Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

Chapter 11

 

 

 

คีร์ดีน :

 

 

"จะว่าไปใกล้จะถึงวันเกิดเธอแล้วนี่นา"

 

 

ผมมองไปทางคนตัวเล็กที่นั่งกินข้าวตรงหน้าผม เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมนิ่งๆ แล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างและพยักหน้าให้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรมาก

 

 

"อยากได้อะไรรึเปล่า"

 

 

"ไม่...."

 

 

"แล้วอยากไปไหนรึเปล่า"

 

 

"ไม่...."

 

 

"งั้นอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย"

 

 

"ไม่....."

 

 

ผมนั่งนิ่งมองคนตรงหน้าที่เอาแต่พูดว่า 'ไม่' อย่างเดียว ก็รู้อยู่ว่าอาจจะไม่อยากได้จริงๆ แต่ก็น่าจะตอบเป็นอย่างอื่นที่นอกจากคำว่า 'ไม่'

 

 

"ไม่มีแน่นะ"

 

 

"อืม..."

 

 

"งั้นวันนี้กลับกี่โมง"

 

 

"บ่าย 2...."

 

 

"อืม.......งั้นก็คงได้..."

 

 

"อะไร..."

 

 

"เปล่า วันนี้จะไปรับเหมือนเดิมเพราะงั้นถ้าเลิกเร็วให้โทรมาบอกด้วย"

 

 

"อืม...."

 

 

ผมปรามคนตัวเล็กอย่างดุๆ เพื่อไม่ให้เธอทำผิดอีก แต่อีกสาเหตุนึงคือเพราะผมจะพาเธอไปซื้อของขวัญวันเกิด ถึงเจ้าตัวจะไม่อยากได้อะไร แต่ผมก็จะซื้อให้

 

 

 

 

          ผมจอดรถเทียบฟุตบาทแล้วเปิดประตูให้คนตัวเล็ก เธอลงจากรถแล้วก็เดินเข้ามหาลัยไปเลย แต่ผมยังคงจอดรถอยู่เพราะผมต้องแน่ใจว่าเธอเข้าอาคารไปแล้ว ตอนที่ผมกำลังมองเธออยู่ จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงผมสีทองยาววิ่งมาทักยูเอล ผมจำได้อยู่ว่าเธอเป็นใครเพราะเธอค่อนข้างสนิทกับยูเอลมาก แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้าตาเธอมาก

 

 

ผมทิ้งความสงสัยแล้วขับออกไปหลังจากทั้ง 2คนลับสายตาไป หลังจากนี้ผมมีงานที่ทำค้างไว้เหลืออยู่เลยต้องไปทำที่บริษัทอย่างช่วยไม่ได้ พอถึงบริษัทผมเห็นไอ้คิลล์ยืนอยู่หน้าประตูตรงทางเข้าลานจอดรถ และดูเหมือนมันจะรู้ว่าเป็นผมเลยเดินเข้ามาใกล้ๆ รถ

 

 

"หายหัวไปเลยนะ"

 

 

"กูยุ่งมาก เลยไม่มีเวลา"

 

 

"ยุ่งบ้าอะไร ได้ยินว่าเมื่อวานไปดูหนังกับยูเอลมาไม่ใช่เหรอ"

 

 

"หึ ข่าวไวเหมือนกันนะ"

 

 

"แน่นอนอยู่แล้ว คิดว่ากูเป็นใครกัน"

 

 

"เอ่อๆ เอานี่ไป"

 

 

ผมว่าพรางยื่นกระเป๋าคอมของผมให้มัน มันรับมาถือแล้วพวกเราก็เดินเข้าบริษัทไป ระหว่างที่เดินอยู่ผมกับไอ้คิลล์ก็คุยไปเรื่อยๆ เพราะหมู่นี้ผมไม่ค่อยได้ไปหาพวกมันจริงๆนั่นแหละ ถึงได้มีเรื่องคุยเยอะแบบนี้

 

 

"จะว่าไปนะเว้ย...เรื่องรถ.."

 

 

"คีร์! คิดถึงจังเลย"

 

 

ระหว่างที่คุยจู่ๆ เจ้ก็เรียกผมซะเสียงดังจนกลบเสียงไอ้คิลล์ที่กำลังพูดอยู่จนชะงักไป แล้วเจ้ก็วิ่งมากอดผม ผมเซไปข้างหลังนิดๆ เพราะไม่ได้ตั้งตัวแต่ก็กอดตอบเบาๆ ตามปกติ

 

 

"อะไรครับเจ้ เรียกซะเสียงดังเชียว"

 

 

"เปล่า...แค่คิดถึงเฉยๆ หมู่นี้ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเลย"

 

 

"อ้าว แล้วเจ้ไม่คิดถึงผมบ้างเหรอครับ"

 

 

ไอ้คิลล์ที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ทำหน้าเป็นหมาหงอยเพื่อเอาใจเจ้

 

 

"ไม่ต้องมาพูดเลย เมื่อวานก็เจอกันแล้วแถมดันกลับก่อนซะอีก"

 

 

"เมื่อวานผมมีธุระเลยต้องกลับก่อน"

 

 

"อย่าเลย.. ไปหาสาวก็บอก! "

 

 

เจ้มองไอ้คิลล์อย่างจับผิดแต่เจ้าตัวกับยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่จนเจ้ใจอ่อน ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานซึ่งมีโต๊ะทำงานมากมายเรียงอยู่ ผมเดินไปนั่งที่โค๊ะตัวเองแล้วเปิดคอมที่เมื่อกี้ให้ไอ้คิลล์ถือมาแล้วเริ่มทำงาน

 

 

"เอานี่...."

 

 

ผมเงยหน้าไปมองไอ้คิลล์ที่ส่งถ้วยกาแฟมาให้ผม ผมเลยมีโอกาสได้ดูเวลาว่าตอนนี้กี่โมงหลังจากก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่กระดิกไปไหนเลย

 

 

"ขอบใจ.....บ่ายโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย"

 

 

ผมจิบกาแฟแล้วรีบเซฟสิ่งที่ทำอยู่แล้วปิดเครื่องทันที ไอ้คิลล์ที่เห็นแบบนั้นเลยรีบมาคว้ามือผมให้หยุด

 

 

"จะรีบไปไหน? "

 

 

"ไปรับยูเอล..."

 

 

"หึ ตัวติดกันจังเลยนะ"

 

 

"พูดมากน่า.."

 

 

ผมเก็บคอมเข้ากระเป๋าแล้วหยิบUSBส่งให้ไอ้คิลล์ มันรับแล้วพยักหน้าให้ ผมเลยรีบเดินออกไปจากห้องทำงาน แต่ก็นึกเรื่องๆ นึงได้พอดีเลยหมุนตัวเดินกลับไปหามัน

 

 

"ไอ้คิลล์! วันอาทิตย์นี้มึงว่างมั้ย"

 

 

"ทำไม? "

 

 

"วันอาทิตย์วันเกิดยูเอล เลยอยากจะจัดให้ที่ผับช่วยทำให้หน่อยดิ"

 

 

"ก็ได้อยู่หรอก"

 

 

"ขอบใจ จัดเล็กๆ ไม่ต้องใหญ่แล้วก็เชิญแต่คนรู้จักแล้วกัน"

 

 

"แล้วไอ้คนรู้จักเนี่ยรวมถึงไอ้ลีโอกับไอ้พาสต้าด้วยรึเปล่า"

 

 

"เอ่อ ก็นั่นแหละ"

 

 

"โอเค งั้น...."

 

 

"อ้าวคีร์! จะกลับแล้วเหรอ"

 

 

เจ้เดินออกมาจากห้องประชุมแล้วตรงมาทางผม มันพอดีกับที่พวกเราคุยเรื่องงานวันเกิดยูเอลพอดี ผมเลยกะจะบอกเรื่องนี้กับเจ้เหมือนกัน

 

 

"เจ้มาพอดีเลย ผมมีเรื่องจะบอก"

 

 

"อะไรๆ! เรื่องความลับของหนุ่มๆ เหรอ"

 

 

"เปล่าครับ วันอาทิตย์นี้วันเกิดยูเอลผมเลยกะจะจัดงานให้ที่ผับ เลยจะชวนเจ้ไปด้วย"

 

 

"จริงเหรอ! ได้สิเดี๋ยวเจ้จะเคลียร์วันนั้นให้ว่างไว้"

 

 

"ขอบคุณครับ"

 

 

"เพื่อเป็นการตอบแทน ก่อนเข้างานขอตัวน้องยูเอลหน่อยนะ"

 

 

".......เอ๊ะ?! "

 

 

ผมทำหน้างงๆ กับคำขอของเจ้แล้วหันไปมองไอ้คิลล์ที่อยู่ข้างๆ มันเองก็หันมามองผมพอดีพวกเราเลยได้แต่มองหน้ากันงงๆ อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

          ตอนนี้ผมรอยูเอลอยู่ที่หน้ามหาลัย หลังจากนี้กะว่าจะพาไปซื้อเสื้อผ้าที่ใส่ในงานวันเกิดเป็นของขวัญ สักพักผมก็เห็นยูเอลเดินออกมากับผู้หญิงเมื่อเช้า พอยูเอลเห็นรถผมเธอก็เดินตรงมาทางนี้ทันที แต่จู่ๆ เธอก็หยุดเดินแล้วหันไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นสองสามคำแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินไปอีกทาง ผมมองเธอที่เดินผ่านหน้ารถผมไปโดยที่ก้มหน้า.....เหมือนไม่อยากให้ใครเห็นหน้าตา

 

 

แกร๊ก.....

 

 

"เป็นไงบ้าง"

 

 

"เหนื่อย..."

 

 

"เอานี่! ซื้อมาฝาก"

 

 

ผมยื่นแก้วชาเย็นไปให้คนตัวเล็ก แล้วเธอก็รับมาดื่มทันที

 

 

"เฮียจะไปไหน..."

 

 

"ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอไง"

 

 

"........"

 

 

"แล้วก็งานวันเกิดเธอจัดที่ผับนะ"

 

 

"ที่ผับ...."

 

 

"ไม่ต้องห่วง..วันนั้นทั้งวันฉันจะปิดโซนข้างบน"

 

 

"อืม....."

 

 

สักพักเราก็มาถึงห้าง ผมกับยูเอลเดินขึ้นไปที่ชั้นเสื้อผ้าผู้หญิง วันนี้ที่นี่ไม่ค่อยมีคนเลยสบายต่อการซื้อของ ผมพาคนตัวเล็กมาที่ร้านๆ นึงที่ผมรู้จัก

 

 

"อ้าว คุณคีร์ดีน"

 

 

"สวัสดีครับ"

 

 

"สวัสดีค่ะ วันนี้มีอะไรให้ช่วยเหรอคะ"

 

 

"พอดีผมมาหาชุดในงานวันเกิดของเธอน่ะครับ"

 

 

ผมจับมือยูเอลแล้วดึงมาข้างหน้าแล้วเธอก็ตามมาอย่างว่าง่าย

 

 

"ตายจริง! หรือว่าเธอจะเป็นนางแบบที่ถ่ายในนิตยสารเดือนนี้ใช่มั้ยคะ"

 

 

"ครับ.."

 

 

ผมยิ้มให้เธอตามมารยาทแล้วเธอก็พายูเอลเข้าไปด้านใน ผมมองสองคนนั้นคุยกันเป็นปกติดีเลยโล่งใจและปล่อยให้เธอจัดการ เพราะผมไม่ค่อยรู้เรื่องเสื้อผ้าผู้หญิงเท่าไหร่แม้จะทำงานเกี่ยวกับแฟชั่นก็ตาม

 

 

 

          ผมยืนรอยูเอลอยู่ข้างหน้าห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ สักพักผู้หญิงเจ้าของร้านก็ออกมาจากห้องแต่ไม่มีท่าทีว่ายูเอลจะออกมา ผมเลยชะโงกหน้าหาคนตัวเล็กที่อยู่ข้างในเพราะมันมีช่องว่างพอดี แต่กับโดยมือเล็กของอีกคนปิดช่องว่างนั้น ผมหันไปมองเจ้าของมือนั้น

 

 

"ไม่ได้นะคะ เอาไว้ดูทีเดียวเลยสิคะ"

 

 

"หมายความว่าไงครับ"

 

 

"ก็หมายความว่าให้รอยังไงล่ะคะ"

 

 

เธอยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร แต่ผมกับมีลางสังหรณ์แปลกๆ กับรอยยิ้มแบบนั้น สักพักยูเอลก็ออกมาเธอออกมาด้วยชุดนักศึกษาเหมือนเมื่อตอนเข้าไป ผมมองคนตัวเล็กอย่างแปลกใจและดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้เธอเลยเดินมาหาผม

 

 

".....ลองเสร็จแล้ว"

 

 

"ไม่ใส่มาให้ดูหน่อยเหรอ"

 

 

"เจ้บอกห้ามให้เฮียดู.."

 

 

ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ ส่วนยูเอลผมให้ไปรอหน้าร้าน ระหว่างคิดเงินผมกะจะขอดูชุดยูเอลว่ามันเป็นยังไง แต่ดันถูกใส่ในถุงผ้าสีขาวอย่างดี เลยไม่รู้ว่าข้างในเป็นยังไง

 

 

ผมเดินออกไปจากร้านพร้อมยูเอล แต่เพราะยูเอลขอไปห้องน้ำผมเลยยืนรออยู่ข้างนอก และเพราะมีเวลาพอดีผมเลยหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาไอ้คิลล์

 

 

"เอ่อ เป็นไงบ้าง"

 

 

มันรับทันทีที่ผมโทรไป ผมแอบได้ยินเสียงเพลงที่รอดผ่านโทรศัพท์ออกมา แปลว่ามันคงอยู่ที่ผับแล้ว

 

 

(กำลังทำอยู่)

 

 

"ไอ้ลีโอกับไอ้พาสต้าอยู่ด้วยรึเปล่า"

 

 

(อยู่! แล้วมึงตอนนี้อยู่ไหน)

 

 

"อยู่ห้าง...มาซื้อของขวัญให้ยูเอล"

 

 

(ทางนี้ใกล้จะเสร็จแล้ว มึงเข้ามาตอนทุ่มนึงแล้วกัน)

 

 

"เอ่อ ขอบใจมาก! "

 

 

ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วพอดีกับที่ยูเอลกลับมาพอดี

 

 

"เฮีย..."

 

 

"หืม? ..."

 

 

"โทรศัพท์..."

 

 

เธอยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ผม ผมรับมันมาแนบหูโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลายสายเป็นใคร

 

 

"ครับ..."

 

 

(คีร์ดีน! นี่เจ้เองนะ)

 

 

"เจ้! มีอะไรเหรอครับ"

 

 

(เดี๋ยวเจ้จะไปรับน้องยูเอลนะ รอแป๊บ)

 

 

"เอ๊ะ! ...."

 

 

ผมมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปดื้อๆ อย่างงงๆ เพราะจับต้นชนปลายไม่ได้เลย ผมเลยหันไปหายูเอล หวังว่าเธอจะรู้แต่เจ้าตัวกับส่ายหัวทันทีที่ผมหันไปสบตา ผมกับยูเอลเลยต้องนั่งรออยู่หน้าห้าง

 

 

สักพักเจ้ก็มา เธอโบกมือให้เราและยิ้มอย่างดีใจระหว่างที่เดินมาทางนี้ ผมกับยูเอลยืนขึ้นแล้วส่งยิ้มให้

 

 

"ขอโทษที่ให้รอนะ ป่ะ! ไปกันเถอะ"

 

 

"เดี๋ยวครับ! "

 

 

ผมรีบห้ามทันทีที่เจ้จับข้อมือยูเอลแล้วทำเหมือนจะพาไปไหนโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟังเลย

 

 

"อะไร? ..."

 

 

"เจ้จะพายูเอลไปไหน"

 

 

"ไปแต่งตัวไง! "

 

 

"แต่งตัว? "

 

 

ผมคมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เจ้ที่เห็นแบบนั้นเลยเผลอถอนหายใจแล้วส่ายหัวอย่างเอือมๆ ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมคมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิมซะอีก

 

 

"จำไม่ได้เหรอ ก็คีร์อนุญาตแล้วไง"

 

 

"อ้อ...เรื่องนี้นี่เอง"

 

 

ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ จริงๆ ตอนแรกลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าสัญญาอะไรไว้

 

 

ผมหันไปมองยูเอลนิ่งๆ และเธอเองก็หันมา เราสบตากันสักพักนิ่งๆ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันผมไม่ค่อยได้ให้ยูเอลห่างตัวเท่าไหร่ นอกจากตอนไปโรงเรียนกับตอนที่ผมไปทำงานแล้วเธอต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะงั้นตอนที่เห็นเธออยู่ที่ร้านไอติมคราวก่อนผมตกใจมาก

 

 

"เสร็จแล้วจะไปหา..."

 

 

เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วจับชายเสื้อผมเบาๆ ผมได้แต่ยิ้มกับท่าทีแบบนั้นแล้วลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ

 

 

"จะรอนะ..."

 

 

ผมยิ้มให้คนตัวเล็กและเธอก็พยักหน้ารับ

 

 

"มาสวีทอะไรกันตรงนี้เนี่ย! "

 

 

เจ้เดินเข้ามาแสกกลางระหว่างผมกับยูเอลแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ผม หลังจากนั้นผมก็มองยูเอลที่ขึ้นรถเจ้ไปไหนไม่รู้ พอมันลับสายตาไปผมก็ขับรถไปที่ผับทันที

 

 

ผมลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในผับ วันนี้ก็มีคนเยอะเหมือนปกติ กลิ่นน้ำหอมมากมายหลายยี่ห้อปนกันลอยมาแตะจมูกทุกครั้งที่มีผู้หญิงมากมายมาใกล้ๆ ผม แต่ผมก็เลี่ยงสายตาพวกนั้นแล้วขึ้นไปที่ชั้นสอง เพราะวันนี้มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น

 

 

"ไง งานเป็นไงบ้าง"

 

 

ผมถามไอ้คิลล์ที่ยืนดูงานที่ตกแต่งสไตล์เรียบๆ แต่มีสีสัน และเครื่องดื่มสีสันสดใสมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ สมกับที่เป็นมันจริงๆ

 

 

"เสร็จแล้ว แล้วมึงไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ"

 

 

"ก็ว่าอยู่...."

 

 

"ตอนนี้ไอ้ลีโอกำลังให้สไตล์ลิสทำผมอยู่ มึงก็ไปด้วยสิ"

 

 

ผมพยักหน้าให้มันแล้วเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะบางครั้งที่นี่จะจัดงานตามเทศกาลเลยมีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและห้องแต่งหน้าสำหรับพนักงาน ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง เห็นไอ้ลีโอนั่งทำผมอยู่ มันมองผมที่สะท้อนในกระจกแล้วยิ้มให้

 

 

"วันนี้กูหล่อล่ะสิ"

 

 

"เอ่อ..กูยอมเลยล่ะ"

 

 

"มึงก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เจ้เตรียมให้แล้ว"

 

 

มันชี้ไปที่ถุงสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมเดินไปเปิดมันดู มันเป็นชุดสูทสีดำแต่ไม่ได้เรียบร้อยเหมือนชุดสูททำงาน ผมหยิบมันไปเปลี่ยนและพอออกมาไอ้ลีโอก็เสร็จแล้ว ผมเลยต้องมานั่งทำผมใหม่เพราะยังพอมีเวลาอยู่

 

 

 

 

 

"เสร็จแล้วเหรอ"

 

 

ไอ้พาสต้าที่เมื่อกี้หายหัวไปทักขึ้น ผมยิ้มให้มันแล้วเดินไปหา

 

 

"ใช่เวลาเยอะเป็นบ้า"

 

 

"ของแบบนี้มันก็อย่างนั้นแหละ อย่าบ่น"

 

 

ผมปรามมันที่ทำหน้าเบื่อสุดๆ เพราะปกติมันไม่ใช่คนที่ชอบรอ

 

 

"ยูเอลยังมาไม่ถึงเหรอ"

 

 

"เจ้โทรมาบอกว่ากำลังขับรถมา"

 

 

ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปคุยกับไอ้คิลล์ที่ยืนพูดกับพนักงานร้านสองคนอยู่เพื่อตรวจความเรียบร้อย

 

 

สักพักนึงไอ้ลีโอก็เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง เพราะผมให้มันไปดูว่ายูเอลมาถึงรึยัง ผมเดินมาแล้วยิ้มนิดๆ จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามันอารมณ์ดีอะไร

 

 

"อะไรของมึง ยืนยิ้มอยู่ได้"

 

 

"เปล่า.....แค่คิดว่าวันนี้มีแต่เรื่องดีๆ เท่านั้น"

 

 

ผมมองมันยิ้มให้กับโทรศัพท์ในมือ ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

 

 

"คุณคีร์ดีนครับ! มาแล้วครับ"

 

 

ผมหันไปหาพนักงานชายคนนึงแล้วพยักหน้ารับ และหันไปหาไอ้คิลล์ที่ตอนนี้กำลังเตรียมงาน พวกเราตกลงกันว่าพอยูเอลมาจะปิดไงและจุดเทียนทันที

 

 

และก็เป็นตามแผน พอยูเอลเดินมาไฟชั้นบนก็ดับลง มีเสียงดนตรีนิ่มๆ ช้าๆ แต่สนุกดังขึ้น ผมเดินไปถือเค้กมาไว้ในมือพอมีสัญญาณว่าอยู่ยูเอลขึ้นมาแล้ว ผมก็จุดเทียนและค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ คนตัวเล็ก ผมเห็นคนตัวเล็กที่ใส่ชุดเดรสที่ผมซื้อให้และแต่งหน้าทำผมจัดเต็ม เธอสวยมากจนผมหยุดหายใจไปเลย ดวงตาสีฟ้าใสมองมาที่ผมนิ่งๆ ผมยิ้มให้คนตัวเล็กแล้วค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ

 

 

"สุขสันต์วันเกิด...."