สุดขอบแดนฝัน..ใต้เงาจันทรา [Romance Fantasy]

บทที่ 1

"เอ๊ะ กลิ่นอะไรนะ! ห้อมมมมมมมมมมมมม หอม! "

เสน่ห์จันทร์ธิดาจอมเทพแห่งปักษีที่กำลังจะเหาะผ่านไปยังสระอโนดาต จำต้องหยุดนิ่งค้างกลางอากาศ ก่อนส่ายพักตร์ ทำท่าเงยหน้า ชูจมูกฟุดฟัดสูดกลิ่นไอสายลม

"ขนมทิพย์เพคะ"

พระพี่เลี้ยงนางหนึ่งตอบมา เพราะตนชอบแวะไปเม้าท์กับเหล่าเทพธิดา นางฟ้า นางอัปสรอยู่เสมอ เลยรู้ข่าวมาบ้าง เพราะขนมนี้ไม่ใช่แค่กวนกันวันสองวันแล้วจะได้ออกมาเลย

"หน้าตามันเป็นยังไง กลิ่นหอมมากขนาดนี้ หน้าตาคงสวยงาม น่าอร่อย"

เทพธิดาน้อยชาวกินรี ที่วันนี้ชักชวนเหล่าบรรดาพระพี่เลี้ยงทั้งเก้า ตั้งท่าจะไปเล่นน้ำในสระอโนดาต ที่ตั้งอยู่ไกลออกไปจากอาศรมสันโดษตรงนั้นตั้งหลายพันลี้ ก็ยังได้กลิ่นหอมโชยชายมาตามฤทธิ์แรงแห่งสายลม จนอดใจไม่ได้ ต้องบินโฉบตามหาแหล่งที่มา ก่อนจะจำแลงตนเป็นหมู่นกหงส์หยกบินมาเกาะกิ่งพุทรา (เพื่อใช้พุ่มหนามไม้นี้เป็นเกราะป้องกันตนจากพญาครุฑเกเรจะมาโฉบพาไปแทะกินไส้เป็นของว่างด้วยนั่นแหละ) เกาะกิ่งเหมาะก็แอบซุ่มเมียงมอง แถมธิดาน้อยจอมซนพอมองเห็นหมู่นางสนม ที่หอบหิ้วจานขนมที่ตกแต่งประดับประดาอย่างงดงาม ยั่วใจ เพื่อจะลำเลียงไปวางหน้าชานอาศรมของพระฤๅษี ธิดาน้อยเผลอองค์จ้องตามจนเนตรงามวามวับ! .. ละห้อยหิว

ขยับปีกพริ้วๆ ตามกลิ่นไปแบบลอยละล่อง จนไป .. จ๊ะเอ๋! กับท่านพระพาย

ขนงคิ้วโก่งงามราวคันศรศิลป์เหนือแววเนตรวิบวับเฉกเช่นสาวน้อยแก่นแก้วจอมซนเอาแต่ใจ ขมวดมุ่นแบบสงสัยทันที เพราะปรกติที่นี่จะเรียกกันว่า 'ป่าทิพย์สุดแดนฝัน' ซึ่งถือกันว่าเป็นป่าที่กั้นกึ่งกลางปากประตูแห่งแดนสนธยา ที่ตั้งอยู่ใกล้เขตแดนมนุษย์มากที่สุด (แต่ก็ยังไม่ใช่ชั้นสุดท้าย ที่ถ้าหากเผลอเหาะเลยพ้นเขตตรงนี้ออกไป ชาวเหล่ากินรี วิทยาธร คนธรรพ์ ต้องกลับมาทำพิธีล้างกลิ่นสาบมนุษย์กันให้วุ่นไปอีก) ดังนั้น เหล่าเทพหรือชาวเหล่าสรรพสัตว์ในแดนดินหิมพานต์จึงมักจะไม่ค่อยแล่นรำมาแถวนี้กันสักเท่าไร นอกจากเหล่าฤๅษีที่ถือสันโดษจริงๆ และปกตินางเองก็แทบไม่เคยจะย่างกรายมาที่นี่เช่นกันซะด้วยสิ

"ขอถวายพระพรงามๆ แด่ท่านพระพาย .. ว่าแต่ว่า พระองค์ทรงมาทำธุระอะไรที่นี่ แถวนี้หรือเพคะ? "

"ข้ามาทำหน้าที่พ่อสื่อ" (ขยับเนคไท .. อ๊ะ! ไม่ใช่แล้ว!)

"พ่อสื่อให้แก่ผู้ใด? " สงสัยๆ

"ความลับสวรรค์น่ะ" เทพพระพายขยิบตา

"หมดหน้าที่ข้าล่ะ .. ไปนะ ต้องรีบไปงานเลี้ยงน้ำชาของเหล่าสภาเทพ"

ว่าแล้วก็เหาะวับจากไป … ทิ้งให้คนข้างหลังงงเล่น

แต่ไม่ได้งงนาน เพราะพอเทพแห่งสายลมวาร์ปพ้นสายตา เทพธิดาที่รูปร่างอ้อนแอ้นอรชรงดงาม ใบหน้าสะอ้านหมดจด ผิวผ่องดั่งทองทา โสภาพิลาศ งามล้ำงามเหลือเกินจะพรรณนารำพัน และเป็นที่โหยหาแก่กันในมวลหมู่ชาย ด้วยรูปลักษณ์สะดุดตาขโมยหัวใจ ราวกับคณะเทพบดีทั้งหลายพร้อมใจกันมาอวยชัยประทานพร ณ ตอนแรกเกิด ก็หันมาชักชวนพระพี่เลี้ยงว่า ...

"แข่งกันไหม .. ว่า .. ใครจะโฉบขนมหมู่นั้นมาได้เยอะกว่า"

เนตรระยับ วามวาว ราวดวงดาวดารดาษ มักจะระพริบโชนแสงยามที่เทพธิดาเจ้าของวรองค์ระหง งดงามยิ่งกว่านางพญาหงส์จะทรงคิดอะไรแผลงๆ ออกมาได้

"โอ๊ะ!! อย่านะเพคะ อย่าซน! "

เหล่าพี่เลี้ยงทั้ง ๙ นางต่างแทบจะร้องทัดทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน แถมยังจะตกใจจนหน้าซีด รีบทูลให้เข้าใจต่อว่า

"ไม่กล้าหรอกนะเพคะ นั่นน่ะ องค์มหา 'เมฆาพยัคฆ์นาคาบดี' ท่านเป็นพยัคฆ์นาคาฤๅษีที่ดุมาก เฮี้ยบ! เจ้าระเบียบมากที่สุดตนหนึ่งเลยเชียวละเพคะ! " พี่เลี้ยง ๑ ทูลทัดทาน

"เอ่อ หม่อมฉันขออนุญาตถวายความรู้เพิ่มเติมนะเพคะ คือ … ถ้าทูนหัวของหม่อมฉันอาจจะไม่รู้จักหรือจำไม่ได้ว่านาคาบดีองค์นี้ แท้จริงคือพระอนุชาองค์โตของพระนางรัมภาพิไลเทวี พระมารดาเลี้ยงของพระองค์หญิงเองนะเพคะ" พี่เลี้ยง ๒ กลัวไม่ได้หน้า รีบหาความรู้รอบครอบครัวมาเสริม

**จะจัด Promotion แนะนำตัวนิยายเป็นระยะเวลา 3 วัน (ให้เริ่มนับจากวันที่เข้าระบบ) ในราคาพิเศษ 59.-บาท**