Twin แฝดเลือดผสม

มังกรของเดวี่

“ห๊ะ   เป็นท่านเองหรอกหรือนี่”

“ใช่  ข้าเอง  เจ้าแค่ทำตามที่ข้าบอกก็พอ”

“เรื่องนี้  บิดาท่านทราบหรือไม่ขอรับ?”

“เรื่องนั้น  เดี๋ยวข้าจัดการเอง   เจ้าจะไปทำอะไรก็ทำ”  สิ้นเสียงออกคำสั่งนั้น   ผู้ใต้บังคับบัญชาก็ก้มหัวคำนับอย่างนอบน้อมก่อนจะออกไป

ณ  โรงแรมซอย 21..

“ได้ความอะไรบ้าง”

“เมืองนี้ปกครองโดยท่านไคล์  เทพแห่งท้องทะเล   เมืองนี้เป็นเมืองเทพเมืองหนึ่งที่น้อยคนนักที่จะรู้จัก  แม้ว่าในดินแดนกรีนโซนนั้นจะมีสายเลือดเทพอาศัยอยู่  แต่ทว่ากับสายเลือดเทพแห่งท้องทะเลนี้ว่ากันว่าเหมือนโดนต้องคำสาปหน่ะ”  เชโด้เอ่ยหลัจากที่กลับมาจากการสืบเบาะแสงของเมืองนี้

“คำสาปหรอ?  คำสาปของใครกัน?”  ฮันนี่เอ่ยอย่างสงสัย

“ว่ากันว่าเมื่อ 10 กว่าปีก่อนเมืองนี้เป็นเกาะปกติทั่วไป   แต่มีเหตุการณ์ประหลาดบางอย่างเกิดขึ้นทำให้เมืองนี้จมลงสู่ก้นทะเล   ผู้คนส่วนมากในเมืองนี้ไม่สามารถออกไปจากเมืองได้   ทุกคนจมสู่ก้นบึ้งแห่งท้องทะเลพร้อมกับเมืองนี้   เจ้าเมืองจึงสร้างบาเรียคลอบเมืองนี้ไว้เพื่อให้ทุกคนสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ ”

“เรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับอัญมณีมั๊ย?” เบลวิเคราะห์สถานการณ์

“น่าจะเกี่ยวข้องกันนะ  เพราะเวลามันประจวบเหมาะกันพอดี   แต่ที่น่าสงสัยก็คือเจ้าเมืองต้องใช้เวทย์ขั้นไหนและวิธีการใดในการสร้างบาเรียมาคลอบเมืองไว้   อีกทั้งยังมีลูกแก้วสีขาวนั่นอีก  มันคืออะไรกันแน่”  ชายน์เอ่ยในสิ่งที่สงสัย

“แล้วเกี่ยวอะไรกับคำสาปหรอ?”  ฮันนี่ที่ยังไม่ได้คำตอบในสิ่งที่ตนเองสงสัยก็ยังคงเอ่ยถามต่อไป

“คนที่นี่เชื่อกันว่าจะมีผู้พิทักษ์มายกเมืองขึ้นสู่ผิวทะเลอีกครั้ง”  เชโด้เอ่ยพร้อมหันมามองหน้าเพื่อน

“นายรึป่าวชายน์  555”  เบลแซวเพื่อน

“ฉันจะทำได้ขนาดนั้นเลยหรอ?”  ชายน์เอ่ยอย่างไม่มั่นใจนัก

เช้าวันรุ่งขึ้น……………

ทันทีที่เด็กๆ ตื่นนอนก็พบว่าบัดนี้หน้าโรงแรมเต็มไปด้วยกองทหารมากมายมาตั้งขบวนอยู่ด้านหน้า   จากเมื่อวานที่จาร์น่านัดหมายว่าจะมารับพวกเขาเข้าพบเจ้าเมืองแต่ก็ไม่คิดว่าจะมารับกันมากมายขนาดนี้   ทุกคนจึงได้แต่เก็บข้าวของแล้วรีบออกมายังหน้าโรงแรม

“สวัสดีครับคุณจาร์น่า   ไม่คิดว่าจะมารับเราด้วยขบวนทหารมากขนาดนี้” ชายน์เอ่ยทักทายแม่ทัพ

“จะเข้าพบท่านเจ้าเมือง   แต่ไม่ผ่านข้าก่อน  แบบนี้เรียกว่าเสียมารยาทนะ”  เสียงหนึ่งดังออกมาจากรถม้าทำให้กลุ่มของเด็กๆ ชะงักไปโดยทันที

“ใครอีกละเนี่ย?”  เซฟานี่เอ่ยกับเพื่อนๆ

“ต้องขออภัยที่ข้าพูดไม่ถูกต้องในเมื่อวานนี้  ท่านนี้คือท่านเนย์ยา  หัวหน้าแม่ทัพแห่งเมืองสมุทร”  จาร์น่าเอ่ยแนะนำผู้บังคับบัญชาของตน

“สวัสดีครับท่านหัวหน้าแม่ทัพ   ต้องขออภัยด้วยที่การเข้าพบท่านเจ้าเมืองนั้นเราข้ามหน้าข้ามตาท่าน ”

“ข้าได้ข่าวว่าพวกเจ้าเป็นพวกสายเลือดปีศาจ   แล้วทำไมถึงเข้าเมืองนี้ได้”  เนย์ยาเอ่ย

“ปีศาจแล้วยังไง  ก็เข้ามาแล้วนี่ไง”  เบลเอ่ยกวนโมโหเพราะเขารู้สึกไม่ถูกชะตากับท่านหัวหน้าแม่ทัพคนนี้นั่นเอง

“เด็กไม่รู้จักมารยาท!!  เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร”  เนย์ยาชี้นิ้วเอ่ยอย่างโมโห

“ข้าจะพาเจ้าเข้าพบท่านเจ้าเมือง   แต่ต้องหลังจากที่เจ้าเอาชนะข้าได้ซะก่อน”  เนย์ยาเอ่ยซ้ำอีกครั้งจนชายน์อดจะหัวเราะไม่ได้

“เจ้าหัวเราะอะไร   หรือเป็นเจ้าจะสู้กับข้า”  เนย์ยาเอ่ย

“หึหึ  หมอนี่วอนหาเรื่องซะแล้ว”  เซฟานี่เอ่ยกับฮันนี่จนทั้งคู่หัวเราะชอบใจ

“ไม่ต้องถึงเขาหรอก  สายเลือดปีศาจที่เจ้าว่านั่นคือข้า  ข้าจะสู้เอง”  เดวี่ที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยออกมาอย่างเหลืออดจนเพื่อนๆ อดที่จะงุนงงไม่ได้

“เป็นเจ้านี่เอง  ดี”  ทันทีที่เนย์ยาเอ่ยจบเหล่าทหารก็ล้อมพื้นที่ลานหน้าโรงแรมพร้อมกันผู้ไม่เกี่ยวข้องออกจนตอนนี้หน้าโรงแรมกลายเป็นลานประลองไปแล้ว   เนย์ยาเดินลงสนามพร้อมกองทัพเวทย์ที่ตีวงล้อมสนามไว้อีกชั้นส่วนทางด้านเดวี่ก็กำลังจะลงสนามเช่นกัน

“นายไหวนะ?”  ชายน์อดเป็นห่วงไม่ได้

“ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าที่นี่จะจำกัดพลังปีศาจได้แค่ไหน   นายอย่าพึ่งเปิดเผยตัวจนกว่าทุกอย่างจะชัดเจนนะ”  เดวี่เอ่ยจริงจังแล้วเดินลงสู่สนามทันที

“แกไม่มีทางเก่งในที่ของฉันได้หรอก”  เนย์ยาเอ่ยพร้อมกับปลดปล่อยพลังเวทย์ออกมา  หอกน้ำแข็งปรากฏขึ้นพร้อมกับมวลน้ำหมุนวนเป็นเกลียวอยู่รอบกายของเนย์ยาก่อนจะสะบัดมันเข้าจู่โจมเดวี่

“ห้ะ!!  ฮึบ!!”  เดวี่เรียกดาบดำออกมาป้องกันการโจมตีนั้นแต่ทว่ากลับไม่เป็นผล  เขาไม่สามารถเรียกดาบออกมาได้จึงต้องสร้างบาเรียขึ้นมาป้องกันการโจมตีแทน  แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลมากนัก

“เกิดอะไรขึ้นกับเดวี่อ่ะ”  เซฟานี่เอ่ยอย่างเป็นห่วง

“เขาใช้พลังปีศาจไม่ได้  เพราะที่นี่เมืองนี้มีบางอย่างสะกดพลังนั้นไว้”  เชโด้เอ่ยเสียงเครียด

“เขาต้องมีวิธีการรับมือสิ”  ชายน์เอ่ยอย่างเชื่อมั่นในตัวของเดวี่   บัดนี้การต่อสู้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ  เดวี่ที่เป็นรองเพราะไม่สามารถใช้เวทย์สายหลักของตัวเองได้นั้นปรากฏบาดแผลให้เห็นบ้างแล้ว

“ผมว่าแม้พี่เดจะใช้เวทย์อื่นได้ดี   แต่ก็ยังสู้หัวหน้าแม่ทัพไม่ได้อยู่ดี   ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปพี่เดต้องแพ้แน่ๆ”  คิมเอ่ยออกมาในขณะที่ดูการประลองนี้

“ใช้เวทย์หลักไม่ได้  ใช้อาวุธตัวเองไม่ได้  หึหึ  ตลกสิ้นดี”  เนย์ยาเอ่ยอย่างสมเพชเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าที่บัดนี้ร่างกายเปื้อนเลือดไปทั้งตัวกำลังประคองร่างอย่างเหนื่อยหอบ

“หึหึ  แต่ฉันมีบางอย่างที่ยังไม่เคยให้ใครเห็นมาก่อน”  เดวี่หัวเราะในลำคอก่อนบางอย่างจะเปลี่ยนไป   ทันทีที่สะบัดมือออกก็ปรากฏกลุ่มหมอกควันสีดำลอยกระจายออกมาปกคลุมรอบๆกาย  ก่อนกลุ่มหมอกควันนั้นจะกลับมารวมตัวกันและมีขนาดใหญ่ขึ้นจนบางอย่างปราฏฏออกมา

“เห้ยยย  มังกร!!”  เซฟานี่เอ่ยอย่างตกใจเพราะเธอและหลายๆ คนไม่มีใครเคยเห็นมังกรของเดวี่มาก่อนแม้แต่ชายน์เองก็ยังตกใจเช่นกัน

“สัตว์เวทย์ของพี่เดวี่หรอครับ  สุดยอด   ว่าแต่ทำไมใช้เวทย์ใช้อาวุธไม่ได้แต่ใช้สัตว์เวทย์นี้ได้ละครับ”  คิมเอ่ยอย่างตื่นเต้นเมื่อมังกรตัวสีดำบินออกมาจากกลุ่มควันนั่น  ด้วยร่างกายที่ใหญ่มีเกล็ดสีดำปกคลุมไปทั้งร่าง  ดวงตาสีแดงและปีกสีดำนั่นช่างน่าเกรงขามเหลือเกิน

“อาวุธและเวทย์หลักของเดวี่คือของปีศาจ   แต่สัตว์เวทย์ของเขาไม่ใช้   เหตุนี้สัตว์เวทย์จึงเข้าข่ายข้องดเว้นของที่นี่ไง”  เชโด้เอ่ย   แม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่ค่อยลงกับเดวี่   แต่ทว่าทุกเรื่องของน้องชายเขารับรู้หมด

“เหมือนแดร์ดราก้อนมาก”  ชายน์เอ่ยออกมาหลังจากที่พิจารณาสัตว์เวทย์ของเดวี่อย่างละเอียด

“จัดการเลย ดัสค์”  เดวี่ออกคำสั่งกับมังกรของตนเอง  บัดนี้เนย์ยาจึงหันไปรับมือกับการจู่โจมของมังกรแทน   ทันทีที่เนย์ยาตวัดหอกน้ำแข็งก็ปรากฏหอกเวทย์นับสิบพุ่งจู่โจมดัสค์   แต่เมื่อมันปะทะกับเสียงคำรามของดัสค์หอกเวทย์นั่นก็สลายไป

“แม้ว่าดัสค์ของเดวี่จะยังอายุน้อย  ไม่แกร่งกล้านักแต่ด้วยเป็นเผ่าพันธุ์ของมังกรดำยังไงก็น่าจะรับมือได้นะ”  เบลเอ่ยขึ้น   เพราะเรื่องมังกรเขาเองก็เป็นคนนึงที่รู้จักพวกมันดี!

“ไอ้บ้าเอ้ย  จัดการ”  เนย์ยาที่เห็นว่าเวทย์ของตนไม่สามรถทำอะไรสัตว์เวทย์ของเดวี่ได้ก็หันไปสั่งลูกน้องให้ฉวยจังหวะโจมตีเดวี่   ทันทีที่สิ้นเสียงคำสั่งทหราเวทย์ก็ปล่อยตาข่ายมนตรามาพันทนาการดัสค์ไว้   แม้ว่ามันจะไม่สามารถจับมังกรตัวนี้ได้จริงๆ   แต่ทว่าเพียงชั่วครู่ที่จะทำให้มังกรตัวนี้ไม่สามารถช่วยเจ้านายของมันได้ก็เพียงพอแล้ว

“ฮ่าๆๆ  แกเส็จฉันละ” 

“อึก!!”  สิ้นเสียงแทนทีเนย์ยาจะจัดการกับมังกร  แต่เขากลับพุ่งหอกในมือนั้นมายังเดวี่    ด้วยความที่ไม่ทันได้ตั้งตัวกับความบาดเจ็บที่ได้รับ   เดวี่ที่ไม่สามารถหลบได้ทันก็กลายเป็นเป้าให้หอกน้ำแข็งนั้นปักยังกลางอกพอดิบพอดี 

“เดวี่!!”  ทุกนต่างตะโกนออกมาพร้อมกันเพราะไม่คาดคิดว่าหัวหน้าแม่ทัพจะเล่นตุกติกให้คนช่วย    ทันทีที่ร่างของเดวี่ล้มลง  ดัสค์  มังกรดำก็หายวับไปกับตานั่นคือสัญญาณบ่งบอกว่าเดวี่หมดสติไปแล้ว

“นอกกติกาแบบนี้ไม่ดีนะครับ”  ชายน์กระโดดเข้าไปยังกลางสนามพร้อมเดินมากันเพื่อนของตนที่นอนหมดสติอยู่   แม้ในใจจะร้อนรนกับการหมดสติของเดวี่ซึ่งตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยเห็นเดวี่ในสภาพนี้มาก่อน   แต่ก็ยังพอมีสติบ้าง   ชายน์ยกมือห้ามเพื่อนๆ ไม่ให้เข้ามายุ่ง  ทุกคนจึงได้แต่ยืนมองอยู่นอกวงล้อม

“ผมก็ปีศาจนะ  มังกรตัวนั้นหายไปแล้ว   ผมมาแทนและผมอนุญาตให้คุณใช้ทหารเวทย์ทั้งกองทัพเลย”

“อวดดีอีกคนแล้วเจ้าหนู”  เนย์ยาเอ่ยอย่างคนที่เป็นต่อเพราะเขาพึ่งจัดการเดวี่ได้นั่นเอง

“รักษาชีวิตของตัวเองไว้ให้ได้ก็แล้วกัน!!”  สิ้นคำพูดของชายน์ปีกสีดำขนาดใหญ่ก็กางออกพร้อมกับร่างนั้นบินขึ้นกลางอากาศ   บัดนี้ดวงตาสีแดงก่ำกับเขี้ยวสีขาวปรากฏขึ้นให้เห็นและนั่นสร้างความตกตะลึงให้กับเหล่าผู้ยืนอยู่เบื้องล่างเป็นอย่างมาก

“ทะ ทำไมเขาไม่โดนอำนาจของเมืองนี้ล่ะ”  ทหารเวทย์ผู้หนึ่งเอ่ยออกมาอย่างหวาดกลัวเมื่อเห็นว่าอำนาจของชายน์อยู่เหนือการควบคุมของเมืองสมุทรแห่งนี้

“เรามีกันมากมาย   แค่ปีศาจตนเดียวอย่าได้กลัวไป  จัดการ!!”  สิ้นเสียงของเนย์ยาเหล่าทหารเวทย์ก็ตั้งขบวนพร้อมเรียกธนูเวทย์ออกมาพร้อมปล่อยลูกศร   แต่ทว่า....

“หยุดกันได้แล้ว!!”  เสียงอันทรงอำนาจดังขึ้นขัดจังหวะจนทุกคนที่ได้ยินต่างตกใจและพร้อมกับคุกเข่าลงนั่งทันที

“ท่านเจ้าเมือง”  จาร์น่าเอ่ยอย่างตกใจก่อนจะนั่งลง

………………………………………….

ก่อนหน้านี้....

“ทหาร!!”  เสียงเรียกของบางคนดังขึ้น

“ครับคุณหนู”  ทหารที่วิ่งมาขานรับพร้อมก้มหัวเคารพเจ้าของเสียง

“ส่งจดหมายนี้ให้ท่านพ่อ   แต่ห้ามบอกว่าเราเป็นคนส่งให้นะ”

“ครับ”  ทหารรับคำก่อนจะวิ่งออกไป

‘หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามนี้นะ’

กลับมาที่ชายน์....

“นี่คือวิธีต้อนรับแขกของเจ้ารึ  ท่านหัวหน้าแม่ทัพ!!”  เจ้าเมืองเอ่ยตำหนิเสียงดัง

“ข้าแค่ทดสอบพวกเขาเท่านั้น  มิได้เป็นอื่นใดไปครับทานเจ้าเมือง”  เนย์ยาเอ่ย

“ใครสั่งให้ทำล่ะ   เรารึ?”

“เปล่าเลยครับ”  เนย์ยาตอบ   บัดนี้ทุกคนต่างก็คุกเข่านั่งลงไม่เว้นแม้แต่เด็กๆผู้มาเยือน   จนเจ้าเมืองเองที่กวาดตามองไปรอบๆ ก็สังเกตุได้ถึงเด็กคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่ในการประคองของเด็กอีกคนที่บัดนี้ยังไม่ได้เก็บปีกเก็บเขี้ยวแต่อย่างไร

“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ  พาเพื่อนเธอตามเราไปยังเรือนรับรองก่อน เถอะ”  เจ้าเมืองเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ชายน์ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป

“เชิญพวกคุณตามผมมาดีกว่า   ส่วนคนเจ็บให้ทหารช่วยอุ้มเขาไปดีกว่านะ”  จาร์น่าเอยก่อนจะเดินนำเด็กๆ  ไปยังรถม้าที่รอรับก่อนจะพากันออกไปยังเรือนรับรองของเจ้าเมือง

            ปราสาทสีน้ำเงินขาวพร้อมทหารรักษาความปลอดภัยมากมายเบื้องหน้าสร้างความตกตะลึงให้เด็กๆ ได้เป็นอย่างดี   เหล่าทหารต่างทำความเคารพขบวนรถม้าอย่างนอบน้อม   ทันทีที่รถจอดก็มีทหารวิ่งเข้ามารับทันที

“เชิญทางนี้ครับ”  จาร์น่าเอ่ยพร้อมพาเด็กๆ เข้าเรือนรับรอง     ติดกันกับตัวปราสาทใหญ่นั้นมีอาคารสีขาวหนังหนึ่งปรากฏอยู่ท่ามกลางหมู่มวลต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น  

“เดี๋ยวหมอเวทย์กำลังจะมานะครับ” 

“ไม่เป็นไรครับ  ผมจัดการได้”  คิมเอ่ยแทรกออกมาและเป็นอีกครั้งที่พี่ๆ ต้องทำหน้างุนงงกับรุ่นน้องคนนี้

“นายมั่นใจหรอคิม”

 “ผมเป็นเอลฟ์เลือดภูติสายรักษาฟื้นฟูนะ   เชื่อใจผม”  คิมตอบคำถามของเซฟานี่ก่อนจะหันมาตรวจร่างกายของเดวี่อย่างละเอียดอีกครั้ง   ตอนนี้ทุกคนจึงพากันลุกออกไปยังด้านนอกเพื่อให้คิมได้ทำหน้าที่อย่างเต็มกำลัง

“พี่ชายน์อยู่ช่วยผมได้ป่าวครับ?”  คิมหันไปเอ่ยก่อนที่ชายน์จะเดินออกไปและทันทีที่คิมเอ่ยชายน์ก็หมุนตัวกลับมาโดยไม่ลังเล   เพียงเสี้ยววินาทีแต่เพื่อนๆ ก็อดยิ้มไปกับพฤติกรรมนี้ไม่ได้   สำหรับสองคนนี้ไม่ว่าคนใดคนหนึ่งตกอยู่ในอันตราย   อีกคนก็พร้อมที่จะปะทะได้ทุกอย่างจริงๆ

“บาดแผลที่อกพี่เดหนักเอาการอยู่นะครับ  ผมใช้เวทย์รักษาห้ามเลือดแล้วแต่เราคงต้องทำแผลด้วย” คิมเอ่ยขณะที่ช่วยกันถอดเสื้อของเดวี่ออก

“นายมีความสามารถแบบนี้ด้วยหรอ?”

“แม่บอกว่าผมน่าจะเอาดีทางด้านการรักษา  แต่พ่อก็มักจะให้ผมฝึกการต่อสู้จนมาวันนี้ผมเข้าใจทั้งพ่อและแม่แล้วครับ   เขาคงอยากให้ผมใช้พรสวรรค์ที่มีในทางที่เป็นประโยชน์ที่สุดและให้ผมแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องผู้อื่นได้” คิมเอ่ยพลางให้นึกถึงเมื่อคราวที่ตนบุกไปช่วยน้องสาว

“แล้ววิธีรักษาของนายแบบไหนกันอ่ะ?”  ชายน์เปลี่ยนประเด็น

“เอลฟ์เราจะมีอัญมณีสีเขียวประจำตัว   มันคืออัญมณีชีวิตใช้ในการรักษาฟื้นฟูได้   ผมเป็นครึ่งเอลฟ์มนุษ์ที่ดันมีสายเลือดภูติผสมด้วย   แต่มันก็ตอบสนองผมดีนะ”  คิมเอ่ยยาว

“แต่เดวี่เป็นสายเลือดปีศาจ?”  ชายน์เอ่ยขัด

“ให้ผมลองก่อนเถอะครับพี่  โห่”  คิมเอ่ยพร้อมปลดสร้อยคอที่มีจี้อัญมณีสีเขียวออกมาวางบนบาดแผลของเดวี่   จากนั้นก็หลับตาร่ายเวทย์จนแสงสีเขียวสว่างวาบออกมาจากสองฝ่ามือที่กุมอัญมณีไว้บนปากแผลของเดวี่  ชั่วอึดใจคิมก็ปล่อยมือออกแต่ปรากฏว่า...

“ไม่ได้ผลรึ”  ชายน์คาดเดาคำตอบจากสีหน้าของคิม

“ขอผมลองใหม่อีกวิธีนะ”  คิมเริ่มมีสีหน้าเครียดขึ้นเมื่อเห็นว่าวิธีแรกไม่ได้ผลดังที่ชายน์ทักแต่แรก   มีดพกเล่มน้อยถูกดึงออกจากเอวแล้วกรีดลงบนปลายนิ้วของคิมจนเลือดสีแดงสดไหลลงท่วมอัญมณีที่วางอยู่บนบาดแผล   ทันทีที่เลือดสัมผัสกับอัญมณีมันก็เปล่งแสงสีเขียวอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้บาดแผลของเดวี่มีการเปลี่ยนแปลงไป  เลือดที่กำลังซึมก็หยุดไหลทันที  บาดแผลค่อยๆ สมานกันจนสนิทในที่สุด

“แฮกๆๆ”  เสียงหอบหายใจของคิมดังถี่ๆ นั้นบ่งบอกถึงการสูญเสียพลังไปมิใช่น้อย

“ได้ผลครับพี่   อัญมณีมีผลต่อสายเลือดเอลฟ์เท่านั้น   แต่เมื่อผสมกับสายเลือดภูติแล้วการรักษานี้จะได้ผลกับทุกเผ่าพันธุ์ครับ”  คิมเอ่ยจบก็ส่งยิ้มภูมิใจมาให้กับชายน์เช่นเดียวกันกับชายน์ที่เผยรอยยิ้มออกมาอย่างยินทีที่คิมทำสำเร็จ

“ไม่แปลกใจเลยว่าตอนนั้นทำไมนายฟื้นตัวเร็วมาก   แบบนี้นี่เอง  อ้ะ นายพักผ่อนก่อนเถอะ   ที่เหลือฉันจัดการเอง”  ชายน์เอ่ยพร้อมพยุงคิมมาพักยังอีกเตียงหนึ่งจากนั้นตนเองก็หันไปดูแลเดวี่ต่อ   ตอนนี้ร่างที่นอนหลับตาอยู่นั้นกำลังได้รับการดูแลจากชายน์เป็นอย่างดี   ทั้งทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จนคิมที่นอนมองอยู่นั้นเผลอยิ้มตามออกมาไม่ได้

‘พี่สองคนห่วงใยกันมากจริงๆ’

………………………………………………………………………………………………………………