Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.34 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

13.28K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) Trap Evil : 01

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ณ มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง

ทำไมอากาศมันถึงได้ร้อนแบบนี้กันน่ะ น่าเบื่อจริงที่ฉันต้องมาเรียนในวันที่อากาศร้อนๆแบบนี้อีก แต่จะว่าไปอากาศประเทศไทยมันก็ร้อนแบบนี้ทุกวันนี่นา ฉันควรปลงกับเรื่องพวกนี้ได้แล้วนะ ถึงฉันจะบ่นออกมามันก็ไม่ได้ทำให้อากาศมันเย็นขึ้นมาได้ไหรอก จริงไหม

“ทำหน้าเหมือนญาติเสียเลยน่ะ บุหลัน”

เสียงของยัยเพื่อนตัวดีพูดหยอกล้อหน้าตาอันเบื่อหน่ายของฉัน หลังจากที่ฉันเผลอแสดงสีหน้าที่เบื่อหน่ายกับอากาศเมื่อกี้ออกมา

“เพื่อนเล่นเหรอ”

ฉันพูดกลับไปทำให้ มิลา ทำหน้าเหว่อไปเล็กน้อย

“แกหัดไปพูดจาแบบนี้มาจากที่ไหนกัน”

“มีคนสอนมาอ่ะ แฮะๆ”

ฉันกล่าวกลับไปและไอ้คนที่สอนมันไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกไอ้พี่ชายตัวดีของฉันไง เขาบอกฉันมาว่าถ้าหากฉันพูดจาแบบนี้ไปจะไม่มีใครกล้ามาแกล้งฉันอีก ชีวิตฉันมันไม่ได้สวยงามเหมือนใครบางคนฉัน ผิดเหรอที่ฉันเกิดมาแล้วเป็นคนซุ่มซ่าม ตามคนไม่ทัน และเชื่อคนอื่นง่ายแบบนี้ เรื่องมันก็เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น ตอนที่ฉันเรียนอยู่มัธยมปลาย

ตอนมัธยมปลายฉันใช้ชีวิตมาอย่างสงบสุขมาตลอดชีวิตแต่ต้องมลายหายไปเมื่อหน้าตาของฉันเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปตามฮอร์โมน และการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่นี้มันทำให้พวกผู้ชายในโรงเรียนเริ่มหันมาสนใจในตัวฉัน มันเลยทำให้บรรดาพวกผู้หญิงในโรงเรียนเริ่มไม่ชอบขี้หน้าฉัน อันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิดให้พวกเธอไมาพอใจ ทำไมพวกเธอถึงได้ชอบมาแกล้งฉัน

‘บุหลัน ผู้ชายคนนั้นเขามาถามหาแกนะ ไม่รู้ว่ามีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าเห็นเขารีบๆ’

การกลั่นแกล้งมันเริ่มขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้ตัว ฉันที่หัวอ่อนไม่ทันคนเลยตรงหลุมพรางนี้ง่ายๆ

‘เหรอ ขอบใจนะ’

‘ไม่เป็นไรจ้า’

อย่างน้อยพวกเธอก็ไม่ได้เกลียดฉันทั้งโรงเรียน ฉันคิดในเง่บวก ก่อนที่ฉันจะเดินไปตามทางที่พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นชี้บอก แต่ฉันก็เจอกับน้ำที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนสาดใส่หน้าฉันเต็มๆ แถมน้ำนี้กลิ่นของมันบ่งบอกว่าเป็นน้ำล้างจาน เอ้ มันมาจากไหนน่ะ

‘หึหึ สมน้ำหน้า’

ฉันได้ยินเสียงของผู้หญิงกลุ่มที่คุยกับฉันมาเมื่อกี้พากันหัวเราะกันเสียงดัง ก่อนที่พวกเธอจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ฉันเองก็ไม่รู้ความหมายมันเหมือนกัน สายตาแบบนั้นฉันมันรู้ทีหลังว่ามันหมายถึงสายตาเยาะเย้ยความน่าสมเพชของฉัน

‘เอ๋ เปียกหมดเลย กลับบ้านไปมีหวังโดนด่าว่าซุ่มซ่ามอีกแน่เลย’

ประโยคที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ทำให้กลุ่มผู้หญิงพวกนั้นทำหน้าเหว่อไปทันที ก่อนที่พวกเธอจะเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางคุกคาม

‘นี่แกแกล้งโง่หรือไงที่ไม่รู้ว่าตัวเองโดนแกล้งอยู่เนี่ย’

‘อ้า ฉันโดนแกล้งเหรอ แย่จัง’

ฉันพูดแล้วเกาหัวด้วยท่าทางที่ยังงงๆอยู่

‘ยัยบ้าเอ๊ย!’

และเรื่องต่างๆก็ตามมาเรื่อยๆอีกมากมาย

และบุหลันคนนั้นที่โดนกลั่นแกล้งทุกวันก็กลายเป็นยัยแว่นสุดเอ๋อที่ใครๆก็เอ็นดู ก็ฉันมาเรียนที่มหาลัยไม่มีคนในโรงเรียนเก่าของฉันมาเรียนเลยสักคนและที่ฉันต้องใส่แว่นไม่ใช่เพราะจะปิดบังใบหน้าหรอกนะ อันนั้นมันก็พอมีส่วนอยู่บ้าง บังเอิญว่าสายตาฉันมันสั่นด้วยไงเลยต้องใส่

“แล้วนี่ได้เอาใบงานมาป่ะ”

มิลาเอ่ยทัก ฉันรู้จักมิลาตอนขึ้นปี 1 ใหม่ๆตอนนี้เราก็อยู่ ปี3 กันแล้ว ตอนแรกฉันไม่มีเพื่อนหรอกบังเอิญเราได้ทำงานคู่กันเลยสนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้น มิลา เป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาสวยมากคนหนึ่งแต่ติดตรงที่เธอขี้บ่นและโหดไปหน่อย ไม่รู้ดิ ฉันโดนเธอด่าประจำเลย นั่นเลยทำให้เราสนิทกันมากไงและความไม่ถือตัวและเป็นกันเองของเธอมันเลยทำให้เรากลายเป็นเพื่อนสนิทกับถึงทุกวันนี้

“ใบงาน ใบงานไรอะ”

ฉันหันไปทำหน้างงๆใส่ ก็จำไม่เห็นได้ว่ามีใบงาน

“ยัยเอ๋อเอ๊ย ใบงานนี้ไง”

มิลากล่าวพร้อมชูกระดาษ A4 แผ่นหนึ่งขึ้นมาให้ฉันดู

“ตายล่ะ ลืมไว้ที่ห้อง ทำไงดีอ่ะมิลา”

นอกจากฉันจะซุ่ทซ่ามแล้วฉันยังมีนิสัยขี้ลืมอีก ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงได้ซื่อบื้ออย่างนี้เนี่ย เกิดมาเป็นฉันนี่โคตรซวยเลยขอบอก

“รู้อย่างนี้ฉันโทรไปเตือนเธอแต่เช้าดีกว่า”

“โอ๊ย ทำไงดี อ่ะ…..”

และความซุ่มซ่ามที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดของฉันก็ไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย ขณะที่ฉันกำลังคล่ำครวญเกี่ยวกับใบงานอยู่นั้นร่างของฉันก็ไปชนเข้ากับใครก็ไม่รู้ทำให้ของของฉันกับของของเขาตกลงไปกระจายหล่นเต็มพื้น

“ขอโทษค่ะ”

ฉันรีบกล่าวขอโทษทันทีเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นคนผิดเต็มๆ ส่วนคนที่ฉันชนนั้นฉันรู้แค่ว่าเป็นผู้ชาย แต่ก่อนที่แันจะมองหน้าเขา เขาก็รีบเอื้อมมือไปหยิบเก็บข้าวของของเขาแล้วเดินออกไปทันที รีบไปไหนของเขากันนะ

“บุหลัน เป็นไรไหม”

มิลารีบมาประคองฉันขึ้น แล้วก็กวาดสายตามองดูตามร่างกายฉันว่ามีส่วนไหนบุบสลายไปหรือเปล่า

“ไม่เป็นไร ขอบใจน่ะ ฉันเนี่ยซุ่มซ่ามชะมัด”

“ถ้าแกไม่ซุ่มซ่ามก็คงไม่ใช่แกแล้วล่ะ รีบเข้าเรียนกันดีกว่าคลาสเรียนจะเริ่มแล้ว ช่างใบงานมันเถอะ”

แล้วฉันก็โดนมิลาลากเข้าห้องด้วยความเร็วแสงกว่าว่าจะเข้าเรียนไม่ทัน เพราะถ้าเข้าห้องช้ามีหวังอาจารย์ประจำวิชาเล่งไว้อีกแน่ อ้อ ฉันชื่อบุหลัน ที่แปลว่าพระจันทร์ เรียนอยู่คณะบริหาร ปี 3 และอย่างที่บอกฉันมันไม่มีอะไรดีซะอย่าง เกินมาเป็นฉันมันลำบาก ถ้าให้ดีอย่าเอาคนแบบฉันเป็นแบบอย่างเลยนั้นแหละน่าจะดีกว่า