สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

ครูสุนทรสูบบุหรี่หนักๆ อีกครั้งหนึ่งก่อนจะหงายตัวลงไปบนเก้าอี้นวม สายตาของเขาในตอนนี้ก็เหม่อมองขึ้นไปบนเพดานอย่างใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่

"ผมจะว่าไงดีนะ..." ดูเหมือนครูสุนทรจะมีความลังเลในการที่จะเล่าเรื่องต่อไป

แล้วครูสนทรก็ประสานมือทั้งสองของตัวเองลงบนโต๊ะพลางจ้องหน้าเมฆาอย่างจริงจัง

"เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวพันกับคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่เด็กอีกด้วยนะคุณเมฆา " ครูสุนทรกล่าวอย่างขรึมๆ "ที่จริงผมก็ไม่อยากพาดพิงถึงใครนัก เพราะผิดถูกอย่างไรผมก็ไม่ได้ไปรู้แน่ชัดด้วยตัวเองหรอกครับ แต่ผมก็คิดว่าจะตัดสินใจเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยได้รู้หรือเคยได้ยินมาให้คุณเมฆาได้ฟังทั้งหมดนั่นล่ะครับ เพราะผมเกิดความมั่นใจอยู่ลึกๆ เลยนะครับว่า คุณเมฆาจะเป็นคนเดียวที่จะคลี่คลายเรื่องอาถรรพ์ของสมุดวาดเขียนและเรื่องวุ่นๆ ที่เกี่ยวข้องด้วยกันได้น่ะครับ..."

เมฆาค้อมหัวคำนับให้กับครูสุนทรทันที "ครับ ขอบคุณครูสนทรมากที่ได้ไว้วางใจหรือมั่นใจในตัวผมขนาดนี้ ผมเองก็จะพยายามคลี่คลายเรื่องอาถรรพ์พวกนี้ให้ได้อย่างสุดความสามารถครับ"

ครูสุนทรเองก็ค้อมหัวเล็กน้อยให้กับเมฆาเช่นกัน "ครับ เรื่องที่มีเด็กผู้หญิงถูกข่มขืนน่ะมันเป็นข่าวลือที่หนาหูมากในช่วงก่อนหน้านี้สักราวปีกว่ามาแล้วครับ ซึ่งคนที่ตกเป็นเหยื่อของข่าวลือนี้ก็คือเด็กผู้หญิงคนที่เป็นใบ้นั่นเองครับ คุณเมฆาครับ ผมได้บอกชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นหรือยังครับว่าชื่อของเด็กคนนั้นก็คือ'ปานวาด'ครับ? "

เมฆาส่ายหน้า "ครูสุนทรไม่ได้เอ่ยชื่อนี้มาก่อนหน้านี้ครับ แต่ตัวผมเองก็ได้รู้ชื่อนี้มาเรียบร้อยแล้วล่ะครับ"

"ครับงั้นผมขอเล่าต่อ เด็กหญิงปานวาดคนนี้นะครับ แม้ว่าจะเป็นใบ้แต่ก็ไม่ได้หูหนวกแต่อย่างใด และจริงๆ แล้วเธอก็เป็นเด็กที่ดูจะเฉลียวฉลาดกว่าเด็กหลายๆ คนในรุ่นเดียวกัน แต่ความเฉลียวฉลาดนั้นก็ไม่ได้เป็นจุดเด่นของเด็กคนนี้หรอกครับ แต่จุดเด่นของเด็กคนนี้ก็คือ เธอโตวัยกว่าเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกันทั้งหมดครับ เรียกว่า พอเด็กคนนี้ขึ้นชั้น ป.4 เธอก็ดูเหมือนจะมีสรีระร่างกายที่เกินหน้าเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ในโรงเรียนเกือบทั้งหมดแล้วล่ะครับ"

เมฆาตาโตอย่างตะลึงขึ้นทันที "อะไรนะครับ ร่างกายโตเร็วกว่าเด็กคนอื่นๆ เหรอครับ?! "

"ใช่ครับคุณเมฆา และพอเด็กคนนั้นขึ้น ป.5 ร่างกายสรีระนั้นก็แทบจะไม่แตกต่างจากเด็กนักเรียนมัธยมที่กำลังเรียนอยู่ ม.2 หรือ ม.3 ภายในตัวเมืองเลยครับ"

ครูสุนทรหยุดพูดไปชั่วครู่ราวกับกำลังเรียบเรียงเรื่องราวอยู่ในหัว ซึ่งเมฆาก็ไม่ได้ใช้จังหวะนี้ถามอะไรขึ้นอีก เขาเพียงแต่รอคอยเรื่องราวของครูสุนทรอย่างใจจดใจจ่อ

แล้วครูสุนทรก็เล่าต่อไป "เด็กคนนี้นะครับ นอกจากการเป็นใบ้แล้ว เธอช่างเป็นเด็กที่ประหลาดโดยแท้ เพราะไม่ใช่แค่เพียงเป็นเด็กที่โตเกินวัยกว่าเด็กคนอื่นๆ แต่เธอยังเป็นเด็กที่มีหน้าตาสวยงามโดดเด่นกว่าเด็กๆ คนไหนในโรงเรียนนี้อีกด้วยนะครับคุณเมฆา"

"เด็กคนอื่นๆ ชอบเธอหรือเปล่าครับ? " เมฆากลับถือจังหวะนี้ถามขึ้น "คือผมหมายถึงว่า จากความที่เธอดูต่างจากเด็กคนอื่นๆ นี่ จะทำให้เธอเข้ากับเด็กๆ คนอื่นๆ ได้หรือเปล่าครับ? "

"ที่จริง เธอก็ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทสักเท่าไรนักหรอกครับ ทั้งในชั้นเรียนและในโรงเรียนทั้งหมดมักจะไม่ค่อยสุงสิงกับเธอสักเท่าไร อาจจะเป็นเพราะว่าเธอดูแตกต่างจากเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัดก็เลยอาจจะทำให้ถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดสำหรับคนอื่นๆ ก็ได้นะครับ และนั่นก็เลยทำให้เธอชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวโดยมีสมุดวาดเขียนเล่มหนึ่งพกติดตัวเป็นประจำ และก็มักจะไปนั่งวาดรูปอยู่คนเดียวตามมุมๆ ชายแดนของโรงเรียน โดยเฉพาะตรงโต๊ะหินอ่อนที่อยู่ริมสนามกีฬานั่นเธอก็ชอบไปหลบนั่งวาดรูปอยู่คนเดียวบ่อยๆ เลยล่ะครับ"

เมฆาฟังถึงตรงนี้ก็แทบจะอุทานขึ้นมา แต่แล้วเขาก็กลับเก็บอาการตัวเองไว้ได้

'อา... หรือว่า วิญญาณของเด็กผู้หญิงคนที่เราได้เห็นในตอนกลางวันของวันก่อน จะเป็นคนเดียวกับเด็กหญิงปานวาดคนที่ครูสุนทรกำลังเล่าถึงอยู่ในตอนนี้กันล่ะ...? '

เมฆาหวนระลึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา แต่แล้วเขาก็เกิดความรู้สึกที่ไม่ถูกต้องขึ้นมาทันที

'ไม่... ไม่ใช่ล่ะ จะเป็นคนเดียวกันได้ยังไงกันล่ะ ก็ที่เราเห็นวิญญาณของเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอก็ดูเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ไม่ได้มีสรีระโตเกินวัยไปกว่าเด็กคนไหนในโรงเรียนนี่...? '

นั่นเป็นข้อสรุปภายในใจของเมฆาในขณะนี้ แล้วเขาก็ถามครูสนทรขึ้นว่า

"แล้วข่าวลือเรื่องเด็กคนนี้ถูกข่มขืนมีขึ้นตอนไหนครับครูสุนทร? "

ครูสนทรกลับไม่ตอบในทันที แต่เขากลับคีบบุหรี่ขึ้นมาสูบอีกครั้งอย่างเต็มปอดก่อนจะเล่าต่อไป

"ก็ตอนที่เด็กหญิงปานวาดเพิ่งจะขึ้น ป.5 นั่นล่ะครับคุณเมฆา และนั่นก็เป็นตอนที่นายเม้งได้เข้ามาทำงานได้สักปีหนึ่งได้แล้วล่ะครับ ก็อย่างที่ผมเล่าให้ฟังเมื่อกี้ว่า ปกตินายเม้งนี่ก็เป็นคนที่ชอบทำตัวกะริ้มกะเหรี่ยกับพวกเด็กนักเรียนหญิงที่เริ่มจะเข้าสู่วัยรุ่นอยู่แล้ว พอมาเห็นเด็กหญิงปานวาดที่ดูจะเป็นสาวรุ่นกว่าเด็กคนอื่นๆ นายเม้งเองก็แสดงสันดานที่ไม่ดีกับเด็กหญิงปานวาดนั่นทันทีเลยครับ คือบางทีก็ไปแต๊ะอั๋งจับมือถือเเขนเด็กโดยที่เด็กไม่ทันจะได้ระวังตัวหลายต่อหลายครั้ง หนักเข้าก็ถึงกับจับหน้าอกเด็กแบบหน้าด้านๆ เลยนะครับ และยิ่งเด็กหญิงปานวาดนั่นมีพฤติกรรมที่ต้องแยกห่างจากเพื่อนนักเรียนคนอื่นๆ อย่างจำใจแล้ว ก็ยิ่งทำให้ตัวเด็กถูกคุกคามทางเพศจากตัวนายเม้งบ่อยเลยล่ะครับคุณเมฆา..."

"งั้นพฤติกรรมที่นายเม้งได้แสดงกับเด็กหญิงปานวาดนั่น ก็ต้องตกอยู่ในสายตาของเด็กนักเรียนคนอื่นๆ อยู่ไม่มากก็น้อยใช่ไม๊ครับครูสุนทร? " เมฆาถาม

"ใช่แล้วล่ะครับ... และพอเด็กคนอื่นๆ เล่าลือเรื่องพวกนี้กันบ่อยๆ สุดท้ายเรื่องพวกนี้ก็มาเข้าหูของผมจนได้ครับ"

"แต่สุดท้ายครูสุนทรก็ไม่ได้ลงโทษอะไรกับตัวนายเม้งเหมือนกับเช่นก่อนหน้านั้นใช่ไม๊ครับ? "

แล้วครูสุนทรก็ถอนใจเฮือกใหญ่ "เฮ้อ... ครับ ในเมื่อไม่มีหลักฐานอะไรชัดเจนผมก็ยิ่งไม่สามารถจัดการอะไรกับนายเม้งนั่นได้หรอกครับ และก็อย่างที่เคยบอกว่าเขาเป็นน้องชายของภรรยาผม นั่นก็ยิ่งทำให้ผมจัดการอะไรได้ลำบาก และที่สำคัญนะครับ เด็กหญิงปานวาดนั่นก็ไม่เคยฟ้องเอาความผิดจากตัวนายเม้งเลย ทั้งๆ ที่เธอก็เขียนหนังสือได้ และยิ่งกับผู้ปกครองของเธอเองแล้ว เธอก็ไม่ได้ฟ้องไม่ได้บอกอะไรให้รู้แม้แต่น้อยเลยล่ะครับ"

"แล้วหลังจากนั้นไม่นาน เด็กหญิงปานวาดนั้นก็ถูกข่มขืนงั้นหรือครับ? " เมฆาถามต่อไป

"มันเป็นข่าวลือขึ้นมาในโรงเรียนน่ะครับ..." หน้าตาของครูสุนทรออกจะเครียดๆ ขึ้นมาในตอนนี้ "ผมออกจะไม่เชื่อข่าวลือนี้ในตอนแรกซะด้วยซ้ำไปน่ะครับ แต่สุดท้ายก็มีคนที่ยืนยันเรื่องนี้กับผมน่ะครับ..."

"ครับ แล้วใครเป็นคนยืนยันเรื่องนี้กับครูสุนทรหรือครับ? "

ครูสุนทรมีอาการอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วในที่สุดก็บอกออกมาจนได้

"เอ่อ... เป็นสุภาพสตรีที่เป็นเพื่อนหญิงของ'ครูชัยรัฐ' น่ะครับคุณเมฆา"

เมฆาถึงกับตาโตขึ้นมาอีกครั้ง

"เพื่อน.. เพื่อนหญิงของครูชัยรัฐอย่างงั้นเหรอครับ...?! "

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆ นี้นะครับ)