Zone D Hunter

ตอนที่ 10

รอดชีวิต

--------------------

               การที่หนีเมืองนักล่าใช่ว่าจะอยู่รอดปลอดภัยเวมอไป เมืองเล็กๆสามารถล่าเราได้

เช่นเดียวกัน แต่ทว่าบางเมืองไม่ได้จับเราไปเพื่อทำการอันใด แต่อาจช่วยเรา

               เวลา 03:21น. บรรยากาศลมเย็นพัดผ่านเนื่องจากหน้าหนาว เสียงลมหวิวๆ

ผ่านพวกเขาสามคนผมปลิวว่อน ทั้งสามคนหลบนอนอาศัยอยู่ในร่องสายพลานของ

เมืองลอนดอนมันลึกพอที่จะลงไปหลบได้

อาลิซเธอเริ่มง่วงนอนอีกครั้งเธอหาวและค่อยๆเอียงตัวลงนอนพิงที่เนินดินเล็กๆ

ลีและคนอื่นๆหันมองดูเธอกำลังนอนหลับ

"เธอหลับไปแล้ว"

"ใช่...เธอคงเหนื่อยมามาก..." ลียิ้มให้กับเธอก่อนจะหันกลับมาบอก "พวกเราก็ควรเข้านอน

ได้แล้วนะ"

"นั่นสิ..." คูเปอร์หันหามุมล้มตัวลงนอน อาจารย์โทมัสถอดแว่นตาของเขาและล้มตัวนอน

ราบไปกันพื้นดิน

(นอนชิวจังแฮะ) คูเปอร์มองดูโทมัสที่กำลังนอนราบกับพื้นดินอย่างสบายอก

"คืนนี้ฉันเฝ้าต่อเอง" คูเปอร์ได้ยินลีพูดบอกเขาก็รีบหันมาหา ลีลุกขึ้นเดินไปปีนเนินดิน

ขึ้นเฝ้าระวังภัยให้ คูเปอร์บอกขอบคุณเธอก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ "ขอบคุณครับ"

"ถ้ามีอะไร...ฉันจะรีบมาบอก..." เธอชโงกหน้าถามหลังจากขึ้นจากร่องเนินดินและก็

หันหลบกลับไปอย่างเร็ว

               สิ่งที่ฉันคิดคือการเอาชีวิตรอดจากลอนดอนและหลบซ่อนจากลอนดอน

แต่ว่า...สุดท้ายแล้วทุกพื้นที่มันก็คือการล่าอย่างเดิม มีทั้งเมืองนักล่าขนาดเล็กและใหญ่

ที่คอยหลบเมืองใหญ่ๆและแอบออกล่า ฉันไม่รู้เลยว่าพวกเราจะรอดไปอีกกี่ครั้งและกี่วัน

จนกระทั้งในช่วงเวลาหนึ่งที่ทุกคนกำลังนอนหลับ ลีได้ตะโกนเรียกพวกเราพร้อมกับ

รีบวิ่งมาด้วยท่าทางที่รีบร้อน "มีอะไรเหรอ?" ลีเธอรีบสไลด์เนินดินลงมาหาพวกเรา

ด้วยความเหนื่อย "เรา...เรารอดแล้ว"

"หมายความว่าไง?" หลังจากที่ฉันพูดจบแสงไฟจากเมืองบางเมืองได้สาดส่องอยู่

ขอบเนินดินพร้อมกับเสียงเคลื่อนที่ของล้อขนาดใหญ่และผืนดินเริ่มสั่นสะเทือน

"นั่นอะไรนะ!?!" ฉันพูดขบก็รีบก้าวเดินออกไปก่อนที่ลีจะพูดตอบฉันว่า "ชาวแม็กซิโกช่วยเรา"

อค่คำพูดเดียวของเธอก็ทำให้ฉันอึ้งได้ "อะไรนะ!"

               เสียงรถดัง บรึ้น!!! บรึ้น!!! เริ่มดังเข้ามาใกล้ทุกทีๆและเสียงรถก็เงียบไปพร้อมกับ

แรงสั่นสะเทือนเหลือเพียงแต่แสงไฟสีขาวที่ส่องทิ้งไว้ อาลิซหันกลับไปและทำใจ

ก่อนที่จะปีนขึ้นไป (เอาวะ!!) อาลิซค่อยๆปีนขึ้นไปแอบมองดู ปรากฏว่ากำลังมีคน

สองคนเดินเข้ามาหา แสงไฟที่เจิดจ้าส่องสว่างทำให้เธอไม่เห็นหน้าของพวกเขา

"ปลอยภัยแล้วๆ!" เสียงชายคนหนึ่งที่เดินมากำลังตัวก่อนบอก อาลิซค่อยๆปีนขึ้นมา

ตามด้วยคนอื่นๆปีนตามหลังมา "พวกคุณเป็นใคร?" อาลิซถามด้วยความสงสัย

ชายสองคนเดินเข้ามาใกล้ๆเธอพร้อมกับบอกว่า "ผมเป็นนักล่า..."

"...!?!" อาลิซตกใจและก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อไปนั้น ผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาในระยะ

ประชิดตัวเธอแล้ว และเขาก็บอกต่อไปอีกว่า "...นักล่าเมือง..." หลังจากที่ได้ยินคำพูด

ที่สองนั่นทำให้เธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

               ชายทั้งสองคนนั้นดูจะเป็นคนผิวดำหรือเรียกว้าผิวสีก็ได้ พวกเขาพูดคุยกับเธอ

อยู่สักพักก่อนจะดับไฟหน้าของเมืองลง และสิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ รถเมืองขนาดใหญ่สูง

ร้อยยี่สิบเมตรหลายสิบคันกำลังขับเลี้ยวหาที่จอดคอยกันเต็มไปหมอ อาลิซมองดูและ

อึ้งไปสักพัก

"พวกเขามาช่วยเรา" "ฉันเห็นเขาส่งสัญญาณ..." ลีเล่าให้ฟัง

              ณ เวลาก่อนการเรียก ลียืนเฝ้าทางดูวี่แววให้อยู่ ในจังหวะนั้นเอง "หืม...?"

ลีเห็นแสงไฟหลายดวงมาแต่ไกลและกำลังเคลื่อนที่ฝุ่นฟุ้งมืดไปหมด ลีรีบหยิบกล้อง

ส่องทางไกลขึ้นมาเขาเรียกกันว่าเครื่องมือโบราณ เพราะว่ามันเป็นกล้องที่รอดมา

หลังสงครามหลายร้อยปี เธอส่องดูผ่านกลุ่มฝุ่นดินเข้าๆ "...แม็กซิโก" ลีอ่านชื่อเสร็จ

เธอก็รีบวิ่งลงไปในเนินเขาค้นหาไฟฉายในกระเป๋าสะพายของอาลิซ "เจอแล้ว...!"

               ระหว่างที่เมืองเหล่านั้นกำลังเดินทางกันอย่างเงียบๆ คนขับนำหน้าเมือง

ได้เหลือบไปเห็นแสงกระพริบของไฟขนาดเล็กมาแต่ไกลถือว่าพวกเขาโชคดีมากที่ได้เจอ

กับเมืองเดินทางเหล่านั้น

"เฮ่ๆ" คนขับสกิดชายหนึ่งที่กำลังส่องกล่องมองทาง

"อะไร...มีอะไร!?!"

"ดูโน่นสิ" คนขับชี้ให้ดู แสงไฟกระพริบส่งสัญญาณจากลีเริ่มสว่างน้อยลง

"ไม่นะ...ไม่...ไม่!" แสงไฟฉ้าบเริ่มหมดลง ลีรีบใช้ข้อมือเคาะไฟฉาย ปีกๆๆ "ติดสิๆๆ!"

               ในตอนนั้นเมืองแม็กซิโกได้เลี้ยวมาหาขับตรงดิ่งมาที่เธอ "สำเร็จแล้ว"

               "นั่นละคือเรื่องที่รีบมาหาเธอย่างไงละ" ลีเล่าจบทกได้นั่งอยู่ในเมือง

แม็กซิโกแล้ว พวกเขากำลังเดินทางไปที่ใหนนั่นยังไม่รู้ แต่ที่แน่นนอนคือไม่ใช่คนร้าย

********************