[Omega Queen] โอเมก้าควีน | KOOKV

เขียนโดย NyxLuna

วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 เวลา 19.57 น.

9 chapter

0 วิจารณ์

7,754 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 20.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) บทนำ : โอเมก้าควีน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทนำ : โอเมก้าควีน

ณ นอร์ธ

หิมะสีขาวล่วงหล่นลงบนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะหนาทึบ อากาศหนาวเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกทำให้ผู้คนรับรู้ได้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน "นอร์ธ" คือชื่อเรียกของเขตที่มีหิมะตกตลอดทั้งปี ผู้คนต่างเรียกที่นี่ว่าดินแดนเหมันต์ตามลักษณะภูมิภาคของพื้นที่แถวนี้ที่ไม่ว่าจะเป็นหมาป่าจากเขตไหนก็คงไม่อยากจะข้ามเขตมาที่นี่อย่างแน่นอนเพราะว่ามันจะตายยังไงหล่ะ

ด้วยอากาศที่หนาวกว่าเขตอื่นหลายเท่าตัวทำให้หมาป่าธรรมดาไม่สามารถข้ามเขตมายังนอร์ธได้หรือถ้าข้ามมาได้จริงๆหมาป่าตัวนั้นก็จะแข็งตายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง เพราะแบบนั้นจึงทำให้หมาป่าที่อาศัยอยู่ในเขตนอร์ธมีความพิเศษกว่าเขตอื่นด้วยขนาดตัวที่ใหญ่กว่าเท่าตัว และขนที่หนาหลายชั้นทำให้มันทนต่อสภาพอากาศหนาวเย็นได้เป็นอย่างดี แต่ที่เห็นจะเป็นเอกลักษณ์มากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นขนที่เป็นสีขาวล้วนไปทั้งตัวหรือแทรกเทาที่มีเพื่อให้แนบเนียนไปกับสีขาวของหิมะ

"เจค ทางนี้!"

เสียงเรียกที่ดังมาจากทางที่ชายหนุ่มร่างสูงกำลังยืนอยู่ทำให้หมาป่าจ่าฝูงนามว่า"เจค"ต้องรีบเปลี่ยนทิศทางวิ่งไปทางนั้นทันที ร่างหมาป่าเริ่มเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นร่างมนุษย์ธรรมดาก่อนที่ชายหนุ่มที่พึ่งวิ่งมาถึงจะมองไปยังร่างของหมาป่าสีน้ำตาลที่นอนขดตัวอยู่เบื้องหน้า

"ตายรึยัง"

"ไม่น่ารอด"

คำตอบจาก"อาร์เอ็ม"มือซ้ายของผมทำให้ผมต้องขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อมองดูการกระทำของเพื่อนสนิทที่กำลังใช้มือวางทาบลงไปตรงหน้าอกของหมาป่าที่ดูเหมือนจะหยุดหายใจไปแล้วก่อนจะส่ายหัวเป็นการยืนยันว่าหมาป่าตัวนี้แข็งตายไปแล้วจริงๆ

"จัดการศพด้วย"

"แล้วเรื่องญาติอ่ะ?"

คำถามจากอีกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมือขวาหรือ"เจโฮป"ทำให้ผมที่กำลังจะกลายร่างกลับเป็นร่างหมาป่าต้องหยุดเดินเพื่อตอบคำถามของเขาก่อน

"ติดต่อทูตเขตเวสต์แล้วดำเนินการให้มารับศพถ้าพวกเขาต้องการ"

"รับทราบครับผม"

ร่างที่เคยเป็นมนุษย์เปลี่ยนเข้าร่างหมาป่าดังเดิมก่อนจะออกวิ่งเรียบไปกับแนวภูเขาเพื่อกลับเข้าสู่ตัวเมือง พูดมาถึงตรงนี้หลายคนก็คงสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะฉะนั้นผมจึงขอแนะนำตัวสั้นๆก่อนแล้วกัน ผมมีชื่อว่า "เจค" เป็นหมาป่าหนุ่มวัย 22 ปี ที่ถูกรับเลือกให้ขึ้นมาเป็นจ่าฝูงตั้งแต่อาายุ 20 เพราะเกิดในตะกูลอัลฟ่าสูงศักดิ์อย่าง "นอร์ธเวลล์" และยังมีความสามารถที่มากจนเป็นที่ยอมรับจากหมาป่าอาวุโส นั่นทำให้ตอนนี้ผมได้กลายมาเป็นหมาป่าที่มีอำนาจสูงสุดในเขตนอร์ธ

ผมทำงานทุกอย่างเพื่อดูแลความปลอดภัยของเขตนี้ โดยมีอาร์เอ็มเป็นมือซ้ายและมีเจโฮปเป็นมือขวา เรื่องที่พวกเราดูแลอยู่ก็มีหลายอย่างถ้าพูดทั้งวันก็คงไม่หมด แต่ยังไงผมจะขอยกเคสเมื่อกี้มาเป็นตัวอย่างแล้วกัน เพราะในแต่ละเดือนมักชอบมีหมาป่าจากเขตอื่นพยายามลักลอบเข้านอร์ธด้วยวิธีต่างๆทำให้หมาป่าที่ลักลอบเข้ามาต้องตายเป็นว่าเล่นและสุดท้ายมันก็กลายมาเป็นหน้าที่ของพวกผมที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย

ผมที่พึ่งเปลี่ยนร่างกลับมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าก่อนจะเดินเข้ามาในตัวบ้านแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวยาวเพื่อพักเหนื่อยจากการลาดตะเวนเมื่อครู่ แล้วก็คงจะต้องออกไปทำงานอย่างอื่นต่อในไม่ช้า เพราะเป็นจ่าฝูงเลยทำให้ผมต้องมีภาระหน้าที่รับผิดชอบมากจนแทบไม่มีเวลาพัก แต่ในอนาคตผมก็คงต้องคัดเลือกหาทีมช่วยทำงานบ้างแล้วแหละ ผมจะได้มีเวลานอนหลับให้เต็มอิ่มกับเขาสะบ้าง

"เดี๋ยว 2 ทุ่มนายต้องไปงานประมูลภาพวาด เตรียมตัวด้วยหล่ะ"

เสียงที่ผมรำคาญมากที่สุดเอ่ยบอกขณะที่ผมหลับตาทำให้ผมทำเป็นแกล้งหูทวนลมจนเจ้าของเสียงอย่าง"จิน"ต้องเอื้อมมือมาหวังจะหยิกหูของผมแต่ยังดีที่ผมไหวตัวทัน ประสาทสัมผัสของอัลฟ่าไม่ใช่เรื่องง่อยๆหรอกนะ

"ครับๆ คุณเลขา ช่วยให้ความเคารพเจ้านายหน่อยได้มั้ยครับ"

"เรื่องอะไรฉันจะต้องเคารพนายด้วย - -*"

"เคารพแต่อาร์เอ็มสิ่นะ"

"ไม่ให้เคารพผัวแล้วจะให้เคารพใครไม่ทราบ"

จินว่าเสร็จก็เดินมานั่งที่โซฟาตัวข้างๆผมพลางเลื่อนจอไอแพดเพื่อดูตารางงานของผมที่ถูกลิสต์ไว้ล่วงหน้าไปอีกหลายเดือน เพราะผมรู้จักกับอาร์เอ็มมาตั้งแต่ตอนเรียนทำให้หลังจากที่ผมได้ขึ้นเป็นจ่าฝูงแล้วชวนอาร์เอ็มมาทำงานด้วยกันผมเลยได้จินติดสอยห้อยตามมาด้วยอย่างงงๆ เพราะเจ้าตัวดันเป็นโซลเมทของอาร์เอ็มที่อีกไม่นานก็คงจะตกลงปลงใจแต่งงานกัน ต่างจากผมที่ผ่านมาหลายปีก็ยังหาโซลเมทของตัวเองไม่เจอด้วยซ้ำ

"มีเวลาพักก็ไปนอนสะสิ่ เห็นนายบ่นว่าไม่ได้นอนเต็มอิ่มหลายวันแล้วไม่ใช่ไง"

"อืม งั้นฝากรับรายงานจากอาร์เอ็มกับเจโฮปด้วย"

"จ้าๆ มีอะไรเดี๋ยวฉันก็ขึ้นไปปลุกเองแหละ ฝันดี"

ผมพยักหน้ารับให้จินแล้วพาตัวเองขึ้นมายังห้องนอนที่อยู่บนชั้นสอง ทันทีที่หัวลงถึงหมอนสติของผมก็ถูกดูดจนเลือนลางมากขึ้นทุกที ไม่ได้นอนอย่างสบายใจแบบนี้มากี่วันแล้ววะ เหนื่อยจัด

"เห้ย กลับมานะ!"

เสียงโวยวายที่ดังมาจากทางด้านหลังไม่ได้ทำให้หมาป่าผอมเพรียวสีดำสนิทหันกลับไปมองเลยสักนิด หากแต่หมาป่าตัวนี้กลับยิ่งวิ่งไกลออกไปจนลับสายตา สี่ขาเรียวหยุดวิ่งก่อนที่ร่างหมาป่าจะคืนสู่ร่างปกติ "วี" เจ้าของนัยต์ตาสีแดงหยิบเอาเงินในกระเป๋าที่ขโมยมาจากผู้ชายคนเมื่อครู่ขึ้นมานับก่อนจะยกยิ้มเมื่อเห็นว่าเงินในมือมีจำนวนมากพอสมควร

ถ้าถามว่าทำไมวีถึงทำแบบนี้ก็คงต้องบอกว่ามันคงเป็นเรื่องปกติที่เขาทำในทุกๆวันไปเสียแล้ว เพราะการที่เขาเกิดมาตัวคนเดียวและยังเกิดมาในชนชั้นโอเมก้ามันทำให้เขาต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากการถูกกลั่นแกล้งหรือย่ำยีโดยอัลฟ่าต่ำช้าพวกนั้น เค้าเกลียดพวกอัลฟ่าเป็นชีวิตจิตใจเพราะพวกมันมักคิดว่าตัวเองเป็นชนชั้นที่แข็งแกร่งที่สุดและคิดว่าพวกมันสามารถจะทำอะไรกับชนชั้นโอเมก้าก็ได้แต่คงต้องยกเว้นเขาไว้คนนึง

ครั้งนึงวีเคยเกือบโดนพวกอัลฟ่ารุมข่มขืนในตอนที่ฮีทแต่เพราะสัญชาตญาณที่บอกให้เขาเอาชีวิตรอดมันทำให้เขาได้รู้ถึงความพิเศษในตัวเองว่าเขาไม่ใช่โอเมก้าธรรมดา วีมีความสามารถในการสะกดจิตใจของหมาป่าตัวอื่นให้ทำตามสิ่งที่ตัวเองอยากให้ทำได้และเขายังสามารถแปลงกายเป็นหมาป่าได้เหมือนอัลฟ่าทั้งๆที่ถ้าเป็นโอเมก้าธรรมดาจะไม่สามารถทำได้ เพราะฉะนั้นวีจึงเรียกสิ่งที่ตัวเองเป็นว่า "โอเมก้าควีน"

การต้องดิ้นรนมีชีวิตทำให้ผมต้องใช้ความสามารถพิเศษของตัวเองที่ได้มาตั้งแต่เกิดให้เป็นประโยชน์โดยการล่อลวงพวกหมาป่าอัลฟ่าให้หลงไหลในตัวผมก่อนจะรีบชิงทรัพย์สินของพวกมันแล้วหนีออกมา และครั้งนี้ก็เช่นกัน

ผมมองเงินจำนวนมากในมือก่อนจะเก็บมันลงไปในกระเป๋าดังเดิมแล้วออกเดินไปยังจุดมุ่งหมายที่เป็นร้านขายเสื้อผ้าชื่อดังถ้าหากจะทำการใหญ่เหมือนที่ในสมองผมคิดอยู่ก็คงจะต้องลงทุนกันหน่อยละมั้ง

"แล้วเจอกันนะคุณจ่าฝูง :)"

ไรท์:นี่แค่บทนำถ้าอ่านไม่เข้าใจก็ไม่ต้องงงงนะคะ แต่ถ้าอยากเข้าใจต้องอ่านต่อค่ะ XD

chapter 1

สารบัญ

chapter 3