คิไมระ

6.3

เขียนโดย หนึ่งตัวตน

วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 03.15 น.

30 ตอน

1 วิจารณ์

21.57K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2561 03.18 น. โดย เจ้าของนิยาย

30) สะดุ้ง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตัวผมที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะปวดห้องน้ำ จึงรีบเข้าไปเพื่อจัดการกับธุระของตัวเองให้เสร็จสิ้น พอเปิดประตูเข้าไปในห้องก็พบกับ!.....

" เอาอีกแล้วรึเนี่ย " ผมสบถ

เบื้องหน้าของผมเป็นทุ่งหญ้ากว้างที่มีต้นไม้ล้อมรอบเป็นวงกลม ผมก้าวออกมาก้าวหนึ่งและกำลังจะหันไปทางประตู แต่เจ้าประตูดันหายไปเสียแล้ว

เวรกรรมของผมจริงๆ

ตัวผมที่กำลังจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นก็ได้มีหินย้อยพุ่งโจมตีใส่ผมเป็นแนวยาว

สัญชาตญาณของผมทำงานแบบจะในทันที ผมกระโดดหลบโดยที่มือของผมจับเจ้าแท่นหินย้อยไว้จนขาผมชี้บนฟ้า

จากนั้นผมก็ขึ้นเหยียบเจ้าแท่นหินย้อยไว้เพื่อทรงตัว

" จะทรงตัวหรือจะล้มก็ไม่รู้เนี่ย "

ผมใช้ทักษะมังกรเพื่อบินขึ้นไปบนฟ้า คิดว่ามันจะหมดแค่นั้นแต่เปล่าเลย หินย้อยยังคงงอกทุกรอบด้านจนมันไม่มีทางที่จะมีที่ยืน ผมเลยคิดว่าน่าจะบินอย่างเดียวไปเลยดีกว่า

แต่สิ่งที่ผมคิดกลับผิดมหันต์ ตัวผมได้โดนแรงโน้มถ่วงดึงลงมาจนผมถูกเจ้าหินย้อยบาดตรงไหล่ซ้าย

อั่ก! เจ็บชะมัด

เมื่อไล่ผมบาดเจ็บ ปีกข้างซ้ายก็หยุดทำงานไปด้วย ผมจึงไม่สามารถที่จะบินต่อไปได้อีกเพราะถ้าฝืนมันจะทำให้ผมบาดเจ็บมากยิ่งขึ้น

ผมจึงต้องหาวิธีอื่น ในขณะที่ตนเองได้ยื่นอยู่ในช่องแคบๆ ที่หินย้อยยังไม่งอก

พอยืนได้ค่อนข้างมั่นคง ผมก็เรียกคิเรียออกมาและให้เธอเปลื่ยนเป็นอาวุธรูปแบบหอก

อย่าเพิ่งงงว่าทำไมผมถึงเรียกสไลม์คิเรียว่าเธอ เพราะผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่า ถ้าถึงระดับสอง เจ้าสไลม์พวกนี้จะแบ่งเพศออกมาด้วย ช่างเป็นปรากฏการณ์ที่น่าจดจำซะจริง

จากนั้นก็แทงทะลุพื้นดิน จนบริเวญใกล้เคียงทั้งหมดถูกแช่แข็งราวกับอยู่ในเมืองน้ำแข็ง คิดว่าคงจะได้ผล แต่เปล่าเลย พื้นดินก็ยังสั่นสะเทือนและยังคงมีหินย้อยออกมาไม่หยุดหย่อน

พอแผนแรกไม่ผ่าน ตัวผมก็เลือดขึ้นหน้า

" เอาอย่างนี้ใช่มั้ย! "

ไม่อยากจะใช้หรอกพลังนี้ เพราะยังไม่สามารถควบคุมได้อย่างถาวร ทำได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น

ผมเปิดใช้ดวงตาแห่งความตาย จนไฟที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นเพลิงทมิฬสามลูกวิ่งวนเป็นวงกลม ผมผสานมันเข้ากับหอกของคิเรียจนมันแทรกซึมเข้าไปสู่ผืนดิน

จนพลังชีวิตถูกกลืนกินกลายเป็นดินแห้งๆ ที่ถูกเผา ต้นไม้ทุกต้นกลายเป็นถ่านคาต้น

หลังจากใช้พลังนี้ตัวผมก็รู้สึกหนักหัวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

" นี่คือผลของการใช้พลังที่ยังควบคุมไม่เต็มร้อยสินะ "

หลังจากทุ่งหญ้าและต้นไม้มอดไหม้หมด ภาพทั้งหมดก็ขาวโพลนและไปรวมตัวเป็นจุดเดียวตรงหน้าผม

สิ่งที่ปรากฏคือ อัญมณีสีน้ำตาล และนั้น! ก็เป็นหน้าที่ของหนังสือเวทย์ที่ต้องทำการผนึกไว้

เมื่อผนึกสำเร็จ อัญมณีก็แตกเป็นเศษกระจกและรวมตัวใหม่กลายเป็นรูปข้าวหลามตัด และมีชื่อกำกับไว้ด้านล่างว่า " เอิร์ต สเปีย "

ตอน 29

สารบัญ