สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

                 ผมมองเธอที่จ้องมองผมด้วยความโกรธ ผมทำได้เพียงแค่มองผมรุ้ว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่

  "ทำไม ทำไม อาจารย์ต้องปล่อยให้พี่ตายทั้งทีช่วยเค้าได้"เธอร้องตะโกนถามทั้งน้ำตาโดยไม่สนใจว่าจะดังแค่ไหน

  "..........    " ผมทำได้เพียงเงียบเพราะรู้ว่าพูดอะไรไปฟูเซ็ทซึก็ไม่รับฟังทั้งนั้น

  "ตอบหนูมาสิ ตอบหนูมาสิ อาจารย์"

              สิ้นเสียงคำถามของเธอกระโจนเข้าพร้อมต่อยเข้าที่ท้องผม อาวุธของฟูเซ็ทซึ เป็นสนับที่มีใบมีดขนาดเท่าหัวแม่มือ เวลาแบบมือมันก็เหมือนแบบเหล้กธรรมดาแต่พอกำหมัดมันยยื้นออกมามากกว่ากำปั้นประมาน10เซน ตัวผมที่ไม่ได้ใส่ชุดของหน่วยที่13เลยโดนเข้าไปเต็มๆ ผมรู้สึกถึงใบมีดทีทิ้มเข้าที่ท้องผมไม่แม้แต่จะผลักเด็กคนนั้นออก แต่ผมกลับกอดเด็กคนนั้นเอาไว้

  "อาจารย์นะมองเห็นค่าของทุกชีวิตเท่ากัน มีหรือที่เห็นคนจะตายแล้วไม่ช่วย แต่ที่ไม่ช่วยเพราะมันมีแต่จะทำให้คนที่ถูกช่วยทรมานมากขึ้นเท่านั้นเอง"

  "....ฮือ...ฮือ"เธอที่โดนผมดึงมากอดสะอื้นอยู่ซักพัก

  "ฟังอาจารย์นะ อาจารย์เองก็ยังรู้สึกผิด ที่ไม่ได้พาหมอที่เก่งกว่านี้มาด้วยเลยทำให้พี่เธอต้องตาย"

  "ชู ฟูเซ็ทซึ ถึงจะให้หัวหน้ามาด้วยเค้าก็ไม่รอด ตัวฉันเองรู้ดี ว่าต่อให้หัวหน้ากิงอยู่ทีดีเธอก็ช่วยไม่ได้ เพราะบาดแผลสาหัสเกินไปและเค้าติดเชื้อมากแล้วที่ทำได้ก็แค่ที่ชูทำให้นั้นและดีที่สุดแล้ว" ฟูกะเดินเข้ามาดึงแล้วบอกถึงความคิดเห็นของเธอในฐานะหมอ

  "อย่างงั้นหลอ ขอบใจนะอาจารย์ฟูกะ"

  "ชูแผลละ เป็นไง"

  "กำลังฟื้นตัว ไปกันเถอะรีบไปหาที่พักเถอะ เดียวพวกมันก็คงตามเสียงกันมาแล้ว"

           ผมรีบพาทุกคนออกจากพื้นที่ จนมาถึงตึกที่ที่เป็นที่พักคืนนี้ได้ ยัยเตี้ยของผมรีบมาดูแผลแต่แผลก็หายสนิทแล้ว

  "นี้คุณผมมีอะไรจะคุยด้วย"

  "หือ อารมณ์ไหนถึงเรียกฉันคุณ"

  "ไม่รู้สิฉันอยู่มานานเห็นความตายมาแยะ แต่ทำไมต้องมากลัวเอาตอนนี้หรือฉันจะแก่แล้วนะ"

  "ก็แก่แล้วอะสิ แต่นั้นสินะเรื่องความตายไครก็กลัวทั้งนั้นและ"

  "ฉันไม่ได้กลัวความตายของตัวเอง ฉันกลัวจะเสียคนอื่นไป ตอนนี้ฉันยังมีพลังที่มากพอจะปกป้องคนอื่นได้ แต่วันใดที่ฉันไม่มีพลังมากพอละฉันจะทำยังไง บางครั้งฉันอยากจะพาทุกคนวิ้งหนี หนีไปให้ไกลจากสงครามบ้าบ้า ที่ไม่มีวันจบนี้"

  ผมถูกฟูกะดึงไปซบที่อกของเธอพร้อมเอามือลูบหัวผม "ไม่ต้องกลัวไปหลอกฉันและทุกคนยังมีพลังมากพอที่จะปกป้องตัวเองได้ ไม่ต้องกลัวนะ" จบคำพูดของฟูกะมันทำให้ผมรู้สึกเบาลงในหลายๆอย่าง

  "เอาละฉันดีขึ้นมากละไปเฝ้าระวังก่อน"

  "ไม่ต้องไปให้ฮินะทำแทน นายนอนหนุนตักฉันนี้และนานแค่ไหนละนะที่ไม่ได้มองวิวแบบนี้"

  "วิว ? มันออกจะแย่ไปหน่อยนะ"

  "นายจำไม่ได้หลอสมัยก่อนที่ฉันต้องคอยตามนายออกมาทำภาระกิจคนเดียว เราเลยต้องค้างไปเขตL13บ่อยๆเราเลยได้เห็นจนชินตา"

  "นั้นสินะสมัยนั้นฮินะยังเล็กอยู่เลย"

  "พวกเราเห็นความตายมามาก จนชินจนลืมความกลัวไป แต่นายยังดีที่ดึงมันกลับมาได้"

  "ดี ? ดีที่ดึงความกลัวกลับมาได้ มันดีตรงไหน"

  "คนที่ไม่รู้จักความกลัวมันก็จะทำอะไรแบบไม่คิด แต่คนที่รู้จักความกลัวจะรอบคอบและคิดเป็นทำเป็น"

        ผมนอนคุยกับฟูกะจนหลับไป พอตื่นเช้าขึ้นมาก็พอที่จะเป็นความเปลี่ยนแปลงบ้างเพราะทุกคนหลับได้และตื่นได้เป็นปกติแล้วคนที่บาดเจ็บจากเมื่อวานก็ฟื้นตัวดีแล้ว ผมเริ่มสอนหลักความคิดการใช้ชีวิตและการเอาตัวรอดให้พวกนักเรียนและแบ่งกลุ่มออกเป็น4กลุ่ม แล้วใช้ชีวิตด้วยตัวเองกัน จนวันที่7 ให้ทุกคนกลับมาร่วมกลุ่นและรายงายผล แต่ที่แปลกคือทุกกลุ่มบอกว่าเจอหลุมแปลกๆทุกกลุ่ม และกลุ่มที่ผมดูแลเองก็เจอแต่เรามีเวลาไม่มากพอที่จะตรวจสอบเลยต้องปล่อยไปก่อน 

  "เอาละทุกคนวันนี้เราจะกลับโรงเรียนกัน และจะกลับให้ถึงภายในวันเดียว" ผมพูดจบนักส่งเสียงโห่ พวกเค้าชินละสินะ

                      ติดตามตอนต่อไป