คิไมระ

6.3

เขียนโดย หนึ่งตัวตน

วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 03.15 น.

30 ตอน

1 วิจารณ์

21.57K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 03.18 น. โดย เจ้าของนิยาย

14) ความสามารถ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

มันจู่โจมเขามาทันที โซระตั้งการ์ดเพื่อจะป้องกัน ทั้งที่รู้ว่าต้องบาดเจ็บแต่อย่างน้อยก็ดีกว่าเจ็บหนักปางตาย

ขณะที่กรงเล็บของมันจะถึงตัวผมนั้น อยู่ๆ ร่างของมันก็ขาดเป็นสองท่อนผ่านระหว่างตัวของผมที่อยู่กึ่งกลางพอดีเหมือนกับว่าตัวมันโดนของมีคมขนาดใหญ่ยักษ์ฟันลงไปกลางกบาล

" กะ เกิดอะไรขึ้น! "

ผมบังเอิญเหล่หันไปมองโกร่าพอดิบพอดี มีดด้ามใหญ่ค่อยๆ หายเข้าไปในตัวของมันจนหมด

เป็นฝีมือแกเองหรอ? ขอบใจนะ

(( บุ๋งบุ๋ง ))

มันดีใจที่ถูกชมจนร่างกายกลายเป็นสีชมพูพร้อมกับกระโดดดึ๋งๆ

เอาล่ะ เจ้าอสูรตัวแปลกผมไม่เคยกินซะด้วย ลองซะหน่อยคงไม่เสียหายล่ะมั้ง เผลอๆ อาจจะได้พลังแปลกๆ ก็ได้

คิดได้ดังนั้นโซระก็ใช้ทักษะของหมูมีเขาดูดลมเข้าไปเหมือนเครื่องดูดฝุ่น ร่างของอสูรประหลาดแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนหายไปพร้อมกับลมที่ถูกดูดเข้าไป

รสชาติก่ำกึ่งมากเลย เหมือนกินเนื้อผสมไก่จนบรรยายรสสัมผัสไม่ถูก แต่ที่แน่ๆ มันอร่อยอย่างเหลือเชื่อเลยล่ะ

- สกิลพิเศษปลดล็อก

ระบำขนนก

เพิ่มตราสัญลักษณ์ ขนนกสีน้ำเงิน ปรากฏบนหลังมือขวา

(( โห...เซ้นดีนี่นาเจ้าบ้าโซระ ))

อะแน่นอน! ระดับนี้แล้ว

หลังจากที่หมีนกตายผมก็เดินหน้าต่อ พอเดินเข้าไปลึกเรื่อยๆ อยู่ๆ พายุหิมะก็โผล่ออกมาไม่ทันตั้งตัวจนผมเกือบจะปลิว

ผมเลยลองคิดวิธีแปลกโดยใช้ทักษะของมังกรคือปีกคู่ แต่ไม่ได้เอาไว้บินกลับใช้มันมาคลุมทั้งตัวแทน

ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนเสื้อคลุมขนสัตว์อยู่เหมือนกันนะเนี่ย

ตาแก่เห็นผมทำแบบนี้ก็ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่เข้าไปซุกใต้ปีกเพื่อความอบอุ่น

แต่มันก็ป้องกันได้ไม่นาน เพราะหลังจากนั้นก็มีลูกเห็บตกมาด้วย ผมที่คิดอะไรไม่ออกแล้วก็ได้แต่นึกในใจว่า

อย่างน้อยน่าจะมีอะไรหนาๆ มาป้องกันได้ก็ดีสิ

แล้วความปรารถนาของผมก็เป็นจริง เมื่ออยู่ๆ ปีกของผมก็เกิดเปลี่ยนสีเป็นสีเทาเหมือนไปเสริมเหล็กมา

พอลูกเห็บกระทบก็จะเกิดเสียงดัง แก๊งๆ

นี่อาจจะเป็นความสามารถของสกิลพิเศษที่ฆ่าหมีนกได้รึเปล่าน้าาา

พอผมมีตัวช่วยที่ดีขึ้น ทำให้ผมเดินฝ่าพายุหิมะได้สบายๆ หายห่วงจนหยุดตรงที่ถ้ำร้างแห่งหนึ่ง

" พักตรงนี้ก่อนล่ะกัน " ผมออกความเห็น

(( อูย...ตรงนี้ก็ได้ ข้าจะหนาวแข็งตายอยู่แล้วเนี่ย ))

เมื่อตาแก่ไม่คัดค้านแถมข้างนอกหนาวขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะอยู่ที่นี่สักพักเพื่อนำมาเป็นถิ่นฐานชั่วคราว

หลังจากเข้าไปด้านในแล้ว โกร่าก็กระโดดลงจนถึงพื้นและเรียกพรรคพวกจากเนื้อเยื่อที่มือขวาของผมเพื่อทำการอะไรบางอย่างโดยที่ผมยังไม่ได้ออกคำสั่ง

โกร่าเรียกพรรคพวกออกมาทั้งหมดยี่สิบตัว จากนั้นก็รวมตัวเข้าด้วยกันเป็นหนึ่งจนกลายเป็นโกร่าขนาดใหญ่

มันเริ่มเปลี่ยนรูปร่างจากกลมกลายเป็นสีเหลี่ยมผืนผ้าและอยู่นิ่งๆกับพื้น พอผมมองอย่างงงๆ ก็พอจะเดาออกได้ว่า มันคงเห็นผมหนาวเลยเปลี่ยนตนเองกลางเป็นเตียงอุ่น เพื่อให้ผมหลับสบายยิ่งขึ้น

ขอบใจนะโกร่า แกนี่มันพึ่งพาได้จริงๆ ยังไม่ได้บอกก็รู้ใจผมซะแล้ว แถมยังได้ใจผมอีก เอาไปเลยเต็มห้าดวง

ผมลองลงไปนอน ความรู้สึกที่ได้สัมผัส อาาา มันนุ่มนิ่มจนเผลออยากจะหลับให้มันรู้รอดไปเลย

อาาา สบายจัง.....

และแล้วผมก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

ตอน 13

สารบัญ

ตอน 15