คิไมระ
6.3
เขียนโดย 
หนึ่งตัวตน
วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 03.15 น.
30 ตอน
1 วิจารณ์
21.58K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 03.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
26) พบกัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมเดินหาร้านตามแผนที่ที่ยัยนั้นบอกไว้ อย่าบอกว่าทำไมผมเรียกเธอว่าอย่างนั้น จะบอกไว้เลยในความคิดของผม คนที่มองผมด้วยสายตาเวทนาผมจะถือว่าเค้าเป็นคนไม่ดีไม่น่าคบ
พอไปถึงก็เห็นว่าเป็นร้านขายประตู! ท่านฟังไม่ผิดครับ มันคือประตูบ้าน ประตูที่ติดกับบ้านนั่นแหละ
และพอเดินเข้าไปก็เห็นตาลุงคนหนึ่งมองมาที่ผมพอดี ผมจึงเอาแผนที่ให้เขาดู ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่ รู้แต่ว่ามันคงจะช่วยอะไรได้บ้าง
แต่พอยื่นไปจริงๆ ตาลุงนั่นก็จ้องผมเขม็งอีกครั้งและพยักเพยิดหันไปทางประตูบานหนึ่ง
นี่ลุงเข้าใจจิงๆ น่ะหรือว่าผมต้องการจะสื่ออะไร หรือว่าในกระดาษแผ่นนั้นจะบอกใบ้อะไรไว้ แต่ก็ยังไม่ทันจะได้ถาม ตัวผมก็ได้มายืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่งที่ติดกับผนังแล้ว
พอเชื้อเชิญเสร็จตาลุงนั้นก็กลับไปที่เดิมด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
มาเปิดร้านแต่ร่างกายล่ะมั้ง เอาวิญญาณมาด้วยรึเปล่าเนี่ย
ประตูบานนี้มีสีขาวและทำจากแก้วทั้งบาน ตรงขอบทั้งสี่เป็นลายผีเสื้อข้างละสองตัว มีตัวเล็กกับตัวใหญ่เหมือนกับแม่และลูก
ตรงจุดกึ่งกลางได้สลักเป็นรูปตัวไอ
พอมองอย่างงงๆ ว่าหมายถึงอะไร ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามา
อ้อ ผมรู้แล้ว มันคือตัวอักษรโรมัน ตัวไอหนึ่งตัวนี้หมายถึงเลขหนึ่ง เข้าใจแล้วที่อาจารย์เคยพูดไว้ว่า " พวกเราคือหนึ่งเดียวกัน " นั้นหมายถึงอะไร มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
เมื่อตัดสินใจอะไรหลายๆ อย่างได้แล้ว ตัวผมก็เปืดเข้าไปดูภายใน แต่ยังไม่ทันจะได้ดูเต็มๆ ตา อยูๆ ก็ได้มีอะไรสักอย่างถึงผมเข้าไปข้างใน
" เหวอ! อะไรเนี่ย "
พอลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกร้อนขึ้นเหมือนอยู่ในห้องเซาน่า นี่ผมหลับตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย! พอพยุงตัวเองขึ้นก็มองทิวทัศน์รอบๆ อีกครั้ง
ก็เห็นรอบๆ ตัวเป็นผนังที่ทำจากอิฐสีส้มทั้งหมด ดูๆ ไปแล้วที่นี่ก็เหมือนทางเข้าหอคอยชอบกล
ผมเดินไปรอบๆ เพื่อหาทางออก และให้ตายสิ ที่นี่ไม่มีประตู หน้าต่างสักบานก็ไม่มีแล้วตัวผมตอนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย!
บ่นไปก็เท่านั้น มันไม่มีทางมีประตูปรากฏออกมาหรอกถ้ายังทำแบบนี้
ในขณะที่ผมกำลังอยู่ในความคิด อยู่ๆ ก็มีไอร้อนขึ้นมารอบตัวและเริ่มมีบาดแผลเต็มตัวเหมือนโดนอะไนสักอย่างจากของมีคม
เสียงฟันนั้นได้กรีดเนื้อของผมจนกลายเป็นแผลทางยาว แต่เพราะผมมีทักษะในการรักษาจึงทำให้แผลสมานอย่างรวดเร็ว จึงเหลือเพียงแผลเป็นเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ชอบอยู่ดี มันเหมือนคนไม่ดียังไงไม่รู้ หมดกันความหล่อ
ผมโกรธตัวเองอยู่ในใจที่ไม่สามารถหาต้นตอของไอร้อนได้
และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัยที่อยู่ๆ ทักษะดวงตาแห่งการหยั่งรู้เกิดทำงานขึ้นมาเอง
ลูกไฟสีเหลืองรอบดวงตากลายเป็นวงดาวห้าแฉกสองวงที่ซ้อนทับกัน และเริ่มกระตุกลนลานเพื่อหาสิ่งบางอย่าง
อะไรกันฟ่ะเนี่ย! ปวดลูกตาไปหมดแล้ว
แล้วสิ่งที่ดวงตาแห่งการหยั่งรู้ฉายก็ประมวลภาพภายในสมองและส่งมาถึงเส้นประสาทของดวงตา ทำให้เห็นเจ้าของต้นเหตุ
เป็นสาวน้อยที่มีชื่อว่าเดร่า!?
เดร่างั้นหรือ? ไม่ใช่ว่ายั่ยนั่นตายไปแล้วหรอกหรือ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
