Trap Demons หลุมพรางร้าย ปีศาจร้อน

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.04 น.

14 ตอน

0 วิจารณ์

10.82K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2563 08.12 น. โดย เจ้าของนิยาย

9) Trap Demons : 09

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“วาโย เธอไม่รอดแน่”

ปักษากล่าวคำพูดนั้นออกมาเป็นคำสุดท้ายแล้วเขาก็ประกบริมฝีปากของเขากับของฉันอย่างเร่าร้อน ฉันที่นอนอยู่ได้ร่างของเขาก็ทำได้แค่เพียงนอนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ อยากจะเอามือขีดข่วนคนที่ทับฉันอยู่ให้หายแค้นสักครั้งก็ทำไม่ได้เพราะมือของฉันถูกเขาใช้เข็มขัดมัดไว้อยู่ ส่วนร่างกายจะดิ้นก็ดิ้นลำบากเพราะปักษานั่งทับไว้อยู่ ฉันจะทำยังไงดีละทีนี้

“เดี๋ยว ปักษา”

ฉันกล่าวออกมาหลังจากที่ปักษาปล่อยให้ริมฝีปากฉันได้เป็นอิสระ

“อะไรอีกว่ะ อย่าขัดได้ไหม”

ปักษาที่กำลังกระทำอะไรๆ ติดเรทกับร่างกายฉันกล่าวออกมาอย่างอารมณ์เสียที่ฉันไปขัดจังหวะเขา แต่ได้ยินมาว่านี่มันร่างกายฉันไม่ใช่เหรอ

“คือฉันยังไม่พร้อมอ่ะ ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ”

ยังเหลือไม้อ่อนที่ฉันยังไม่ได้ทำกับปักษาตอนนี้ฉันคิดอะไรได้ทำมันหมดแหละตอนนี้

“เดี๋ยวเธอก็พร้อมเองไม่ต้องห่วง”

ปักษาพูดแล้วก็ซุกใบหน้าของเขาลงบนซอกคอของฉันอย่างกับว่ามันเป็นของเขาเองยังไงยังงั้น

“งั้น ให้ฉันเป็นคนอยู่ด้านบนได้ไหม”

ปักษาที่ได้ยินข้อเสนอฉันก็ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง แต่แล้วเขาก็พลิกตัวให้ฉันเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนแทน เยส เป็นไปตามแผนที่ฉันมาขอมาอยู่ด้านบนนี้ก็เพราะว่าฉันจะได้ลุกหนีปักษาได้สะดวกยังไงละ

“รุกฉันซิ”

ปักษากล่าวสั่งฉันพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง ฉันเลยทำตามที่เขาขอโดยใช้มือทั้งสองข้างของฉันที่โดนมัดอยู่ลูบไล้บนแผ่นอกแน่นๆ ของปักษาพร้อมกับก้มหน้าลงไปหมายที่จะจูบเขา แต่ใช่ว่าฉันจะจูบเขาจริงๆ ฉันเปลี่ยนทิศทางไปจูบลงบนแก้มสากของเขาแทน

“อืม”

ปักษาเหมือนจะพอใจกับสัมผัสที่ฉันมอบให้ ฉันเลยคิดที่จะทำตามแผนที่วางไว้ แต่ทันทีที่ฉันกำลังจะทำตามแผนปักษาก็ล็อกเอวของฉันไว้ด้วยมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น มันเลยทำให้ฉันลุกไปไหนไม่ได้

“อ่า ฉันก็เคยบอกเธอไปแล้วไง ว่าฉันไม่ได้โง่”

ปักษาพูดแล้วก็ยิ้มเยอะฉันอย่างสมเพช แล้วเขาก็พลิกร่างฉันกลับไปอยู่ด้านล่างเหมือนเดิม

“นายหลอกฉัน”

“เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายหลอกฉัน วาโย”

ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะเคยรักผู้ชายแบบนี้ลงไปได้ เขานี่มันเหลี่ยมจัดจริงๆ เขาทำให้ฉันตายใจแล้วมาหักหน้าฉันจนไม่เหลือชิ้นดีแบบนี้คงสมใจเขาแล้วละ

“ฉันไม่ได้หลอกนาย”

ฉันตอบแล้วเบื้องหน้าหนีจากใบหน้าของปักษาที่กำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ อย่างขยะแขยง

“แล้วเมื่อกี้มันเรียกว่าอะไร”

ปักษากล่าวพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ถึงฉันจะไม่ได้มองเขาฉันก็สัมผัสได้ว่าเขากำลังทำอะไร เพราะลมหายใจร้อนๆ ที่กำลังเบารดใบหน้าฉันอยู่นี่นั่นมันกำลังย้ำเตือนฉันอยู่ว่าเขาอยู่ใกล้ฉันแค่ไหน

ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ของฉันที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากระโปรงที่ฉันสวมแต่มือของฉันมันไม่สามารถเอื้อมไปหยิบมันมาได้ ปักษาที่สัมผัสถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ของฉันหันไปมองที่ตำแหน่งนั่นทันที พร้อมกับล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ฉันออกจากกระเป๋ากระโปรงอย่างจาบจ้วง

ปักษามองดูหน้าจอโทรศัพท์ฉันสักพักแล้วหันมามองฉันด้วยที่แฝงไปด้วยความโกรธ

“ไอ้เหี้ยนี่ใคร”

ปักษาถามพร้อมกับหันหน้าจอโทรศัพท์มาให้ฉันดู

พี่ตรีภพ

คนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่ดันเป็นบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นฉันและเขาก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ลำบากใจอยู่อย่างนี่ยังไงล่ะ

“จะใครก็ไม่เกี่ยวกับนาย”

ถึงฉันจะตกในที่นั่งลำบากแบบนี้แต่ความปากดีของฉันมันก็ยังทำงานอยู่

“อ่อเหรอ”

ปักษาตอบแล้วยิ้มเย็นๆ ออกมา

“อย่ารับสายน่ะ”

ใช่ว่าคนอย่างเขาจะรับฟังคำพูดของฉัน แต่เขากลับทำในสิ่งที่ฉันห้ามคือกดรับสายพี่ตรีภพพร้อมกับกดปุ่มสปีกเกอร์โฟนเพื่อให้ฉันได้ยินด้วย

(โย อยู่ไหนพี่อยากเห็นหน้าโย)

ทันทีที่ปักษากดรับสายพี่ตรีภพก็พูดสิ่งที่พี่เขาต้องการที่จะสื่อทันที ส่วนปักษาที่นั่งฟังอยู่บนตัวฉันก็ทำสีหน้าที่อ่านยากฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สายตาเขากำลังจ้องมาที่ฉันจนน่ากลัว

“.....”

ไม่มีใครพูดขึ้นมาเลยไม่ว่าจะเป็นฉันหรือว่าปักษา ฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้จะพูดอะไรออกไปดี

(โยทำไมถึงเงียบแบบนี้ คุยกับพี่หน่อยไม่ได้เหรอ)

พี่ตรีภพพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ ฉันได้แต่ปิดปากเงียบพร้อมกับจ้องหน้าปักษา

“พูดกับมัน”

ปักษาก้มลงมากระซิบเสียงเบาข้างหูฉันพร้อมกับใช้มือของเขาขยำไหล่ฉันแรงๆ ที่หนึ่งเพื่อเป็นการขู่ให้ฉันทำในสิ่งที่เขาต้องการ และเขาคงไม่หยุดแค่นี้แน่ถ้าฉันไม่ทำตามเขา

“ค่ะ มีอะไรคะ พี่ตรีภพ”

ฉันเลยต้องกล่าวออกไปอย่างเสียไม่ได้เพราะตอนนี้ฉันกำลังเสียเปรียบ ส่วนปักษาที่ฟังอยู่เขาก็ยังคงทำหน้าเรียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ออกมาให้เห็นแต่ฉันสังเกตเห็นว่าคิ้วเขากำลังกระตุกไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

(พี่โทรหาคู่หมั้นของพี่ต้องมีธุระด้วยเหรอ)

เสียงของพี่ตรีภพที่ดังออกมาอย่างอารมณ์ดีมันเป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่กำลังเร่งให้ไฟมันแรงขึ้นกว่าเดิม เพราะฉันเห็นว่าคิ้วของปักษากำลังขมวดเป็นปมอยู่ ฉันรู้ว่าเขากำลังหงุดหงิดถึงขีดสุดแล้ว

(แล้วนี่อยู่ไหน ทำไมพี่ได้ยินเสียงเพลง)

“อ่อ โยออกมาเที่ยวกับพวกเมืองเหนืออะค่ะ”

ฉันตอบกลับไปเพราะว่าพี่ตรีภพก็พอจะรู้จักพวกเมืองเหนืออยู่บ้าง

(งั้นเองเหรอ อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นน่ะ นอกจากพี่ พี่หวง)

ปักษาที่ได้ยินประโยคที่พี่ตรีภพกล่าวเมื่อกี้ก็ทำหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“หวงเหรอ”

ฉันมองหน้าปักษาอย่างตำหนิเมื่อปักษาพึมพำออกมาเพราะกลัวว่าพี่ตรีภพจะได้ยินเข้า แต่คนอย่างเขาก็ไม่เคยที่จะเชื่อฟังในสิ่งที่ฉันห้ามเลยสักครั้ง

(เมื่อกี้พี่ได้ยินเสียงผู้ชาย โยทำอะไรอยู่กันแน่)

“เปล่าค่ะ เสียงของคนที่พึ่งเดินผ่านโยไป”

ฉันรีบแก้ตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ปักษาที่เห็นท่าทางกระวนกระวายของฉันเขาก็ยิ้มออกมาเบาๆ แล้วซุกใบหน้าของเขาเข้ากับลำคอของฉัน พร้อมกับขบเม้มเบาๆ เพื่อที่จะก่อกวนฉัน

(แล้วไป นี่ยังใส่แหวนหมั้นไว้อยู่ไหม)

แหวนหมั้นที่พี่ตรีภพพูดถึงมันเป็นแหวนที่ฉันไม่ค่อยเต็มใจที่จะใส่มันเลยสักนิดตอนนี้มันก็อยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายฉันมาตลอดและมันก็เป็นสิ่งที่คอยย้ำเตือนฉันอยู่ตลอดว่าอิสระของฉันกำลังจะหมดลง

“ใส่อยู่ตลอดค่ะ”

ฉันตอบกลับไปพร้อมกับพยายามหนีจากสัมผัสของปักษาที่กำลังรุกล้ำร่างกายฉันอย่างเอาแต่ใจ แต่ต่อมาฉันต้องทำหน้าเหยเกขึ้นเพราะปักษาเอื้อมมือของเขาไปบีบนิ้วนางข้างซ้ายที่สวมแหวนของพี่ตรีภพอยู่ด้วยแรงที่ไม่น้อยเลยทีเดียว

“โอ๊ย”

ฉันอุทานออกมาเสียงเบาเมื่อปักษาพยายามที่จะดึงแหวนออกจากนิ้วฉันทั้งๆ ที่ริมฝีปากของเขายังคงลุกลามฉันที่ซอกคออยู่

(โยเป็นอะไร)

เสียงของพี่ตรีภพถามกลับมาเพราะความเป็นห่วง แต่มันยิ่งทำให้ปักษากระทำรุนแรงกับร่างกายฉันหนักขึ้นกว่าเดิม

“ห่วงกันจริงนะ อยากรู้จริงๆ ถ้ามันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรกับเธออยู่ตอนนี้มันจะทำหน้ายังไง”

ปักษากล่าวขึ้นเสียงเรียบหลังจากที่เขาพึ่งเล่นบทเงียบไป หมอนี่คิดจะทำอะไรของเขาอีกกันแน่เล่นพูดขึ้นมาแบบนี้พี่ตรีภพก็เข้าใจผิดกันใหญ่สิ

(โยเสียงผู้ชายนั่นใคร โยอยู่กับใครกันแน่บอกพี่มาน่ะ)

“มึงอยากรู้เหรอว่ายัยนี่อยู่กับใคร กูบอกให้เอาบุญกูเป็นแฟนเก่าของยัยนี่และก็กำลังจะเลื่อนขั้นเป็นผัว”

ปักษากล่าวจบแล้วก็กดตัดสายทิ้งไปพร้อมกับโยนโทรศัพท์ฉันทิ้งไป ส่วนฉันก็ได้แต่มองหน้าของปักษาอย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นออก ป่านนี้พี่ตรีภพคงกำลังเดือดน่าดู ส่วนฉันไม่รู้ว่าต่อไปข้างหน้าจะเป็นยังไงแต่ดูจากสีหน้าของปักษาแล้วน่าจะรอดอยาก

“ต่อไปก็ตาเธอ วาโย”

ปักษาพูดแล้วจ้องหน้าฉันเขม่ง พร้อมกับชูแหวนที่เขาพึ่งถอดออกจากนิ้วฉันมาให้ดูแล้วหลังจากนั้นปักษาก็โยนแหวนวงนั้นไปทางไหนก็ไม่รู้

“นายทำบ้าอะไร นั่นแหวนฉันน่ะ”

เกิดหายขึ้นมาแม่ฉันก็ด่าฉันยับเลยซิ

“หวงเหรอ”

“เออ ถามมาได้”

ถึงมันจะเป็นแหวนที่ฉันไม่เต็มใจที่จะสวมมันเท่าไหร่แต่เป็นของที่พี่ตรีภพให้มามันฉันก็สมควรที่จะรักษามันไว้ให้ดีไม่ใช่เหรอ

“ลุกออกไปจากตัวฉัน ฉันจะไปหาแหวน”

ฉันกล่าวแล้วพยายามใช้มือทั้งสองข้างที่ถูกผูกติดกันดันตัวของปักษาออกไปให้ห่าง

“ห่วงมันนักใช่ไหมรักมันมากละซิ”

ปักษาไม่เพียงแค่พูดเขากลับกดฉันนอนลงกับโซฟาไว้แน่น พร้อมกับโน้มตัวมากักขังฉันไม่ให้ดิ้นไปทางไหน

“ถ้ารู้ว่าฉันรักเขามากแล้วนายก็ปล่อยฉันไปซิ”

เห็นเขายัดเยียดให้ฉันไปรักคนอื่นนักฉันก็จะทำให้ดู

“เธอจะรักใครไม่ได้นอกจากฉัน”

ปักษาพ่นคำพูดที่เห็นแก่ตัวออกมามันยิ่งทำให้ฉันปี๊ดแตกทั้งๆ ที่เขาไม่เคยที่จะรักฉันเขาจะมารั้งฉันไว้ทำไมกัน

“ฉันจะไม่มีวันที่จะรักนายอีกแล้ว”

“ฉันจะทำให้เธอรักฉันอีกให้ได้”

“นายจะทำอะไรปักษา”

แควก!!

ฉันเอ่ยปากถามเมื่อปักษากระชากเสื้อที่ฉันใส่อยู่จนขาดหมด แรงกระชากเมื่อกี้ทำให้เนื้อผ้าบาดผิวฉันจนเป็นรอยและการกระทำที่ป่าเถื่อนของปักษาเมื่อกี้มันทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“คนเห็นแก่ตัว”

ฉันกล่าวแล้วเบื้องหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มช้าๆ ตอนนี้หน้าของปักษาฉันก็ไม่อยากที่จะมองเลย

“เธอทำให้ฉันเป็นแบบนี้เองวาโย”

ปักษาไม่สนใจเลยว่าฉันกำลังร้องไห้เพราะเขาอยู่ ก็คงไม่แปลกเพราะฉันร้องไห้ให้เขามานักต่อนักแล้ว แล้วน้ำตาของฉันก็ไม่เคยที่จะรั้งเขาได้เลยสักครั้ง

ปักษาก้มลงซุกหน้าลงบนหน้าอกฉันอย่างป่าเถื่อนมือสากของเขาที่กำลังขย้ำหน้าอกฉันอยู่นั้นมันเหมือนกำลังขย้ำหัวใจฉันให้แหลกไปด้วย ปักษาเขาไม่อ่อนโยนกับฉันเลย เขาเอาอารมณ์อยู่เหนือเหตุผลทุกอย่างและตอนนี้เขากำลังจะขมขื่นฉัน

“ชอบไหมว่าโย แบบนี้คงพอสู้ไอ้คู่หมั้นเธอได้ไหม”

ปักษาผละออกมาถามคำถามบ้าๆ กับฉัน ฉันได้แต่นอนร้องไห้ได้ร่างเขาด้วยความเจ็บปวดจากสัมผัสของปักษา

“นายไม่เคยที่จะสู้เขาได้หรอก”

ในเมื่อเขาอยากดูถูกฉันนัก ฉันก็จะเป็นในสิ่งที่เขาต้องการ แต่หลังจากที่ฉันกล่าวประโยคนั้นออกไปปักษาก็ขย้ำหน้าอกฉันแรงขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับริมฝีปากของเขาที่ขบเม้มผิวกายฉันแรงๆ จนเป็นรอยเต็มไปหมด

“โอ๊ย”

“แล้วฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันเหนือกว่ามัน”

“เอามือของนายออกไปจากตรงนั้นน่ะ ปักษา”

ฉันต้องเอ่ยปากห้ามอีกครั้งเมื่อปักษาเอื้อมมือไปวุ่นวายกับส่วนนั้นที่เป็นสิ่งห่วงห้ามของผู้หญิง มือของปักษากำลังลุกลามเข้ามาในกระโปรงที่ฉันสวมอยู่

เฮือก

ฉันต้องสะดุ้งขึ้นเพราะความตกใจเมื่อมือร้อนๆ ของปักษาสัมผัสเข้ากับสิ่งที่บอบบางที่สุดในร่างกายฉัน มันมากไปแล้ว

“ไม่ อย่าจับตรงนั้น”

ฉันเอ่ยปากห้ามเสียงสั่น น้ำตาที่เคยไหลก็หายไปหมดแต่สิ่งที่มาแทนที่น้ำตาคืออาการวูบวาบที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร กำลังจู่โจมฉัน

“ไวต่อความรู้สึกใช่เล่นน่ะ วาโย”

ปักษาที่ดูเหมือนจะพอใจที่เขาทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ได้ แต่มือของเขาใช่ว่าจะอยู่นิ่งๆ ตอนนี้มันกำลังรุกลานฉันเป็นอย่างมากแค่เขาขยับเพียงนิดเดียวก็ทำให้ฉันร้อนขึ้นเหมือนกับเป็นไข้

“อ่า”

“หึ”

เมื่อกี้ฉันเผลอร้องเสียงอุบาทว์ๆ แบบนั้นออกมาได้ไงกัน ไม่รู้สิตอนนี้ฉันอยากจะร้องดังๆ ออกมาเผื่อมันจะบรรเทาความทรมานนี้ไปได้ ปักษาที่เห็นฉันครางออกมาแบบนั้นก็ก้มลงมาประกบปากฉันด้วยความร้อนแรงเหมือนกับว่าเขาก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันจูบนี่ทำให้ฉันยิ่งร้อนขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัวจนร่างกายฉันแทบจะระเบิดออกมาแล้วตอนนี้

“อืม เธอพร้อมแล้ววาโย”

ฉันไม่รู้ว่าปักษาพูดอะไรออกมาตอนนี้ฉันแทบจะจับใจความอะไรไม่ได้เลยซีกอย่างหัวสมองฉันตอนนี้มันขาวไปหมดคิดอะไรไม่ออก ตอนนี้ตัวฉันเองกำลังทำอะไรอยู่ยังไม่รู้เลย

“อ่า”

สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็คือส่งเสียงร้องที่น่ารังเกียจนั้นออกมา

“วาโย เธอมันยัยปีศาจ”

ปักษาที่ยังพรมจูบฉันเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักเบื่อพึมพำออกมาเสียงเบาพร้อมกับหายใจรุนแรงขึ้นเหมือนกำลังห้ามอารมณ์ของตัวเองไม่ให้รีบร้อนไปมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วขนาดถูกปักษาจับถอดเสื้อผ้าฉันยังไม่รู้ตัวเลย มารู้ตัวอีกทีท่อนร่างของฉันก็เย็นๆ แล้ว

“ฉันไม่ทนไม่ไหวแล้ว เอาละน่ะ”

ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร แต่ความรู้สึกต่อมามันทำให้ฉันกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน

“กรี๊ด ฉันเจ็บเอามันออกไป”

เหมือนร่างกายของฉันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อปักษายัดอะไรไม่รู้เข้ามาในตัวฉัน มันเหมือนแท่งเหล็กร้อนๆ ที่กำลังทิ่มแทงฉันอย่างเจ็บปวด

“นี่เธอ”

ปักษาอุทานออกมาอย่างตกใจพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ ส่วนฉันก็ได้แต่นอนกรีดร้องน้ำตาไหลเพราะความเจ็บปวดตรงใจกลางร่างกายเมื่อถูกปักษาสอดใส่ความเป็นชายจองเขาเข้ามาในร่างกายฉัน

“ฉันเจ็บ”

“ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอไม่เคย”

ไม่รู้ว่าปักษากล่าวอะไรออกมาตอนนี้ฉันรู้สึกได้แต่ความเจ็บปวดเท่านั้น

นึกว่าจะรอด แต่ก็ไม่รอด

555 เสร็จปักษาซะแล้ววาโย

แต่เธอจะจัดการกันในผับแบบนี้ก็ได้เหรอ

โปรดติดตามตอนต่อไป

ตอน 8

สารบัญ

ตอน 10