ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]

นิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ

บทที่ 3

ผิดกับผู้ชายหน้ายักษ์...น่าโมโหคนนี้ที่สุด! 

ร้อยตะวันมองตามหลังคนตัวโตที่กำลังเดินก้าวยาว ๆ ห่างออกไปโดยที่ผู้เป็นเจ้าของเองก็ไม่สนใจหันมามองเลยสักครั้งด้วยซ้ำ .. ว่าจะมีใครตามหลังมาด้วยหรือไม่..

จู่ ๆ ความรู้สึกแปลบ ๆ บางอย่างก็วาบผ่านเข้ามาสู่หัวใจหญิงสาว..

เธอชะงักเท้า ... แต่สายตายังไม่ได้ละไปจากแผ่นหลังของร่างสูงได้เลย ... จริง ๆ 

น่าจะหยุดได้แล้วใช่ไหม? … เกิดคำถามผุดขึ้นมาในใจ ..

การเดินตามเขาคนนี้ .. แม้เขาจะก้าวยาวไปบ้าง แต่เธอก็รู้ว่าตนนั้นสามารถจะเดินตามเขาไปได้ทันเสมอ และเธอมักจะคิดเข้าข้างตัวเองอยู่บ่อย ๆ ซะด้วยซิว่าสามารถเดินตามหรือเดินเคียงข้างเขาไปได้ตลอดชีวิตเลยด้วยซ้ำ ... แต่เธอกลับไม่เคยคิดหรือคิดเผื่อเขาสักนิดว่า .. ผู้ชายคนนี้จะต้องการหรือยินดีให้เธอเดินไปด้วยกันกับเขาบ้างหรือเปล่า?!

บางที .. การที่เธอมาคอยตามเขาอยู่นี่ อาจจะเป็นการปิดโอกาสแก่ผู้หญิงคนอื่น ๆ หรือไม่ .. เพราะก่อนหน้าที่เธอจะก้าวเข้ามายืนตรงนี้ กวินก็เคยบอกเธอแล้วว่าเขานั้นมีผู้หญิงตั้งหลายคนที่ต้องการจะเป็นเจ้าของหัวใจน้ำแข็งของเขาเช่นกัน จนกระทั่งเธอก้าวเข้ามาอย่างเห็นได้ชัดนี่แหละ จึงทำให้สาว ๆ เหล่านั้นก็ค่อย ๆ จางหายไป ..แต่ก่อนนี้… เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอก จนกระทั่งวันนี้จึงสังเกตเห็นพร้อมระลึกได้ว่า บางทีเธอเองอาจจะมาเกะกะขวางทางคนที่เขาต้องการให้มาเดินเคียงข้างเขาอย่างแท้จริงโดยที่เธอเองอาจจะไม่รู้ตัวอยู่ก็เป็นได้!

ร้อยตะวันไม่ใช่คนพิรี้พิไรอะไรหรอก... 

เพราะถ้า...ไม่...ก็คือ...ไม่!...

เธอมองร่างสูงนั้นก้าวห่างออกไปเรื่อย ๆ และเขาเองก็คงไม่รู้หรือไม่ได้สนใจเสียด้วยซ้ำ..ว่าเธอหยุดยืนอยู่แค่ตรงนี้แล้ว

...สุดท้าย... จนเขาลับตาไปกับกลุ่มนักศึกษาคนอื่นแล้วนั่นแหละ เธอจึงได้เลือกเอามุมสงบที่พอจะหาได้ใกล้ ๆ กันนั่น

อยากอยู่เงียบ ๆ สักพักหนึ่ง…

อยากที่จะมีเวลาเพื่อทบทวนอะไรให้มันละเอียดสักนิดหนึ่งก่อน .. จริง ๆ

นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปี่อยอยู่นานแค่ไหนก็ลืมสนใจไปแล้ว จนกระทั่ง ได้ยินเสียงนักศึกษากลุ่มใหญ่เดินเข้ามาพร้อมเสียงคุยจ้อกแจ้กจอแจตามประสานั่นล่ะ จึงนึกได้ว่าเธอเองก็ควรจะกลับบ้านบ้างได้แล้ว 

นิ้วเรียวสวยกดแตะโทรศัพท์หน้าจอ แสดงให้เห็นเป็นใบหน้าทะเล้นของเพื่อนรัก ... มันเป็นกิจวัตรอยู่แล้วที่ทั้งสองต้องสื่อสารบอกกล่าวกันและกัน เผื่อจำเป็นหรือฉุกเฉินอะไรจะได้ดูแลกันและกันได้ไม่มากก็น้อยล่ะ หากเดินออกมาพ้นเลี้ยวมุมคณะที่เธอนั่งจ่อมจมอยู่เมื่อครู่ได้ไม่เท่าไร หางตาก็แว่บไปเห็นร่างสูงคุ้นตาเข้าจนได้ … แอบค่อนข้างประหลาดใจที่ยังเห็นเขาอยู่บริเวณนี้ ... ด้วยความเคยชินจึงทำให้ชะงักเท้ารอ…

เขายืนอยู่กลางกลุ่มเพื่อนในคณะของเขาเองนั่นละ ท่ากอดอกนิ่งฟังเพื่อนชายหุ่นสูงผอมคนหนึ่งอยู่ดูสบาย ๆ คงจะบังเอิญมาเจอกลุ่มเพื่อนเข้าพอดีล่ะมั้ง? … เห็นอยู่นี่ว่าเขาคงคุยกัน อาจเป็นเรื่องเรียนหรือไม่ก็รายงาน เพราะโดยปกติแล้วภูผาก็ไม่เคยเถลไถลอะไรอยู่แล้วนี่นา…

เงยหน้ามามองเห็นเธอเข้าพอดีแล้วตอนนี้  ท่าที่มองตรงมายังดูนิ่ง ๆ แล้วก็ขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ... 

คงคิดเรื่องที่ฟังจากเพื่อนเมื่อสักครู่กระมั้ง …

เอ๋?..... แล้วเค้าอารมณ์เสียอะไร หรือใครอยู่หรือเปล่าน่ะ?

ร้อยตะวันไม่ทันคาดว่าจะเจอเขาอีกแล้วในวันนี้จึงทำให้อึ้งไปนิด ๆ ก่อนเกิดคำถามกับตัวเองวุ่นวายไปหมด…

ไม่รู้เป็นอะไร ต่อหน้าเขาเธอมักคิดอะไร 'ฟุ้งซ่าน' ได้มากมายเหลือเกินเชียว! ...ดุตัวเอง... สุดท้ายก็เลือกที่จะยิ้มให้เขาในแบบที่ไม่รู้ตัวว่าต้องทำอย่างไรดีก่อนจะก้าวไปตามทางที่ตั้งใจอีกหน หากแต่พอเดินต่อออกมาจากตรงนั้นได้สักพัก ความรู้สึกอะไรบางอย่างกระตุ้นให้เหลียวหันกลับไปมองยังด้านหลัง แล้วก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง…

เพราะเขากำลังเดินตามหลังเธอมาด้วยท่าทีที่ดูจะเรื่อย ๆ เฉี่อย ๆุ สบายอารมณ์นักเชียว! … นึกละ..หมั่นไส้เขาชะมัดเลย ... o///o"

ใบหน้าที่ก้มลงมองดูพื้นน้อย ๆ ไม่ได้บอกเธอเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หญิงสาวจึงชะงักเท้ารอเขาอีกครั้งด้วยความเคยชินอีกแล้ว ... 

แค่ไม่กี่ก้าวเขาก็เดินมาถึงตัวเธอ ... 

ท่าที่ยื่นมือออกมาเป็นที่รู้กันว่าเขาจะช่วยเธอถือหนังสือเหมือนเคย 

แต่วันนี้เธอตัดสินใจแล้วนี่นา .. และตอนนี้เธอก็อยากไปจากตรงนี้ไว ๆ เสียด้วย…

"ไม่เป็นไรค่ะ... แค่นี้เอง" 

บอกเสียงอ่อน ...พยายามทำเสียงให้ดูเป็นปกติยิ่ง... แต่ดูเหมือนคนฟังยัง'จับ'ได้... เพราะมีคำถาม

"เป็นอะไร?" 

ถึงจะทุ้มเบา … หากหางเสียงก็ดูจะหงุดหงิดล่ะ

"เมื่อกี้บอกแล้วค่ะว่า .. 'ไม่เป็นไร' .." 

อดใจไม่ได้ที่จะ...ไม่ 'แขวะ' ใส่เขา

"ไม่ใช่เรื่องหนังสือ ...ถามว่าวันนี้เป็นอะไร?" 

เขาขยายความให้และคงจะพยามยามใจเย็นเช่นกัน ... แต่เธอรู้..เขาเองก็รู้..ว่าเธอเริ่ม 'ก่อกวน' กันแล้ว

"ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ" 

ย้ำคำเดิมเสียงหนักขึ้นนิด ๆ เพราะเจ้าตัวชักเริ่มข่มอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งนิสัยเสีย ๆ ที่เธอเองก็แปลกใจเหมือนกัน 

พอ..'น้อยใจ'..เขาทีไร ก็มักพร้อมจะเหวี่ยงใส่เขาอยู่เสมอเลยล่ะ

คนหน้าเข้มขมวดคิ้วให้อีกก่อนถอนใจ คราวนี้เอื้อมมือมาดึงหนังสือในมือของเธอเอาไปถืออย่างไม่คิดจะขออนุญาตอย่างคราวแรก 

ร้อยตะวันโกรธจี๊ด... 

ไม่เคยคิดจะสนใจความรู้สึกของเธอสักนิดเลยนะ!!... อิตาหน้ายักษ์นี่! 

อยากจะยื้อเอาหนังสือกลับมาเพราะฉุนโกรธเขามากจริง ๆ แต่ก็รู้ว่านั่นเป็นการกระทำของเด็ก ๆ ทำกันเท่านั้นก็เลยได้แค่ทำตัวเป็นนางรามสูรขว้างค้อนให้เขาเท่านั้นไปก่อนก็แล้วกัน!! ... ก่อนจะออกเดินนำหน้าเขาไป… ฉับ ๆ

งั้นก็ตามใจเขาแค่อีกวันนี้เถอะ!! ...เดี๋ยวก็ถึงรถเธอแล้ว…

คิดอย่างฉุนเฉียว

♡ นิยายแต่งจบ กดอ่านฉบับสมบูรณ์ได้ที่ eBook นะคะ สู้ๆ ♡