ถูกใช้เป็นเครื่องมือแล้วเฉดหัวทิ้ง เลยแหวกมิติมาต่างโลกเองมันซะเลย

ถูกอัญเชิญเป็นเครื่องมือจากนั้นก็เฉดหัวส่งกลับ ด้วยความหมั่นใส้เลยแหวกมิติมาต่างโลกเองซะเลย

[ รีเทิร์น ชีวิตใหม่ในต่างโลกรอบที่ 2 ]

“ เคยมีสำนึกบ้างไหม~♪ สำนึกบ้างรึเปล่า~♪ ”

ผมฮัมเพลงไปพลาง จัดเตรียมกระเป๋าเป้ไปพลาง ถึงจะดูเหมือนกับว่าผมกำลังอารมณ์ดีอยู่ แต่เชื่อเถอะ ตอนนี้ผมโครตโกรธเลยแหละ ถึงจะเป็นการโกรธแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ แต่โกรธก็คือโกรธอ่ะนะ

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเป้ ตามด้วยสายชาร์ต เพาเวอร์แบงค์ เครื่องเกมส์ขนาดพกพาต่าง ๆ สารานุกรมทำอาหาร ของจิปาถะต่าง ๆ นานา และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือเสื้อผ้า

“ ถ้ายังมีสำนึกก็ขอโทษซะตอนนี้~♪ ไม่เช่นนั้นในตอนสุดท้ายคงไม่ตายดี~♪ ”

ผมรูดซิบกระเป๋าเป้ปิดให้สนิท หลังจากตรวจสอบว่าไม่ได้ลืมอะไรแล้ว ผมก็ยกกระเป๋าเป้สะพายขึ้นหลัง รู้สึกหนักเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย? คงจะใส่เยอะไปหน่อยละมั้ง?

ผมหันหน้าไปมองหน้าจอคอมที่ยังคงเปิดทิ้งเอาไว้ เกมส์ที่ผมเล่นค้างเอาไว้กำลังเล่นภาพ CG อันเดิมซ้ำไปมา เป็นภาพ CG ของเด็กสาวผมสีทองกำลังถูกย่ำยีโดยตัวละครเอกที่ผมควบคุม

ใช่แล้ว มันคือเกมส์โป๊

ท่ามกลางภาพ CG สุดลามกมีตัวเลือกขึ้นมาให้ผมเลือกอยู่ 3 ตัวเลือก หยุดแค่นี้และปล่อยเธอไป หรือ ย่ำยีต่อไปแต่เสร็จนอก และสุดท้าย ย่ำยีต่อไปและเสร็จใน

“ เฮ้อ.... ”

ผมเดินไปเคาะปุ่ม Z เพื่อเลือกข้อที่ 3 ก่อนจะกระทืบปลายเท้าขวาลงพื้นเบา ๆ เพื่อสร้างวงเวทย์ขึ้นมา

วงเวทย์สีขาวใสขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 3 เมตร ปรากฏขึ้นใต้เท้าของผม มันหมุนรอบตัวเองแบบทวนเข็มนาฬิกา พลางเปล่งแสงสีขาวออกมาอยู่เนือง ๆ

ผมยืนหลับตาเหมือนทำใจอยู่พักหนึ่ง พอคิดว่าโอเคแล้ววงเวทย์ก็เปล่งแสงสีขาวสว่างจ้าไปทั่วทั้งห้อง แสงนั่นค่อย ๆ รวมตัวกันเป็นเส้นหมุนเป็นเกลียวล้อมรอบตัวผม พอมาลองมองดูอย่างใจเย็นแบบนี้ก็พบว่ามันเป็นอะไรที่สวยงามและน่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก

ผมดึงฮู้ดเสื้อกันหนาวที่สวมอยู่ขึ้นมาสวม จากนั้นก็หยิบหน้ากากยิ้ม วี ฟอร์ เวนเดตต้า ขึ้นมาใส่ ก่อนจะสั่งการให้วงเวทย์ทำงาน

พริบตาต่อมาร่างของผมก็หายไป หายไปจากห้อง หายไปจากบ้านหลังนั้น ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูก....

หายไปจากโลกเลยมากกว่า

ชื่อของผมคือ ชิน หนุ่ม ม.ปลาย ปี 3 ที่กำลังจะเตรียมตัวเข้าสอบเพื่อนำคะแนนที่ได้ไปยื่นเข้ามหาลัย

ในระหว่างที่ผมกำลังติว ( เล่นเกมส์โป๊ ) อยู่นั้นเอง จู่ ๆ สายตาของผมก็เกิดพร่ามัวคล้ายหน้ามืดขึ้นมา พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็ถูกอัญเชิญมาต่างโลกในฐานะผู้กล้าไปเสียแล้ว

เป็นต่างโลกที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์และสิ่งมหัศจรรย์มากมาย มองไปทางไหนก็มีแต่เรื่องน่าตื่นเต้นเต็มไปหมด มิหนำซ้ำยังเป็นโลกที่มีอะไรหลาย ๆ อย่างคล้ายคลึงกับเกมส์แนว RPG อีกด้วย

มันทำเอาผมลืมเรื่องเกี่ยวกับโลกเดิมไปจนหมดเลย อารมณ์ประมาณว่า “ อา.... อยากอาศัยอยู่ที่นี่อ่ะ! ” แน่นอนว่าผมโครตจริงจังเลยแหละ

เพราะไม่อยากให้เรื่องปราบจอมมารมาขัดขวางการผจญภัยแสนสนุกของผม ผมเลยรีบตรงดิ่งบุกไปที่ปราสาทจอมมาร ใช้เวลาฟาร์มเพิ่มประสบการณ์ที่นั่นประมาณสองวัน ก่อนจะบุกไปจัดการจอมมารในห้องบัลลังก์และชนะมาได้

แต่พอหลังจากกลับมารายงานเรื่องปราบจอมมาร ผมก็ถูกบอกว่าหมดประโยชน์แล้ว แถมยังถูกมองด้วยสายตารังเกียจอีกด้วยต่างหาก ด้วยความช็อคที่จู่ ๆ ทุกคนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ.... ไม่สิ หน้ามือเป็นหลังตีน ผมก็ถูกส่งกลับมายังโลกเดิมโดยไม่ถามไถ่อะไรจากผมเลยซักแอะ

อืม.... ตอนแรกผมก็พยายามคิดไตร่ตรองแบบโลกสวยอ่ะนะ ว่าอาจจะเป็นเพราะตัวตนของผมมันอันตรายเกินไปที่จะอาศัยอยู่ในโลกนั้น เพื่อความสมดุลก็เลยส่งผมกลับมาโลกเดิม

แต่พอมาคิดในมุมกลับอีกที แม่มใช้ผมเป็นแค่เครื่องมือเลยนี่หว่า? พอทำงานเสร็จลุล่วงก็เฉดหัวทิ้งโดยไม่พงไม่พูดขอบคุณกันเลยซักคน แถมการมองด้วยสายตารังเกียจแบบนั้นก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นไปอีก

นี่เห็นผมเป็นเพียงแค่เครื่องมือรึไงให้ตายเถอะ! ผมเองก็มีชีวิตนะพวก!

และที่สำคัญ ผมแค่อยากจะใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อยที่โลกนั้นพร้อม ๆ กับสร้างฮาเร็มแล้วก็ทำนู่นทำนี่ทำนั่นไปวัน ๆ เองนะ! โลกที่ไม่มีกฏหมายคอยควบคุมน่ะผมเองก็อยากลองอาศัยอยู่ดู

ถึงมันจะผิดเรื่องหลักศีลธรรมและจริยธรรมก็เถอะ แต่นั่นมันคนละโลก! การเอาเรื่องของสองโลกมาเปรียบเทียบกันมันเป็นเพียงแค่ความคิดโง่ ๆ เท่านั้นแหละ!

ยังไงก็ตาม.... ผมก็ได้ตั้งปณิธานอันแรงกล้าแก่ตนเองเอาไว้แล้วก่อนที่ผมจะเริ่มต้นออกเดินทางและใช้ชีวิตในต่างโลกสำหรับการมาครั้งที่ 2

อย่างน้อย 1 คน....

ในฮาเร็มที่ผมจะสร้างขึ้นจะต้องมีคนจากทุกเผ่าพันธุ์อย่างน้อยเผ่าละ 1 คน!

เริ่มต้นจากศูนย์ เป็นเพียงแค่เมล็ดในแรกเริ่ม แล้วจึงค่อยเติบโตแตกกิ่งก้านสาขาขยายใหญ่ออกไปเรื่อย ๆ นั่นแหละชีวิตของผมต่อจากนี้ล่ะ!

◇◆◇◆◇◆◇

หลังจากผมมาถึงต่างโลก สิ่งแรกที่ผมเห็นคือทุ่งหญ้าสีเขียวขจีที่ไกลมากจนเกือบสุดระยะสายตา ถัดจากนั้นก็จะเป็นเนินเขาเล็ก ๆ ตามด้วยป่าและภูเขา

บอกตามตรงด้วยความสัจจริง ผมไม่รู้ว่าตัวเองแม่มอยู่ไหนว่ะ

นี่คงเป็นข้อเสียของการบุกปราสาทจอมมารก่อนเป็นที่แรกสินะ.... ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของภูมิศาสตร์เอย สถานที่ตั้งของเมืองหรืออาณาจักรต่าง ๆ เอย อาณาเขตระหว่างทวีปเอย ความรู้ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ได้ยกตัวอย่างมาของผมคือ 0

ตอนนี้ผมเหมือนกับผู้เล่นใหม่ที่กดเริ่มเกมส์มาโดยข้ามโหมดฝึกสอนพอมาเจอสถานการณ์จริงก็ได้แต่ยืนเอ๋อแดรกรับประทานโดยไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรหรือไม่ควรจะทำอะไร....

“ ถ้าไม่ติดตรงที่เคยเป็นผู้กล้ามาก่อนคงซี้ม่องเท่งแน่ ๆ อีแบบนี้.... ”

ฟิ้ว....

สายลมอ่อน ๆ ที่แสนจะเย็นสบายพัดผ่านร่างของผมไป แต่ไม่รู้ทำไมแทนที่จะรู้สึกดีผมกลับรู้สึกเหมือนกับกำลังถูกปลอบใจอยู่ยังไงยังงั้น....

ขอบคุณนะครับคุณสายลม.... อ๊ะ รู้สึกน้ำตาเริ่มจะไหลซะแล้วสิ

นั่นสินะ ก่อนอื่นก็ต้องมาวางแผนสิ่งที่จะทำกันก่อน

อย่างแรกผมควรจะหาเมืองหรือหมู่บ้านให้เจอ เพื่อที่จะได้สอบถามทิศทางและตำแหน่งของสถานที่ใกล้เคียงจากผู้คนที่อาศัยอยู่ จากนั้นก็เปรียบเทียบระยะทางโดยกะจากแรงเดินเท้าของตนเองว่าใช้เวลาในการเดินทางเท่าไหร่ หากใช้เวลานานเกินไปหรือไปไม่ทันก่อนพระอาทิตย์ตกก็จะได้ขอพักคืนค้างแรมชั่วคราว

อย่างที่สองเกี่ยวกับการหาเงินเพื่อเลี้ยงชีพตนเองผมจะต้องไปสมัครเป็นนักผจญภัย.... ก็หวังว่าจะมีอ่ะนะ ไม่สิ! มันต้องมีอยู่แล้ว! โลกแฟนตาซีกับนักผจญภัยมันเป็นของคู่กัน!

ถ้าอย่างนั้นหลังจากเจอเมืองก็ต้องตามหากิลด์สินะ แต่มันก็มีโอกาสที่จะไม่ได้มีเพียงแค่กิลด์นักผจญภัยอยู่เหมือนกัน อาจจะมีกิลด์การค้าหรือกิลด์การขนส่งอยู่ก็เป็นได้ แต่หลัก ๆ ที่ต้องการก็คือกิลด์นักผจญภัยล่ะนะ

จะว่าไปผมเองก็เคยอ่านเจออยู่เหมือนกันจากมังงะและนิยายต่าง ๆ ว่าหมู่บ้านหากไม่ใช่หมู่บ้านที่เล็กจนเกินไปก็มีโอกาสที่จะมีกิลด์นักผจญภัยตั้งอยู่เช่นกัน แต่ผมว่ามันไม่เวิร์ค เพราะการที่กิลด์นักผจญภัยไม่ตั้งอยู่ภายในเมืองมันมีอัตราการโกงเงินที่สูงมาก แถมบางทีอาจจะเจอนักผจญภัยมาหาเรื่องอีกด้วยต่างหาก

อย่างที่สามเกี่ยวกับที่พักอาศัย อันนี้ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ เพราะยังไงซะผมก็ต้องไปเช่าโรงแรมถูก ๆ อยู่เป็นที่แรกอยู่แล้ว เพื่อที่จะได้ประหยัดเงินและสามารถนำเงินไปใช้สำหรับจับจ่ายใช้สอยเรื่องอื่น ๆ ได้ ส่วนเรื่องการเลือกโรงแรมนั้นถ้าหากได้ทางกิลด์แนะนำให้จะถือว่าเป็นการดีที่สุดแล้วล่ะ เพราะถ้าจะให้ผมไปเลือกเองนี่....

โดนเล่นกลเล่ห์อุบายแน่

“ แผนคร่าว ๆ ก็ประมาณนี้ล่ะนะ หลังจากเสร็จสรรพหมดแล้วเดี๋ยวค่อยเริ่มวางแผนต่อแบบจริง ๆ จัง ๆ ”

ฟิ้ว....

สายลมพัดผ่านร่างของผมไปอีกครั้ง บังเอิญงั้นเหรอ? คงไม่ใช่ว่าสายลมที่พัดผ่านไปเมื่อกี้คือการเห็นด้วยกับสิ่งที่ผมคิดหรอกนะ?

“ .... ”

สงสัยผมจะคิดมากไปเองแหละ.... บางครั้งเรื่องบังเอิญแบบแปลก ๆ ก็มักจะมีให้เห็นอยู่เหมือนกันล่ะนะ

ผมแหงนหน้ามองดูท้องฟ้า วันนี้เป็นวันฟ้าโปร่งและดูสดใสเป็นอย่างมากเมื่อเทียบกับครั้นที่ยังคงมีจอมมารอยู่ ดวงอาทิตย์ในตอนนี้มันได้แผ่ออร่าและเฉิดฉายตามหน้าที่ของมันที่ต้องคอยให้แสงสว่างและมอบความอบอุ่นให้แก่ผืนโลก

ถึงแม้ถ้าเอาตามหลักวิทยาศาสตร์มันจะไม่ใช่หน้าที่ของดวงอาทิตย์แต่เป็นเพราะดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลางของระบบสุริยะก็เถอะ.... แต่โลกแฟนตาซีแบบนี้ก็ปล่อยให้ความเชื่อและความคิดมันแฟนตาซีอยู่แบบนี้จะดีกว่า

ผมกำหมัด พอนึกถึงการผจญภัยที่รอผมอยู่ข้างหน้าก็ทำเอาตัวสั่นและหุบยิ้มแทบไม่อยู่ด้วยความตื่นเต้นอย่างขีดสุด หากให้ใครซักคนมาจับหน้าอกของผมตอนนี้คงจะสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจได้อย่างชัดเจนแน่ ๆ

“ โย๊ซ! ลุยกันเลย! ผจญภัยต่างโลกกับการล่าฮาเร็มจากทั่วทุกสารทิศ! ”

◇◆◇◆◇◆◇

ณ สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งดูครับคล้ายครับครากับวิหารพาร์เธนอน แต่ตัววิหารไม่ได้ถูกสร้างจากหินอ่อน แต่เป็นจากเนื้อไม้นานาพันธุ์ชนิดที่ถูกหลอมรวมผสมเข้าด้วยกัน และมีขนาดที่เล็กกว่าหลายเท่าอย่างเห็นได้ชัด

บนบัลลังก์ภายในตัววิหารมีหญิงสาวนางหนึ่งประทับนั่งอยู่ เธอมีรูปร่างหน้าตาที่งดงามอย่างหาใครเปรียบไม่ได้ เรียกได้ว่าเธอเป็นหญิงสาวที่งดงามมากที่สุดในโลกเลยก็ไม่ผิดนัก ด้วยรูปร่างและสัดส่วนที่ลงตัวแม้แต่ซัคคิวบัสที่ขึ้นชื่อเรื่องเผ่าพันธุ์อันดับหนึ่งด้านความงดงามน่าดึงดูดและความเซ็กซี่ขยี้หัวใจของเหล่าชายชาตรีก็ต้องยอมแพ้ศิโรราบ

เส้นผมสีลูกพีชที่ยาวดัดเป็นลอนถึงช่วงเอว ดวงตาสีนภาส่องประกายน่าค้นหา ริมฝีปากสีอ่อนดูอวบอิ่มอย่างเป็นธรรมชาติ ผิวกายเนียนใสราวไข่มุกภายใต้ชุดเดรสสีดำสนิท ที่ข้างกายมีดาบเล่มหนึ่งที่มีความยาวมากกว่าส่วนสูงของเธอเสียอีกล่องลอยอยู่

“ ฟู่.... ”

เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งใจเพราะเกือบถูกเขาจับได้ว่าตนกำลังแอบเฝ้ามองดูตัวเขาอยู่ ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่หากพลาดพลั้งไปเพียงแค่เสี้ยววินาทีหนึ่งแล้วละก็ เขาจะต้องตรวจจับกระแสพลังเวทย์แล้วรู้ที่อยู่ของเธออย่างแน่นอน

ซึ่งสำหรับเธอก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกหากเขาจะเดินทางมาหาเธอ แต่นี่มันยังไม่ถึงเวลา จนกว่าจะถึงช่วงเวลาอันเหมาะสม ระหว่างเธอและเขาจะพบกันไม่ได้เด็ดขาด

เธอกุมมือภาวนาให้แก่เขา

“ ขอให้การเดินทางของคุณประสบพบเจอแต่เรื่องดี ๆ ด้วยเถอะค่ะ ”

เธอกล่าวเช่นนั้นด้วยรอยยิ้มกว้าง เพียงแค่คิดถึงตัวตนของเขาหัวใจอันบอบบางของเธอก็เต้นสั่นอย่างไม่เป็นจังหวะขึ้นมา

นี่เป็นอีกตัวตนหนึ่งของเธอที่ไม่เคยเปิดเผยให้แก่ผู้ใดได้ร่วงรู้ ตัวตนของหญิงสาวที่ไม่ใช่ราชินีแห่งสงคราม....

เธอส่ายหน้าเพื่อสลัดความคิดบางอย่างออกจากหัว เธอลุกขึ้นยืนจากบัลลังก์พร้อมหยิบดาบข้างกาย และก้าวท้าวออกจากตัววิหารไปด้วยสีหน้าและท่าทางที่แสนสงบราวกับไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกทั้งปวง

ภาพอันแสนเละเทะของการก่อสงครามภายนอกตัววิหารได้เข้าสู่ทัศนวิสัยของเธอ ที่แห่งนั้นล้วนเต็มไปด้วยซากศพของเหล่าเทพและปีศาจกองเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด

เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องมองไปยังเหล่าเทพและปีศาจที่แหวกว่ายเข้าปะทะใส่กันท่ามกลางเวหา

เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง เพียงแค่ขยับด้วยท่วงท่าที่สวยงาม เพียงแค่พริบตา เพียงแค่ครั้งเดียวที่ชักดาบออกจากฝัก เกิดแสงสว่างเจิดจ้าไปทั่วทุกหนแห่ง

ในวันนั้นท้องฟ้าของโลกได้ถูกผ่าออก ความเป็นจริงนี้ได้สร้างความโกลาหลครั้งยิ่งใหญ่ให้แก่ทุกสารภพและถูกจารึกลงเป็นประวัติศาสตร์ครั้งสำคัญของโลก

การตื่นขึ้นของราชินีสงคราม ซาเทร่า

ปล.แสดงความคิดเห็นกันได้ตามสบายนะครับ จะเรื่องติเรื่องชมจะยังไงก็ได้ ผมยินดีรับฟัง ( อ่าน ) ทุกความคิดเห็นครับ ส่วนตัวผมค่อนข้างดีใจเวลาเห็นคนมาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเนื้อเรื่องมากกว่าการมากดไลค์กดติดตามเสียอีก

ปล2.จะแสดงความคิดเห็นถามอะไรก็สามารถทำได้เช่นกัน เพราะตอน Q&A กำลังรอทุกท่านอยู่ในอนาคต

ปล3.เวลาลงอาจจะไม่แน่นอนนะครับ เพราะผมจำเป็นต้องเรียกอารมณ์ ( ดมซักถุง ) ถึงจะสามารถบรรยายมันออกมาได้ แต่อย่างต่ำคือ 5 ตอนต่อสัปดาห์ครับ

ขอบคุณที่เข้ามารับอ่านนะครับ และได้โปรดดูแลสุขภาพทางสายตาด้วยนะครับ ถ้าไม่อยากเป็นแบบผม ( ฮา )