และนี่คือ!!! วิญญาณคุณชายสุดเฮี้ยนกับนายนักเขียนสยองขวัญ

เขียนโดย BennieRule

วันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2563 เวลา 15.01 น.

12 ตอน

0 วิจารณ์

9,983 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2563 15.07 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) บทที่ 7 การตามหาเบาะแสคุณผีสุดเฮี้ยน #1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

>>> LINK WEBTOON <<<

QR CODE WEBTOON และนี่คือวิญญาณคุณชายสุดเฮี้ยนกับนายนักเขียนสยองขวัญ

ขอฝากเวอร์ชั่นเว็บคอมมิคไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ

__________________________________

ท่ามกลางความมืดยามเย็นหลังหม้อแปลงไฟฟ้าระเบิดอย่างมิทราบสาเหตุ มีเพียงไฟฉายของแม่บ้านอนงค์เท่านั้นที่มอบแสงสว่างให้พื้นที่ หลังจากสามหนุ่มตั้งสติได้พลันพวกเขาก็เปิดไฟฉายจากโทรศัพท์ตนเอง แสงสว่างมากพอให้เห็นรอบด้านมากขึ้น

“คุณคิด” เสียงธวัชชัยดังขึ้นจากด้านหลังนักเขียนหนุ่ม

“ครับ?” คิดหันมองเจ้าของคอนโดที่เดินมาพร้อมป้าแม่บ้าน

“ในฐานะเจ้าของคอนโด ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้คุณคิดไม่สบายใจ คุณคิดแจ้งประสงค์ย้ายออกกับผมได้นะครับ” ชายวัยห้าสิบกล่าวข้อเสนอ

“ขอบคุณมากครับ แต่ผมคงไม่ย้าย” นักเขียนหนุ่มตอบทันใด เขาไม่มีความหวาดกลัวต่อเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

“ว่าแต่ขอดูวงจรปิดได้ไหมครับ เห็นรอยที่ลูกบิดแล้วกลัวว่ามีโจรมางัดแงะน่ะครับ” บรรณาธิการเสือกล่าวด้วยเสียงหนักแน่นเหมือนกึ่งโมโหกึ่งคล้ายจะเอาเรื่อง

ด้านเจ้าของคอนโดพยักหน้าหงึก ๆ พลางถอนหายใจแผ่วเบา

“เห็นจะไม่ได้” เขาตอบด้วยเสียงแผ่ว

“เอ๊ะ ทำไมขอดูไม่ได้ล่ะครับ?” เป็นเด็กฝึกงานบ.ก.ต่ายที่โพล่งถามขึ้นมา

“ไม่ใช่ขอดูไม่ได้แต่เพราะมันไม่มีน่ะสิ” ธวัชชัยชี้แจ้ง

“เฉพาะชั้นที่สิบสามเท่านั้นที่ไม่มีวงจรปิดค่ะ” ป้าอนงค์เสริม

“อะไรนะ?” สามหนุ่มฉงนพร้อมกัน

“เห็นรอยเก่าบนนั้นไหม” เจ้าของคอนโดชี้นิ้วไปยังบนเพดานขาว ป้าอนงค์เหมือนรู้ใจจึงหันกระบอกไฟฉายส่องไฟไปยังด้านบน เผยให้เห็นร่องรอยติดตั้ง รอยของอุปกรณ์ นอต

และรอยขีดข่วนที่เหมือนเล็บมืออยู่ตรงนั้นหลายจุด

เห็นเช่นนั้นต่ายกับเสือก็รู้สึกขนลุกซู่ทันที

“เมื่อก่อนเราเคยมีกล้องอยู่หลายตัว แต่พวกมันมักจะขัดข้องด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมเลยเอาพวกมันออกไป” เจ้าของคอนโดพูดด้วยเสียงราบเรียบ ดวงตาของเขานิ่งฉายแววซ่อนเงื่อนงำเอาไว้

“เหตุผลบางอย่าง?” ต่ายทวนคำด้วยเสียงแผ่วเล็กน้อย

“…พวกคุณ…อยากรู้จริง ๆ หรือครับ?” เจ้าของย้ำอีกรอบพลางเอนคอ

“ไม่เป็นไรครับคุณลุง ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ผมก็ขนลุกแล้วครับ แฮะๆ” ต่ายตอบพร้อมหัวเราะแก้เก้อพลางเกาะแขนเสื้อรุ่นพี่เอาไว้แน่น

“ผมอยากรู้ทุกเรื่องเลยครับ” หนุ่มนักเขียนนิยายสยองขวัญกล่าวพร้อมแววตาเป็นประกาย

“คิด!” เสือเอ็ดเสียงดุ

“ผมไม่ย้าย ผมมาเพราะอยากรู้ความจริง พี่เสืออย่าโน้มน้าวผมเลย” คิดโต้ด้วยความเร็ว “มีบางอย่างที่นี่ ผมว่าที่นี่มีสิ่งที่ผมต้องการหาคำตอบ ที่นี่แหละ” เขาย้ำอย่างแน่วแน่

เพราะทำงานร่วมกันมานาน เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้เสือก็ไม่รู้จะห้ามปรามนักเขียนหัวดื้อผู้นี้ได้อย่างไร

“เชื่อเขาเลย” ร่างสูงใส่แว่นตัดพ้อพลางใช้ปลายนิ้วดันแว่นขึ้น

“ทำงานกับนักเขียนชื่อดังนี่ลำบากกว่าที่คิดนะครับเนี่ย” เด็กหนุ่มที่เกาะหลังเสือกระซิบ

“อา เรียนรู้ไว้ซะนะเจ้าต่าย”

ขณะที่สามหนุ่มสนทนา ร่างชายวัยห้าสิบปีก็เดินไปที่บานประตู สายตาแหลมคมจ้องมองชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ลูกบิดปรกติ ไม่ได้พังไม่ได้มีการงัดแงะอะไรหรอกครับสบายใจได้ ถ้าคุณคิดคิดว่าห้องเละเพราะลมก็เพราะลมนั่นแหละครับ เดี๋ยวผมจะให้อนงค์ช่วยทำความสะอาดให้แล้วกันนะครับ ผมขอแวะลงไปดูหม้อแปลงไฟฟ้าเสียหน่อย ไฟดับนานมันน่าเป็นห่วง” เขาพูดพลางหันหลัง

“คุณธวัชชัย” คิดเรียกเจ้าของขณะเมื่อเห็นเจ้าตัวเดินไปทางบันไดหนีไฟ “แล้วตกลงเกิดอะไรขึ้นกับกล้องวงจรปิดนี่หรือครับ?”

ชายชรานิ่งครุ่นคิดราวกับว่าจะเฉลยดีหรือไม่ พลันเห็นสายตาใคร่รู้ของเด็กหนุ่มเขาก็หัวเราะหึแล้วตอบด้วยเสียงแหบ

“จะไม่เชื่อก็ได้นะ จะคิดว่าผมโกหกก็ได้” ธวัชชัยบอก “เคยมีคนที่เช่าห้องนี้จู่ ๆ สติไม่ดีมาปีนผนังขึ้นไปข่วนแกะกระชากกล้องลงมา”

เจ้าของคอนโดกล่าวก่อนจากไป ทิ้งไว้เพียงสายตาของสามหนุ่มมองขึ้นไปด้านบนผนังอย่างไม่เชื่อตา ผนังสูงขนาดนี้อะไรกันหนอทำให้คนปีนขึ้นไปตะกุยตะกายคว้ากล้องวงจรปิดได้…

แสงสว่างกลับมาอีกครั้งหลังจากคุณเจ้าของลงไปได้ราวยี่สิบนาที ขณะที่สามหนุ่มกับหนึ่งแม่บ้านกำลังร่วมด้วยช่วยกันจัดทำความสะอาดห้อง โชคดีที่ข้าวของของคิดมีไม่มากทำให้การจัดเก็บเป็นไปโดยเรียบร้อย เมื่อหนังสือกับกระดาษถูกเติมเต็มลงบนชั้น เสื้อผ้าถูกเก็บในตู้ ทุกอย่างก็เป็นอันเรียบร้อย

“ขอบคุณทุกคนที่มาช่วยนะครับ รบกวนทุกคนวันนี้จริง ๆ ” คิดกล่าวพลางผงกศีรษะเล็ก ๆ

“ยินดีค่ะ”

“ทางนี้ก็ได้ประสบการณ์ไปเล่าให้เพื่อนฟังเยอะเลยครับ” ต่ายพูดหมายเรียกเสียงหัวเราะ “ยิ่งกว่าวิ่งซื้อกาแฟหรือถ่ายเอกสารเยอะเลย”

“ความลับบริษัท ไอ้นี่!” เสือใช้แขนถองอีกฝ่ายก่อนหันไปทางนักเขียนที่ตนดูแล “คิด พี่ยังไม่โอเคกับที่นี่หรอกนะ ถ้ามีปัญหาอีกก็ย้ายออกซะ มาพักที่บ้านพี่ก่อนก็ได้ เข้าใจนะ”

“ครับ ขอบคุณนะครับพี่เสือ”

“อา เข้าใจก็ดี เรื่องพล็อตนิยายเรื่องใหม่ก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อยล่ะ จะได้มาทรีตเม้นกัน”

“ทราบแล้วครับพี่”

เสือพยักหน้าหน้านิ่งพลางขยี้ศีรษะนักเขียนเสียหนึ่งทีก่อนเอ่ยขึ้นต่อ “ร่างคร่าวๆ เขียนเสร็จภายในวันพรุ่งนี้ล่ะ เตรียมเข้าบริษัทด้วยล่ะ จำนัดพวกเราได้นะ”

“จำได้ครับพี่ ไม่ต้องห่วง”

“ทำงานนะ”

“ครับ”

“อย่าลืมไหว้พระไหว้เจ้าที่ล่ะ”

“ค้าบพี่”

“เอาล่ะ ไปได้แล้ว ต่าย กลับๆ” หนุ่มแว่นเอ่ยกับรุ่นน้อง

“ไปก่อนนะครับคุณคิด”

“รุ่นเดียวกัน ไม่ต้องเรียกคุณไม่ต้องสุภาพก็ได้” คิดกล่าว

“รับทราบครับ” ต่ายใช้กำปั้นชนฝ่ามืออีกฝ่าย

“มีอะไรให้ช่วยติดต่อฉันได้เลยนะคะคุณคิด” อนงค์เสริม “ฉันอยู่ที่ชั้นเจ็ด ห้องประตูที่มีตู้ไปรษณีย์อยู่ด้านหน้านะคะ”

“ได้ครับคุณป้า ขอบคุณนะครับ”

เมื่อบทสนทนาจบลง ทุกชีวิตยกเว้นคิดก็ทยอยจากไปเหลือเพียงห้องว่างเฉกเช่นตอนแรกที่เขาเข้ามาอาศัย คิดมองเอกสารงานก่อนเดินมายังโต๊ะ กางโน๊ตบุ๊คแล้วเอ่ย

“คราวนี้มีแค่ผมกับคุณแล้ว ถ้าคุณมีตัวตนอยู่จริงก็ทำให้ผมรับรู้ได้เลยนะครับ ไม่ต้องแอบ” คิดเอ่ยลอย ๆ ก่อนลงมือนั่งเขียนงาน

“เรื่องอะไรล่ะไอ้เด็กคนนี้” คุณชายเอ่ยข้าง ๆ เจ้าตัวยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ “ท่าทางไล่ธรรมดาคงไม่ไป มุกเดิมกับพวกประตูหน้าต่างมันก็ไม่ตกใจ หรือทำของแตกสักรอบซ้ำสองดีไหมนะ”

คุณชายพึมพำก่อนหันไปยังข้าวของเครื่องใช้ในครัว ทุกอย่างเก็บกวาดสะอาดดีแล้วเป็นระเบียบ งามจนคุณชายไม่อยากทำลายให้พินาศสายตา ด้วยความที่ตนรักสะอาดและทนรอคิดในห้องรกเละมานานสองนาน คุณผีจึงไม่อยาก

คิดวางพระไว้บนตู้เย็น

“ชิ” คุณชายผีจิ๊ปากเล็กน้อย “ตัดสายอินเทอร์เน็ตมันดีไหมเนี่ย”

คุณชายหันไปมองลู่ทางก่อกวน ทว่าสายเน็ตก็อยู่ไม่ห่างจากตู้เย็น

วิญญาณร้ายนิ่งเงียบ

“ทำอะไรไม่ได้เลยรึ ไว้ตอนนอนจะเล่นให้หนัก” วิญญาณพึมพำก่อนกระโดดลงเตียง วิญญาณไม่มีความรู้สึกง่วงหรือหิว กระนั้นแล้วคุณชายก็ฆ่าเวลาเบื่อด้วยการพักตาอยู่ตรงนั้น รอนักเขียนหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

คิดใช้เวลาเขียนงานเพียงสองชั่วโมง นอกเหนือจากนั้นเขาก็ท่องไปในโลกไร้พรมแดน ชายหนุ่มล๊อคอินด้วยชื่อปลอมเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าตนคือนักเขียนชื่อดัง

เมื่อเข้าถึงโลกอินเทอร์เน็ตเข้าไปในเว็บต่าง ๆ แล้วคิดก็เริ่มตั้งกระทู้ขึ้นมาว่า

Id:Kidja ‘มีใครรู้เรื่องผีในห้อง 704 ชั้นที่ 13 คอนโดธวัชชัยย่านลาดพร้าวบ้างไหมครับ’

ชายหนุ่มเขียนรายละเอียดและบรรยายสรรพคุณเสร็จสรรพลงไปในโซเชียลทุกช่องที่พอจะนึกออก

ดึ๋ง ดึ๋ง นาทีเดียวหลังจากตั้งกระทู้เด้งขึ้นมาในบอร์ดชมรมคนเล่าสู่กันฟังเรื่องราวสยองขวัญ

Id: Knowone : เรื่องห้องนี้มาอีกแล้ว!

Id: MusicMusic : ว่าแล้วว่าต้องมีกระทู้ห้องนี้ พักนี้ไม่ค่อยเห็นคนโพสต์ถึงเลย คงเพราะที่มาอยู่ส่วนใหญ่ไม่ได้เล่นเน็ตล่ะมั่ง

Id: แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ : ห้องนั้นมีผี อย่าไปยุ่งเลย ออกมาเถอะ!

สายตาของคิดนิ่งมองคอนเมนต์ทั้งสามที่ขึ้นมาเขาจึงพิมถามต่ออย่างว่องไว

Id: Kidja : มีใครพอจะรู้เรื่องวิญญาณในห้องนี้ไหมครับว่าเป็นใครมาจากไหน ผู้ชายหรือผู้หญิง ทำไมถึงมาอยู่ในห้องนี้

Id: Knowone : ถามแบบนี้แสดงว่าอยากจะเช่าที่นี่หรือ อย่าเลย พวกที่เข้าไปโดนหลอกทุกราย ถ้าให้เดาคงเป็นหญิงผมยาวชุดขาวแหละ อารมณ์แปรปรวนเบอร์นั้น บรื้อ

Id: MusicMusic : ใครได้ยินว่ามีหลายตน ผู้ชายบ้างผู้หญิงบ้าง ได้ยินว่าอกหัก ไม่ก็เป็นแดนยมทูตที่มิติทับซ้อนกัน

Id: Knowone : ^ความเห็นบนเหมือนในรีวิวในเพจคอนโดนั้นเลย [ฮา]

Id: แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ : เป็นผู้ชาย เหตุผลที่อยู่ห้องนั้นไม่รู้

สายตาของคิดสะดุดกับแอคเคาท์ ‘แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ’ รวมถึงความเห็นเจ้าตัวที่ตอบชัดกว่าคนอื่น ชายหนุ่มจึงจิ้มถามพร้อมแท๊กชื่อเจ้าตัวด้วยข้อความว่า

Id: Kidja : @แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ คุณรู้เรื่องของเขาบ้างไหม

หลังคิดพิมจบไปก็รออยู่นานราวสิบนาที

คำตอบก็ขึ้นมาหลังจากนั้น

Id: แม่หมอขอไม่ยุ่งกับเรื่องลี้ลับ : ไม่รู้ รู้แค่อย่าไปยุ่งกับห้องนี้เลย

หลังจากหาข้อมูลอยู่นาน คิดก็สรุปได้เพียงแค่ข้อเดียวที่น่าเป็นไปได้

วิญญาณในห้องนี้น่าจะเป็นผู้ชาย

แต่ที่เหลือนอกนั้นยังคงเป็นปริศนา ไม่ว่าจะประวัติ ชื่อ หรือที่ไปที่มา

กระนั้นความใคร่รู้ไขปริศนาของนักเขียนนิยายสยองขวัญกลับพุ่งพรวดอย่างมาก

พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปหนึ่งคืน

คุณชายลุกจากเตียงขึ้นมา ร่างนักเขียนหนุ่มยังคงนั่งบนเก้าอี้

“ไม่หลับไม่นอนก็ได้นะคนเรา” วิญญาณหนุ่มครุ่นคิด

"จริงด้วย มีคนที่ช่วยเราได้นี่น่า!!!! "

ทันใดนั้นคิดก็ลุกพรวดออกจากโต๊ะจนคุณชายผงะไปขณะหนึ่ง เขาไปอาบน้ำอย่างว่องไวก่อนแต่งกายด้วยเสื้อยืดกางเกงวอร์มพร้อมหน้ากากกันมลภาวะ คว้ากุญแจและกระเป๋าตังส์แล้วออกจากห้องไปภายในเวลาเพียงห้านาที

“ผมไปข้างนอกหาเบาะแสเพื่อนบ้านก่อนนะครับคุณ แล้วเดี๋ยวจะรีบกลับ! ไม่ทำห้องรกนะครับ”

ตึง เสียงประตูปิดอย่างไว พร้อมกับคิดที่วิ่งออกไป ทิ้งให้คุณชายผีมองทุกอย่างด้วยสีหน้าสับสนในความเงียบงันนั้น

“อะไรของมัน…ตกใจหมด!!”

สรุปสถานะคนกับผี #1

นักเขียนนิยายสยองขวัญ สถานะ ไม่นอนแถมออกไปข้างนอกแบบไม่ทันตั้งตัว

วิญญาณเฮี้ยน สถานะ รอหลอกอยู่บนเตียงยันเช้าตรู่ ตกใจกับการลุกพรวดของเป้าหมายในการหลอก

สถานะคืนแรกของการอยู่ที่ห้องผีดุ : ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตอน 6

สารบัญ

ตอน 8