สาวเลือดวาย จิ้น ชายหิวแสง

ณ ดินแดนประเทศข้างเคียงร้อนชื้น ฝนตกชุก หยุดดดด อย่าทายเลยนะ เดี๋ยวทายถูก

“อ้าวตื่นได้แล้ว ถึงมหาลัยแล้วโว้ยยยย” ซ่าส์เพื่อนสนิทของกวิน ที่สอบชิงทุนติดและได้มาเรียนในมหาลัยเดียวกัน ตะโกนพร้อมกับเอามือสะกิดเพื่อให้เพื่อนขี้เซาของเค้าตื่น

“โอ้ย ลืมตาไม่ไหวโว้ยย ข้าไม่ลงได้มั้ยอ่ะ ข้าไม่พร้อม” กวินสาวหมวยสุดเปรี้ยว ปอยผมไฮไลท์เขียว ตัวไม่สูง อวบเกือบอ้วน วัยใกล้ 40 กล่าวขณะที่เธอมองไปรอบๆอย่างงัวเงีย หลังจากสามชั่วโมงบนเครื่องบิน เธอตื่นมาท่ามกลางภูเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ทางขึ้นที่สูงชัน ประหนึ่งว่าเราถูกจับมาปล่อยในหุบเขา เธอคิดในใจ “อีชะนีเพื่อนเลว ยังไม่ถึง ปลุกข้าเพื่ออิหยังว่ะ”

“เราไปเผชิญโลกกว้างกัน เพื่อนกวิน อิอิ” ซ่าส์พูดเปรยพร้อมกับยิ้มให้นก ต้นไม้ ใบหญ้า ตามประสาคนวัยใกล้ 40 ที่มักจะมองโลกนี้ ด้วยความเข้าใจ

ขณะรถมาจอดหน้าบันไดโรงแรมกึ่งหอพักสุดหรูในมหาลัย ที่มีร้านอาหารอยู่ชั้นหนึ่ง แต่โรงแรมมีแค่สี่ชั้น วงเล็บเปิด ไม่มีลิฟท์จ้ะ ลากสังขารไปพร้อมกับกระเป๋าจ้ะ กวินได้แต่บ่นพรึมพรำในใจ ทันใดนั้นมีลมพัดแรง นี่มันซีนในหนังชัดๆ เธอหันหน้าไปพบกับชายร่างสูง มากับเสื้อแจ๊คเกตยีนส์ ผิวนายนั้นโอโม่บาดตา แต่หน้าตาเธอก็บาดใจเด้อออ จมูกแบนๆกลมๆรอยยิ้ม ตาเล็กๆคู่นั้น ท่ามกลางหุบเขา อ้าวมันก็จรรโลงใจอยู่นะ (กวิน ผู้ที่ชอบบอกคนอื่นว่าชอบคนที่หน้าตา แต่ที่ผ่านมาเพื่อนคอนเฟิร์มว่า หน้าตาไม่ไหว555)

“ใจเหี่ยวๆของเราอาจได้ชุ่มช่ำอีกครั้งรึป่าว อิอิ” กวินได้แต่แอบยิ้มกรุ่มกริ่ม พูดลอยลอยให้ลมให้ฟ้าได้ฟัง พี่ป้อมก็มา ขณะที่เท้าคู่เล็กบานเหยียบอยู่บนขาหลังของซ่าส์ (อีซ่าส์เหยื่อของอารมณ์ฟินเมื่อเพื่อนพบผู้จ้า) หนุ่มโอโม่ในหุบเขาของช้านนนนนนนน