เพียงตะวันโอบฟ้า

                หยุดหลายวัน ไรท์เพิ่มต่อให้เลยยยย

               ปรีดาถอนหายใจแรงๆอย่างหมดอารมณ์เมื่อรู้ว่าลูกสาวคนเดียวของเขาทำตัวเหลวไหลมากขึ้นทุกวันๆ  หนังสือพิมพ์ธุรกิจในมือถูกเหวี่ยงลงบนโต๊ะหนักๆอย่างไม่ใยดี ศจีเองได้แต่นั่งทำหน้าเจื่อนเพราะไม่รู้จะพูดอะไร แม้รู้อยู่แก่ใจว่าสามีต้องโกรธเป็นแน่ แต่การที่ติดต่อกับเมริษาไม่ได้ก็เป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงยิ่งกว่า เมริษาไม่ได้กลับบ้านมาสองสามอาทิตย์แล้วตั้งแต่วันที่ศจีเอ่ยปากให้เธอแต่งงานกับลูกชายของเพื่อน ตอนแรกศจีตั้งใจว่าจะไม่บอกปรีดาแต่ความกังวลก็มีมากเสียจนเก็บเอาไว้ไม่ไหว อย่างน้อยปรีดาก็เป็นสามีและพ่อของลูก เมื่อลูกสาวหายออกจากบ้านไป เขาก็ย่อมต้องมีส่วนในการรับรู้และช่วยเธอตามหาเช่นกัน

               “ลูกหายไปตั้งสองสามอาทิตย์แล้วทำไมคุณเพิ่งมาบอกผม” ปรีดาพูดด้วยความร้อนใจ ร่างหนาสั่นเทิ้มพอๆกับเสียงที่ดังพอสมควร ทำให้เพียงฟ้าและหวานที่อยู่แถวนั้นได้ยิน ทั้งสองวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ

                “ฉันเพิ่งรู้นะคะว่าคุณก็ห่วงลูกเป็นด้วย” ศจีประชด

               “นี่คุณ มันไม่ใช่เวลาที่คุณจะมาชวนผมทะเลาะนะ” ปรีดาเตือนเสียงเข้ม ทำให้ศจีเงียบลงได้บ้าง

ครู่ต่อมาเสียงแตรรถก็ดังขึ้นหน้าบ้าน ราวกับระฆังช่วยชีวิต

               “สงสัยลูกเมมาแล้ว” ศจีรีบเดินออกไปหาเมริษาทันที “ลูกเมๆไปไหนมาลูก” ศจีแทบจะถลันตัวเข้าไปหาลูกสาวเลยทีเดียวแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงของปรีดาก็ดังขึ้น

               “ยายเมแกหายไปไหนมา”  เสียงปรีดาเกรี้ยวกราดด้วยความโมโห

               “ทำไมคะเมจะไปไหนแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับคุณพ่อ”  เธอพูดโดยไม่ได้รู้สึกผิดอะไร

               “ฉันเป็นพ่อแก และแกก็เป็นลูกฉันของฉัน”  ปรีดาตะคอกใส่

               “เมคิดว่าคุณพ่อลืมไปแล้วซะอีกว่ามีเมเป็นลูก” เมริษาต่อปากต่อคำ

               “ยายเม” ปรีดาตะคอก

               “ทำไมคะ คุณพ่อจะเสียงดังใส่เมทำไมหรือคุณพ่อคิดว่าเมกลัว ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณพ่อไม่เคยสนใจใส่ใจเมเลย คุณพ่อรักสนใจใส่ใจแต่นังเพียง มีอะไรคุณพ่อก็ให้มันหมด” 

เพียงฟ้าถึงกับหน้าซีดเมื่อเมริษาเอ่ยถึงตน นี่เป็นเพราะเธออีกแล้วใช่ไหมที่เป็นตัวต้นเหตุ  

               “เมชักจะสงสัยซะแล้วสิคะ ว่านังเพียงมันเป็นหลานหรือว่าเป็นลูกที่คุณพ่อแอบไปไข่ทิ้งไว้กันแน่”  เมริษาพูดอย่างเดือดดาล

               เพี๊ยะ ปรีดาดาฟาดฝ่ามือลงบนแก้มนวลเต็มแรง หน้าสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีสะบัดไปตามแรงตบ เมริษาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าผู้เป็นพ่อจะกล้าลงมือกับเธอ เพียงฟ้าเองก็ตกใจไม่แพ้กันเธอแทบจะถลันตัวออกไปห้ามปรีดาแต่หวานดึงมือเธอไว้ได้ทัน

              “อย่าค่ะคุณเพียงเดี๋ยวคุณนายจะเล่นงานคุณเข้านะคะ” เพียงฟ้าคิดว่านี่อาจจะเป็นเรื่องในครอบครัวเธอจึงเชื่อหวานยอมดูเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปอย่างเงียบๆตามเดิม

              “คุณปรีดา คุณมันบ้าไปแล้วคุณตบลูกได้ยังไงอ่ะ” ศจีหันมาใส่เสียงหน้าตาบูดบึ้ง ปรีดาเองก็ชะงักไปเช่นกัน

              “ลูกเมของแม่ เจ็บมากไหมลูก” ศจีหันมาประคบประหงมลูกสาว

               เมริษาหันกลับมามองบิดาด้วยสายตาขุ่นเคืองก่อนจะวิ่งไปที่รถแล้วสตาร์ทขับออกไปทันที ขณะนั้นปรีดาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไร เขาเองก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นและไม่รู้ว่าสมองหรือหัวใจกันแน่ที่กำลังควบคุมตัวเขาอยู่ในตอนนี้  ขาสองข้างจึงวิ่งตามผู้เป็นลูกออกไป ยามนี้เขาไม่ต้องการคนขับรถอีกแล้ว เขานี่แหละจะเป็นคนขับรถไปตามลูกสาวของเขาเอง คิดได้อย่างนั้นแล้วก็รีบขับรถออกไปโดยเร็ว เมริษาเห็นว่าผู้เป็นพ่อขับรถตามมาจึงเร่งความเร็วขึ้น ปรีดาเองก็ขับตามอย่างไม่ลดละสองพ่อลูกขับรถไล่กันจนไปถึงชานเมือง ดูเหมือนว่าถนนจะโล่งขึ้นมาก เมริษาจึงเหยียบคันเร่งเต็มแรงทำให้ปรีดาต้องเหยียบคันเร่งจนมิดเพราะกลัวจะตามลูกสาวไม่ทัน สายตาของเขาจับจ้องมองแต่รถของเมริษาจึงไม่ทันเห็นรถบรรทุกขนของขนาดใหญ่ที่ขับออกมาจากทางแยก พอเห็นเขาก็เหยียบเบรกทันทีทำให้รถหมุนคว้างอยู่กลางถนนแล้วเสียหลักพุ่งเข้าไปอัดก๊อบปี้กับรถบรรทุกเต็มแรง เสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณนั้นปรีดาขาดใจตายทันที  ร่างของเขาติดอยู่กับซากของรถสร้างความหวาดเสียวให้กับผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก