ผ่านไปเกือบ2 ชั่วโมงหน้าของฟ้าใสแดงก่ำเพราะดื่มเข้าไปเยอะเธออยากจะประชดชีวิตเลยจัดใหญ่เลยคืนนี้ปกติฟ้าใสไม่ค่อยชอบมาร้านแบบนี้สักเท่าไหร่นัก หญิงสาวนั่งมองแก้วเหล้าพร้อมเอามือจุ่มน้ำไปมา

“ฟ้า ๆ เอ้าเมาแล้วหรอวะ”

“งื่อใครเมา กูไม่ได้เมาแค่เหนื่อยนิดหน่อยเอง”

“หื้ม กูจะเชื่อมึงดีไหมวะ”  ส้มพูดขึ้นก่อนจะขำเพื่อนสาวพร้อมหันไปมองโต๊ะที่อยู่ชั้นสองเธอเห็นหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อนจะสะกิดเพื่อนคนอื่นๆ

“มีอะไรว่ะ”แอนถามพร้อมกระซิบถามเพื่อน

“พี่สายหมอกมาร้านนี้ด้วยวะมึง”แอนตกใจพร้อมมองตามที่เพื่อนบอก

“ฟ้า กลับบ้านกันป่ะ ดึกแล้ว”

“เชี้ย พี่เบสมาด้วย ทำไงดีว่ะแนนนี่”

“จะให้กูทำไง เบื่อชะนีพวกนี้จริงกลับสิวะรออะไรอยู่”

“ฟ้า ป่ะกลับ”ส้มพูดพร้อมพยุงเพื่อนสาวที่เดินเซไปเซมาแล้วบอกว่าไม่เมาแต่สภาพเธอตอนนี้ตรงกันข้าม สายตาของสามหมอกมองลงมาเขาเห็นว่าพวกเธอกลับแล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาพยายามง้อฟ้าใสมาตลอดแต่ก็ไม่สำเร็จจนไม่กี่วันที่ผ่านมาแม่เขาขอให้แต่งงานเดิมทีเขาปฏิเสธแต่พอรู้ว่าคนที่เขาต้องแต่งงานเป็นฟ้าใสก็รีบตอบตกลงทัน

            “เบส น้องคนนั้นแฟนมึงใช่ไหม”

            “อืม แอนมึงเคยเห็นหน้าแล้วไม่ใช่หรอวะ ถามทำไม”

            “โทรบอกว่าให้รอข้างนอกหน่อยกูจะไปส่งฟ้าใสเอง”

            “เออ ได้ดิ” เบสรีบโทรหาแฟนสาว

พวกเพื่อนฟ้าใสพาเธอมาขึ้นรถด้วยสีหน้าเร่งรีบ

“แอนเสียงโทรศัพท์มึง ใครโทรมาคงไม่ใช่พี่เบสใช่ไหม” แอนรีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะหน้าบูดเบี้ยวขึ้นมาพร้อมพยักหน้า

“ใช่วะ พี่เบสโทรมาต้องมาด่ากูแน่เลยวันนี้กูไม่น่าโกหกพี่แกเลย ทำไงดีวะอีส้มสีแนนนี่”

“ไม่ต้องรับ”ส้มบอกเพื่อน

“ใช่ไม่ต้องรับเพราะพี่แกเดินออกมาแล้ว” แอนหันไปมองหน้าเบสพร้อมยิ้มแย้ม

“ไปไหนกัน”เบสถามขึ้นมาพร้อมมองหน้าทุกคน

“กลับบ้านคะ ขอตัวก่อนนะบายๆ”ส้มพูดพร้อมรีบขึ้นรถ

“เดี๋ยวพี่ไปส่งฟ้าเอง”หมอกพูดขึ้น

“คงไม่ได้หรอกค่ะพี่ ถ้าฟ้ามันรู้คงโกธรเราแน่ส้มว่าพี่เลิกยุ่งกับฟ้ามันเถอะนะคะ”

“ไอ้หมอกคงจะเลิกยุ่งไม่ได้หรอกเพราะ”

“งั้นส้มไปส่งเถอะ ขับรถดีๆละ ไอ้เบสกลับเถอะ” หมอกทำหน้าใส่เพื่อนเขาไม่อยากให้ฟ้าใสรู้ตอนนี้ว่าเขาคือคนที่เธอจะต้องแต่งงานด้วย

“อืม แอนกลับกับพี่นะ”เบสหันไปบอกเพื่อนสาวพร้อมโอบไหล่เดินไปอีกทาง สายหมอกมองรถของส้มที่ขับออกไปก่อนยิ้มออกมา

**“เหลืออีกไม่กี่วันแล้วฟ้าก็ต้องแต่งงานกับพี่”**สายหมอกพูดขึ้นพร้อมเดินไปที่รถคันหรูของตัวเองพร้อมขับรถออกไป เขายังคงไม่ลืมเรื่องราวต่างๆของเขาและเธอถ้าวันนั้นไม่เลิกกันด้วยความเข้าใจผิดวันนี้เขาคงมีความสุขมากกว่านี้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสายตาเข้มมองดูแปลกพร้อมถอนหายใจและกดปิดเครื่องลงตั้งแต่วันนั้นแพรววายังไม่เลิกตามตอแยเขาเธอหาข้ออ้างมาที่บ้านเขาเสมอเพราะพ่อของเธอเป็นญาติห่างๆกับคุณหญิงมาริณีแม่ของเขา

เช้าวันใหม่ของวันหยุด 

ร่างบางที่นอนแน่นิ่งด้วยความเมาก่อนจะดิ้นไปดิ้นมาเมื่อมีแสงในยามเช้าสาดส่องมาที่หน้าของเธอ หญิงสาวลืมตาช้าๆเธอรู้สึกเหมือนหัวมันจะระเบิดเพราะเมื่อคืนเมามากไปหน่อยหญิงสาวลุกขึ้นนั่งพร้อมเอามือนวดศีรษะเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าฟ้าใสรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำในใจของเธอตอนนี้ยังไม่เลิกคิดเรื่องแต่งงานเลยในเมื่อเธอตอบตกลงมารดาไปแล้วแต่ในหัวใจของฟ้าใสเธอกลับไม่ยากแต่งงานยังไงก็ไม่รู้ เธอคิดถึงคำพูดของเพื่อนสาวที่บอกว่าเธอยังลืมรักแรกไม่ได้สายตาหวานจ้องมองตัวเองในกระจกพร้อมชักสีหน้าขึ้นมา

"ฉันลืมนายไปได้ตั้งนานแล้วยะ ผู้ชายมักมากอย่างนั้นไม่มีค่าพอให้ยัยฟ้าใสจำหรอก" 

"ไงเรา ลงมาได้แล้วหรอดื่มอะไรขนาดนั้นแม่ไม่เห็นว่าฟ้าจะเกเรชอบดื่มเหล้าเลยนะ"

"แค่ปาร์ตี้กับเพื่อนๆคะแม่ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่แม่ทำอะไรคะ"หญิงสามถามพร้อมมองในหม้อที่อิงธิราทำไว้

"แม่ทำขนมบัวลอยของโปรดฟ้าไง กินข้าวก่อนนะเดี๋ยวค่อยกินของหวาน"หญิงสาวยิ้มแป้นเธอชอบบัวลอยเป็นชีวิตจิตใจ

"อืม พรุ่งนี้ไปลองชุดแต่งงานนะลูกฟ้าจะได้ไปเจอพี่เขาด้วย"

"คะ ว่าแต่แม่คะผู้ชายคนนั้นชื่ออะไรอ่ะ"นั้นสิเธอตอบจะแต่งงานกับเขาแต่ดันไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไรเลย

"อืม ชื่อพี่หมอก"ทันทีที่ฟ้าใสได้ยินชื่อนี้ก็เงียบไป มันทำให้เธอนึกถึงใบหน้าคนคนนั้นอีกครั้ง

'ชื่อมีตั้งเยอะทำไมต้องชื่อเดี๋ยวกัน' ฟ้าใสคิดในใจเธอเงียบไปจนผู้เป็นแม่สะกิด

"เป็นอะไรรึเปล่าฟ้า"

"อ้อ เปล่าค่ะ"

ณ บ้านคุณหญิงมาริณี

"ตาหมอก พรุ่งนี้ไปลองชุดแต่งงานแล้วนะอย่าเที่ยวดึกดื่นบ่อยสิ"

"ได้ครับแม่ แล้วถ้าเจ้าสาวไม่อยากแต่งงานกับผมละครับ"

"เป็นไปไม่ได้หรอก คุณอิงบอกว่าหนูฟ้าตกลงแล้วแม่ดีใจจังที่จะได้ลูกสะใภ้สวยๆอย่างหนูฟ้า หนูแพรจะได้ไม่ต้องมาตามติดลูกแม่ไม่ค่อยชอบนิสัยเจ้าหล่อนเลย คุณเตเลี้ยงลูกยังไงก็ไม่รู้ปล่อยให้มาบ้านผู้ชายบ่อยๆ"

"นึกว่าคุณแม่ไม่รู้เรื่องนี้สักอีก"

"รู้สิแม่รู้อยู่เต็มอกแต่พูดอะไรไม่ได้"หญิงชราถอนหายใจออกมา ก่อนจะได้ยินเสียงรถเลี้ยวเข้ามาในบ้านทั้งสองแม่ลูกหันไปมองด้วยความสงสัย