เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope
เขียนโดย 
Jalando
วันที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2562 เวลา 23.54 น.
แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2566 11.38 น. โดย เจ้าของนิยาย
26) งานใหม่ของเด็กหนุ่ม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความดูเหมือนกล้าจะนึกเนื้อเรื่องนานเกินไป เลยทำให้โนบุโระเริ่มเซ็ง จึงทวงถามเสียงแข็ง
“ ตกลง นายจะตอบคำถามได้รึยัง หรือมันเป็นความลับจนบอกไม่ได้ ”
“ กะ,,,ก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรหรอกครับ คะ…แค่ผมไม่รู้จะพูดยะ…ยังไงต่างหาก ” กล้ากล่าวตะกุกตะกัก พร้อมก้มหน้าลงต่ำ ตามสันดานเดิมที่เป็นคนขี้อาย และด้วยท่าทีแบบนี้ เลยทำให้โนบุโระแอบคิดอยู่ในใจ
“ ท่าทางเจ้าเด็กนี่คงเป็นพวกอ่อนหัด ไร้ประสบการณ์ และผ่านโลกมาน้อย เลยดูเงะงะ แต่ก็ดี เพราะถึงอย่างไร แกก็เป็นแค่พวกใช้แล้วทิ้ง ด้วยฝีมือการต่อสู้ที่สูงส่งของมัน คงทำประโยชน์ให้เราได้มากมาย ”
เมื่อคิดได้ดังนั้น โนบุโระเลยแสร้งยิ้มอบอุ่น ก่อนจะยอมถอยก้าวนึง แล้วนำกลับมาสู่ประเด็นหลัก
“ เอาล่ะ ในเมื่อไม่สะดวกจะเล่าให้ฟัง ก็ตามใจ แต่ชั้นอยากจะถามนายอีกครั้งว่า......สนใจจะมาร่วมงานกันมั้ย ”
ดวงตากลมโตของกล้ากลอกกลิ้งไปมา เพราะกำลังพิจารณาอย่างจริงจัง ด้วยตัวเขาอยู่ในสภาพที่ชาวโลกเรียกว่า….ตกอับ และไม่รู้ว่าจะหาเลี้ยงปากท้องด้วยวิธีไหน จึงได้แต่ไถ่ถามซื่อๆว่า……
“ แล้วถ้าผมทำงานกับคุณ จะได้กินข้าวมั้ย ”
โนบุโระสตั้นไปหลายอึดใจ เพราะตั้งแต่อยู่ในวงการใต้ดินมาเกือบ 20 ปี ไม่เคยพบเจอคนแบบนี้ แต่พอตั้งหลักได้ ก็เริ่มหัวเราะร่า พร้อมเอื้อมมือไปตบไหล่ของเด็กหนุ่ม
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นอกจากได้กินข้าวแล้ว ชั้นจะแถมเงินเดือนให้อีก บวกด้วยที่พัก หรือถ้านายสนใจผู้หญิง ก็ขอให้บอก จะประเคนสาวงามให้ถึงที่เลย ”
“ อะ…เอ่อ…..แค่ข้าวกับที่พักก็พอครับ ” กล้ามักน้อยกว่าที่คิด แถมใบหน้าที่แดงก่ำยังก้มต่ำกว่าเดิมอีก เพราะหัวหน้าแก๊งดันพูดถึงเรื่องผู้หญิง ซึ่งเป็นจุดอ่อนของเด็กหนุ่ม
โนบุโระมองกล้าอยู่พักใหญ่ ก่อนจะแจงถึงหน้าที่การงานที่เด็กหนุ่มต้องทำ
“ เอาล่ะ งานของนายก็แค่เรื่องง่ายๆ นั่นก็คือคอยติดตามชั้น และปกป้องดูแล ประมาณว่าเป็นบอดี้การ์ด ว่าแต่นายขับรถเป็นมั้ย ”
“ เอ่อ….มะ….ไม่เป็นครับ ” กล้าไม่ยอมสบตากับอีกฝ่าย เพราะยังรู้สึกเขินเรื่องผู้หญิงอยู่
“ ไม่เป็นไร แล้วชั้นจะส่งนายไปฝึกขับรถก่อน จากนั้นค่อยเริ่มงาน ในช่วงนี้ ก็ไปพักผ่อนซักสองสามวัน ” โนบุโระพูดจบ ก็โชว์ป๋า ด้วยการยัดธนบัตรใส่มือของกล้า
“ ฮ้า…คุณโนบุโระ นี่มัน….” กล้าตกตะลึง ดวงตาจ้องมองธนบัตรปึกใหญ่ในมือขวา
“ ก็พ็อกเก็ตมันนี่ไง พอใช้มั้ย ” โนบุโระถาม ก่อนจะเตรียมควักเงินมาเพิ่มให้ แต่กล้ารีบเบรกทันควัน
“ โอ้….ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ ผมก็ไม่รู้จะเอาไปใช้ทำอะไรแล้ว ”
กล้าหมายความตามนั้นจริงๆ เพราะเท่าที่คำนวณ แล้วตีเป็นเงินไทย คาดว่าน่าจะไม่ต่ำกว่า 50,000 บาท ซึ่งมากมายสำหรับเด็กวัยนี้
“ เอาล่ะ ถ้าจบเรื่องแล้ว ชั้นขอลาไปก่อน มีอะไรไม่เข้าใจ ก็ถามโยเฮ เขาจะอธิบายให้นายฟัง ” บอสใหญ่ยกนาฬิกาข้อมือราคาแพงขึ้นมาดู ก่อนจะกล่าวลา ด้วยมาเฟียนายนี้มีธุรกิจเถื่อนให้ดูแลมากมาย ทว่ากล้ากลับร้องทัดทานเบาๆ แบบคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง
“ เอ่อ…..แล้วคุณไม่ทำหนังสือสัญญาการจ้างงานก่อนหรือครับ ”
น้ำคำของกล้า ทำให้โนบุโระหยุดชะงัก ก่อนจะเบิ่งตาโต ด้วยความตกใจ ปิดท้ายด้วยการหัวเราะเสียงดัง
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่นายคิดว่ากิจการของเรา เป็นงานปกติที่พวกพนักงานออฟฟิศทำรึไง ไอ้ของที่เรียกว่าหนังสือสัญญานั่นก็แค่เศษกระดาษที่ไร้ความหมาย เพราะเส้นทางนี้ เขาขับเคลื่อนด้วยเลือดและเงินตราเท่านั้น ”
แม้กล้าจะยังเยาว์ แต่ก็เคยดูหนังแนวมาเฟียมาบ้าง เลยพอรู้ว่าวิถีของนักเลงจริงๆนิยมสิ่งใด กระนั้น เขาก็อดค้านไม่ได้
“ ที่พูดมา กะ….ก็จริงครับ ตะ….แต่ก่อนเข้าแข่ง คุณคนที่ใส่สูทดำได้ทำหนังสือสัญญา ผมเลยคิดว่าคุณโนบุโระจะทำบ้าง ”
ทันทีที่ได้ฟัง โนบุโระก็พอรู้ว่าผู้ใดคือตัวตั้งตัวตีในการทำสัญญา เลยส่ายหัวไปมา ด้วยความระอา ปากก็พึมพำเบาๆ
“ เฮ้อ……ชั้นพอจะรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้ ต้องเป็นฝีมือของเจ้าโยเฮแน่ หมอนี่ดูหนังแนวธุรกิจมากเกินไป เลยบ้าบอไม่เลิกรา ” และพอบอสใหญ่บ่นเสร็จ เขาก็หันมากล่าวกับกล้า
“ เอาละ ถึงเจ้าบ้าโยเฮจะทำหนังสือสัญญากับนาย แต่ขอบอกให้รู้ว่าแก๊งเราไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น และถ้าใครทำผิดกฎ หรือละเมิดสัญญา โทษขั้นต่ำคือตัดนิ้ว สูงสุดคือ…..ตัดหัว ”
กล้าแทบสำรอกอาหารที่เพิ่งกินเข้าไป ดวงตาจ้องมองบอสใหญ่ จึงพบว่าชายผู้นี้มีท่าทีสงบนิ่ง เสมือนสิ่งที่พูดออกมา เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่ไม่สลักสำคัญอันใด
“ ทำไมเขาถึงพูดเรื่องน่ากลัวได้ชิวขนาดนี้ นี่น่ะหรือมาดของนักเลงใหญ่ในญี่ปุ่น ”
“ เอาล่ะ ในเมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว ชั้นคงต้องขอตัว ที่เหลือ ก็ให้โยเฮเป็นคนจัดการ ” บอสใหญ่ตัดบทอีกครั้ง คราวนี้เขารีบเดินออกไปโดยเร็ว เพราะกลัวว่ากล้าจะทักท้วงอะไรอีก
พอบอสใหญ่จากไปแล้ว ในห้องก็เหลือเพียงเด็กหนุ่ม เขามองอาหารบนโต๊ะ ด้วยความเสียดาย เพราะเจ้านายใหม่สั่งมามากเกินไป ชนิดที่บรรทุกในกระเพาะของชายได้ซัก 20 คน
“ เฮ้อ…..ตอนนี้ชั้นก็อิ่มแล้ว และจะทำยังไงกับอาหารที่เหลือ เสียดายชะมัด ของดีๆทั้งนั้น ”
ขณะที่กล้ากำลังหาทางออก ชายในชุดสูทดำที่เป็นคนชวนเขามาต่อสู้ในสังเวียนใต้ดิน ก็โผล่มา พร้อมโค้งคำนับนอบน้อม
“ สวัสดีครับ คุณเซย่า กระผมชื่อโยเฮ ขออภัยที่มาต้อนรับล่าช้า ”
กล้าตกตะลึง ด้วยไม่คิดว่าจะเจอกิริยาแบบนี้ มันช่างแตกต่างจากตอนที่เขาพบชายผู้นี้ชนิดหน้ามือเป็นหลังตีน เลยร้องละล่ำละลัก
“ คะ….คุณชื่อโยเฮ ใช่มั้ยครับ พะ…พูดแบบเดิมก็ได้ เพราะผะ…..ผมอายุน้อยกว่าคุณตั้งเยอะ ”
“ ไม่ได้ครับ ในตอนนี้คุณไม่ใช่เด็กกะโปโลแบบเมื่อก่อนแล้ว แต่เป็นถึงองครักษ์ของนายน้อย ศักดิ์ศรีจึงสูงกว่าผมมาก ” โยเฮยังคงยืนกระต่ายขาเดียว พร้อมก้มหัวต่ำกว่าเดิม
“ เฮ้อ…ก็ได้ครับ ตามใจแล้วกัน ” กล้าถอนหายใจ ด้วยเขาคงไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้
………………………
ระหว่างโยเฮพากล้าไปส่งที่พัก เขาก็อธิบายกฎเกณฑ์การทำงานของชาวแก๊ง ซึ่งก็ไม่มีอะไรสลับซับซ้อนเหมือนสอบโอเน็ต ก็แค่ปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเคร่งครัด และทำภารกิจให้สำเร็จ ก็จะได้รับค่าตอบแทนที่งดงาม
“ อืม…….เข้าท่านะ แบบนี้น่าจะดีกว่าเป็นเซนต์พิทักษ์อาธีน่าซะอีก เพราะถ้าต้องปะทะในงานนี้จริงๆ อย่างเก่งก็เจอแค่นักเลงทั่วไป ” กล้าเริ่มคำนวณถึงผลได้ผลเสีย ก็พบว่าคุ้มกว่าเดินในเส้นทางตามการ์ตูนมาก และพอไปถึงที่พัก ซึ่งเป็นตึกสูงสามชั้น โยเฮก็นำทางไปที่ห้องส่วนตัวที่จัดให้เขาพำนัก
“ โห…..ว้าว….นี่มันอะไรกันเนี่ย ” กล้าแทบตกตะลึงจนตาค้าง เพราะในสถานที่ที่โนบุโระจัดให้นั้นค่อนข้างกว้างขวาง แถมมีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ไม่ว่าจะเป็นเตียงหนานุ่มที่ใหญ่ประมาณสี่คนนอนได้อย่างสบาย โทรทัศน์ Led ขนาดห้าสิบนิ้ว เครื่องปรับอากาศที่ผลิตได้ทั้งร้อนและเย็น และพอย่างกรายสู่ห้องน้ำ ก็พบกับอ่างจากุสซี่ขนาดใหญ่
“ เป็นไงบ้างครับ คุณเซย่าชอบมั้ย ” โยเฮยืนพินอบพิเทาอยู่ด้านหลัง พร้อมเอ่ยถามอย่างสุภาพ ซึ่งค้านกับบุคลิกและหน้าตาโจรๆของเขาอย่างรุนแรง
กล้าอยากจะบอกว่าชอบเสียยิ่งกว่าชอบ เพราะสิ่งที่ประสบนั้นดีงามกว่าชีวิตที่เขาจากมานับล้านเท่า แต่ด้วยความที่ตื่นเต้นเกินไป เลยทำได้แค่ยืนตัวสั่นเทา เป็นเหตุให้โยเฮตีความผิด
“ เอ่อ…คุณเซย่าไม่ชอบเหรอครับ ขออภัยที่บกพร่องต่อหน้าที่ ดังนั้นผมขอรับผิดชอบด้วยการตัดนิ้ว ” พอโยเฮลั่นวาจา เขาก็ล้วงมีดพกจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านใน แล้วชักมันออกมา เพื่อเตรียมตัดอวัยวะชิ้นสำคัญบนฝ่ามือ
“ ยะ…อย่า….ทำแบบนั้น คุณโยเฮ ผมแค่จะบอกว่าห้องพักนี้ มันเยี่ยมมากต่างหาก ” กล้าต้องรีบถลาเข้ามาห้าม เพราะไม่งั้น คงได้เห็นเลือดสดๆพุ่งกระฉูดเป็นแน่ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบอย่างรุนแรง ทว่าโยเฮกลับดื้อกว่าที่คิด
“ เอ๊ะ! คุณเซย่าช่างแสนดีจริงๆ ทั้งที่ไม่ชอบห้องพักนี้ แต่คุณกลับแกล้งทำเป็นพอใจ เพื่อไม่ให้ผมต้องรับโทษ ไม่ได้การ ผมรู้สึกผิดเหลือเกิน ต้องตัดนิ้วชี้ข้างนี้ ”
“ โอ้…..ไม่ใช่นะ ผมชอบห้องนี้จริงๆ ดังนั้นหยุดเถอะ ” กล้าเองก็ต้องรั้งสองแขนของโยเฮเอาไว้ เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ นักเลงหัวดื้อคงเล่นงานตนเองเป็นแน่ และความวุ่นวายก็บังเกิดอยู่นานสองนาน กว่าที่ตัวปัญหาจะยอมเชื่อฟัง พร้อมล่าถอยไป
“ เฮ้อ……เมื่อไหร่เราจะได้พบกับความสงบซักทีนะ ” และนี่คือคำพูดสุดท้ายของกล้า ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนฟูกนิ่ม เพื่อพักฟื้นร่างกายที่อ่อนล้า
………………………
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น กล้าจึงออกจากห้อง หวังจะใช้เวลาว่างที่เหลือสองวันให้คุ้มค่า นั่นก็คือ….ท่องเที่ยว
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า วันนี้เราจะไปทัวร์ทั่วเมือง ให้ความรู้สึกเหมือนมาเที่ยวญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกเลย ”
แต่กล้าปลอดโปร่งโล่งใจได้ไม่นาน โยเฮคนเดิมก็รีบวิ่งมารายงานตัว เสื้อผ้าหน้าผมยังยับยู่ยี่ และคงอยู่ในชุดเดิม อันบ่งบอกว่าเขาน่าจะหมกแห้งมาทั้งคืน
“ สวัสดีครับ ท่านเซย่า เมื่อคืนหลับสบายมั้ยขอรับ ”
กล้ารู้สึกมวลท้องทันควัน ดูท่าทางว่านายคนนี้จะคารวะยิ่งกว่าเดิมจนเขาดูสูงส่ง ดุจเทพเจ้าเลยทีเดียว แต่นั่นกลับทำให้เด็กหนุ่มอึดอัดใจเป็นเท่าทวี
“ เอ่อ…คุณโยเฮไม่ต้องพูดขนาดนั้นก็ได้ สุภาพกับผมแค่เมื่อวานก็พอ ”
“ ไม่ได้ขอรับ คุณเซย่าทำให้ผมได้สำนึกจนไม่ต้องตัดนิ้ว พระคุณนี้ ต่อให้ตายซักร้อยชาติ ก็ใช้คืนไม่หมด ” โยเฮยังคงยืนกระต่ายขาเดียว ทำให้กล้าเริ่มตัดใจ
“ เฮ้อ……ผมไม่ห้ามแล้ว เอาที่คุณสบายใจก็แล้วกัน ”
สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
