โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในเวลาที่คับขัน   อันตรายก็อยู่ตรงหน้าแล้ว   แต่เด็กกลุ่มนี้กลับไม่รู้สึกหวาดกลัวมากมายอย่างที่ควรจะเป็น   เพราะพวกเขาต่างมีกันและกันคอยช่วยเหลือให้คำแนะนำเมื่อเห็นใครผิดพลาด   อีกทั้งยังมือเด็กดื้อที่ปากมากที่ทำให้สถานการตึงเครียดดูผ่อนคลายลง   เมื่อความหวาดหวั่นภายในใจน้อยลงทุกอย่างก็กลับง่ายขึ้น   ไม่รู้สึกตกใจลนลานจนเกินไป

 

“ ฟังนะ   เราจะไม่สู้มีโอกาสวิ่งหนีเท่านั้น   เป้าหมายของเราอยู่ที่สนามหญ้า ”  

 

อีเลียสบอก

 

“ มาทางนี้มา ”

 

เลโอน่าเรียกเพื่อนๆ ให้เข้ามาหลบข้างๆ กรอบประตูที่ปิดอยู่

โดยไม่สนใจปีศาจร่างหมาป่ามีเขา

ที่กำลังพุ่งชนประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

ในที่สุดด้วยการวิ่งชนจนสุดแรง

ประตูไม้ที่หนาหนักก็ระเบิดออกเศษไม้ปลิวว่อน

 

เจ้าปีศาจร้ายตนนั้นก็ถลาตามแรงพุ่งของตน

ทะลุประตูออกมาจนชนเข้ากับเครื่องดนตรีที่เด็กๆ ช่วยกันลากมาขวาง

 

ร่างของมันล้มลงทำให้เส้นเอ็นสีเงินบาดตามร่างเกิดแผลเหวอะหวะ

บางเส้นที่ขาดก็ตวัดรัดร่างของมันจนวุ่นวาย

 

แม้เจ้าสัตว์ปีศาจตนนี้จะสามารถรักษาบาดแผลได้อย่างรวดเร็ว

แต่ด้วยเส้นเอ็นเหนียวที่เกี่ยวพันตามร่าง

มันจึงไม่อาจลุกขึ้นได้ในทันที

 

เหล่าเด็กๆ วิ่งสวนออกไปในทันที

โดยไม่รอดูว่ามันจะเกะสายเชือกออกได้อย่างไร

 

พวกเขาวิ่งไปจนถึงบันไดวนของห้องโถงกลาง

ผ่านเกรบอคและผีร้ายมากมาย

 

เสียงกรีดร้องของเคอร์คารอลยังแว่วมาเป็นระยะ

แต่ไม่มีใครสนใจมันแล้ว

ต่างตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเพียงอย่างเดียว

 

สิ่งใดบังอาจเข้ามาขวาง

ก็จะถูกเด็กกลุ่มนี้รุมทึ้งไม่เหลือชิ้นดี

 

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงชั้นล่าง

ตรงโถงใหญ่ที่ประตูเปิดออกสู่ภายนอก

 

มีคนรอดชีวิตหลายคนกำลังทยอยออกไปที่สนาม

ท่ามกลางผีร้ายและสัตว์ปีศาจ

 

เด็กๆ รู้สึกใจชื้นเมื่อเห็นจำนวนคนรอดชีวิต

โลธอร์อุ้มเอาเด็กคนหนึ่งที่บาดเจ็บหนักขึ้นพาดบ่า

เขาพบเด็กคนนี้และพี่สาวตรงประตูทางออกพอดี

 

 

เมื่อพ้นประตูใหญ่สู้ภายนอก

หมอกสีดำประหลาดก็ยังไม่หายไปไหน

แต่พวกปีศาจร้ายน้อยลงแล้วเพราะมีทหารเกราะทองคอยจัดการมันอยู่

 

ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกพะวักพะวน

เหมือนว่าได้หลงลืมสิ่งใดไป

เขาวิ่งตีคู่ไปกับน้องสาวแต่ก็ไม่ห่างจากเพื่อนที่เหลือ

 

โลธอร์นั้นวิ่งช้าลง

เพราะเขาแบกร่างของเด็กคนหนึ่งอยู่

แต่ก็ไม่มีใครเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยคิดใคร่ครวญ

ว่าเขาพลาดสิ่งใดไปกันแน่

 

อนุสาวรีย์แห่งภราดรภาพตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว

อัญมณีสีแดงที่ประดับตรงปลายยอด

ส่องประกายหลอกหลอนในม่านหมอกที่มืดมัว

 

เด็กชายตัวน้อยรู้สึกประหลาดใจ

เหมือนเขาเคยเห็นพลังนี้ที่น่ากลัวจากที่แห่งหนึ่ง

 

แต่นี่คืออนุสาวรีย์ที่ปกปักรักษาโอรีเวียมาช้านาน

จะมีพลังชั่วร้ายได้อย่างไร

 

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงลานตรงสนามหญ้า

มีกระถางไฟตั้งอยู่ตรงนั้นเจ็ดจุด

 

กลิ่นกำยานหอมฟุ้งไปทั่ว

และไอหมอกสีดำที่บางเบาจนแทบไม่เหลือให้เห็น

 

พอมองเห็นผู้ใช้เวทย์มนตร์เท่านั้น

ฟิโลโซเฟอร์ก็รู้สึกตกใจขึ้นมา

 

เขาคว้าร่างน้องสาวเข้ามากอดให้แน่นที่สุด

ส่วนมืออีกข้างดึงฟีไลร่าเอาไว้

 

“ มีอะไรล่ะ   เจ้าเป็นอะไรไป ”

 

คาโอเรียถามด้วยความงุนงง

ในเมื่อทุกคนอยู่ในเขตปลอดภัยแล้ว

 

“ นั่นน่ะสิ ”

 

เด็กหญิงผมสีเงินว่า

 

“ ไม่มีอะไรหรอกข้าแค่เกิดอยากกอดเจ้าขึ้นมา ”

 

คนเป็นพี่ตอบ

 

“ พี่ชายเหมือนคนบ้าขึ้นทุกวันรู้ตัวหรือเปล่า ”

 

เขาไม่ตอบโต้อะไร

แต่ได้หันไปทางฟีไลร่า

 

“ ข้าอยากให้เจ้าสัญญามาอย่างหนึ่ง ”

 

“ ได้สิ ”

 

นางรับปากงงๆ ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

 

“ จับมือนางไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าได้ปล่อยมือนางเลยนะ ”

 

เขาบอกแกมขอร้อง

 

เด็กหญิงแสนสวยคนนั้นพยักหน้ารับ

 

“ ได้อยู่แล้ว   แต่เจ้ามาพูดแบบนี้เพื่ออะไรกันเราจะถึงที่ปลอดภัยอยู่แล้ว ”

 

นางท้วง

 

“ ไม่มีอะไร   ข้าแค่รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา   เอาอย่างนี้พวกเจ้านำหน้าไปก่อนข้าจะอยู่รั้งท้ายคอยระวังหลัง   เจ้าพานางไปให้ถึงกลุ่มผู้ใช้เวทมนตร์ด้วยนะ ”

 

“ ข้าเห็นท่านดีมีน ”

 

คาโอเรียร้องบอกด้วยความดีใจ

พลางชี้มือบอก

 

“ ดีแล้วล่ะพวกเจ้าอยู่ใกล้เขาเอาไว้ ”

 

เขาบอก

 

“ มา   ไปกันเถอะเร็วเข้า ”

 

เด็กหญิงผมทองคล้องแขนฟีไลร่าแล้วออกวิ่ง

สองมือยังไม่ปล่อยจากมีดทำครัวและกระทะเลย

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยยืนมองทั้งสอง

ที่ห่างออกไป

 

ให้แน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้ว

จึงค่อยๆ ก้าวถอยหลัง

 

หมุนตัวย้อนกลับไป

สู่ปราสาทสีขาว

ที่ปกคลุมด้วยหมอกสีดำอีกครั้ง