ลำนำบุปผาพิษ

บทที่ 5 เธอล่อนจ้อนอีกแล้ว

โคมไฟสองดวงที่แขวนอยู่บนประตูบานใหญ่แกว่งไกวไปมา เกิดแสงวูบวาบส่องกระทบป้ายเหนือประตูที่เขียนไว้ว่า ‘คฤหาสน์ตะวันตก[1]’

เป็นเพราะอักษรเหล่านี้ กู้ซีจิ่วคนเดิมถึงได้เข้าใจผิด คิดว่าที่นี่คือคฤหาสน์ส่วนตัวของซีอ๋องหรงเหยียนคู่หมั้นของนาง ถึงได้เข้าไปโดยไม่ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย ทำให้นางกลายเป็นเหยื่อที่เอาชีวิตไปทิ้งอย่างสมบูรณ์

หลังจากที่กู้ซีจิ่วใช้วิชาเคลื่อนย้ายพริบตาออกมานอกประตูคฤหาสน์แล้ว เธอหันศีรษะกลับไปมองอีกครั้งและเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยบางๆ

หากว่าเธอเดาไม่ผิดละก็ องค์ชายคู่หมั้นผู้นั้นคงต้องการจะยกเลิกสัญญาหมั้นหมายครั้งนี้ ดังนั้นจึงคิดแผนร้ายนี้ขึ้นมา โดยใช้วิธีส่งจดหมายไปหลอกให้กู้ซีจิ่วคนเดิมมาที่นี่...

กู้ซีจิ่วที่เข้ามายังสถานที่แห่งนี้ก็เสมือนกับแพะเดินเข้าปากเสือ ต่อให้โชคดีไม่ถึงตาย แต่ชื่อเสียงก็ถูกทำลายจนย่อยยับ อีกฝ่ายสามารถถอนหมั้นได้อย่างชอบธรรม

ในขณะนี้สามารถได้ยินเสียงโกลาหลและเสียงฝีเท้าที่สับสนวุ่นวายจากภายในคฤหาสน์ เห็นได้ชัดว่าคนทั้งหมดที่อยู่ด้านในกำลังตื่นตระหนก และองครักษ์คงจะออกมาไล่ล่าค้นหาในไม่ช้านี้...

กู้ซีจิ่วจากไปทันทีโดยไม่หันกลับไปมองอีก

.....

ณ ถนนที่ขรุขระในภูเขา สายฝนกลับเทกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วง!

กู้ซีจิ่วสบถด่าออกมา ฝนนี่จู่ๆ ก็ตกลงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน!

ด้านหนึ่งของถนนคือหน้าผาสูงชัน อีกด้านหนึ่งคือหุบเหวที่ลึกเกินจะหยั่ง ตลอดเส้นทางไม่พบก้อนหินใหญ่หรือสิ่งที่พอจะใช้หลบฝนได้เลย

ทำเอาเธอได้แต่วิ่งไปตามทางในภูเขา เธอไม่กล้าใช้วิชาเคลื่อนย้ายพริบตา ประการแรกคือร่างเล็กๆ นี้มีอายุเพียงแค่สิบสามปี ไม่มีกำลังภายใน อีกทั้งยังอ่อนแอไปหน่อยด้วย วิชาเคลื่อนย้ายพริบตาของเธอก็ไม่สามารถใช้ได้ดั่งใจ ในสิบส่วนใช้ได้ไม่ถึงหนึ่งส่วนด้วยซ้ำ

ประการที่สองคือเธอไม่คุ้นเคยกับสภาพภูมิประเทศของที่นี่ หากว่าเกิดข้อผิดพลาดขึ้น เธอเคลื่อนย้ายพริบตาไปตรงหน้าผาแล้วตกลงไปตายจะไม่คุ้มอย่างยิ่ง!

เพียงชั่วพริบตา ผ้าม่านที่ห่อตัวเธอเอาไว้ก็เปียกชุ่มโชก

ตอนนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง อากาศเย็นเล็กน้อย แต่ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำให้รู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ และทำให้เธอลืมตาแทบไม่ขึ้น มองหนทางเบื้องหน้าได้ไม่ชัดเจน

บวกกับท้องฟ้าที่มืดมิดเกินไป ยิ่งทำให้เธอจำแนกทิศทางไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งไปผิดทางอย่างสิ้นเชิง เลี้ยวเข้าไปในทางเล็กๆ ที่ค่อนข้างเปลี่ยวเส้นหนึ่ง...

เธอวิ่งบนถนนสายเล็กๆ นั้นไปได้สามสี่ลี้[2]ก็ต้องตกตะลึง เมื่อเส้นทางเล็กๆ ที่อยู่เบื้องหน้าทั้งคดเคี้ยวและอันตราย

ถนนในภูเขาที่ผ่านมาถึงแม้จะขรุขระไปบ้าง แต่ทางเดินหินก็ค่อนข้างสะอาดสะอ้าน ไม่มีวัชพืชขึ้นเลย แต่ทางสายนี้กลับมีวัชพืชขึ้นรกเป็นพง ทั้งยังมีตะไคร่เขียวลื่นเกาะอีกด้วย

มาผิดทางแล้ว!

ขณะที่กำลังจะหมุนกายเพื่อมองหาเส้นทางที่ถูกต้องอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นโดยบังเอิญ และมองเห็นว่าบนหน้าผาที่อยู่ไม่ไกลนักมีถ้ำมืดมิดแห่งหนึ่งอยู่...

นัยน์ตาของเธอเปล่งประกาย! ไม่สนแล้ว เข้าไปหลบฝนในถ้ำแห่งนั้นก่อนค่อยว่ากันอีกที!

ถ้ำนั้นตั้งอยู่ตรงใจกลางหน้าผา ส่วนหน้าผานั้นสูงชันอย่างยิ่ง อีกทั้งไม่มีเส้นทางไปยังสถานที่นั้นได้เลย ตัวถ้ำอยู่สูงกว่าตำแหน่งที่กู้ซีจิ่วยืนอยู่ถึงสิบกว่าเมตร ยามนี้เธอไม่มีกำลังภายใน จึงไม่สามารถใช้วิธีกระโดดขึ้นไปได้

กู้ซีจิ่วหมุนกายรอบหนึ่งอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็พบกับเถาวัลย์ยาวๆ สองเส้น เธอใช้เทคนิคพิเศษทำให้เป็นเชือกเส้นหนึ่ง แล้วโยนมันขึ้นไป ปลายเชือกลอยขึ้นไปคล้องโขดหินขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางปากทางเข้าถ้ำอย่างเหมาะเจาะ

เธอยืดกายขึ้น คว้าจับเถาวัลย์เอาไว้แล้วปีนป่ายขึ้นไป

สักพักหลังจากนั้นเธอก็พุ่งเข้าไปภายในถ้ำที่มืดมิด...

พายุฝนโหมกระหน่ำอย่างหนักหน่วง สายฝนหวดกระทบกับหน้าผาและสาดเทเข้ามาในถ้ำ

ถ้ำแห่งนี้ค่อนข้างลึก กู้ซีจิ่วกุมกระบี่ล้ำค่าเล่มหนึ่งที่ฉกฉวยมาจากเล่อฮวาโหวแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปทีละก้าว

เธอรับรู้ได้จากความทรงจำของร่างเดิมว่าป่าแห่งนี้มีสัตว์ป่าไม่น้อย ในวันที่ฝนตกหนักเช่นนี้ ยากจะบอกได้ว่าภายในถ้ำจะมีพยัคฆ์ร้ายขนาดใหญ่แอบซ่อนอยู่หรือไม่ เธอจึงต้องป้องกันไว้ก่อน

-------------------------------------------------------------------------------------

บทที่ 6 เธอล่อนจ้อนอีกแล้ว!

ภายในถ้ำมืดสนิท เธอคลำทางเข้าไปด้านในได้ประมาณสิบกว่าเมตร ใต้ฝ่าเท้าของเธอก็พลันว่างเปล่า เธอจึงเสียหลักกลิ้งหลุนๆ ตกลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว!

‘แปลกจริง เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเมื่อกี้เธอเหยียบอยู่บนพื้นดิน แล้วจู่ๆ กลับกลายเป็นหลุมไปได้ยังไงกัน?’

หลังจากผ่านการกลิ้งอย่างน่าเวียนหัวมาสักพัก ในที่สุดเธอก็กลิ้งมาถึงด้านล่าง หลังจากที่ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ใบหน้าพริ้มเพราของเธอก็ดำทะมึน!

เป็นเพราะเธอพยายามปรับสมดุลร่างกายให้เข้ากับการกลิ้งไถลนี้อย่างสุดชีวิต ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ผ้าม่านเพียงผืนเดียวที่ห่อหุ้มร่างกายเธอไว้เพื่อกันความอุจาดกลับขาดรุ่งริ่ง ห้อยอยู่ตรงนั้นบ้างตรงนี่บ้างบนร่างกาย[A1]

‘เธอล่อนจ้อนอีกแล้ว!’

เธอได้แต่ก่นด่าเทพเจ้าเฮงซวยที่ทำให้เธอทะลุมิติมา แต่ภายในใจยังรู้สึกยินดีอยู่เล็กน้อย โชคดีที่สถานที่แห่งนี้ไม่มีใครอื่น ไม่เช่นนั้นเธอคงอับอายขายหน้าเป็นอย่างยิ่ง!

เธอสะบัดศีรษะไปมา เพื่อขจัดความรู้สึกตาลายคล้ายจะเห็นดาวออกไป มองไปรอบๆ ตามสัญชาตญาณ จู่ๆ ก็ร่างกายแข็งทื่อโดยพลัน!

ถ้ำที่เธอยืนอยู่ตอนนี้ไม่มืดมิดอีกต่อไปแล้ว ผนังถ้ำก็ไม่ทราบว่าเป็นหินชนิดใด ถึงได้เรืองแสงสีฟ้าระยิบระยับออกมา ทำให้เธอพอจะมองสภาพภายในถ้ำได้อย่างเลือนราง

ภายในถ้ำถึงกับมีศาลาโบราณหลังเล็กๆ อยู่หลังหนึ่ง ภายในศาลามีคนผู้หนึ่งนั่งตัวตรงอยู่!

เพราะว่าอยู่ห่างกันค่อนข้างไกล อีกทั้งในถ้ำก็มีเพียงแสงสลัวๆ กู้ซีจิ่วจึงไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของคนผู้นั้นได้ชัดเจน มองเห็นแค่เพียงแค่โครงร่างรางๆ ชุดสีขาวผมสีขาว ตลอดทั้งร่างล้วนขาวโพลน

‘ใครกัน? เป็นจอมยุทธ์ผู้เร้นกายกลางหุบเขา? หรือเป็นปีศาจ?’

กู้ซีจิ่วหลบไปอยู่หลังก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งตามจิตใต้สำนึก เธอกลั้นหายใจ แล้วมองไปยังทิศนั้นอยู่ครู่ใหญ่

คนผู้นั้นอยู่ในท่านั่งตัวตรง ณ ที่นั้นไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีการขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

‘คนตาย? หรือว่ากำลังนั่งสมาธิอยู่?’

กู้ซีจิ่วรออยู่สักพักค่อยตัดสินใจเดินเข้าไปหาช้าๆ

ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไปอีก...

ในที่สุดเมื่อกู้ซีจิ่วมองเห็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายได้ชัดเจนก็ตกตะลึง จากนั้นจึงยื่นมือออกไปช้าๆ แตะลงบนร่างกายของคนชุดขาวคราหนึ่ง แล้วถอนหายใจยาวๆ ออกมา

ผิวสัมผัสเย็นเฉียบและแข็งกระด้าง ดังนั้นย่อมไม่ใช่คนจริงๆ แต่เป็นรูปสลักหยกที่มีดูมีชีวิตชีวาสมจริงชิ้นหนึ่ง!

เธอเดินวนรอบรูปปั้นนี้หนึ่งรอบ ร้องอุทานอยู่ในใจอย่างอดไม่ได้

ยามต้วนอี้ในแปดเทพอสูรมังกรฟ้า[3]ได้พบรูปสลักสตรีหยกที่แสนงดงามชิ้นหนึ่งภายในถ้ำ รูปสลักนั้นงดงามเป็นอย่างยิ่ง งามจนทำให้ต้วนอี้ผู้เคยชินกับการพบเห็นสาวงามมานักต่อนักแล้ว ยังต้องก้มศีรษะคารวะ เรียกขานรูปสลักนั้นอย่างยกย่องว่าพี่เทพธิดา และไม่รู้ว่าโขกศีรษะให้แก่รูปสลักนั้นไปแล้วมากน้อยเพียงใด

ตอนที่เธอได้อ่านก็รู้สึกว่าเขียนบรรยายเกินจริงไปมาก รูปสลักหยกชิ้นหนึ่งจะงดงามได้สักแค่ไหนกันเชียว

แต่รูปสลักที่อยู่เบื้องหน้าเธอตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าการบรรยายในนั้นไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย เพราะในความเป็นจริงมีรูปสลักเช่นนั้นอยู่จริงๆ แค่ว่าสิ่งที่ต้วนอี้เห็นคือพี่เทพธิดา ส่วนสิ่งที่เธอเห็นอยู่นี้...ย่อมต้องเป็นพี่เทพบุตร!

ใบหน้าของรูปสลักหยกงดงามอย่างยิ่ง งดงามเสียจนกู้ซีจิ่วไม่สามารถสรรหาถ้อยคำมาบรรยายได้

การแกะสลักก็สมจริงมาก รายละเอียดทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แม้แต่ขนตาเล็กละเอียดสองแถวบนนั้นยังแกะสลักอย่างชัดเจน โค้งเป็นรัศมีสวย เหมือนเป็นมนุษย์จริงๆ!

รูปสลักหยกที่นั่งตัวตรงอยู่ในนั้น สง่างามดุจจันทรา พิสุทธิ์ดุจปทุมมา

ถึงแม้จะเป็นรูปสลักหยกที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่ทั่วทั้งร่างของรูปสลักหยกนี้คล้ายมีรัศมีอย่างหนึ่งที่ทำให้ผู้คนรู้สึกอยากคุกเข่าคารวะ เหมือนเปล่งแสงเรืองรองออกมารางๆ ทำให้ไม่กล้าดูหมิ่นแม้แต่น้อย

ตลอดชีวิตของกู้ซีจิ่วไม่เคยเห็นรูปสลักหยกที่สมจริงขนาดนี้มาก่อน ดูราวกับว่าแค่ใช้ปากเป่าลมใส่ เขาก็จะมีชีวิตขึ้นมาทันที

เธอลูบคลำลงไปบนใบหน้าของรูปสลักหยกอีกครั้งอย่างอดไม่ไหว เนื้อหยกเรียบลื่น เย็นเฉียบและแข็งกระด้าง[A2] เป็นรูปสลักหยกไม่ผิดแน่ ไม่ใช่คนจริงๆ...

บนร่างของรูปสลักหยกนี้สวมเสื้อคลุมสีขาวหิมะไว้ตัวหนึ่ง เสื้อคลุมนี้ไม่รู้ว่าทำมาจากวัสดุอะไรจึงได้เรียบลื่นดุจแพรต่วน บางเบาดุจผ้าไหม ลวดลายสีที่ปักอยู่บนผ้าก็ดูมีมิติสมจริงยิ่ง ภายใต้แสงสีฟ้าจางๆ ในถ้ำ บนเสื้อคลุมสีขาวตัวนี้คล้ายมีมวลเมฆสีขาวกำลังลอยวนอยู่อย่างเชื่องช้า

-------------------------------------------------------------------------------------

[1] คำว่าตะวันตกในภาษาจีนอ่านออกเสียงว่า ‘ซี’ (西) พ้องรูปและเสียงกับชื่อบรรดาศักดิ์ของซีอ๋องหรงเหยียน

[2] ลี้ คือหน่วยมาตราวัดของจีน มีระยะทางประมาณ 500 เมตร

[3] แปดเทพอสูรมังกรฟ้า เป็นนวนิยายกำลังภายในซึ่งประพันธ์โดยกิมย้ง ถูกนำมาสร้างเป็นละครและภาพยนตร์หลายครั้ง โดยต้วนอี้เป็นหนึ่งในตัวเอกของเรื่อง