"วาดเขียน" 's story

     พ้นจากการโดนขังในวันนั้นโดยมีคุณลุงภารโรงเป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยหลังจากที่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจากผม ผมกับส้มและเพื่อนๆ ในกลุ่มเราแตกหักกันแบบที่ผมไม่ทันรู้ตัว หลังจากวันนั้นพวกเธอก็ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนและเริ่มมีส่วนร่วมในการแกล้งผมมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ทิ้งให้ผมทำเวรคนเดียว แอบเอาของของผมไปซ่อน แม้กระทั่งแกล้งทำน้ำถูพื้นหกราดผมทั้งตัว และยิ่งหนักขึ้นเมื่อใครก็ตามพยายามที่จะเข้ามาช่วยผม โดยเฉพาะเมื่อคนเหล่านั้นเป็นผู้ชายที่ชื่อดีน แต่สิ่งที่ผมแปลกใจกลับเป็นเรื่องของผู้ชายที่ชื่อตั้มคนนั้น เขาหยุดแกล้งผมแล้วแต่ยังมีคำพูดร้ายกาจอีกทั้งยังมีนิสัยกวนประสาท เขาชอบป่วนไม่ให้ผมเดินไปโรงอาหาร ทำให้ผมต้องเดินอ้อมตึกเรียนไปอีกทางอยู่บ่อยครั้ง หรือบางครั้งเขาก็มักพูดบ่นผมเมื่อถึงเวลาทำเวร ทำไม่สะอาดบ้างล่ะ ตรงนี้สกปรกบ้างล่ะ และถามว่าเจ้าคนที่บ่นเนี่ยมันทำอะไรบ้าง ก็นั่งมองผมทำเฉยๆ ไงล่ะ แม้บางทีเจ้าตัวจะชอบซื้อขนมปังมานั่งกินไปด้วยก็ตาม การกระทำของเขาชัดเจนขึ้นในทุกวันแม้แต่ตัวผมเองก็รู้สึกถึงสายตาที่เปลี่ยนไป แต่ยังไงเรื่องของเรามันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะอะไรน่ะหรอ มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อตัวของเขาเองยังไม่อยากจะยอมรับเรื่องนี้เลย เขาเลือกที่จะไม่ชัดเจนและพูดจาทำร้ายผม แม้เขาจะดูถูกผมแค่ไหนก็ตามแต่ผมไม่เคยเจ็บปวดเท่ากับตอนที่เขาดูถูกบุพการีของผมหรอก ในที่สุดผมจึงเลือกเอาตัวเองหลบจากผู้ชายคนนี้และมันก็เป็นผลในวันที่ผมพบเขียน เขียนเองก็เป็นอีกหนึ่งคนพยายามปกป้องผมทุกอย่างจนหลายๆ ครั้งผมก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้เขียนต้องมาซวยไปกับผมไม่ว่าจะหัวแตกเพราะดันมายืนในจุดที่กระถางตกใส่หรือสมุดการบ้านที่โดนขโมยเพราะเจ้าตัวนึกอยากสลับกระเป๋ากับผม ต้องยอมรับว่าเพื่อนคนนี้ช่างบ้าบิ่นสิ้นดีที่ผมอยู่กับเขียนได้เพราะระหว่างเราไม่มีอะไรที่เกินเพื่อน เราเป็นเหมือนพี่น้อง ผมถึงได้ไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งมากเพราะแม้ครูหลายๆ คนในโรงเรียนที่มีการแข่งขันเหมือนอยู่ในสภาแห่งนี้ก็ไม่ได้สนใจคิดเพียงแต่ว่าเป็นเรื่องเล็กๆ ของเด็กๆ ที่ไม่ได้สำคัญไปกว่าการทำผลงาน พี่ดีนเริ่มเข้ามาวุ่นวายกับผม ส้มเริ่มแสดงตัวว่าไม่ชอบผมผมอย่างชัดเจน ตั้มที่ไม่ค่อยเข้ามายุ่งนับตั้งแต่ผมเจอเขียน และเขียนที่มักจะพลิกเกมให้ตัวเองเป็นฝ่ายโดนกระทำแทนผมเป็นประจำ เกมชีวิตครั้งนี้ผมได้แต่ภาวนาไม่ให้มันกระทบกับใคร

     “วาด” เสียงที่ผมคุ้นเคยเอ่ยขึ้น อ่า เป็นส้มนั่นเอง

     “ไงส้ม” ผมตอบเพื่อนเก่า อย่างรอคำตอบ

     “คือเรามีเรื่องจะคุยด้วยอะ” เธอว่าพลางส่งสายตาไปทางเขียน เขียนเองที่มองมาก็เข้าใจได้ในทันที เขาลุกขึ้นเดินออกไปแต่ไม่วายที่จะหันมามองอย่างระแวง

     “เรากับพี่ดีนอยากขอโทษที่ทำให้วาดต้องโดนแกล้งอะ แต่ว่าพี่ดีนเขาไม่สะดวกจะมาคุยตอนนี้เลยอยากจะนัดคุยอะ เราขอโทษนะที่บอกเพื่อนๆ ว่าวาดเป็นเกย์ทำให้วาดโดนล้อ รวมไปถึงเรื่องพ่อแม่ของวาดด้วย” ผมมึนงงนิดหน่อยที่จู่ๆ ส้มก็เข้ามาพูดเรื่องนี้กับผม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ารุ่นพี่ชายคนนั้นกับเพื่อนเก่าคนนี้กลับมาคืนดีกันแล้ว

     “ได้สิส้ม ที่ไหนดีอะ” ผมยิ้มตอบรับเพื่อนสาวอย่างดีใจ อย่างน้อยเราก็จะกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง

     “เดี๋ยวเราไลน์บอกนะ” ส้มตอบก่อนจะเดินออกไปในทันที

หลังเลิกเรียน

     “แน่ใจนะว่าจะไม่เป็นไร” ผมพยักหน้าให้กับคำของเขียน ก่อนจะเก็บกระเป๋าเตรียมไปยังที่นัดหมาย นั่นก็คือดาดฟ้าตึกนาฏศิลป์นั่นเอง

     “เรารอใต้ตึกนะวาด” เขียนพูดขึ้น ก่อนจะคว้ากระเป๋าผมไปถือและเดินไปรอใต้ตึก

     อย่าเพิ่งคิดว่าผมกับเขียนเป็นแฟนกันนะครับ เราแค่กลับบ้านด้วยกันเฉยๆ พ่อของเขียนมักจะมารับเขียนทุกเย็น ครั้งแรกที่ผมเจอท่านผมก็รู้ได้ทันทีว่าเขียนนั้นเหมือนใคร ท่านเองก็เคยรู้จักผมจึงอาสาไปส่งผมอยู่เป็นประจำ ผมค่อนข้างจะเกรงใจนะครับ แต่ก็ขัดผู้ใหญ่ไม่ได้ ยิ่งท่านชอบพูดว่าบ้านผมเป็นทางผ่านอยู่แล้วนี่ยิ่งทำให้ผมเถียงไม่ออก โชคดีที่ท่านยังไม่มารับด้วยไม่งั้นผมคงยิ่งลำบากใจ

     “อื้อออ อืออ อ่อยอ้ะ… อื้ออออ” หลังจากที่ผมเปิดประตูดาดฟ้าขึ้นไป ผ้าปิดปากผืนนึงก็อุดปากผมพร้อมด้วยคนที่เข้ามาจับ

     “เห้ยดีน ทำให้มันเงียบดิ๊” เสียงของใครบางคนแล่นเข้าโสตประสาทของผมก่อนที่ผมจะหมดสติลง

     ทันทีที่ผมลืมตาขึ้นผมก็ต้องตกใจกับสภาพรอบตัว แขนและขาของผมถูกมัดทำให้ผมไม่สามารถดิ้นหนีพวกใจโฉดเหล่านี้ได้

     “นิ่งๆ สิคนสวย ขอพี่เชยชมแป๊บเดียวเอง” เสียงรุ่นพี่ชายคนที่เคยช่วยเหลือผมดังขึ้น น้ำตาของผมเริ่มรินไหลเพราะรู้ดีว่าเขาต้องการจะทำอะไร

แคว่ก!

     เสียงฉีกเสื้อของผมดังขึ้น ฝ่ามือหยาบโลนกำลังไล่ไปตามร่างกายผม ผมกำลังโดนรุม! พวกมันต่างกดผมลงกับพื้นดาดฟ้าไม่ให้ขยับ หางตาผมเห็นเพื่อนสาวที่ยืนมองมาด้วยสายตาที่นิ่งเฉย

   “แม่งเอ้ย นิ่งๆ ดิวะ!” เสียงพี่ดีนดังขึ้นก่อนที่ผมจะโดนต่อยเข้าที่ท้องจนรู้สึกจุก