Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

 

09


 


 


‘ส่วนมึง อย่ายุ่งกับน้องกูอีก’


น้องเหรอ แสดงว่าที่ผ่านมาผมเข้าใจผิดว่าบุหลันเป็นแฟนของไอ้พันแสงอะไรนั่นหรอกเหรอ หึ คิดแล้วสมเพชตัวเองชะมัดที่เอาแต่หงุดหงิดที่รู้ว่ายัยนั่นอยู่กับไอ้พันแสง บุหลันเหรอ ชื่อนี้ผมจำขึ้นใจเลยละ หลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอมาเป็นอาทิตย์ ซึ่งปกติแล้วผมจำผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมไม่ค่อยจะได้หรอก แต่ผมยอมรับตามนิสัยของผู้ชายว่าต้องมีบ้างเรื่องผู้หญิง ถึงผมจะมีมากกว่าผู้ชายปกติทั่วไปอะนะ


แต่สำหรับบุหลัน ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมลืมไม่ลงว่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเอ๋อของเธอหรือว่าอะไรที่มันทำให้ผมยากที่จะลืม ชอบหรอ คำนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับคนอย่างผมแน่นอน ผมแค่รู้สึกสนใจและอยู่ด้วยแล้วสบายใจแปลกๆก็แค่นั้นเอง


“หึ”


ผมยิ้มอย่างนึกสมเพชตัวเอง ก่อนที่จะเอื้อมมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ รสชาติหวานๆยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นอยู่เลย ยัยนี่เป็นสิ่งเสพติดหรือไงถึงทำให้ผมรู้สึกกระหายอย่างไม่เคยเป็นแบบนี้ และที่ผมบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเธอเพราะว่าผมหงุดหงิดหัวใจตัวเองที่เต้นผิดจังหวะอยู่ตลอด ทั้งที่ตอนนั้นก็เข้าใจผิดว่าบุหลันเป็นแฟนของไอ้พันแสง ผมไม่ชอบคนที่มีเจ้าของแต่หัวสมองผมตอนนั้นคิดแต่วิธีที่จะแย่งผู้หญิงคนนั้นมาเป็นของผมให้ได้ 


แต่แล้วความรู้สึกดีใจไม่รู้ว่ามาจากไหนก็ถาโถมเข้ามาหลังจากที่รู้ว่าไอ้พันแสงเป็นแค่พี่ เอาล่ะ ต่อไปผมจะใช้วิธีไหนดีที่จะแยกยัยนั่นออกจากไอ้พันแสงได้


บุหลัน Talk


“ไอ้เหี้ย นั่นมันเป็นใคร”


พันแสงยังคงซักถามหาคำตอบไม่หยุด ทั้งๆที่เรื่องพวกนั้นมมันก็ผ่านไปได้สักพักแล้ว แต่ดูเหมือนว่าหมอนี่จะยังอยากไม่ยอมจบกับเรื่องนี้ง่ายๆ เฮ้อ ให้ตายสิ พันแสงนี่ก็อยากรู้ไปซะทุกเรื่องจริงๆเลย


“จะใครมันก็เรื่องของฉัน”


ฉันตอบกลับเสียงห้วนเพราะยังรู้สึกเคืองคนข้างๆอยู่ และตอนนี้เรากำลังเดินกลับไปที่โต๊ะประจำของฉันเพื่อที่จะได้ไปเอาของที่ฉันวางไว้อยู่บนโต๊ะโดยมีมิลานั่งเฝ้าอยู่


“ชิ นี่จะงอนยันชาติหน้าหรือไง”


พันแสงตัดพ้อเสียงเบา ขอบอกเลยเวลาฉันโกธรนะ ฉันหายโกรธยากนะบอกเลย ถึงฉันจะเอ๋อก็เถอะ


“บุหลัน จะงอนฉันไปถึงไหน”


เสียงของพันแสงก็ยังคงตามหลอกหลอนฉันอยู่ไม่จางหาย ส่วนฉันก็เอาแต่เงียบเพราะขี้เกียจจะคุยกับเขา แต่เอาจริงๆตอนนี้ฉันงอนเขาอยู่ เคนะ


“เฮ้อ คนเขาอุตส่าห์ใจดีมารับที่มหาลัย กะว่าจะพาแวะซื้อน้องหมาเสียหน่อย”


พรึง!


คำว่าน้องหมาเมื่อกี้ทำเอาฉันหูผึงทันที ก่อนที่ฉันจะหันไปมองหน้าพี่ชายตัวเองอย่างไม่เชื่อหูกับเรื่องที่เขาพึ่งเอ่ยขึ้นมาเมื่อกี้


“จริงนะ”


ฉันรีบไปเกาะแขนพันแสงทันทีพร้อมกับทำหน้าแบบดีใจสุดๆ ก็ช่วงนี้ฉันบ่นว่าอย่างได้น้องหมามาเลี้ยง แต่พันแสงก็ขัดฉันตลอดไม่คิดเลยว่าวันนี้ของฉันจะมาถึง


“หายงอนยัง”


“หายแล้ว”


ฉันรีบตอบทันที ก็ฉันไม่ได้งอนอะไรมากเลย แต่ถ้าหายเร็วมันก็ผิดปกติสิจริงไหม


“ยัยบื่อเอ๊ย”


พันแสงยิ้มออกมาแล้วก็ขยี้หัวฉันด้วยความหมั่นไส้จนหัวฉันยุ่งหมดเลย ตอนนี้ให้อภัยเพราะตอนนี้เรื่องของน้องหมาสำคัญสุด


“รักนายก็วันนี้แหละ”


“ไม่ต้องมาอ้อน ยังไงก็ซื้อให้อยู่แล้วแหละ”


นี่แหละเนอะพี่น้องกัน ไม่ควรทะเลาะกัน


“อ้าว บุหลันกลับมาแล้วเหรอ”


เสียงของมิลากล่าวทักหลังจากที่เห็นฉันเดินมาถึงโต๊ะประจำ มิลาเลยเลิกสนใจโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของตัวเองแล้วหันมามองหน้าของพันแสงแทน หน้าของมิลาแสดงเครื่องหมายคำถามอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นบุคคลทีี่เดินมากับฉัน


“นี่ พันแสง”


ฉันกล่าวแนะนำพันแสงให้มิลาได้รู้จัก


“หวัดดีค่ะ มิลาค่ะเพื่อนสนิทของบุหลัน”


มิลาพูดขึ้นด้วยความประหม่าเล็กน้อย พร้อมกับเอื้อมมือมาดึงแขนฉันแล้วกระซิบมาว่า


“ไม่เห็นแกเคยบอกฉันเลยว่ามีพี่ชายหล่อขนาดนี้”


มิลากระซิบพร้อมกับมองหน้าพันแสงแล้วก็ยิ้มนิดๆอย่างอายๆ


“มิลาเหรอ คนนี้นี่เอง”


พันแสงพูดแล้วก็ส่งยิ้มให้มิลาแต่ฉันรู้ว่าพันแสงกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวของเขา คนอย่าพันแสงคงไม่คิดอะไรไปไกลนอกจากเรื่องที่จะเอาคืนแฟนของมิราที่ทำเรื่องแบบนั้นกับฉันหรอก พันแสงนะเป้นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้นนะ


“พันแสง ไม่”


ฉันเลยเอ่ยปากห้ามไว้ก่อนฉันรู้นิสัยของคนเป็นพี่ดีว่าเขาร้ายแค่ไหน และตัวของฉันเองก็ไม่อยากให้ใครต้องมีเรื่องเพราะฉัน


“นิดเดียวเอง บุหลัน”


พันแสงกล่าวแล้วยิ้มออกมาเหมือนว่ามันเป็นเรื่องสนุก รอยยิ้มที่แสนร้ายกาจนั่นมีแค่ฉันคนเดียวสินะที่มองออกว่ามันมีความหมายยังไง ส่วนมิลาก็เอาแต่ทำหน้างงว่าพวกเราสองคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่ แล้วจู่ๆฉันก็เห็นบุคคลที่ฉันไม่เห็นมานานเดินมาทางที่พวกเรานั่งอยู่ เตชินณ์ ยังไงละ


“มาแล้วเหรอเต”


มิลาหันไปทักทายแฟนตัวเองเสียงหวาน ส่วนฉันก็หันไปมองหน้าเตชินณ์ทันที แต่เตชินณ์กลับหลบตาฉัน พร้อมกับทำท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่เป็นสุข ส่วนพันแสงกำลังยิ้มเย็นอยู่ตอนนี้แต่ใครจะรู้ละว่าเขาพร้อมที่จะเปิดคึกอยู่ตลอกเวลาแล้ว ฉันจะทำไงดีละทีนี้


“อะ อืม”


เตชินณ์ตอบพร้อมกับยิ้มให้กับมิลา


“ไม่เจอนานน่ะเตชินณ์”


ฉันกล่าวคำทักทายเพื่อไม่ให้เตชินณ์ตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้


“หวัดดี บุหลันสบายดีไหม”


“สบายมากเลยละ”


ไม่ใช่ฉันหรอกที่ตอบ แต่เป็นพี่ชายตัวดีของฉันไงที่ตอบแทน เตชินณ์หันมามองหน้าของพันแสงหลังจากที่พันแสงพูดจบ ทันทีที่เขาเห็นหน้าของพันแสงหน้าของเตชินณ์ก็ซีดลงทันที


“พันแสง”


“รู้จักฉันด้วยแฮะ”


ใช่ รู้จักพันแสงได้ไง


“ระ รู้สินายดังจะตาย”


เตชินณ์ตอบเสียงตะกุกตะกักแล้วก็หลบหน้าพันแสงพันวัน


“รู้จักฉันแล้วน่าจะรู้น่ะว่าไม่ควรยุ่งกับน้องสาวฉัน”


พันแสงกล่าวเสียงเย็นแล้วจ้องหน้าเตชินณ์เขม่ง ส่วนมิลาได้แต่นั่นเงียบเพราะเธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น


“น้องสาว”


เตชินณ์พึมพำแล้วก็เลือนสายตามามองหน้าฉัน แล้วก็เบิกตาโพรงเพราะความตกใจในเรื่องที่พึ่งรู้ไปเมื่อซักครู่นี้ เตชินณ์เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันสักอย่างเลย คงเป็นเพราะเหตุผลนี้มั้งเขาเลยกล้าที่จะทำแบบนั้น


“ฉันไม่รู้ว่าเป็นน้องสาวนาย”


“นี่มันเรื่องอะไรกัน พวกนายพูดเรื่องอะไรกัน”


มิลากล่าวขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน


“ไม่มีอะไรหรอก เล่นๆกันนะ กลับกันเถอะพัน”


ฉันหันไปบอกกับมิลาพร้อมกับดึงแขนของพันแสงให้ออกมาจากบริเวณนั้นทันที ฉันไม่อยากให้มิลากับเตชินณ์ต้องทะเลาะกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ฉันมีเพื่อนคนเดียวนะและฉันก็รักมิลามากด้วยอ่ะ


“ขอโทษนะบุหลัน ฉันผิดเองแหละ”


เตชินณ์กล่าวกับฉันพร้อมกับทำสีหน้าที่ดูเหมือนจะเสียใจในเรื่องที่ทำจริงๆ ส่วนตัวฉันเองไม่ได้โกรธอะไรเขาเลยด้วยซ้ำ


“อือ ไม่เป็นไร”


ฉันกล่าวพร้อมกับยิ้มให้เตชินณ์เพื่อให้เขาสบายใจขึ้นมาบ้าง


“ได้ไง บุหลัน”


“กลับ”


พันแสงยังคงไม่ยอม ฉันเลยลากเขาออกมา ต่อไปคงเป็นน่าที่ของเตชินณ์ที่จะต้องอธิบายให้มิลาเข้าใจแล้วแหละ ไม่รู้ว่ามันว่าผลจะออกมาดีหรือเปล่าแต่ฉันก็จะเอาใจช่วยให้พวกเขาคุยกันดีๆ เพราะฉันรู้ดีว่ามิลาเป็นคนอารมณ์ร้อน


หลายวันต่อมา


หลังจากที่เรื่องอะไรต่อมิอะไรได้จบลงไป มิลาที่พึ่งรู้เรื่องก็รีบมาขอโทษฉันแทนแฟนของเธอทันที ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้ว เราเลยหลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง สถานการณ์ตอนนี้เลยสงบสุขแปลกๆ และที่น่าดีใจที่สุดคือพันแสงไม่อยู่ บินไปเที่ยวกับเพื่อนที่เชียงใหม่อาทิตย์หนึ่ง อิสรภาพมาเยือนฉันแล้ว


“ออกไปไหนดีน้า”


ฉันบ่นพึมพำคนเดียวที่ห้องนั่งเล่นในคอนโดของตัวเอง ฉันแยกอยู่กับพันแสงเพราะว่าเราเรียนคนละมหาลัย เรื่องนี้ไม่สำคัญเท่ากับที่พันแสงมีเพื่อนเยอะและเพื่อนของเขามีแต่คนเจ้าชู้ๆทั้งนั่น และทุกคนก็รู้ดีว่าพันแสงขี้ห่วงขนาดไหนกลุ่มพวกเขาชอบมาปาร์ตี้ห้องของพันแสงบ่อยและเขาก็ห่วงความปลอดภัยของฉันเวลาเพื่อนของเขาเมา นั่นแหละเลยเป็นสาเหตุที่เราแยกกันอยู่ แต่เขาก็มาหาฉันแทบจะเกือบทุกวันอยู่ดีนั่นแหละ


และตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียวยังมีน้องหมาพันธุ์เฟรนบูลด็อกตัวผู้สีขาวด่างดำ ที่พันแสงสัญญาว่าจะซื้อให้นั่งเป็นเพื่อนอยู่ มันชื่อว่า เจ้ายักษ์ น่ารักใช่ไหมล่ะ


“ไปเดินเล่นดีกว่า”


ฉันตัดสินใจอย่างนั้นได้ก็ลุกขึ้นแต่งตัวไปข้างนอกทันที


ห้าง XXX


ฉันไม่ได้มาเที่ยวห้างคนเดียวนานแค่ไหนแล้วน่ะจำไม่ได้เพราะที่ผ่านมาก็มีคนมาด้วยตลอด เดินคนเดียวมันสงบอย่างนี้นี่เอง ขณะที่ฉันกำลังมองดูของเพลินๆสายตาของฉันก็พบเข้ากับเจ้าของร่างสูงที่มีผู้หญิงนมโตเกาะแขนเป็นชะนีห้อยต้นไม้อยู่ ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครหรอก ภูเบศ ยังไงล่ะ


เราอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่เลยทำให้คนที่ฉันมองอยู่เมื่อกี้หันมองมาทางนี้พร้อมกับมองมาอย่างไม่ล่ะสายตาไปไหนเลย


“เขามองอะไรน่ะ”


ฉันพึมพำพร้อมกับหันไปมองด้านหลังตัวเองว่ามีใครอยู่ด้านหลังหรือเปล่า ก็ไม่เห็นมี เขามองฉันเหรอ ตอนนี้ฉันได้แต่ทำหน้างงว่าคนที่อยู่ไม่ห่างฉันเท่าไหร่กำลังมองอะไร แล้วริมฝีปากสีสดก็พึมพำอะไรออกมา ฉันอ่านปากเขาได้ว่า


‘ฉันมองเธอยัยบื่อ’


พร้อมกับส่งสายตาที่เหมือนถ้าฆ่าฉันได้ด้วยสายตาฉันคงตายไปนานแล้ว ใครมันจะไปรู้ว่าเขามองมาที่ฉัน เฮ้อ ฉันทำอะไรมันก็ผิดไปหมดทุกอย่างเลยสินะ 


 


 


 


 


 


โปรดติดตามตอนต่อไป