คิไมระ
6.3
เขียนโดย 
หนึ่งตัวตน
วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 03.15 น.
30 ตอน
1 วิจารณ์
21.58K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 03.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
17) เหงา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ พอผมกำจัดตัวประหลาดที่ไม่น่าจดจำไปได้แล้ว ตัวผมก็หายตัวไปอย่างรวดเร็วเพื่อกลับไปยังร่างหลัก
ไม่รู้ว่าผมตัวจริงกำลังทำอะไรอยู่
.................................................
ทิศเหนือ
ณ ป่าดงบัง
ตอนนี้ตัวผมเผชิญกับตัวประหลาดเจ้าปัญหา เพราะอะไรน่ะหรือ.....ก็เพราะมันไม่อยู่กับที่น่ะสิ ชอบแวบไปแวบมาจนผมปวดหัวไปหมดแล้วเนี่ย
เดี๋ยวเกาะบนต้นไม้บ้างล่ะ เดี๋ยวว่ายในพงหญ้าบ้างล่ะ.....!
คุณฟังไม่ผิดหรอกครับ เพราะตัวประหลาดที่ว่าคือ ฉลาม? แต่ไม่ใช่ฉลามธรรมดานะ มันมีขาด้วย อยู่กึ่งกลางตัวพอดี
ขาของมันมีแปดขา เอาไว้ใช้เกาะต้นไม้และไว้ใช้เดิน
ถ้าจะถามว่าทำไมถึงไม่โจมตีและฆ่าๆ มันไปซะ ขอบอกไว้ก่อนเลย เสียแรงเปล่า
กว่ามันจะตายผมก็คงจะหมดแรงซะก่อน
และในขณะที่ผมจะยกธงขาวอยู่นั้น ตัวผมที่กลับมาจากการต่อสู้ทางทิศใต้ก็เข้ามากระซิบที่หูของผม
(( ทำไมไม่ใช้ของที่ผมพากลับมาล่ะจ้ะ ))
จากที่ฟังเสียงตัวผมก็ขนลุกซู่!!
ไม่นึกเลยว่าร่างแยกของผมจะนิสัยต่างกับตัวจริงมากขนาดนี้
ทำเอาผมสงสัยเลยว่า ผมมีบุคลิกที่สองรึเปล่า?
แต่ถึงผมจะรับเสียงนั้นไม่ได้ ยังไงก็ต้องเสี่ยงจากคำพูดของเขาล่ะนะ
โซระใช้ทักษะกลมกลืน จนร่างของตนเองแปรสภาพเหมือนล่องหน ทำให้มันเริ่มเอะใจและเริ่มหยุดการเคลื่อนไหวให้ช้าลงเพื่อสำรวจตามมุมต่างๆ
ใช้ได้ผลจริงๆ ด้วย ต้องขอบใจนายแล้วล่ะโซระพูดเพราะ
และผมก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป ผมพุ่งเข้าจู่โจมโดยใช้ทักษะ (สไลม์) + (ผึ้ง) จนร่างกายตนเองกลายเป็นลูกบอลสีใสมีหนามรอบตัว
แล้วกระโดดดึ่งดั๋งไปมาจนกระแทกโดนตัวมันดังตุบ
หลังจากที่มันได้แผลตัวมันก็เริ่มระแวงมากขึ้นกว่าปกติ แต่เพราะไม่เห็นศัตรูจึงเอาแต่คิดจะหนีอย่างเดียว
อย่าคิดนะว่าจะได้หนีครบร่างกายสามสิบสอง ยังไงแกก็ต้องมาเป็นอาหารมื้อบ่ายของผม
ผมเด้งไปมารอบตัวมันและพุ่งขึ้นฟ้าลงสู่ดินแรงๆ จนกระแทกบนตัวมันสุดแรงเกิด
ร่างกายทุกส่วนของมันที่มีกระดูก แตกละเอียด จนร้องออกมาที่ไม่น่าจะใช่เสียงของปลา
เมี้ยว!
ว้ายๆ เสียงมุ้งมิ้งจัง
หลังจากนั้นก็ถึงเวลาอาหารรอบบ่าย ผมกลืนมันทั้งตัวด้วยทักษะของหมูมีเขา จนร่างของมันทั้งหมดถูกย่อยภายใน หนึ่งวินาที
เขาว่ากันว่าเนื้อฉลามกินไม่ได้เพราะมีแอมโมเนียเยอะ แต่ตัวที่ผมกินอยู่ตอนที่ทำไมรสชาติเหมือนปูเลยล่ะ? เฮ้อ...โลกอาหารของปีศาจเข้าใจยากแท้น้อออ
- ทักษะพิเศษปลดล็อก
แตกหน่อ
เพิ่มตราสัญลักษณ์ ปูสีแดง ปรากฏบนข้อเท้าขวา
..................................................
ทิศตะวันออก
ณ ทะเลหมอก
ที่นี่หนาวชะมัดยังกับอยู่ที่ขั้วโลกเหนือเลย จนผมรู้สึกอิจฉาศัตรูขึ้นมาตงิดๆ ทำไมน้าาา พวกผู้ร้ายเนี่ย! ทำไมถึงดูชิวๆ ในสภาพอากาศหนาวขนาดนี้
ขณะที่ผมกำลังบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ร่างศัตรูก็แตกออกจากร่างเดิม
เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าลูกกลมๆ นั่นคือไข่
เมื่อไข่แตกออกจนละเอียด ร่างจริงของมันก็กรูออกมานับสิบตัว
เชี่ยยยย!! เล่นหมาหมู่อีกแล้ว ขี้โกงนี่หว่า!
รูปร่างของมันเหมือนกันหมด คือ ตัวกลมเหมือนลูกบอลลมมีปีกคล้ายแฟรี่ติดอยู่กลางหลังสองคู่
ใบหน้าคล้ายแมว ส่งเสียงงุ้งหงิ้งตลอดเวลา
เหอะเหอะเหอะ เล่นแบบนี้อีกแล้วนะ คิดว่าผมจะหลงของน่ารักแบบนี้อีกหรอ....
(( ถ้าไม่ได้หลง แล้วจะชมว่าน่ารักทำไมล่ะ? ))
เอาอีกแล้ว คงจะเป็นอีกบุคลิกของผมอีกล่ะสิ ดูๆ ไปแล้วผมก็เหมือนยังกับคนบ้าที่คุยกับตนเองเลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
