Time Skipper : สลับร่าง สลับขั้ว ป่วนกาลเวลา

PROLOGUE

     ผม ทอม โบวดี้ เป็นหนุ่มหล่อกล้ามโตอายุ 35 ปี จากประเทศที่เรืองรองและทรงอำนาจที่สุดในโลกที่เรียกว่าอเมริกา ผมกำลังอยู่ยืนอยู่หน้ากระจกในห้องนอนที่ไม่คุ้นชิน จะดูยังไงห้อง ๆ นี้มันก็ไม่เหมือนกับห้องนอนที่ผมใช้นอนอยู่เป็นประจำ ขนาดเตียงคิงส์ไซส์หรือใหญ่กว่านั้น รูปร่างหน้าตาเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนของเจ้าหญิงซักเรื่องนึงของ ดิสนี้ ขนาดของห้องก็ใหญ่โตแบ่งออกเป็นส่วน ๆ โต๊ะกลมหินอ่อนที่มีชุดน้ำชาราคาสูงค่าตั้งอยู่ ตู้เสื้อผ้าทำจากไม้ราคาแพง กระจกที่ผมมองอยู่ก็เช่นกัน กรอบสีทองที่ดูยังไงก็ทำมาจากทองแท้ๆ ผ้าม่าน โคมไฟ พรม ทุก ๆ อย่างล้วนดูราคาแพง ถ้าบอกว่าเป็นห้องของเจ้าหญิงจากซักประเทศก็เหมาะเลยล่ะ ทุก ๆอย่างแปลกตาไปหมดโดยเฉพาะ

            “ เอ่อ... ”

            “ว่าอย่างไรคะองค์หญิง”
            “คือ...คนในกระจก นี้มันใครกัน...หืม”

            “หุ..หุ..องค์หญิงยังคงสดใสร่าเริงเล่นมุขตลกได้อีกนะคะ”

            “ไปก่อเรื่องจนตกจากหลังม้ามาขนาดนั้นยังอุส่ามีอารมณ์ขันได้อีกนะคะ”

            “อ่า...เหรอ”

       ก็ตามนั้นแหละตอนนี้หนุ่มหล่อกล้ามโตอายุ 35 ปี คนนี้กลายเป็นเด็กสาวผมสีขาวไปทางสีเงินเงางามผมยาวถึงสะโพก แถมยังส่งกลิ่นหอมของชมพูอ่อน ๆ  หน้าตาน่ารักนัยน์ตาสีฟ้าสว่างสดใสขนาดที่ถ้าเพ้อมองเข้าไปต้องตกอยู่ในภวังไม่สามารถละออกมาได้ในทันที ปากกระจับเล็ก ๆ น่าสัมผัส จมูกเล็กสวยได้รูป ตัวเล็กส่วนสูงไม่มากกำลังน่ากอดประมาณ 150 ซ.ม สวมชุดนอนผ้าชีฟองแขนยาวดูราคาแพง สวยขนาดที่ถ้าได้เล่นหนังฮอลลีวู๊ดซักเรื่องได้ดังไปพุแตกแน่นอน ทุกอย่างล้วนแล้วอยู่ในสไตรค์ของผมทั้งนั้น แต่ติดอยู่อย่างเดียวคือขนาดหน้าอกที่เรียกได้ว่าเหมาะสมกับสาวน้อย ขนาดเกือบแบนแต่พอมี ทำให้สาวน้อยในกระจกหลุดจากเรดาร์ของผมไป แต่ยังไงก็เถอะคนในกระจกที่ผมพูดถึงมันดันเป็นตัวผมเองเรื่องสไตรค์โซนและเรดาร์จึงตก ด้วยความที่เป็นตาลุงวัย 35ปีแล้วประสบการณ์โชกโชน ทำให้ผมไม่แตกตื่นกับสภาพของตัวเองที่กลายเป็นสาวน้อย เลยทำให้ผมสามารถพูดคุยกับหญิงสาวคนนึงที่พอผมตื่นขึ้นมาก็ทำสีหน้าตกใจและน้ำตาคลอ รีบเข้ามากอดผมในทันที ก็ตกใจอยู่หรอก แต่ในใจก็คิดว่า ถ้าหน้าอกหน้าใจใหญ่กว่านี้ซักหน่อยการโดนกอดครั้งนี้คงจะฟินน่าดู จากการประมาณของผมที่ดูจากการแต่งตัวของเธอแล้วก็รู้ได้ว่าคงจะเป็นคนรับใช้หรือสาวใช้เป็นแน่ ชุดเดรสแขนยาวสีดำพร้อมสวมผ้ากันเปื้อนสีขาวนั้นบ่งบอกชัดเจน(ทราบชื่อภายหลังว่าชื่อ มายา) ได้อย่างใจเย็นก็นะถึงหน้าตาจะเปลี่ยนไปเป็นสาวน้อยอายุ 13 ปีแต่ภายในก็ยังเป็นตาลุงอยู่ดี แต่เอาเถอะตอนนี้จะเป็นยังไงก็ช่างมัน แต่ตอนนี้พอจะมีใครช่วยอธิบายให้ฟังซักหน่อยได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม!! 

              “!!??”

              “โน.น..อ..องค์หญิง..ทรงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ"

               “เอ่อ....ข้าเป็นอะไรไปงั้นเหรอ”

               “องค์หญิงจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เหรอ”

               “เอ่อ....(จำได้แล้วจะถามรึ ไอ้หน้าหล่อสมองทึบนี้)”

               “องค์หญิงคงจะยังไม่หายดี จึงยังมึน ๆ อยู่ปล่อยให้องค์หญิงได้พักเถอะ อาเธอร์!!”

               “!?..รับทราบแล้วครับ ท่านดยุค”

       หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วตะลึงกับร่างกายที่เปลี่ยนไปจากตาลุงมาเป็นสาวน้อยพลางพูดคุยกับสาวใช้อยู่นั้น ก็มีชายหนุ่มคนนึงอายุคงจะประมาณ 14 ถึง 15 ปี สวมชุดเกาะเหล็กเหมือนพวกอัศวินยุคเก่าเต็มตัว เหลือไว้เพียงส่วนหัว ที่ไม่มีอะไรปิดบังใบหน้าอันหล่อเหลาหน้าหมั่นไส้กับผมสีทองไว้ยาวถึงกลางหลังที่หน้าจับโกนหัว วิ่งเข้ามาถามไถ่อย่างร้อนรน ก่อนจะมีตาแก่หัว(ล้าน)ใสคนนึงไว้เคราหนา หน้าตาดุดันน่าเกรงขาม สวมชุดเต็มยศของทหารสมัยก่อนของประเทศแทบยุโรป ดูแล้วน่าจะยศสูงเลยทีเดียว โดยไอ้หนุ่มหล่อหน้าหมั่นไส้เรียกว่าท่านดยุคเข้ามาพูดขัดก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ ไอ้หน้าหล่อที่น่าจะชื่อเหมือนกษัตริย์องค์นึงของประเทศ อังกฤษ ก็เลยทำความเคารพก่อนที่จะออกไปจากห้อง จากนั้นไอ้ท่านดยุคก็เดินเข้ามาแล้วบอกให้สาวรับใช้(มารู้ชื่อที่หลังว่าชื่อ มายา)ออกไป ก่อนจะลงไปนั่งที่โซฟารับแขก ผมจึงเดินเข้าไปนั่งลงในฝั่งตรงข้าม

               "อาการเป็นยังไงบ้าง..หลานข้า"

                "เอ่อ..ก็ยังปวดศีรษะอยู่นิดหน่อยนอกนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร(ที่ไหนกันเล่า...ปัญหามันใหญ่มาก ๆเลยต่างหากล่ะ)"

                "งั้นเหรอ..แล้วพอจะจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้บ้างหรือไม่"

                "......"    "งั้นเหรอ..จำไม่ได้สินะคงจะตกมาแรงมากเลยสินะ"

                "เอาเถอะ..นอนพักอีกซักหน่อยเถอะ"

     พอไอ้ท่านดยุคพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ไม่ต้องมีใครบอกก็สามารถรู้ได้จากประสบการณ์ของตาลุงที่แสนโชกโชนว่าไอ้ท่านดยุคคนนี้มันต้องเป็นตัวปัญหาอย่างแน่นอน 

     วันนี้นอนให้อาการปวดศีรษะหายไปก่อนแล้วกันแล้วค่อยตื่นมาหาคำตอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น 

                "เห้อ...มีเรื่องให้ต้องปวดกบาลอีกเยอะแน่นอน"