก

“คุณผู้หญิงคะ เข้าบ้านกันเถอะค่ะ”

เสียงเรียกพร้อมสัมผัสบางเบาบนเรียวแขนปลุกแพรชมพูให้ตื่นจากภวังค์เศร้าหมอง ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นหัวหน้าแม่บ้านประคำคฤหาสน์ฮอร์นสันนั่นเองที่มาเรียก เรียวปากอิ่มคลี่ยิ้มน้อยๆพลางขยับขึ้นนั่งตัวตรง ดวงตากลมกวาดมองไปยังรอบกาย สวนสวยที่เคยมองเห็นดอกไม้หลากสีสันถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดจนสิ้น

‘ค่ำแล้วหรือนี่?’

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเธอนั่งเหม่อลอยหายใจทิ้งไปโดยไร้ประโยชน์อยู่ในศาลากลางสวนหย่อมได้นานต่อเนื่องถึงห้าหกชั่วโมงโดยที่ไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลย การ์ดของฟรานซิสโก้พาเธอกลับมาที่นี่ตั้งแต่ช่วงบ่ายหลังจากที่เจ้านายของพวกเขาเลือกตามไปง้องอนอลิซาเบธ ไม่รู้จะทำอะไรจึงคว้าหนังสือติดมือมาหนึ่งเล่มแล้วเลือกศาลาไม้กลางสวนหย่อมเป็นที่พักพิงหัวใจอ่อนล้า ด้วยคิดว่าลมเย็นๆจากธรรมชาติที่พัดผ่านจะช่วยให้สมองเคร่งเครียดของเธอผ่อนคลายลงบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่มีสิ่งใดที่ช่วยปัดเป่าความทุกข์ไปจากใจได้เลย แม้ขนาดเปิดหนังสือก็ยังเห็นแต่ใบหน้าของฟรานซิสโก้แทนตัวอักษร

“ดิฉันจัดโต๊ะอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว คุณผู้หญิงทานเลยไหมคะ”

เสียงถามของหัวหน้าแม่บ้านที่เดินตามอยู่ด้านหลังทำให้ใบหน้าของแพรชมพูหันมองไปยังห้องอาหารที่อยู่ทางขวามือ โต๊ะไม้ตัวยาวแกะสลักสวยงามเคลือบสีทองเงาวับมีจานอาหารหน้าตาน่าทานจัดเรียงไว้เหมือนเช่นทุกวัน ต่างกันที่วันนี้ตรงหัวโต๊ะซึ่งเป็นที่นั่งประจำของฟรานซิสโก้มันว่างเปล่า แพรชมพูหลับตาลงก่อนที่น้ำตามันจะเอ่อไหลอีกรอบเมื่อสมองมันฟ้องว่าป่านนี้ชายหนุ่มคงกำลังทานข้าวกับอลิซาเบธอย่างเอร็ดอร่อย คนที่ถูกลืมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนส่ายหน้าเนือยๆปฏิเสธ ในตอนนี้ร่างกายมีแต่ความรู้สึกตื้อตันอัดแน่นจนไร้ซึ่งความหิวโหย

“ไม่ดีกว่าค่ะ รู้สึกเพลียๆ อยากนอนพักมากกว่า”

ขึ้นไปนอนพักตามปากว่าหรือจริงๆจะไปนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งแพรชมพูก็ไม่ค่อยแน่ใจตัวเองนัก รู้เพียงแค่ตอนนี้เธออยากอยู่เงียบๆตามลำพัง ไม่รอให้คุณแม่บ้านคัดค้าน คนหัวใจเปราะบางก็รีบก้าวยาวๆไปที่บันได

‘คุณพระ!’

ทันทีที่หมุนลูกบิดแล้วผลักบานประตูให้เปิดกว้าง ภาพที่เห็นตรงหน้ามันทำให้แพรชมพูยืนขาตายอยู่กับที่เหมือนรูปปั้นที่ไม่สามารถขยับได้ ริมฝีปากอ้าค้าง ม่านตาที่ขยายกว้างเพราะความตกใจหลับลงแล้วลืมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แต่ภาพที่ปรากฏก็ยังเหมือนเดิม หรือเพราะเธอหิวข้าวจึงทำให้สายตาพร่าเลือน แพรชมพูจึงสะบัดหน้าแล้วเปิดๆปิดๆดวงตาซ้ำไปซ้ำมาทำเหมือนของสนุก จนกระทั่งต้องยอมรับความจริงว่าลูกโป่งแฟนซีสีชมพูลูกโตที่ลอยติดเพดานหลายสิบลูกและที่วางเกลื่อนทุกจุดในห้องนอนที่เธอกับฟรานซิสโก้กอดกันหลับใหลทุกคืนคือของจริง มาได้ยังไง!

“เซอร์ไพรส์!”

“ฟราน! นี่คุณ...”

และที่ทำให้แพรชมพูตกตะลึงพรึงเพริดอ้าปากค้างทำหน้าเหลอหลายิ่งกว่าลูกโป่งแฟนซีก็คือของขวัญมีชีวิตที่นั่งยิ้มเผล่อยู่ในกองลูกโป่งที่ชื่อฟรานซิสโก้นี่แหละ เขาอยู่ที่บ้านหรอกหรือ? กลับมาตอนไหน? แล้วทำไมเธอไม่รู้ แล้ว...?

เกิดคำถามมากมายร้อยแปดวิ่งชนกันวุ่นอยู่ในสมอง แต่กระนั้นคนที่จะไขความกระจ่างให้เธอเข้าใจคงมีแค่เพียงคนเดียว เมื่อมั่นใจว่าทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน แพรชมพูจึงรวบรวมสติที่กระเจิงหายกลับคืนพลางสาวเท้าเข้าไปในห้องนอนช้าๆ ดวงตากลมพิจารณาสิ่งแปลกปลอมโดยรอบ นอกจากลูกโป่งแฟนซีรูปหัวใจขนาดใหญ่ยักษ์ที่กินพื้นที่ในห้องไปเกือบหมด ที่ผนังห้องยังมีไฟกะพริบสีเหลืองนวลส่องแสงระยิบระยับเพิ่มเข้ามาทำให้บรรยากาศดูอ่อนหวาน แต่ที่ทำให้แพรชมพูต้องเขม้นตามองให้ชัดคงหนีไม่พ้นพระเอกของงานที่มองตามเธอทุกฝีก้าวเช่นกัน

‘#TeamPink’ คุณพระ!

คราแรกเห็นเพียงแค่ว่าเป็นฟรานซิสโก้ที่นั่งอยู่กลางห้อง แต่ที่ทำให้ต้องหรี่ตามองพลางยกมือทาบอกแล้วร้องหาคุณพระคุณเจ้าให้ช่วยสาดน้ำมนต์ล้างตาคงเป็นเสื้อยืดที่สวมทับเรือนกายบึกบึน อะไรคือเสื้อยืดสีชมพูอ่อน อะไรคือสกรีนอักษรตัวบิ๊กเบิ้มว่า ‘#TeamPink’ อยู่ที่อกด้านซ้ายทับตำแหน่งหัวใจ มีโบว์ผ้าสำหรับติดกล่องของขวัญชิ้นโตอยู่ที่กลางอก แถมในมือของเขายังมีลูกโป่งแฟนซีรูปหัวใจที่มีคำว่า ‘I Love U’ อยู่อีกหนึ่ง

เกิดคำถามขึ้นทันทีว่าฟรานซิสโก้กลายเป็นมนุษย์พร็อบเยอะสวนทางกับหน้าตาเหี้ยมๆไปตั้งแต่เมื่อไร ชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยต้องอยู่ในชุดสูทสากลสีเข้มหรือไม่ก็ชุดลำลองสีขรึมสมกับตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของฮอร์นสันกรุ๊ปที่เห็นอยู่ทุกวันนั่นสิ แต่ในความแปลกใจก็ยังมีความรู้สึกเอ็นดูเข้ามาปะปน แพรชมพูอมยิ้มจนแก้มตุ่ยเมื่อมองผู้ชายสายหวานตรงหน้า ทุกอย่างดูซอฟท์เมื่อเป็นสีชมพูสินะ ถึงทำให้มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อมาดเข้มอย่างฟรานซิสโก้กลายเป็นผู้ชายอ่อนโยนลงในพริบตา

ถ้าเป็นคนไทยจะเรียกความน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ว่าอะไรนะ...ตะมุตะมิใช่ไหม

“พิ้งค์ ชอบไหม”

“นี่คุณทำให้ฉันจริงๆเหรอคะ” แพรชมพูคุกเข่าลงตรงหน้าของขวัญที่หล่อที่สุดในโลก กวาดดวงตาแดงก่ำมองรอบข้างอีกครั้งแล้วเอ่ยถามเสียงสั่นเหมือนยังไม่อยากเชื่อ

“ถามเหมือนไม่เชื่อผมงอนได้ไหมเนี่ย ถ้าไม่ใช่เพื่อพิ้งค์ คิดเหรอว่าผมจะยอมทำอะไรแบ๊วๆแบบนี้ อายลูกน้องชะมัด”

ปลาบปลื้มใจไม่น้อยหรอกที่ได้เห็นประกายระยิบระยับจากดวงตากลมโตอีกครั้ง รู้สึกว่ามันคุ้มค่าเมื่อได้รอยยิ้มหวานกลับคืนมา แม้ต้องแลกมาด้วยความกระดากอายที่ต้องทำในสิ่งที่ไม่เคยทำและไม่คาดคิดว่าสักครั้งในชีวิตลูกผู้ชายมาดแมนโคตรแฮนซั่มต้องทำอะไรแบบนี้ก็เถอะ

“แล้วทำไมถึงยอมล่ะคะ” มือบางยกขึ้นทาบกับผิวแก้มสากของฟรานซิสโก้ทั้งสองข้างพลางยิ้มเอ็นดู เชื่อแล้วว่าเขาขัดเขินจริงอย่างปากว่า ผิวแก้มสีแทนถึงได้เปลี่ยนเป็นแดงก่ำลามไปจนถึงใบหูขนาดนี้

“อยากง้อ อยากขอโทษที่ผมทำให้พิ้งค์เสียใจ ให้อภัยผมได้ไหมครับ คนดี”

ลำพังแค่มีฟรานซิสโก้อยู่ในระยะสายตาให้มองเห็นก็มากเกินพอแล้วสำหรับแพรชมพู แต่นี่ชายหนุ่มกลับลงทุนลงแรงทำในสิ่งที่ฝืนใจเพื่องอนง้อขนาดนี้มีหรือเธอจะยังเล่นตัวทำใจแข็งอยู่ได้นาน เรียวหน้าจิ้มลิ้มจึงพยักรับทันทีที่ถูกดวงตาคู่คมเว้าวอน หัวใจดวงน้อยกลับมาโลดแล่นด้วยจังหวะราวกลองเพลอีกครั้ง แพรชมพูตัดสินใจได้ในนาทีนี้ว่าจะลืมเลือนทุกความหมองใจเกี่ยวกับฟรานซิสโก้ทิ้งไปให้หมด แล้วเลือกจดจำเฉพาะความสุขไว้เป็นกำไรชีวิต

“เล่าให้ฟังได้ไหมคะว่าไปแอบทำอะไรน่ารักๆแบบนี้ตอนไหน”

เพราะมันไม่ใช่วิสัยของผู้ชายที่กำลังสอดแขนรัดรอบเอวเธอ แพรชมพูจึงอยากฟังว่าแรงบันดาลใจที่ทำให้ฟรานซิสโก้ตัดสินใจทำอะไรหวานๆแบบนี้คืออะไร อยากได้ยินวิธีคิดและขั้นตอนที่ต้องแอบซ่อนไม่ให้เธอรู้ตัว เช่นว่าผู้บริหารหนุ่มกับบรรดาลูกน้องหน้าเหี้ยมช่วยกันนั่งเป่าลูกโป่งจนเมื่อยแก้มแล้วต้องหอบมันเต็มอ้อมแขน ค่อยๆย่องพลางหันซ้ายหันขวาช่วยกันดูลาดเลาเพื่อซ่อนสายตาเธอแล้วลำเลียงลูกโป่งขึ้นมาไว้ในห้องเหมือนเด็กผู้ชายซนๆ แค่คิดก็รู้สึกว่ามันน่ารัก

“อยากได้ค่าเปิดปาก”

ริมฝีปากสีเข้มทำปากจู๋รอคอย เพราะค่าเปิดปากที่ฟรานซิสโก้ต้องการไม่ใช่เงินทองหรือข้าวของมีราคา แต่มันคือเรียวปากจิ้มลิ้มสีชมพูหวานล้ำตรงหน้าต่างหากที่ล้ำค่ากว่าข้าวของพวกนั้นเป็นไหนๆ และคนหัวใจกำลังเป็นสีชมพูแข่งกับสีเสื้อของฟรานซิสโก้ก็ใจดีนัก แค่ชายหนุ่มตรงหน้าออดอ้อน แพรชมพูก็ก้มใบหน้าจรดริมฝีปากจุมพิตเรียวปากร้อนหนักๆตามคำขอจนคนขี้อ้อนส่งยิ้มกว้างละลายใจมาให้ ก่อนขยับเรือนกายสูงใหญ่เข้ามาชิดแล้วก้มใบหน้าแดงแจ๋ซุกซบกับซอกไหล่บอบบางของแพรชมพูเพื่อซ่อนความขัดเขินที่ลามไปทั่วใบหน้า

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

มาตามคำเรียกร้อง มีสาวๆแอบไปเคาะกันหลังบ้านว่าคิดถึงอิพี่ฟราน ขอให้เอามาลงให้อ่านอีกหน่อย เมื่อมีสาวคิดถึง วันนี้ภัคเลยแอบเอาตัวอย่างของบทที่ 10 มาให้อ่านกันเล่นๆคลายคิดถึง กะว่าเดี๋ยวจะทยอยๆเอาตอนเล็กตอนน้อยมาฝากอีกสัก 3-4 ตอนนะคะ แต่ไม่ได้ลงแบบต่อเนื่องนะ คือแล้วแต่อารมณ์ของภัคเองล้วนๆว่าอยากตัดตอนไหนมาลง เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องมันจะไม่ต่อเนื่อง

ส่วนรูปเล่มที่ถามกันเข้ามา ขออนุญาตแจ้งตรงนี้มาเหลืออยู่ที่ภัค 9 เล่มค่ะ เป็น 9 เล่มสุดท้ายด้วย เพราะหมดล็อตนี้ยังไม่มีแพลนพิมพ์เพิ่ม ใครอยากได้ตามไปสั่งซื้อที่เฟซบุ๊ก 'พิจักขณา พิชามญชุ์ นักเขียน' หรือเพจ'พิจักขณา พิชามญชุ์' โอนก่อนได้ก่อนนะคะ ไม่รับจองปากเปล่าค่ะ เพราะจองแล้วเงียบกันหลายท่าน

หรือหากถนัด E-book ภัคลงขายที่ Meb/ Ookbee และ Hytexts ค่ะ เสิร์ชชื่อนิยาย แล้วตามไปโหลดกันได้เลย ลิ้งค์ด้านล่างนี้จาก Meb ค่ะ

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY5MzI2MSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjgzMzQxIjt9