คลั่งรัก นายเพลย์บอย

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 12.30 น.

17 ตอน

0 วิจารณ์

9,105 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.49 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) ศัตรูหมายเลข 1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เอกอีเอ้ก เอกอีเอ้กกกก!!

นาฬิปลุกของฉันดังขึ้น ฉันงัวเงียเอื่อมมือมาปิด ตาก็สะลืมสะลือมองดูนาฬิกา เวลา 18.02 น.

เบลล่า > “OoO!! โออ ไม่นะ นี้ฉันกดเลื่อนปลุกมากี่ครั้งแล้วเนี้ย ไม่ทันละต้องรีบอาบน้ำไปทำงาน”

ฉันรีบลุกจากที่นอนวิ่งไปอาบน้ำทันที ใช่ค่ะ ฉันนอนหลับยาวเลยตั้งแต่เมื่อคืน....สงสัยเมื่อคืนเจอศึกหนัก เลยสลบยาวเลย และนี้ตั้งนาฬิกาปลุกตอน 4 โมงเย็นไง๋ ยาวมาจน 18.00 ได้ละเนี้ยยยย ยัยบ้าเอ้ยยย ต้องรีบอาบน้ำด้วยความเร็วสูง เข้างาน 19.00 ต้องให้ทัน

18.57 น. อีกไม่กี่ร้อยเมตรข้างหน้าคือทางเขาหลังร้าน ฉันวิ่งมาแบบไม่คิดชีวิต ใช่ค่ะ หอฉันอยู่ไม่ไกลจากนี้มาก ทำให้ฉันมักจะเดินมาทำงานแบบชิวๆ ทุกวันแต่วันนี้มันเหตุสุดวิสัย....และในที่สุดก็สแกนนิ้วเข้างาน 19.05 น. สายจนได้ ทำงานไม่กี่วันสายซะแล้วเรา ฉันรีบแต่งตัวและเปลี่ยนชุดพนักงานและรีบออกไปที่หน้าร้าน....ดีที่ไม่มีใครเห็นว่าฉันเพิ่งมาถึง ก็ยังพอเนียนๆไปได้ละนะ

ฉันกวาดสายตามองหาพี่นุ่น ก็ไม่เจอ

//พี่นุ่นไปไหนน๊า ยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ปกติพี่นุ่นไม่เคยมาช้า เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ // ฉันหยิบโทรศัพท์กำลังจะโทรหาพี่นุ่น พี่นุ่นก็โทรสวนมาพอดี

เบลล่า > “พี่นุ่น อยู่ไหนแล้วคะ”

พี่นุ่น > “เบลพี่ลืมบอกน่ะ ว่าวันนี้พี่ลากะทันหัน พอดีแม่พี่ไม่สบาย”

เบลล่า > “เอ้าเหรอคะ คุณป้าเป็นอะไรคะ ไปหาหมอหรือยัง”

พี่นุ่น > “ไปหามาแล้ว พี่ยุ่งเลยไม่ได้โทรบอกน่ะ โทษทีนะ”

เบลล่า > “ไม่เป็นไรคะพี่นุ่น อยู่ดูแลคุณป้าเถอะค่ะ แล้วก็พักผ่อนด้วย”

พี่นุ่น > “จ้าขอบใจนะ บ๊ายยย”

พี่นุ่นวางสายไป ฉันรู้สึกเหงาๆนิดหน่อยที่พี่นุ่นไม่มา นั้นเพราะว่าฉันไม่มีเพื่อนคนอื่นเลย ผู้หญิงคนอื่นๆแทบจะไม่มาคุยกับฉันเลยนอกจากพี่นุ่น คนอื่นจะคุยเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น

เบลล่า > “อ่ะ เย็นจัง” ฉันหันไปมองว่ามีอะไรเย็นๆมาเตะที่แก้มของฉัน...ฉันก็พบว่าพี่เรย์ซื้อชานมมาให้

เรย์ > “อ่ะ พี่ซื้อมาฝาก พอดีพี่เดินไปซื้อกาแฟมาน่ะ เห็นเบลวิ่งหน้าตั้งมาเลย หน้าจะเหนื่อยเลยซื้อมาให้”

ฉันรับชานม มาด้วยความเขิล หน้าแดงเพราะไม่คิดว่าจะมีคนเห็น..

เบลล่า > “ขอบคุณค่ะ พี่เรย์เห็นด้วยเหรอคะ....ว๊า นึกว่าจะรอดแล้วนะวันนี้”

เรย์ > “ตอนแรกว่าจะทำเป็นไม่เห็นแล้วละ แต่ก็...เห็นหน้าตาตอนวิ่งมาแล้วสงสาร ฮ่าๆๆๆๆ”

เบลล่า > “พี่เรย์!!!!!! อย่ามาแซวนะ”

เรย์ > “อ่ารู้ยังว่าวันนี้นุ่นมันลานะ เห็นว่าแม่ไม่สบาย”

เบลล่า > “อ่อ พี่นุ่นโทรมาบอกแล้วค่ะ เพิ่งวางสายเมื่อกี้”

เรย์ > “อ่อ นุ่นมีเบอร์เบลด้วยเหรอ...ทำไมพี่ไม่มีละ”

เบลล่า > “เอ่ออ....ก็พี่เรย์ไม่เคยขอเบลมั้งค่ะ”

เรย์ > “งั้นขอวันนี้เลยได้ไหม..เผื่อพี่ลาหรือว่าเบลลาจะได้โทรมาบอกพี่ด้วยไง”

เบลล่า > “อ่า..นั้นซินะคะ เบอร์ 088XXXXXXX ค่ะ”

เรย์ > “ได้มาแล้ว”

เบลล่า > “อะไรนะคะ”

เรย์ > “พี่บอกว่าเมมไว้แล้วน่ะ เดี่ยวพี่จะยิงเบอร์ไปนะ เบลเมมไว้ด้วย”

เบลล่า > “ค่ะ”

---- 20.30 ---

ลูกค้าเริ่มเข้ามาในร้านปะปราย ฉันยืนประจำที่จุดเดิม ตรงแถวใกล้ๆห้องน้ำ ตรงที่ฉันยืนอยู่ พอมองตรงไปจะเป็นหน้าเวที ส่วนตรงกลางระหว่างฉันกับเวทีคือโต๊ะสำหรับแขกนั่ง ในเดือนแรกพี่เรย์ยังไม่ยอมให้ฉันเสิร์ฟ แต่ให้ฉันคอยดูการทำงานของคนอื่น คอยดูความเรียบร้อย และช่วยเหลือคนอื่นๆ ..ระหว่างที่ฉันกำลังยืนอยู่ อาพลก็เดินเขามาหาฉันเงียบๆ

อาพล > “เบล.. วันนี้ก็มาทำงานด้วยเหรอ”

เบลล่า > “อุ๊ย!!! ผู้จัดการ ....มาซิค่ะ พรุ่งนี้ต่างหากละคะวันหยุดเบล”

อาพล > “พักอีกวันก็ได้นะ อาไม่ว่า เจอเรื่องเมื่อวานเข้าไปคงตกใจใช่ไหม เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้บ่อยๆนะ อาอยากให้เบลระวังตัว”

เบลล่า > “ขอบคุณค่ะ... ไหนๆก็ผู้จัดการมาแล้ว ขอสารภาพบาปเลยละกันค่ะ วันนี้เบลมาทำงานสายนะคะ ขอโทษด้วยนะคะ เบลจะปรับปรุงตัวคะ”

อาพล > “ฮ่าๆ อย่าไปคิดมาก อาไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น อย่าไปสนใจมันเลยมันเป็นแค่กฎที่ให้คนอยู่ในระเบียบแต่ไม่ใช่ว่าจะยืดหยุนไม่ได้หรอก”

เบลล่า > “ค่ะ ผู้จัดการ ขอบคุณค่ะ”

อาพล > “อาไปละ มีอะไรก็บอกนะ”

หลังจากอาพลเดินจากไป แอนและอีฟ สองคู่ซี้พนักงานในร้านก็เดินเข้ามาแขวะฉัน...

แอน > “เฮ่ออ คนเราคงคิดว่าตัวเองสวยมากซินะ ถึงได้อ่อยไปทั่ว”

อีฟ > “นั้นซิ!! ไหนจะพี่เรย์ของเรา แล้วไหนจะผู้จัดการอีก”

แอน > “ฉันว่านะ แขกที่มีเรื่องเมื่อวาน ก็คงไปอ่อยเขาเข้าละซิ”

เบลล่า > “เดี่ยวนะ! นี้พวกเธอว่าใคร”

แอน > “ฮ่าๆ อีฟแกดูซิ ยังจะแอ๊บใสซื่ออีก”

อีฟ > “แล้วเธอคิดว่า ยืนกันอยู่แค่นี้ พวกฉันจะไปว่าใครละ อย่ามาทำแอ๊บไม่รู้เรื่องหน่อยเลย พวกเราไม่ได้โง่หรอก พวกเราดูออก คนอย่างเธอนะ ใช้หน้าตาเพื่อหากินแบบนี้ซินะ”

เบลล่า > “ฉันว่าพวกเธอกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ ถ้าไม่รู้อะไร ก็อย่าพูดพล่อยๆให้คนอื่นเขาเสียหายดีกว่า”

แอน > “ห่ะ พวกฉันเนี้ยนะพูดจาพล่อยๆ นี้เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครเหรอ ถึงได้กล้ามาต่อปากต่อคำกับเราสองคน”

ยัยแอนเอามือมาผลักที่ไหล่ของฉัน ส่วนยัยอีฟไม่รอช้ารีบมายืนขวางทางด้านหลังของฉัน

แอน > “ฉันขอเตือนเธอนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอย่างมายุ่งกับพี่เรย์ของฉัน แล้วก็อย่ามาทำตัวเรียกร้องความสนใจให้คนอื่นเขาต้องลำบากใจ”

เบลล่า > “เดี๋ยวนะ !! นี้เข้าใจกันผิดไปใหญ่แระ ฉันจะยุ่งหรือไม่ยุ่งกับใครมันก็เรื่องของฉัน อีกอย่างไปเรียกพี่เรย์เขาว่าพี่เรย์ของเธอเนี้ย พี่เรย์เขารู้หรือยัง แอบรักข้างเดียวซินะ ใช่มะ ฮ่าๆ คนที่ทำให้คนอื่นลำบากใจคือพวกเธอสองคนต่างหาก”

แอน > “หนอย! อีนี้ ปากตี ตบซะทีดีไหม”

อีฟ > “แอนใจเย็น ในมันในร้าน จะทำไปทำนอกร้าน เดี่ยว ผจก. มาเห็นจะเป็นเรื่อง”

เบลล่า > “แหมๆ จะตบทั้งทีก็ยังหมาหมู่ พวกเธอไปเถอะในตอนที่ฉันยังพูดดีด้วย ตอนนี้ไม่อยากมีเรื่องกับใคร แล้วก็อย่ามาเรียกฉันว่าอีกให้ได้ยินเป็นครั้งที่สอง ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่...อีแอน”

ฉันเดินเขาไปหายัยแอน เพื่อบอกให้มันรู้ว่า ฉันไม่ใช่คนที่จะมายอมให้ข่มกันง่ายๆ และให้มันรู้เอาไว้ว่า ถ้ามันล้ำเส้นอีกเมื่อไหร่ ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน

แอน > “แก แกเรียกฉันว่าอีเหรอ........เดี่ยวแม่งตบซะเลย!อี..”

อีฟ > “แอนอย่า!! เดี่ยวมีคนเห็น ใจเย็นๆก่อน บอกแล้วไงจะทำไปทำที่อื่นไม่ใช่ที่ร้าน มีกล้องวงจรปิดนะ”

แอนเงื้อมือขึ้นจะตบฉัน แต่อีฟช่วยห้ามไว้ก่อน

แอน > “ฝากไว้กัน วันหลังแกเจอฉันแน่ ” ยัยแอนชี้นิ้วมาที่หน้าของฉัน มันทำให้ฉันโมโห ทั้งๆที่เตือนไปแล้วแต่ยัยแอนยังทำพฤติกรรมแย่ๆ ใส่ ฉันเลยคว้ามือนั้นแล้วบิดไขว้ไว้ด้านหลังของยัยแอน

แอน > “โอ้ยยย!! ปล่อยนะอีบ้า ” หลังจากที่เธอเรียกฉันว่าอีกเป็นครั้งที่ 3 ฉันไม่รอช้าใช่มือที่จับแขนยัยแอนบิดไว้ข้างหลัง แล้วผลักยัยแอนล้มลงไปกองกับพื้น

‘…..’

ตุ๊บ!

แอน > “โอ้ยยยยย” ยัยแอนลงไปนอนกองที่พื้น

// ฉันก็ว่าฉันพลักไม่แรงนะ แต่ทำไมยัยแอนทำเหมือนเจ็บขนาดนั้น หรือว่าฉันทำแรงไป แต่ก็ช่างเถอะ ยัยนี้สมควรโดน //

เบลล่า > “ฉันบอกเธอแล้วนะว่าอย่ามาเรียกฉันว่าอีก ถ้าฉันได้ยินอีกคำละก็ คราวนี้ไม่ใช่แค่นี้แน่”

แอน > “ยัยอีฟ แกยืนเฉยทำไม มาพยุงฉันซิ”

ยัยอีฟที่ยืนเก้ๆกังๆ ทำอะไรไม่ถูก กล้าๆกลัวๆ ก็ไปพยุงยัยแอนลุกขึ้น

ระหว่างนั้นลูกค้าก็เริ่มเข้ามาในร้ายเยอะขึ้น ยัยแอนและยัยอีฟถูกพี่เรย์เรียกให้ไปรับแขก นางสองคนรีบวิ่งไปทันที โดยไม่ลืมที่จะหันมาชี้หน้าฉัน

แอน > “เดี่ยวฉันมาเอาคืนแน่”

เบลล่า > “จ้าๆ รีบมาน๊า”

ฉันยืนยิ้มโบกมือให้ยัยสองตัวนั้น เฮ่ออ ทำงานไม่กี่วันก็มีศัตรูแล้วเหรอเนี้ย จะใช้ชีวิตปกติสุขไม่ได้เลยหรือไงนะฉัน

ตอน 3