ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

ฉันเหล่มองทุกสายตาที่จ้องมายังตัวเอง รอบห้องที่เต็มไปด้วยอาการลุ้นคล้ายเชียร์มวย ไม่ก็ฟุตบอลโลกอยู่ ให้ความประหม่าไม่น้อย ยิ่งกับคนข้างกายแล้วนั้น ให้ตายเถอะ! นี่มันเจ้าบ่าวหรือรูปปั้น นิ่งมากเหอะพ่อคุณ ไม่เหมือนกับภาพพจน์ที่เขาแสดงออกทางทีวีสักนิด ท่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ!

            “ติมขอเวลาทำใจสักหนึ่งชั่วโมงได้ไหมคะ” ฉันเอียงรอบทิศขอร้อง ทุกคนกลับหน้าบึ้งใส่คล้ายบีบบังคับด้วยสายตา ‘แกน่ะเลิกลีลาได้แล้ว พวกฉันอยากได้เขยเป็นรัฐมนตรีใจจะขาด’ ฉันเดาจากสีหน้าแม่

            สุดท้ายต้องจำใจจรดชื่อเซ็นในใบสำคัญการสมรส ใบสำคัญที่คนใหญ่คนโตเซ็นแบบไม่คิดจะยั้งไว้สักนิด เขาชิวมากเหอะ ตรงกันข้ามกับการแต่งกายสุดขั้ว เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า สูทสีกรมท่าของเขาทำให้ดูภูมิฐานจนเผลอเอ่ยชมในใจ

            “เสร็จแล้วผมขอตัวนะครับ มีงานต้องไปต่อ” ร่างสูงลุกขึ้นกล่าวลาผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ไม่คิดจะมาหอมแก้มลาภรรยาสดๆ ร้อนๆ อย่างฉันสักนิด ‘เฮ้! คุณสามี เราจะไปฮันนีมูนที่ไหนกัน’ ประโยคนี้ฉันยังไม่ได้เอ่ยออกไปเลย จะรีบไปตายห่_ที่ไหนกันนะ

...คุณนายรัฐมนตรี...