ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

มื้อนี้อาหารไม่มีเหลือ ฉันล่ะภูมิใจสุดๆ กับการเป็นแม่ศรีเรือนของตัวเอง ทานเสร็จประมุขของบ้านก็เรียกรวมตัวแม่บ้านและคนงานทุกคนไปที่ห้องรับแขก

“ทุกคนคงจะรู้จักเมียฉันแล้วนะ ต่อไปนี้เธอจะมาดูแลทุกอย่างภายในบ้าน ทุกคนต้องให้ความเคารพและเกรงใจเธอเหมือนที่เกรงใจฉัน เงินเดือนทุกเดือนคุณติมจะเป็นคนจัดการให้ ขาดเหลืออะไรให้บอกเธอ มีใครมีปัญหาอะไรไหม” ทุกคนส่ายหน้า ใครจะกล้ามีด้วย ดูแยกเขี้ยวใส่คนอื่นสิ “ไม่มีก็แยกย้าย ส่วนเธอขึ้นไปเจอฉันที่ห้อง”

“เดี๋ยวๆ ค่ะ” ฉันเรียกทุกคนไว้

“มีอะไรอีก” เขาถามเสียงเรียบ เมียนะ พูดดีด้วยจะตายหรือไง

“ฉันต้องกวาด ต้องถู ต้องเช็ด ตรงไหนบ้างคะคุณสามี”

“ชั้นบนทั้งหมดเป็นของเธอ” หา! ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ “ถ้าฉันเห็นว่ามีใครไปช่วย ฉันจะไล่ออกจากบ้านให้หมด”

“นี่คุณแกล้งฉันนี่ ฉันมาเป็นเมียคุณนะ” ฉันต้องได้เป็นคุณนายสิ!

“ก็เพราะเป็นเมียฉันถึงให้เธอทำ คนอื่นแยกย้าย ส่วนเธออย่าพูดมาก ตามฉันมาเร็วๆ ก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้”

“ค่ะท่านเจ้านาย” ตอบรับด้วยความหมั่นไส้ ขี้เก็กไม่มีใครเกิน นี่ขนาดอยู่บ้านนะยังคงคาแร็กเตอร์ไว้ อย่าให้ฉันเอาคืนบ้างแล้วกัน!

“คุณติมครับ” ลุงแก้วเรียก พี่ปิ่น พี่แป้ง น้องต้องใจ และเหล่าแม่บ้านก็ยังไม่ไปไหน

“มีอะไรจะคุยกับติมเหรอคะลุงแก้ว”

“ลุงจะบอกว่าผัดเผ็ดหนูกับลาบกิ้งก่าคุณติมอร่อยเหาะไปเลยครับ”

ทันทีที่ลุงเอ่ย สามหนุ่มที่กำลังจะเดินขึ้นบันใดก็หันขวับทันที ระวังคอเคล็ดบ้างเถอะ ว่าจะเนียนๆ ซะหน่อย ลุงแก้วนะลุงแก้ว

“วันหลังติมจะทำให้ทานใหม่นะคะ โอเคนะ” ทุกคนยกโป้งก่อนจะแยกย้ายไปยังเรือนหลังเล็กๆ ที่อยู่ติดกับบ้านใหญ่ อย่างน้อยเขาก็คงใจดีมีเมตตาถึงขนาดปลูกบ้านให้คนงานอยู่ แอบถามพี่แป้งว่าได้เงินเดือนเท่าไหร่ แกตอบว่าไม่มากแต่อยู่แล้วสบายกว่าอยู่ที่อื่น ไม่มีใครดูถูกและโขกสับเหมือนทำงานบ้านอื่น

“เธออย่าบอกนะว่า...” อิตารัฐมนตรีกำลังเดา

“ฉันเป็นภรรยาเจ้าของบ้านที่โคตรใจดีไงคุณ เลยแบ่งให้พวกเขากินด้วย ไม่ต้องชมกันหรอกน่า คนสวยก็ต้องใจสวยเป็นธรรมดา หม่อมย่าท่านตาถึงจริงๆ ที่เลือกฉันมาเป็นหลานสะใภ้” สามหนุ่มมองหน้ากัน สักพักก็ทำท่าเหมือนจะอ้วกรีบวิ่งเข้าห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว “อะไรกัน ตอนกินทำไมไม่บ่น เสียของหมด”

ผมโก่งคออาเจียนแทบจะหมดพุง ยัยตัวร้ายบังอาจแกล้งกันได้ลง ผมประเมินผู้หญิงคนนี้ต่ำไปจริง ๆ เหมือนจะอ่อนข้อแต่แสบเอาการ หลังอาบน้ำกะจะไขประตูที่เชื่อมกับห้องเล็ก พอจะเปิดก็เหมือนมันติดกับบางอย่าง ขอบเตียงเห็นชัดเจนว่ายัยครูนั่นเอามากันไม่ให้ผมไปหา เข้าทางลัดไม่ได้ก็เข้ามันทางตรงนี่แหละ

ผมเปิดประตูห้องเธอช้า ๆ ไม่มีคนอยู่ในห้องจึงย่องไปทางห้องน้ำ ยัยตัวแสบกำลังนอนฮำเพลงไปพร้อมกับเสียงที่ดังจากมือถืออยู่ในอ่างจากุชชี่ เธอหลับตาพริ้มอย่างอิ่มเอิบ หรือไม่ก็ประสาทสัมผัสแย่มากจนไม่รู้ว่าผมกำลังยืนมองอยู่ ฟองที่จางลงเผยให้เห็นเนื้อใต้น้ำที่ผมสำนึกดีว่ามันน่าเคี้ยวสักแค่ไหน

“วันหลังฉันขออาบด้วยได้ไหม” ผมกระซิบข้างหูเธอ ร่างอวบอิ่มเฉพาะส่วนสะดุ้ง เธอจะลุกผมก็กดไหล่ลงที่เดิม ใบหน้าเรียวหันมองผมตาขวาง

“แค่ฉันทำอาหารไม่ถูกใจคุณจะฆ่าฉันเลยเหรอ”

“ใครจะฆ่าเมีย เธอก็พูดไปทั่ว” ผมดึงผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้บนราว บริการเมียด้วยการกางมันออก “ฉันยินดีถือไว้ทั้งคืน” ร่างขาวสะอาดตาตีน้ำในอ่างแรงๆ ก่อนจะหันหลังลุกมาหาผม เห็นแค่บั้นท้ายผมก็ทนไม่ไหวแล้วเถอะ

“ฉันจะใส่เสื้อผ้า” บอกเป็นนัยๆ เธอเดินไปยังตู้ ผมก็ตามไปนั่งปลายเตียงที่หัวมันกำลังดันประตูเชื่อมห้องผมอยู่

“ไม่ได้ห้าม แต่อีกหน่อยก็ต้องถอดไม่ต้องใส่ก็ได้”

“คุณจะเอายังไงกับฉันเนี่ย หะ!” เธอใส่เสื้อแบบลวกๆ ใส่แค่เสื้อเท่านั้นแล้วเดินตรงมาที่ผมอย่างหัวเสีย “ฉันมาเป็นเมียนะไม่ใช่คนใช้ เป็นคนเหมือนกันนะไม่ชอบให้คนอื่นมาข่ม คุณเองก็คงไม่ชอบใช่ไหมล่ะ พูดดีๆ กับฉันก็ได้ไม่ต้องยั่วโมโห คุณพูดไม่ดีกับฉันอีกทีฉันหอบเสื้อผ้ากลับบ้านจริงๆ ด้วย”

“เอาสิ แล้วก็ช่วยคืนเงินร้อยล้านบาทให้คุณย่าฉันด้วยนะ”

“ให้แล้วให้เลยสิ จะถามหาอะไรอีก พวกคุณโง่เองนี่ที่ให้พวกฉันเยอะขนาดนั้น”

ผมยืนขึ้น เดินเข้าไปใกล้ เอานิ้วจุ๊ที่ปากตัวเองเป็นสัญลักษณ์ว่าเธอไม่ควรเสียงดัง “อยากให้สองเจ้าได้ยินก็ตามใจ พวกเขาจะคิดยังไงนะครูที่ปรึกษาแต่งกับพ่อเพราะหวังสมบัติ อีกอย่างย่าฉันไม่ได้โง่อย่างที่คิด เธอกลับไปถามพ่อกับแม่เธอใหม่ว่าทำสัญญาอะไรกับย่าฉันไว้”

“สัญญาบ้าบออะไร แม่ฉันไม่เคยพูดถึง”

“ฉันช่วยบอกให้ก็ได้ สัญญาระบุว่าถ้าวันใดเธอขอหย่าหรือหนีจากฉัน ครอบครัวของเธอจะต้องคืนเงินจำนวน 100 ล้านบาท เมื่อนั้นเธอถึงจะเป็นอิสระ แต่ฉันได้ข่าวว่าแม่ของเธอเอาไปซื้อที่เตรียมปลูกบ้านใหม่ที่ขอนแก่นแล้วนี่ ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าควรทำตัวยังไง” คนตัวเล็กคงจะอึ้ง เธอนั่งลงกับพื้นแล้วร้องไห้กับสิ่งที่เพิ่งรับรู้ ถ้าเป็นละครเธอคงตีบทแตกมาก

“ฮืออออ”

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอไม่รู้เรื่องนี้ อย่ามาเล่นละครตบตาฉันซะให้ยาก ลุกขึ้นแล้วช่วยฉันดันเตียงนี่ออกจากประตูซะ” ยังคงนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่มีเสียงตอบกลับ เอาแต่นั่งร้องไห้คนเดียว ผมดึงเตียงออกจากทางก่อนจะช้อนร่างหอมกลิ่นครีมอาบน้ำไปยังห้องนอนตัวเอง

“ปล่อยฉันนะไอ้รัฐมนตรีขี้เก็ก” น้ำเสียงขึ้นจมูก แรงเท่านี้เหรอจะมาขอร้องผม

“ปล่อยแน่แต่เป็นตรงนี้”

อึก!

ผมได้ยินเสียง ไอติมจับหลังตัวเอง ขาเรียวขาวชันขึ้นอย่างไม่ตั้งตัว ผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างจึงร่นไปกองอยู่เนินขา ถ้าคนที่กำลังทำไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ผมว่าเธอกำลังยั่วผมแน่

“ต่อไปนี้เธอต้องมานอนที่ห้องนี้”

เอ่ะๆ มานอนแล้วยังไงต่ออะ