ภวังค์รักในห้วงฝัน

บทที่สิบสอง

เคยเห็น?

          ภายในห้องนอน ในยามดึกของหญิงสาวร่างบางในชุดนอนสบาย ๆ กำลังยืนเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ที่ซึ่งเห็นดวงดาวระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้าของคืนนี้ แสงจันทร์สีเหลืองนวลสะท้อนเข้าไปในดวงตาสวยของหญิงสาว เผยให้เห็นดวงตาที่ว่างเปล่าคู่นั้น สายลมที่พัดผ่านตัวของเธอ ไม่อาจทำให้หญิงสาวสะทกสะท้านจากความหนาวเย็นนี้ด้

          ครืด ๆ  ๆ

          เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวที่วางไว้บนโต๊ะใกล้ ๆ ดังขึ้น ทำลายความเงียบภายในห้องลง เธอก้มมองลงไปยังมือที่ถือโทรศัพท์ไว้ทันที

ชื่อที่คุ้นตาปรากฏในสายของเธอ หญิงสาวยกขึ้นมารับ และกรอกเสียงลงไปด้วยความคาดหวัง

                    “อืม เป็นไงบ้าง” เธอหวังว่าเขาจะจัดการให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี

          “ทุกอย่างจัดการเสร็จเรียบร้อย” ปลายสายตอบกลับ และบอกกับเธออย่างเอาแต่ใจอีก “อาทิตย์นี้ทำตัวให้ว่างล่ะ จะพาไปเที่ยว”

          “นายไม่คิดว่าฉันจะยุ่งเหรอ?” เธอแกล้งถาม

          “เพราะฉันเป็นแฟนเธอไง ฉันถึงรู้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

          “ไม่ใช่นายขโมยไปเหรอ?”

          “เปล่า ไม่ได้ขโมย เอามาเลยต่างหาก” เขาแก้ต่างให้ตัวเองอย่างหน้าตาเฉย

          ใช่สิ ตารางงานของเดือนนี้ ที่เธอจดบันทึกไว้โดนเขาแอบถ่ายไป และอาทิตย์นี้ เธอว่างจริงอย่างที่เขาเอ่ยมานั่นแหละ

          “พรุ่งนี้นายจะมาที่นี่หรือเปล่า”

          “เดี๋ยวนะ” ว่าแล้ว เสียงพลิกหน้ากระดาษของปลายสายดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงพำพึมจับใจความไม่ได้ของเขา

          “พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันว่าง ว่าจะไปพอดี ถามทำไม?”

          “ฉันว่าจะแวะไปซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย น่าจะใช้เวลานานกว่าจะกลับ” เธอกังวลว่าเขามาแล้ว จะไม่เจอหรืออาจใช้เวลารอเธอนาน

          ช่วงนี้เธอต้องยอมรับว่าตัวเองใช้เวลาซื้อของในห้างฯ เป็นส่วนใหญ่ เธอคิดว่าสะดวก และง่ายต่อการเดินทางอีก เพราะอพาร์ทเม้นท์ของธอตั้งอยู่ใกล้ห้างสรรพสินค้ามากกว่า เธอจึงสามารถเดินไปซื้อของเองได้

          ในขณะที่หญิงสาวกำลังนึกเหม่อ เสียงทุ้มจากปลายสายก็พูดบอกกับเธอ

          “โอเค เอาเป็นว่า เธอรอฉันอยู่ที่บริษัทของเธอก็แล้วกัน ฉันจะไปรับเธอจากที่นั่น แล้วพวกเราไปซื้อของพร้อมกัน”

          “ตกลง” เธอรับคำ

          “รีบนอนเถอะ ดึกแล้วนะ” เขาเอ่ยเตือนทันที เมื่อเธอเหลือบไปมองนาฬากาที่ถูกตั้งไว้ที่โต๊ะข้างเตียง จึงอดที่จะตกใจไม่ได้ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

          “อืม ราตรีสวัสดิ์” เธอบอกลาเขาอย่างรวดเร็ว

          “ราตรีสวัสดิ์” เขาตอบกลับเช่นกัน และวางสายไป

          หญิงสาวเหลือบตาขึ้นมองตรงไปยังท้องฟ้าแวบหนึ่ง ก่อนจะปิดหน้าต่าง เดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวนอนลง จากนั้นใช้มือเล็ก ๆ เอื้อมไปปิดไฟลง

          พรึบ!

          ทุกอย่างตกอยู่ในความมืด บรรยากาศรอบ ๆ ปราศจากเสียง มีเพียงความเงียบที่กล่อมหญิงสาวจนผล็อยหลับไป

          ยามค่ำเย็นที่ผู้คนต่างพากันกลับบ้านหรือออกไปเที่ยวต่อ หลังจากถึงเวลาเลิกงานของพวกเขา ไม่เว้นแม้กระทั่งพวกเขา สองคนคู่รัก หลังจากที่เมศรับพาฝันมาที่ห้าง ฯ มีเพียงหญิงสาวที่กำลังเดินลงมาจากรถคนเดียว และเดินตรงเข้าไปข้างใน ส่วนเมศยังคุยธุระกับเพื่อนไม่เสร็จอยู่ข้างในรถ เธอจึงตัดสินใจไปเลือกซื้อของก่อน เพราะดูเหมือนว่าเขาจะคุยธุระนานพอสมควร จึงกระซิบบอกกับเธอเบา ๆ ให้เข้าไปข้างก่อน เดี๋ยวจะตามไปทีหลัง

          ภายในห้างฯ แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย หลากหลายวัฒนธรรมที่ตัดสินใจเข้ามาเดินเที่ยว ซื้อของ ทานอาหาร และที่สำคัญห้างแห่งนี้ยังมีกิจกรรมให้ทำเยอะแยะสำหรับคู่รัก หรือครอบครัวที่มาเยือนที่นี่ หญิงสาวยืนมองพวกเขาอยู่สักพัก ก็เดินผ่านเข้าไปในโซนเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิง ในขณะที่เธอกำลังให้ความสนใจกับเสื้อผ้าอยู่นั้น เดินไปเรื่อย ๆ จนเผลอเดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนหนึ่งเข้า

          “บ้าที่สุด!” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ อย่างหัวเสีย แต่เสียงก็ดังพอที่จะทำให้พาฝันที่กำลังเดินเลือกดูเสื้อผ้าอยู่ใกล้ ๆ ได้ยิน เธอจึงหันมองไปตามเสียง

          ผู้หญิงที่เธอเห็นเป็นหญิงสาวหน้าตาสวยน่ารัก ในชุดเดรสลายดอกไม้สีขาวสั้นเข้ากับขาเรียวสวยของเธอ ผมสีน้ำตาลยาวเป็นลอนสลวยคลอเคลียอยู่กับบ่าเพิ่มความน่ามองราวกับตุ๊กตา เมื่อมองลงไป จะเห็นเธอสวมรองเท้ามีส้นเล็ก ๆ สีขาวเข้ากันได้ดีกับชุดที่เธอสวม ถึงแม้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะทำหน้าตายับยุ่งแค่ไหน เธอก็ยังดูน่ารัก

          ในขณะที่หญิงสาวคนนั้นกำลังวุ่ยวายอยู่กับโทรศัพท์ในมือนั้น

          “เอ๊ะ..” ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ตัว ว่าตัวเองถูกมองอยู่ จึงหันมาสบตากับพาฝันเข้าอย่างจัง ผู้หญิงตรงหน้ามีท่าทางแปลกใจ ก่อนจะยิ้มให้กับเธอเล็กน้อยอย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ และเดินเข้ามาถามเธอตรง ๆ  

          “มีอะไรติดอยู่ที่หน้าฉันหรือเปล่าคะ” เธอถามพลางยิ้มให้อีกครั้ง

          “เปล่าค่ะ ขอโทษด้วยค่ะที่ฉันเสียมารยาทกับคุณ” พาฝันก้มหัวให้หญิงสาวตรงหน้าเล็กน้อยอย่างรู้สึกอายที่ไปจ้องหน้าคนอื่นอย่างเสียมารยาท ดีที่ผู้เหญิงคนนี้ไม่ติดใจเอาเรื่องเธอ

          “ไม่เป็นไรค่ะ อันที่จริงฉันชินเสียแล้ว” เธอบอกอย่างปลง ๆ  พร้อมถอนหายใจ

          “เอ่อ คุณเป็นดาราหรือเปล่าคะ” พาฝันถามอย่างสงสัย เพราะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คุ้นตาเธอมาก แต่ก็คิดไม่ออกว่ารู้จักหรือเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

          “ไม่ค่ะ ทำไมหรือคะ” ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วถาม

          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ สงสัยจำคนผิด” พาฝันบอกอย่างเก้อ ๆ

          “อ้อ..ขอตัวนะคะ” หญิงสาวทำเสียงรับรู้ และยิ้มเล็กน้อยให้เธอและเดินจากไปจนลับสายตาของพาฝันไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้ซื้ออะไรติดมือไปสักชิ้นเดียว

          ครืด ๆ เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น

          “เธออยู่ที่ไหน” เสียงเมศถามขึ้น

          “อยู่...” เธอบอกเขาไป

          ไม่นานชายหนุ่มร่างสูงคุ้นตาก็เดินตรงมาที่หญิงสาวยืนรออยู่ ทั้งสองพากันเลือกซื้อของต่าง ๆ อย่างเพลิน ๆ โดยลืมเรื่องผู้หญิงคนนั้นไปโดยปริยาย

         เมื่อกลับมาถึงห้องของหญิงสาว ทั้งสองต่างพากันจัดการข้าวของที่ซื้อมา โดยส่วนใหญ่จะเป็นอาหารมากกว่า เพราะคิดว่าคงกลับมาทำไม่ทัน จึงตัดสินใจซื้อมาทานเลย จะเป็นการง่ายกว่า และประหยัดเวลาอีก  

          บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยผัดผักบุ้งที่ชายหนุ่มชอบ กุ้งอบวุ้นเส้นของโปรดของเธอ และตบท้ายด้วยของหวานอย่างสาคูน้ำกะทิ

มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาบ่นอยากทานขนมหวานอย่างสาคูน้ำกะทิ เธอจึงรับปากว่าจะหาทำให้ทาน แต่เนื่องจากฝีมือการทำขนมของเธออยู่ในขั้นวิกฤตจึงยังไม่มีโอกาสได้ทำให้เขาได้ทานสักที

           “สาคูอร่อยเนอะ” เขาบอกอย่างยิ้ม ๆ

           “แน่นอนอยู่แล้ว” เธอตอบกลับอย่างค้อน ๆ ก็ขนมหวานเป็นเธอซื้อมาเอง

            ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มให้กันอย่างตลก

            อย่างไรก็ตาม สาคูน้ำกะทิฝีมือของเธอ เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้ชิมสักที