เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่29:มีสามีหรือยัง?

ทั้งสามคนกินข้าวเสร็จ หวางนิวไปดูที่โถงบ้าน ที่โถงบ้านก็กินกันเสร็จแล้ว เฉินจงและหวางต้าหมินกำลังพูดคุยกับทั้งสองคนอยู่

เฉินเยี่ยนเห็นหวางนิวเริ่มเก็บกวาด เธอก็ไปโถงบ้านเก็บชามตะเกียบ จนเก็บหมดแล้ว เธอหาผ้าขนหนูเอาไปเช็ดโต๊ะให้สะอาด

เฉินเยี่ยนไม่รู้ว่ามีสายตาหนึ่งคอยติดตามเธอตลอด คนนั้นก็คือหลิวอี้

หลิวอี้สังเกตเฉินเยี่ยนตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้อาศัยแสงไฟเขามองเฉินเยี่ยน ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเฉินเยี่ยนยิ่งสวย ไม่เพียงแต่สวยเธอยังเก่งอีกด้วย คิดไม่ถึงว่าในหมู่บ้านนี้จะมีผู้หญิงที่ดีแบบนี้อยู่ และไม่รู้ว่าเธอมีครอบครัวหรือยัง?

ส่วนใหญ่ผู้หญิงในหมู่บ้านมักจะออกเรือนเร็ว ผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ แต่งงานกับผู้ชายในหมู่บ้าน จะต้องหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินไปทั้งชีวิต ช่างสิ้นเปลืองจริงๆ หลิวอี้คิดอย่างน่าเสียดาย

“นี่ลูกสาวคนโตของลูกพี่หรือ? ลูกสาวเก่งขนาดนี้ แล้วยังหน้าตาน่ารักอีกด้วย”

หวางฉางฟาชมเฉินเยี่ยน เขาอายุมากกว่าเฉินจงอีก เลยเห็นเฉินเยี่นเป็นรุ่นหลาน

“อืม นี่เป็นลูกสาวคนโตของผม ชื่อเยี่ยนจื่อ น่ารักไม่น่ารัก ก็แบบนั้นแหละ แต่เยี่ยนจื่อเราไม่ขี้เกียจ อาหารคืนนี้เธอเป็นคนทำ แล้วยังมีแป้งจี่ไชเท้าก็เธอทำ งานเกษตร งานบ้าน เธอทำได้หมด”

เฉินจงภูมิใจมาก ก่อนหน้านี้หวางฉางฟาและหลิวอี้กินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย บอกว่าอาหารนี้ทำอร่อยกว่าร้านอาหารในเมืองอีก แป้งจี่เส้นไชเท้าก็หอมมาก พวกเขากินทั้งกับข้าวแล้วแป้งจี่หมดเกลี้ยงเลย แบบนี้เขาเลยไม่ค่อยกล้ากิน ปล่อยให้พวกเขากินเต็มที่ ปรากฏว่าไม่พอด้วย

“ลูกสาวเก่งจริงๆ หาสามีหรือยัง? พวกเราก็ถือว่ารู้จักกันแล้ว ถ้าลูกสาวแต่งงาน ผมก็จะไม่ยุ่ง และจะมาร่วมงานแต่งด้วย”

หวางฉางฟารู้ว่าชีวิตของเกษตรกรไม่สบายเท่าไร วันนี้พวกเขาเลี้ยงต้อนรับตัวเองมื้อนี้ ต้องเอาของที่ดีที่สุดในบ้านออกมาแน่นอน อาหารก็ทำได้ถูกปากด้วย เขาพอใจมาก ถ้าเธอแต่งงาน ถ้าเขาสะดวกมาร่วมงานแต่งด้วยก็ถือว่าเป็นการขอบคุณน้ำใจพวกเขา

“ยังไม่ได้หาสามีเลย”

เฉินจงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ไม่ค่อยสบายใจนัก ในใจเขาคิดว่าลูกสาวดี หน้าตาไม่ต้องพูดถึง ไอ้อวี๋เหวยหมินนั่นมันไม่ใช่คน

“ยังไม่ได้หาสามีหรอกหรือ ลูกสาวดีขนาดนี้ อยากได้แบบไหนล่ะ ผมช่วยดูว่ารอบตัวผมมีคนที่เหมาะสมหรือเปล่า ถ้ามี เดี๋ยวแนะนำให้ลูกสาวรู้จัก”

หวางฉางฟาชอบพอบ้านเฉิน รู้สึกว่าพวกเขาเป็นคนซื่อตรง เลยแสดงออกอย่างกระตือรือร้น

หลิวอี้ก็มองเฉินเยี่ยน ยังไม่มีสามีหรอกหรือ? หรือว่าเฉินเยี่ยนตั้งสเปคไว้สูง? แต่มาคิดดูก็ใช่ เธอหน้าตาดีขนาดนี้ ทำกับข้าวก็อร่อยมาก แล้วเก่งด้วย ต้องหาคนที่ดีอยู่แล้ว

ถ้าเธออยู่ในเมืองก็ดีสิ ที่บ้านไม่อยากให้เขาหาคนต่างจังหวัด ไม่อย่างนั้นผู้หญิงแบบเฉินเยี่ยนนี่ไม่เลวเลย

หลิวอี้แอบเสียดายในใจ

“แบบไหนก็ได้หมด ขอแค่เป็นคนจริงใจ ดีกับลูกสาว พวกเราไม่เลือกมาก เรื่องนี้จะสำเร็จหรือไม่ ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่ใหญ่ด้วย”

เฉินจงขอบคุณ เขามีเจตนาที่ดี เขาก็รับไว้

“ใช่แล้ว เรื่องนี้ผมจะจำขึ้นใจ ถ้ามีคนที่เหมาะสม ผมจะมาบอก”

หวางฉางฟาแสดงให้เห็นว่าเขาจำไว้ในใจ

พวกเขาพูดถึงเรื่องแต่งงานของตัวเอง เฉินเยี่ยนไม่รู้จะพูดยังไง อยากจะหนีออกไป ก็กลัวว่าจะโฉ่งฉ่าง แต่ยืนอยู่ตรงนี้ก็รู้สึกแปลกๆ

เฉินเยี่ยนกำลังคิดจะพูดอะไรออกไป ตอนนี้มีคนเดินเข้ามาในโถงบ้าน

คนนั้นเหมือนเดินเข้ามาในโถงบ้านถึงจะรู้ว่ามีคนอยู่ เธออึ้งไป แล้วค่อยพูด “พ่อ ลุง พี่ชาย พี่สาว ที่บ้านมีแขกหรือคะ?”

เฉินเยี่ยนยิ้มอย่างเยือกเย็น เฉินเวยกลับมาเวลานี้ กลับมาก็ตรงมาที่โถงบ้าน เธอไม่เชื่อว่าเฉินเวยจะไม่รู้ว่ามีคนมาที่บ้าน เธอแค่อยากเข้ามาทำเด่น

“นี่ลูกสาวคนเล็กของผม”

เฉินจงแนะนำกับหวางฉางฟา แล้วพูดกับเฉินเวย “นี่ลุงหวาง นี่พี่หลิว”

“ลุงหวาง พี่หลิว”

เฉินเวยหน้าแดงทักทายทั้งสองคน

“โอ้ ลูกสาวบ้านนี้ไม่เลวเลย”

หวางฉางฟาพยักหน้า หลิวอี้ก็คิดเหมือนกัน ถึงแม้เฉินเวยคนนี้จะอายุไม่โตเท่าเฉินเยี่ยน แต่มีแววหน้าตาสวยแล้ว โดยเฉพาะตัวเธอดูบอบบาง เห็นแล้วอยากจะทะนุถนอม

บ้านเฉินนี่คลอดลูกหน้าตาดีกันหมดเลย แต่เขามองเฉินจงก็เข้าใจได้แล้ว ถึงแม้เฉินจงจะอายุมากแล้ว แต่เขามีดวงตาโต ตาสองชั้น หน้าตาได้สัดส่วน ดังนั้นลูกบ้านเฉินคลอดมาหน้าตาดีทุกคน

“งั้นพวกลุงคุยกันเถะค่ะ ฉันขอตัวก่อน”

เฉินเยี่ยนพูดแล้วยื่นมือไปลากเฉินเวย เธอไม่ยอมให้เฉินเวยอยู่ตรงนี้ กันเฉินเวยจะพูดอะไรออกไป

เฉินเวยรู้สึกได้ถึงแรงมือของเฉินเยี่ยน เธอไม่ได้พูดอะไร เดินตามเฉินเยี่ยนออกไป ที่เธอเข้ามา เพราะอยากจะดูว่าทั้งสองคนจากในเมืองหน้าตาเป็นยังไง

“เธอกลัวฉัน?”

พอออกมาจากประตูห้องโถง เฉินเวยก็ถามเฉินเยี่ยน เฉินเวยได้ใจ ที่เฉินเยี่ยนลากเธอออกมา คือกลัวเธอนั่นเอง

“ฉันกลัวเธอจะทำขายหน้า”

เฉินเยี่ยนพูดจบก็สะบัดมือเฉินเวย ประหนึ่งเหมือนโยนขยะทิ้ง แล้วเฉินเยี่ยนก็เข้าครัวไป ไม่มองเธออีกเลย

เฉินเวยโกรธจนกัดฟันกรอด เฉินเยี่ยนไม่สนใจเธอแบบนี้ ต้องมีสักวันที่เธอจะทำให้เฉินเยี่ยนเสียใจ เสียใจที่ดูถูกเธอ

“เสี่ยวเวยทำไมเพิ่งกลับมา กินข้าวหรือยัง?”

หวางนิวเห็นเฉินเวยก็รีบถาม

“ยังเลยค่ะ”

เฉินเวยส่ายหน้า

หวางนิวอึ้งไปแล้วถาม “ที่บ้านอวี๋ไม่ให้ลูกกินข้าวหรือ?”

เฉินเวยได้ยินหวางนิวพูดแบบนี้ เธอสงสัยถาม “ใครบอกว่าหนูไปบ้านอวี๋มา?”

“พี่สาวลูกบอก”

หวางนิวพูดไป ก็มองเข้าไปในหม้อ หม้อล้างหมดแล้ว โจ๊กธัญพืชสักคำก็ไม่เหลือ เหลือแต่แผ่นแป้งข้าวโพด เย็นชืดนิดหน่อย ในเมื่อกับข้าว จานชามล้างหมดแล้ว เลยได้แต่ให้ลูกสาวกินแผ่นแป้งไป

เฉินเวยเหลือบมองเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนชอบพูดลับหลังเรื่องตัวเองอยู่กับอวี๋เหวยหมิน แต่เมื่อกี้เธออยู่กับอวี๋เหวยหมินมาจริงๆ แต่ไม่ได้ไปบ้านอวี๋ เธอเลยยังไม่ได้กินข้าว

แต่ถ้าเธอบอกว่าเฉินเยี่ยนพูดไม่จริง ไม่แน่เฉินเยี่ยนอาจจะมีอะไรพูดตอบโต้เธอกลับ ตอนนี้ที่บ้านมีแขกอยู่ ถ้าทะเลาะกันขึ้นมา เธอกลัวว่าเฉินเยี่ยนจะพูดเรื่องไม่ดีของเธอขึ้นมา ช่างเถอะ ทนไว้ก่อน

“นี่ ยังมีแผ่นแป้งอยู่ลูกกินเถอะ วันนี้มีแขกมาบ้าน โจ๊กหุงจนหมดไม่พอ ผักก็กินหมดแล้ว ตอนแรกพี่สาวลูกทำแป้งจี่ไชเท้าเส้น คิดว่าลูกกินแล้ว เลยไม่ได้เหลือไว้ให้”

หวางนิวยื่นแผ่นแป้งให้เฉินเวย

เฉินเวยเคี้ยวแผ่นแป้งแห้งๆ น้ำตาจะไหลออกมาแล้ว เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนทำอาหารอร่อย ตั้งแต่เฉินเยี่ยนมาก็ไม่เคยทำอาหารเลย วันนี้เธอทำ ตัวเองไม่ได้กิน บอกว่าคิดว่าเธอกินมาแล้ว ต้องเป็นเฉินเยี่ยนที่จงใจไม่เหลือไว้ให้ตัวเองแน่นอน ไม่อยากให้เธอได้กิน

พวกเขาได้กินของดีกัน ตัวเธอต้องมาเคี้ยวแผ่นแป้งที่น่าสำรอกนี่ เฉินเยี่ยนทำเกินไปจริงๆ

เฉินเยี่ยนเห็นว่าเฉินเวยนัยน์ตาแดงขึ้นมา เธอฉีกยิ้ม อย่าว่าวันนี้เฉินเวยไม่อยู่บ้านเลย ถึงแม้อยู่ เธอก็ไม่ยอมให้เฉินเวยได้กินอาหารที่เธอทำหรอก เพราะเฉินเวยเธอมันไม่คู่ควร