เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

     กล้ากลัดกลุ้มเป็นอันมาก เพราะนี่เป็นปัญหาใหญ่ แม้จะมีสิ่งที่ชื่นชอบอย่างการ์ตูนดังยุค 90 แต่ก็ห่างไกลจากคำว่า.......ยอมอุทิศชีวิตให้ แล้วเขาจะปลุกพลังที่แท้จริงได้อย่างไร

 

" เอาล่ะ นายไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ ค่อยๆคิดไปเรื่อยๆ เพราะนี่คือโลกแห่งจิตใจที่ไร้เวลา " เซย่าเห็นพระเอกหนุ่มเครียด ก็ส่งยิ้มให้ พร้อมตบหัวไหล่เบาๆ

 

" คะ.....ครับ แล้วคุณจะไปไหน " กล้าเอ่ยถาม เพราะเห็นไอดอลในดวงใจลุกจากที่นั่ง

 

" ก็กลับคืนสู่โลกแห่งความจริงไง อย่าลืมสิว่าพวกเราได้สลับร่างกัน ชั้นยังต้องรับบทเป็นนายในช่วงเวลาของตนเอง และหวังว่านายจะไปได้สวยในโลกของชั้น " เซย่าหันหลังให้ แล้วเตรียมเดินออกนอกห้อง แต่ก่อนจะก้าวพ้นธรณีประตู เขาได้หันกลับมายิ้มให้กล้าอีกครั้ง

 

" จงอย่าลืมว่านายมีชื่อเล่นว่า "กล้า" ชั้นเชื่อว่าพ่อแม่ของนายคงมีเหตุผลบางอย่างที่ตั้งชื่อนี้ให้ ดังนั้นจงทำตัวให้สมกับนามกรของตนเอง "

      

 

      พอเซย่าพูดจบ ร่างสันทัดที่แกร่งเกร็งก็หายไป เหลือเพียงเด็กหนุ่มร่างสมบูรณ์บนเตียงนุ่ม เขาเลยถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมทิ้งตัวลงนอน

 

" เฮ้อ......ถึงคุณจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผมก็ไม่รู้จะสู้เพื่ออะไรอยู่ดี "

 

.............................

       

      กล้าพลิกไปพลิกมาอยู่หลายตลบ ในหัวพยายามนึกทบทวนว่าตอนที่ใช้เพกาซัสหมัดดาวตกเป็นครั้งแรก เขาจรดจ่ออยู่กับสิ่งใด และในที่สุด ภาพคนๆหนึ่งก็ปรากฏในมโนทวาร นั่นก็คือ......เด็กสาวที่พระเอกหนุ่มหลงรัก

 

" เอ๊ะ ใช่แล้ว ในตอนนั้น เราคิดถึงอัยย์นี่นา "

      

 

      พอกล้าจดจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ ร่างกายก็เริ่มร้อนผ่าว และนึกโทษความไม่เอาไหนของตัวเองที่ปล่อยให้คนรักถูกรังแก จากนั้นจิตใจที่คิดต่อสู้ก็พลุ่งพล่านขึ้นมา ดวงตาเรียวใต้แว่นทรงกลมเปล่งแสงแวววาว

 

" ใช่แล้ว เราพอจะรู้เหตุผลที่ต้องต่อสู้ ดังนั้นจะมาเป็นไอ้ขี้แพ้อยู่ที่นี่ไม่ได้ ต้องกลับไป และคว้าชัย เพื่อแก้ไขในสิ่งที่เคยทำผิด " พอกล้านึกย้อนถึงตรงนี้ ภาพห้องเล็กๆที่แสนอบอุ่นก็เลือนหายไป พร้อมความรู้สึกทางกายที่กำลังดับสูญ

 

................................

      

      โฟเทียบิดกายไปมา ประมาณว่าอยากคลายอาการเมื่อยขบ หรือถ้ามองอีกมุมหนึ่ง อาจเป็นการบอกความนัยว่าคู่ต่อสู้ที่เพิ่งเจอนั้นอ่อนเกินไป เลยยังไม่หายคันมือ ไชน่าผู้เป็นอาจารย์จึงออกคำสั่ง

 

" เอาล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้ายังอยากแสดงฝีมืออีก และถ้าจะให้ดี ก็ควรประลองกับคู่ต่อสู้ที่เหมาะสม ไม่ทราบว่าท่านอาจารย์มารีนพอจะชี้แนะศิษย์ปลายแถวของข้าได้หรือไม่ " พอไชน่าพูดจบ เธอก็เอียงหน้ามาทางอาจารย์สาวผมแดง

      

 

      มารีนตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะรู้ดี ถ้าประลองกัน เธอจะเป็นฝ่ายชนะอย่างแน่นอน เมือถึงตอนนั้น ไชน่าก็จะขอแก้มือแทนลูกศิษย์ ซึ่งเป็นงานที่ไม่ง่าย และมีโอกาสแพ้สูง ทว่าตรึกตรองยังไง ก็ไม่เห็นทางออกที่เหมาะสม จึงเตรียมรับคำท้า

 

" อืม.....เมื่อเป็นเช่นนี้ ชั้นคงต้อง....."

 

" เดี๋ยวก่อนครับ คุณมารีนอย่าเพิ่งออกโรง "

       

 

       มีใครบางคนร้องขัด พอคนทั้งสามหันไปมอง ก็พบว่าเป็นกล้าในร่างเซย่า ที่บัดนี้กำลังยืนโงนเงนไปมา ร่างกายอ่อนล้าเต็มที แต่ดวงตากลมโตแลเจิดจรัสและเต็มเปี่ยมไปด้วยไฟต่อสู้

 

" เซย่า.......นี่เจ้า " มารีนถึงกับนิ่งงัน เพราะจดจำได้ว่านี่คือภาพลักษณ์ของเซย่าในตอนที่ปล่อยเพกาซัสหมัดดาวตกเป็นครั้งแรก ทว่าโฟเทียกลับไม่สำเหนียก เนื่องจากกำลังลำพองใจ

 

" โอ้......ยังลุกขึ้นมาได้อีกเหรอ เจ้ากระสอบทรายเคลื่อนที่ อยากลิ้มรสกรงเล็บของข้าอีกใช่มั้ย " โฟเทียตั้งกระบวนท่าต่อสู้ ในใจโฟกัสถึงจุดที่จะโจมตี แต่ไม่ทันได้รุกราน กล้าก็ชิงลงมือก่อน

 

" ผั้ว......"

 

" อึก......" โฟเทียถอยหลังถึงหลายก้าว เพราะถูกหมัดขวาตรงของพระเอกหนุ่ม และพอตั้งหลักได้ ก็โดนสวิงซ้ายเข้าอีกครั้ง

 

" เปรี้ยง....."

 

" รับไป เจ้านักสู้นอกระบบ " กล้าตะโกนดัง พร้อมรัวหมัดใส่อย่างต่อเนื่อง ชนิดที่ไม่ยอมให้โฟเทียได้หายใจหายคอ แต่แล้วพ่อหนุ่มจงอางไฟก็แก้ลำด้วยการถีบสวนเข้าไปที่หน้าท้อง

 

" อุก...." กล้างอตัว สองเท้าก้าวถอยหลัง

 

" แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก......." สองเด็กหนุ่มหอบถี่ พวกเขาเริ่มรู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของอีกฝ่าย การระวังตัวจึงมากขึ้น

 

" ไอ้หมอนี่อึดเหมือนกันแฮะ ขนาดโดนไฟเยอร์ คล็อลว์เข้าไปเต็มๆ ยังเคลื่อนไหวได้ขนาดนี้ "

 

" ฮึ่ม.......กะว่าจะรัวหมัดใส่จนสลบ แต่ดันสวนกลับมาได้ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ว่าแต่มันคือใครในการ์ตูนเซนต์เซย่ากันนะ เราไม่คุ้นชื่อเลย "

      

 

       สองคู่ประลองจ้องมองกันไม่วางตา พร้อมตั้งกระบวนท่าต่อสู้ที่ดูรัดกุม เพื่อรอให้อีกฝ่ายเปิดช่องว่าง สุดท้ายก็เป็นฝ่ายโฟเทียที่ร้อนใจ อยากปิดเกมก่อน

 

" คิดไปก็ปวดหัวเปล่า มาจบกันเลยดีกว่า รับไป ไฟเยอร์ คล็อลว์ " ออร่าสีแดงเข้มห่อหุ้มร่างเพรียวของโฟเทีย  จากนั้นเขาก็ง้างสองแขนไปข้างหลัง เพื่อเตรียมพุ่งเข้าไปจู่โจมพร้อมไฟนรกจากอเวจี แต่ก่อนจะสมใจหมาย กล้าก็ชิงปล่อยหมัดลำแสงสีฟ้า

 

" เฮ้ย......" โฟเทียยกเลิกการปล่อยท่าไม้ตาย แล้วยกสองมือขึ้นป้องกัน ทำให้ลำแสงสีฟ้าสลายไป แต่ไม่ทันได้ปล่อยไฟเยอร์ คล็อลว์ใหม่ กล้าก็พุ่งเข้ามารัวหมัดต่อ

 

" ปึก ปั้ง เปรี้ยง "

      

 

       โฟเทียปัดป้องเป็นพัลวัน  แม้เขาจะเป็นนักสู้ที่โดดเด่นด้านความเร็ว แต่พอเจอการพัวพันที่แสนดื้อดึงของพระเอกหนุ่ม ก็ยากที่จะสลัดหลุด

 

" บ้าชะมัด หมอนี่มันตื้อจริงๆ "

 

" เยี่ยม ตรงตามที่คำนวณไว้เป๊ะ " กล้ายิ้มนิดๆ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เพราะจากที่โดนไฟเยอร์ คล็อลว์ในครั้งแรก ก็พอรู้ว่าท่าไม้ตายนี้ต้องใช้เวลาชาจน์พลังหลายวินาที และถ้าไม่ปล่อยให้โฟเทียตั้งตัว เขาก็ทำอะไรไม่ได้

      

 

       พอล็อคทีเด็ดของอีกฝ่ายได้ จุดที่กล้าต้องคำนึงในลำดับต่อไปก็คือ......จะโต้กลับยังไงให้คว้าชัย แต่ไม่ทันคิดได้ โฟเทียก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้ง

 

" เจ้านึกว่าข้ามีทีเด็ดแค่ไฟเยอร์ คล็อลว์รึไง เตรียมรับไป ท่าไม้ตายที่สองของข้า เงามายา "

       

 

       กล้างุนงง เพราะเท่าที่ดูการ์ตูนเรื่องเซนต์เซย่ามา ไชน่าไม่เคยใช้กระบวนท่านี้ แล้วเจ้าโฟเทียที่เป็นศิษย์จะโชว์เหนือเกินหน้าอาจารย์ได้ยังไง แต่ไม่ทันได้หายใจหายคอ หนุ่มจงอางไฟก็เริ่มแยกเป็นหลายร่าง

 

" เฮ้ย......เป็นไปไม่ได้ "

 

" ปึก ปัง ปุ้ก....." กล้ายกสองแขนขึ้นป้องกันจุดตาย ประกอบกับการโจมตีของโฟเทียแต่ละคนดูจะไม่รุนแรงเท่าไหร่ ทว่าก็ทำให้พระเอกหนุ่มชะงักไปหลายจังหวะ อันเปิดช่องให้หนุ่มจงอางไฟได้ใช้ท่าไม้ตาย

 

" ไฟเยอร์ คล็อลว์ "

       

 

      ออร่าสีแดงเข้มผุดขึ้นมาบนร่างบางอีกครั้ง เกิดประกายเจิดจ้าบนดวงตาเรียวที่แหลมคม จากนั้นโฟเทียจะพุ่งเข้าไปจู่โจมด้วยกรงเล็บไฟจากสองฝ่ามือ

 

" ตายซะเถอะ เจ้าเซนต์เพกาซัสตัวปลอม "

 

" ตูม......."

        

 

      เสียงระเบิดดังสนั่น พร้อมเปลวเพลิงร้อนแรงที่พุ่งสูงสามเมตร และเมื่อไฟนั้นดับลง ก็เหลือเพียงโฟเทียที่ยืนงง

 

" เฮ้ย......เจ้าหมอนั่นหายไปไหน "

        

 

        โฟเทียเริ่มหันซ้ายแลขวา เพื่อมองหาอริร้าย ไม่นาน เขาก็ยินเสียงของกล้าที่ด้านหลัง

 

" ชั้นกะไว้แล้วว่านายต้องหาโอกาสปิดเกมด้วยไฟเยอร์ คล็อลว์ จึงคิดหาวิธีรับมือไว้แล้ว และมันก็ได้ผล "

       

 

       โฟเทียรีบหันกลับมาประจัน  จึงพบกับกล้าที่กำลังนั่งชันเข่า บนร่างกายมีรอยไหม้จางๆอยู่หลายจุด  เสื้อผ้าขาดวิ่นเล็กน้อย เขาเลยตะโกนถามเสียงดัง เพราะเจ็บใจที่ท่าไม้ตายสูงสุดถูกแก้เกมจนบอดสนิท

 

" เป็นไปไม่ได้ นายหลบไฟเยอร์ คล็อลว์ได้ยังไง ทั้งที่ท่าไม้ตายนั้นค่อนข้างสมบูรณ์แบบ "

      

 

       กล้าลุกขึ้นยืน พร้อมปัดฝุ่นที่เปรอะตามตัว มุมปากยิ้มเล็กน้อยเป็นเชิงมั่นใจ จากนั้นก็แถลงไขให้อีกฝ่ายหายสงสัย

 

" ไฟเยอร์ คล็อลว์เป็นท่าที่รุนแรง แถมรัศมีการจู่โจมก็กว้าง เพราะมีเปลวเพลิงแผดเผาอยู่โดยรอบ ทำให้ยากจะหลบไปทางซ้ายและขวา ถ้ากระโดดขึ้นบน ก็หนีไม่พ้นกองไฟอีก สปีดในการพุ่งเข้าใส่ก็โคตรจะเร็ว ทว่ามันก็มีจุดอ่อนอยู่ "

 

" ยังไง "

      

 

        กล้าเริ่มหุบยิ้ม พร้อมอธิบายต่อ

 

" อย่างแรก ท่าไม้ตายนี้โจมตีเป็นเส้นตรงเท่านั้น ทำให้อ่านทิศทางได้ง่าย " พอกล้ากล่าวจบ เขาก็เริ่มวาดฝ่ามือเป็นรูปดวงดาวเพกาซัส ดวงตากลมโตแฝงแววจริงจัง

 

" แล้วอย่างที่สองล่ะ " โฟเทียเริ่มหวาดกลัว เพราะรู้ตัวว่าประเมินคู่ต่อสู้ตรงหน้าผิด

 

" ข้อสองก็คือ....ในจังหวะที่นายใกล้ถึงตัว จะมีช่องว่างที่ช่วงล่าง ชั้นเลยพุ่งสวนเข้าหานาย แล้วกลิ้งหลบ "

      

 

       โฟเทียถึงกับสะอึก เพราะตั้งแต่ได้ท่าไม้ตายนี้มา  เขานึกว่ามันจะไร้จุดอ่อน ทว่ากลับถูกเด็กหนุ่มที่ไม่รู้จัก  หาทางแก้ได้อย่างรวดเร็ว 

 

" หมอนี่ทำได้ไง หรือมันจะเป็นอัจฉริยะแบบเรา ไม่สิ ดูเหนือกว่าด้วยซ้ำ เพราะเจ้าเพกาซัสจำแลงนี่น่าจะเข้ามาได้ไม่นาน แต่กลับก้าวล้ำเราที่เข้ามาก่อนเป็นปีๆ " แต่ไม่ทันที่โฟเทียจะได้ข้อสรุป กล้าก็ง้างหมัดขวาไปข้างหลัง เพื่อเตรียมปล่อยท่าเด็ด

 

" รับไป นี่คือกระบวนท่าเพกาซัสหมัดดาวตกในตำนาน "

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2