Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่24ศัตรูผูกพันง่ายดาย(3)

“อีกแป๊บเดียวก็จะสอบแล้ว” ถังเสวี่ยทำหน้ามุ่ย มองหนังสือในมือที่ติดกันเป็นพืด ก็เห็นกันอยู่ว่ารู้จักตัวหนังสือพวกนี้ แต่ทำไมพอรวมพวกมันเข้าด้วยกันแล้วกลับไม่เข้าใจอะไรเลย

อี้เป่ยซีก็กำลังอ่านหนังสือด้วยความปวดหัวเล็กน้อย เดิมทีตัวเองก็ไม่มีพรสวรรค์ทางนี้อยู่แล้ว ทำไมถึงต้องมาเรียนเศรษฐศาสตร์ด้วย คราวนี้ละเยี่ยมไปเลยพีชคณิตเชิงเส้นก็ไม่เป็น เศรษฐศาสตร์มหภาคก็ไม่เข้าใจ“นี่ถังเสวี่ย”

“เป่ยซี เธอตั้งใจเรียนขนาดนั้น เธอเข้าใจหรือเปล่า”

‘ตั้งใจ ฉันน่ะฟังอยู่ แต่ว่าแค่ฟังไม่เข้าหัว’ อี้เป่ยซีร้องไห้ในใจ

“ฉัน ฉันก็ไม่ได้เข้าใจอะไรมากจริงๆ” เธอส่ายศีรษะ มองเห็นสูตรตรงหน้าก็เวียนหัว ไม่ได้ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เธอคิดว่าแม้แต่ป้อมปราการก็ไม่เหลือแล้ว จึงลุกพรวดขึ้น

“ถังเสวี่ย ถ้ามีดไม่คมก็ตัดฟืนไม่ได้ พวกเราควรจะทำความเข้าใจก่อนแก้โจทย์ยากๆ พวกนี้นะ”

“แต่ว่า” ถังเสวี่ยมองสมุดโน้ตที่ว่างเปล่าของตัวเอง พยักหน้าอย่างลังเล ที่พูดมาเหมือนจะมีเหตุผลมากอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นอี้เป่ยซีเก็บกระเป๋าของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ระ...เร็วจังเลย?

ถังเสวี่ยตามหลังเพื่อนไปอย่างเฉื่อยชา ทั้งคู่ออกไปจากห้องติวหนังสือ

“เป่ยซี ช่วงนี้พี่หลานยุ่งไหม?”

“ไม่รู้สิ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เห็นเขา ทำไมเหรอ?”

ถังเสวี่ยส่ายหน้า“วันเสาร์นี้เป็นวันเกิดฉันแล้วน่ะ”

จริงด้วย เธอลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ ตอนนั้นเธอยังเป็นคนรับบัตรเชิญมาด้วย

“เขา...น่าจะว่างนะ ฮ่าๆ”

ถังเสวี่ยพยักหน้าหงึกหงัก รุ่นพี่จะต้องว่างแน่นอน

เมื่อกลับถึงห้องนอน อี้เป่ยซีล้มตัวลงบนเตียงของตัวเองทันที แล้วเปิดรายชื่อผู้ติดต่ออย่างรวดเร็ว

“รุ่นพี่หลาน”

หลานฉือเซวียนที่ปลายสายพลันรู้สึกว่ามีลมพัดอยู่ข้างหลัง วันนี้มีผีออกก่อกวนรึไง?

“พูดดีๆ”

“พี่หลานวันเสาร์นี้ว่างหรือเปล่า”

วันเสาร์? มือที่กำลังผูกเนคไทช้าลง“ช่วงนี้มีเคสอยู่ ทำไมล่ะ? สัปดาห์สอบคิดถึงฉันเหรอ?”

“นายลืมแล้วเหรอว่าเสาร์นี้มีงานวันเกิดของคุณหนูใหญ่ถังเสวี่ยน่ะ? นายรับปากคนเขาไว้แล้วนะ”

“เหมือนคุณหนูอี้จะเป็นคนรับปากนะ ฉันยุ่งอยู่ ลาก่อนรุ่นน้อง” พูดจบก็วางสาย ถังเสวี่ยงั้นเหรอ เขายิ้มอย่างดูแคลนแล้วเดินเข้าห้องประธานไปทันที

‘วางสายฉันเหรอ’ อี้เป่ยซีมองหน้าจอที่ดับลง รู้สึกไร้เรี่ยวแรงอยู่ลึกๆ ทั้งไม่มีเหตุผล ทั้งไม่ใส่ใจความรู้สึก เธอส่ายศีรษะ พอนึกถึงแววตามีความหวังของถังเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือดึงเสาข้างเตียง ทำยังไงดีนะ จะเอาคุณน้าหลานมาข่มขู่เขาตลอดก็ไม่ได้ ยังมีอะไรอีก…ใช่แล้ว

เธอนอนสบายอกสบายใจอยู่บนเตียง ‘น่าตลก ฉันก็ยังรักษานายไม่หายจริงๆ’

………..

“ทำไมวันนี้คิดอยากกลับไปล่ะ ไหนบอกว่าจะอยู่หาประสบการณ์ในมหา’ลัยไม่ใช่เหรอ” แม้ปากจะพูดอยู่ อี้เป่ยเฉินก็ยังคงมีน้ำใจช่วยเธอเปิดประตูรถ ยื่นมือป้องหัวของเธอให้

อี้เป่ยซีชำเลืองมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์“ฉันเพิ่งออกมาแค่ไม่กี่วัน พี่เป่ยเฉินก็ไม่ต้อนรับฉันแล้ว น่าเสียใจจริงๆ” เธอเหลือบไปเห็นเอกสารข้างๆ“เอ๊ะ ช่วงนี้พี่เป่ยเฉินสนใจเรื่องความช่วยเหลือทางการแพทย์ด้วยเหรอ?”

“ใช่แล้ว เสี่ยวซีอยากมีส่วนร่วมไหม?” เขาขับรถ แววตาเป็นประกาย

เธอหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ การดำเนินงานของทีม การประกาศประชาสัมพันธ์ สิ่งที่ต้องทำมีรายละเอียดชัดเจนมาก“จะให้ฉันทำอะไร?”

“นั่น” เขาชี้ไปที่หน้าปกว่างเปล่า“ยังอยากให้คุณหนูใหญ่อี้ตั้งชื่อให้”

“เรื่องนี้ง่ายๆ” เธอยิ้มเจ้าเล่ห์“แต่ก่อนอื่น คุณชายอี้ต้องช่วยฉันเรื่องหนึ่งก่อน”

“ไหนว่ามา”

จากนั้นอี้เป่ยซีจึงเล่าเรื่องที่หลานฉือเซวียนรับคำเชิญแล้วแต่กลับคำ อีกทั้งยังไม่ฟังคำแนะนำของตัวเองอย่างออกรสออกชาติ ท่าทางขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก

“ไหนพี่เป่ยเฉินบอกมาซิ ว่ามันเกินไปหรือเปล่า”

“แค่ก” ใบหน้าน้อยๆ ของคนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเนื่องจากตื่นเต้น เขาหัวเราะพร้อมถามว่า“เรื่องนี้เองหรอกเหรอ?”

อี้เป่ยซีพยักหน้า เพียงแค่พี่เป่ยเฉินออกโรง จะต้องสยบเขาได้แน่นอน

“เป่ยซี เธอนี่ส่งเนื้อแกะเข้าปากเสือชัดๆ”

แกะ? ใครคือแกะ? หลานฉือเซวียนเหรอ เชอะ เขาเหมือนกับลามากกว่า ดื้อด้านซะขนาดนั้น

เธอเบ้ปาก“ก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นมั้ง ตอนแรกฉันก็แค่อยากจะหยอกเขาเล่น อีกอย่างคนอย่างหลานฉือเซวียนน่ะ ถึงจะเป็นแกะก็แค่คลุมขนแกะไว้”

“เสี่ยวซี เธอเพิ่งกลับมา เรื่องราวในประเทศหลายๆ อย่างเธอยังไม่เข้าใจ สถานการณ์ของหลานฉือเซวียนในตอนนี้น่ะตึงมือนิดหน่อย”

“ทำไมล่ะ?”

“ไม่มีอะไร” เขาเลี่ยงคำถามของอี้เป่ยซีทันที“เสี่ยวซี เรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่พี่เถอะ งั้นก็ขอร้องเสี่ยวซีช่วยคิดชื่อให้หน่อย”

อี้เป่ยซีซุกตัวอยู่ในที่นั่ง พยักหน้าด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย เธอหันไปมองใบหน้าด้านข้างของอี้เป่ยเฉิน แสงไฟภายในรถส่องอยู่บนใบหน้าของเขา ทุกกระเบียดนิ้วเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เม้มริมฝีปากน้อยๆ ขณะมองตรงไปข้างหน้า

งั้นพี่ล่ะ ตอนนี้พี่อยู่ในสถานการณ์แบบไหน พี่เต็มใจจะเล่าให้เสี่ยวซีฟังหรือเปล่า พี่เต็มใจให้เสี่ยวซีช่วยแบ่งเบาหรือเปล่า?

……….

แสงไฟในอาคารทั้งหมดดับไปแล้ว มีเพียงห้องประธานชั้นสิบเก้าที่ยังคงสว่างอยู่ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ทั้งอาคารจึงค่อยตกสู่ความมืดมิด จากนั้นจึงมีเสียงฝีเท้าดังชัดเจนอยู่ในลานจอดรถ

“ประธานหลานขยันทำงานจริงๆ เลย”

“ใคร?” หลานฉือเซวียนหันไป คนคนหนึ่งค่อยๆ เดินออกมาจากเงามืด เสื้อสูทสีเงิน มีเสน่ห์เย้ายวนและหยิ่งยโส

อีกฝ่ายหัวเราะแผ่วเบา“ฉันเซี่ยเช่อ ฉันว่าพวกเราน่าจะเคยเจอกันมาแล้ว” เขายื่นมือออกมา หลานฉือเซวียนลังเลเล็กน้อยที่จะจับมือกับเขา การตอบสนองดูเหินห่าง

เซี่ยเช่อนั่งลงตรงที่นั่งข้างคนขับทันที มองหลานฉือเซวียนที่งุนงงเล็กน้อย ดวงตาดอกท้อเปี่ยมด้วยความขำขัน “ช่วยเพื่อนเพื่อช่วยเพื่อนอีกคนน่าจะไม่เกินไปมั้ง”

“ไม่เลย” แม้จะรู้สึกประหลาด หลานฉือเซวียนก็ยังเข้าไปนั่งที่เบาะคนขับ แล้วขับรถจากไป…

------------