อันเดธ ยมทูตฝึกหัด

    บรรยากาศภายในป่าที่อันเดธเดินเข้ามาค่อนข้างที่จะเงียบเกินไปจนผิดปกติ เพราะเขาไม่ได้ยินเสียงของสัตว์ป่าหรือว่าเสียงของสิ่งมีชีวิตใดเลย แต่เขาก็ยังคงต้องเดินทางต่อไป โดยอาศัยจุดสีแดงในแผนที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาได้เดินมาถูกทางแล้ว

    " สวัสดี " ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่นั่งกินขนมปังอยู่ใต้ต้นไม้ทักทายอันเดธด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เมื่ออันเดธเดินมาถึงตำแหน่งที่เขานั่งรออยู่

    " สวัสดีครับ " อันเดธพูดด้วยน้ำเสียงที่หอบเล็กน้อย เพราะเขาเดินมาค่อนข้างไกลจากสถานีรถไฟ โดยไม่หยุดพักเลย

    " ฉันชื่อ อองเดร เป็นอาจารย์สอนวิชาสมุนไพร เธอเป็นเด็กนักเรียนคนแรกที่ฉันเจอในวันนี้เลยนะ ว่าแต่เธอมีความรู้เรื่องสมุนไพรหรือเปล่า " อองเดรพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่กลับทำให้อันเดธรู้สึกเย็นไปทั้งตัว เพราะเขาไม่มีความรู้เรื่องสมุนไพรเลย

     " ผมไม่มีความรู้เรื่องสมุนไพรหรอกครับ " อันเดธตอบไปตามความจริง เพราะเขารู้ดีว่าการโกหกไม่สามารถช่วยให้เขาผ่านการทดสอบไปได้

     " ถ้าอย่างนั้นเธอก็จำเป็นต้องเข้าเรียนวิชาของฉัน ตั้งแต่คลาส A เลยสินะ " อองเดรพึมพำ ก่อนที่จะหยิบสมุดบันทึกออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

     " เธอชื่ออะไรล่ะ " อองเดรถามอันเดธ

     " อันเดธ ครับ " อันเดธตอบ

     " ยื่นข้อมือขวามาสิ " อองเดรพูดกับอันเดธ หลังจากที่เขาเขียนชื่ออันเดธลงไปในสมุดบันทึก รายชื่อนักเรียนของเขา

     " เดินทางต่อไปเรื่อยๆตามแผนที่แล้วเธอจะพบกับอาจารย์ท่านต่อไปเอง " อองเดรพูดกับอันเดธขณะที่เขาเอาตราประทับที่ทำจากไม้ประทับลงบนข้อมือขวาของอันเดธ

     " ขอบคุณครับ " อันเดธพูดกับอองเดร ก่อนที่เขาจะเดินทางต่อไปเรื่อยๆตามเส้นทางในแผนที่

     " หิวจังเลย " อันเดธพึมพำ ก่อนที่จะตัดสินใจนั่งพักใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง แล้วหยิบส้มออกมาจากกระเป๋าเดินทาง

     " ตอนนี้เกือบจะเที่ยงแล้ว เราเดินผ่านจุดที่มีอาจารย์ประจำอยู่มา 3 จุดแล้ว แต่ดูเหมือนเราจะเดินทางมาไม่ถึงครึ่งทางเลยด้วยซ้ำ " อันเดธพึมพำขณะที่นั่งปอกเปลือกส้ม

    " กินแค่ 4 ลูกพอ " อันเดธบอกตัวเองก่อนที่เขาจะเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง เพราะเขาต้องการเดินทางไปถึงโรงเรียนยมทูตให้เร็วที่สุด

    " มืดเสียแล้ว " อันเดธพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เพราะตอนนี้ท้องฟ้าได้มืดสนิทแล้ว และแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวในป่าแห่งนี้ก็คือ แสงจากดวงจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้า

     " จะเดินทางต่อหรือว่าจะหยุดพักตรงนี้ดีนะ " อันเดธพูดกับตัวเอง ก่อนที่เขาจะเริ่มออกเดินทางอีกครั้งอย่างช้าๆ เพราะแสงสว่างที่ได้รับจากดวงจันทร์ไม่เหมือนกับแสงสว่างที่ได้รับจากดวงอาทิตย์

    " หาว ! " อันเดธหาวก่อนที่เขาจะตัดสินใจล้มตัวลงนอนข้างๆกระเป๋าเดินทางของเขา ( อันเดธมีเต้นท์แต่เขาไม่กล้าเอาออกมาใช้ เพราะกลัวว่าจะหนีไม่ทัน เวลาที่สัตว์ดุร้ายหรือสัตว์ป่า วิ่งมาโจมตีเต้นท์ของเขา )

      เช้าวันต่อมา อันเดธออกเดินทางอีกครั้งด้วยสภาพที่ยังคงงัวเงียอยู่ เพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่เขาก็ยังคงฝืนตัวเองเดินทางต่อไป

     " ทำไมไม่เข้าไปทักล่ะ " หญิงสาวผมสีชมพูถามอองเดรที่นั่งมองอันเดธอยู่บนต้นไม้ ในจุดที่อันเดธไม่สามารถมองเห็นเขาได้

     " ไม่ใช่เรื่องของเธอลิซ่า " อองเดรพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนที่เขาจะกระโดดลงมาจากต้นไม้ เมื่อเห็นว่าอันเดธเดินจากไปไกลแล้ว

     " ลูกชายไม่ใช่เหรอ โตขึ้นคงเหมือนนายมาก แม้แต่น้ำเสียงก็คล้ายมากเลย ตอนเจอกันครั้งแรกเมื่อวาน ฉันหัวใจแทบหยุดเต้น นึกว่านายกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง " ลิซ่าพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย เมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน 

     " ไม่ใช่เรื่องของเธอ " อองเดรพูดก่อนที่จะกลายเป็นหมอกควันหายไป

     " ไม่รู้ว่าแม่เป็นใคร แต่ถ้าอองเดรรู้คงตามไปฆ่าทิ้งแน่ๆ ใครใช้ให้เอาลูกของอองเดรไปไว้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าล่ะ " ลิซ่าพึมพำก่อนที่จะกลายเป็นหมอกควันหายไปเช่นกัน

       หลายวันผ่านไป ในที่สุดอันเดธก็เดินทางมาถึงโรงเรียนยมทูตโดยสวัสดิภาพ

      " ยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ " ชายชราท่าทางใจดีทักทายอันเดธ ที่ยืนหมดแรงอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน

    " สวัสดีครับ " อันเดธพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

     " สวัสดี ขอดูข้อมือขวาหน่อยได้ไหม " ชายชราพูดกับอันเดธ

      " โอเค.. เดี๋ยวฉันจะให้คนพาไปพักที่หอพักนะ อีกหลายวันกว่าจะถึงวันเปิดเทอม ช่วงนี้ก็นอนพักให้สบายล่ะ " ชายชราพูดกับอันเดธ หลังจากที่ใช้เวทมนตร์บางอย่าง ทำให้ตราประทับที่อาจารย์แต่ละคน ที่อันเดธพบเจอระหว่างเดินป่าประทับไว้ลอยขึ้นมาให้เห็นในอากาศทีละตราจนครบทุกตรา

     " เชิญทางนี้ครับ " ชายหนุ่มท่าทางสุภาพพูดกับอันเดธ ก่อนที่จะช่วยอันเดธลากกระเป๋าไปเก็บที่หอพักนักเรียน

     " จริงสิ ! ฝากบอกพ่อเธอด้วยว่า เธอได้อยู่ห้อง S นะ เขาต้องดีใจมากแน่ๆ แล้วก็ขอให้โชคดีในการพาสัตว์เลี้ยงไปลงทะเบียนเรียน ในวันเปิดเทอมนะ " ชายชราพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง โดยไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของอันเดธเลย

     " คือว่า.. " อันเดธพยายามจะรวบรวมสติเพื่อตั้งคำถาม แต่ดูเหมือนว่าชายชราจะเข้าใจผิด คิดไปว่าเขาสงสัยเรื่องการพาสัตว์เลี้ยงไปลงทะเบียนเรียน

    " ไม่ต้องกังวลหรอก ถึงแม้ว่ากฏจะระบุเอาไว้ว่า ถ้าสัตว์เลี้ยงไม่ผ่านการทดสอบก่อนลงทะเบียนเรียน เจ้าของกับสัตว์เลี้ยงตัวนั้นจะถูกฆ่า แต่ฉันเชื่อว่า พ่อเธอต้องเลือกสัตว์เลี้ยงที่ดีที่สุดให้เธออย่างแน่นอน สบายใจได้ " ชายชราพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะตบบ่าอันเดธ เหมือนต้องการไล่ให้อันเดธเดินไปจากตรงนี้

     " พ่อเหรอ ? " อันเดธพึมพำด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ขณะที่เดินตามชายคนที่ทำหน้าที่พาเขาไปหอพักอย่างงงๆ