คลั่งรัก นายเพลย์บอย

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 12.30 น.

17 ตอน

0 วิจารณ์

9,122 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.49 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) ยัยลูกเจี๊ยบ 2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

00.20 น. คืนวันเสาร์

วันนี้ผมและเพื่อนมาถึงที่ร้าน Sunshine ก่อนเวลานิดหน่อย ผมกับเพื่อนกำลังเดินเข้าร้านระหว่างเดินไปก็ได้ยินเสียงผู้หญิงสองคนคุยกัน แต่มองหากลับไม่เจอว่าต้นเสียงมาจากไหน ผมไม่สนใจและเดินเข้าไปในร้ายเพื่อเตรียมตัวขึ้นร้องเพลง ระหว่างที่ผมกำลังเทสไมค์และกีต้าอยู่นั้น สายตาของผมก็พยายามมองหายัยลูกเจี๊ยบ

/ เอ วันนี้ไม่เจอแฮะ ไม่มาทำงานหรือเปล่านะ /

ผมไม่แน่ใจว่าทำไมสายตาของผมต้องมองหาเธอ พอรู้ว่าเธอไม่มาเหมือนผมจะรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย หรือนั้นคงเพราะว่าวันนี้ผมคงอดที่จะแก้แค้นเธอที่โหม่งผมเมื่อวาน ผมและเพื่อนๆเตรียมตัวพร้อมและเราก็เริ่มร้องเพลง วันนี้ก็เหมือนเคยสาวๆเต็มร้าน พร้อมเสียงกรี๊ดของแฟนคลับ ทุกคนลุคขึ้นมาเต้นตามจังหวะเพลงที่ผมร้องนั้นยิ่งทำให้ผมสนุก ผมร้องเพลงผ่านไปได้ 3 เพลงก็เห็นว่ายัยลูกเจี๊ยบกำลังจูงเมื่อใครบางคนออกมาจากทางหลังร้าน

/ นี้เธอไปก่อเรื่องอะไรมาอีกหรือเปล่านะ /

ไม่ทันไรผมก็เห็น พนักงานผู้ชายคนนึงเดินเข้าไปหาเธอ พูดคุยกับซักพัก ผู้ชายคนนั้นก็พาผู้หญิงที่เดินมากับยัยลูกเจี๊ยบไปนั่งที่โต๊ะ ผมคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงเป็นแขกของร้านแล้วยัยลูกเจี๊ยบต้องเข้าไปยุ่งวุ่นวายในเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแน่ๆ เพราะตอนแขกผู้หญิงคนนั้นโดนลากออกมายังทำสีหน้าไม่เหมือนโกรธมาก ทุกคนคงแปลกใจว่าทำไมผมถึงได้มองเห็นขนาดนั้น นั้นเพราะว่าร้านนี้ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก จะเป็นแนวยาวออกด้านข้างมากกว่า ทำให้ระยะท่่ียัยลูกเจี๊ยบ ที่อยู่ตรงข้ามกับผม ไม่ได้ไกลเกินกว่าที่ผมจะมองเห็นเธอ

ผมร้องเพลงไปเรื่อยๆ แต่สายตาของผมก็ไม่ละจากเธอเลย นั่นคงเพราะว่าผมต้องการที่จะเอาคืนที่เธอ ผมต้องรู้ว่าเธออยู่ตรงไหน ทำอะไรอยู่

--- 00.20 --

เวลาผ่านไป ผมและเพื่อนๆเล่นเพลงสุดท้ายจบ

/ วันนี้ BLUEBELL ขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนนะครับ แล้วพบกับใหม่อีกครั้ง คืนวันศุกร์หน้านะครับ ขอให้ทุกคนนอนหลับฝันดีครับ ขอบคุณครับ /

ผมกล่าวลาแฟนๆและแขกทุกคนในร้าย เสียงกรี๊ดระงบทั่วร้านก็ดังขึ้นเหมือนเช่นเคย ผมรีบเก็บของเพื่อที่จะได้มีเวลาไปคุยกับยัยลูกเจี๊ยบเพื่อเอาคืน ที่เธอโหม่งผมวันนั้น ผมมองหาเธอ และก็เจอว่าเธอยืนอยู่ตรงแถวประตูทางออกหลังร้าน

/อ๊าา อยู่นั่นเองยังลูกเจี๊ยบ /

ผมกำลังจะเดินเข้าไปหาเธอ ระหว่างนั้นพนักงานผู้ชาย ก่อนหน้านี้ก็เดินไปถึงตัวเธอก่อนผม ผมรีบหาที่แอบ เพื่อรอให้พนักงานคนนั้นไป (จริงๆผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องแอบ ) ระหว่างที่แอบอยู่่ผมก็ดันไปได้ยินสองคนนั้นคุยกันเข้า ผมไม่ได้ตั้งใจจะไปแอบฟัง แต่ผมเดินหนีไปตอนนี้สองคนนั้นต้องเห็นแน่ๆ

พนักงานชาย >'เบล...หลังเลิกงานวันนี้รอพี่แปบนึงได้ไหม'

ยัยลูกเจี๊ยบ >'หืมม ทำไมเหรอคะ'

พนักงานชาย >'ก็ที่พี่บอกว่าขอคุยด้วยน่ะ'

ยัยลูกเจี๊ยบ >'อ่อ ได้ค่ะ งั้นเบลรอที่ห้องพักพนักงานก็แล้วกันนะคะ'

พนักงานชาย >'^^ ได้ซิ ไว้คุยกันนะ'

หลักจากที่ได้ยินบทสนทนานั้น ผมรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณลูกผู้ชาย ว่าพนักงานชายคนนั้นต้องไปสารภาพรักกับยัยลูกเจี๊ยบแน่นอน

/ว๊าว ยัยลูกเจี๊ยบไม่ธรรมดานะเนี้ย....จะว่าไปนายคนนี้ ก็หน้าตาไม่ธรรมดานะ ยัยลูกเจี๊ยบตาถึงนะเนี้ย แต่คนที่น่าสงสารคือนายคนนั้นต่างหากละ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเลยด้วยซ้ำว่ากำลังไปจีบยัยลูกเจี๊ยบจอมโหด /

ผมต้องช่วยเขา ผมคิดแค่นั้น ผมช่วยเขาในฐานะผู้ชายเหมือนกัน ต้องขัดขวาง การสารภาพรักครั้งนี้!!

หลังจากที่สองคนคุยกันเสร็จ ก็แยกกันไป ยัยลูกเจี๊ยบเดินเข้าไปที่หลังร้าน ส่วนพนักงานชายเดินไปที่หน้าร้าน เพื่อดูแลลูกค้าที่กำลังจะกลับ ผมออกมาจากที่ซ่อน และกำลังจะเดินไปหาพนักงานชายคนนั้น พร้อมกับคิดหาวิธีที่จะช่วยเขา

/ หาข้ออ้างอะไรดีวะ /

ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินเข้าไปหาพนักงานชาย เพื่อนๆของผมที่เก็บของเสร็จแล้วก็็เดินเข้ามาเรียก

ปั้น : 'ไอ้โย กลับได้แล้วเว้ย ไปยืนทำอะไรตรงนั้น'

โย : 'พวกมึงกลับก่อนเลย ไม่ก็ไปรอที่รถ เดี่ยวกูหาของแปบนึง'

พาย : 'ทำไมวะ มึงทำอะไรหายเหรอ ให้ช่วยมะ'

โย : 'ไม่ต้องๆ พวกมึงไปเลย เดี่ยวกูตามไป'

เพื่อนๆ : 'โอเค จะให้ช่วยก็โทรมา'

ระหว่างนั้นเองผมก็คิดขึ้นมาว่าได้ ใช้ข้ออ้างของหายแล้วให้นายนั่นช่วยหาดีกว่า แล้วก็ดึงเวลาไว้ให้นานที่สุด ให้แน่ใจว่ายัยลูกเจี๊ยบนั้นไม่รอแล้ว ท่าทางยัยลูกเจี๊ยบไม่ใช่คนใจเย็นที่จะรออะไรได้

/อ่า! ใช่แล้ว แกล้งทำเป็นของหาย /

ผมเดินเข้าไปหาพนักงานชายที่เหมือนจะกำลังเลิกงานและกำลังจะไปหายัยลูกเจี๊ยบที่หลังร้าน

โย : 'เอ่ออ น้อง พอดีพี่ทำของหาย ช่วยพี่หาหน่อยได้ไหม'

เรย์ : 'ครับ!!? ทำอะไรหายครับคุณลูกค้า.....อ๊าคุณโย'

พนักงานชายมองหน้าผม แล้วก็เรียกชื่อผม นี้ผมคงเป็นที่รู้จักของพนักงานทุกคนในร้านเลยซินะ

/อ๊าา เกิดมาหล่อมันก็น่ารำคาญเหมือนกันนะเนี้ย/

โย : 'อ่อ พอดีพี่ทำ...ทำกระเป๋าตังค์หาย ช่วยหาหน่อยได้ไหมครับน้อง.......อ่อชื่อเรย์ใช่ไหม ช่วยพี่หาหน่อยนะ'

ผมมองป้ายชื่อของพนักงานชายจึงได้รู้ว่าชื่อเรย์

/ อ่าชื่อเรย์นี้เองซินะ นายต้องขอบคุณฉันสำหรับเรื่องในวันนี้แน่ๆไอ้น้อง/

เรย์ : 'ไม่ทราบว่าล่าสุดพอจะจำได้ไหมครับ ว่าใช้หรือจับกระเป๋าตังค์ตอนไหน'

โย : 'พี่จำไม่ได้เลยเนี้ยซิ' ผมแกล้งทำเป็นหน้าเสีย

เรย์ : 'แล้วนี้หาตรงไหนมาบ้างแล้วครับ'

โย : 'ยังไม่ได้หาเลย พอดีเมื่อกี้ไปเข้าห้องน้ำมา เพิ่งรู้ว่ามันหายน่ะ'

เรย์ : 'เข้าห้องน้ำหายงั้นเหรอ......อืมม ถ้างั้นเราต้องหากันที่ห้องน้ำชายก่อนเลยครับ'

โย : 'อ่านั้นซิ ห้องน้ำ ป่ะงั้นไปหากัน'

ผมให้เจ้าเรย์ช่่วยผมหากระเป๋าตังค์ ตรงนั้น ตรงนี้ จาก 10 นาที เป็น 20 นาทีและจนถึง 01.40 ไม่ว่าจะหาที่ไหนก็ไม่เจอ ก็แหง๋ละครับ จะเจอได้ยังไงก็กระเป๋าตังค์อยู่กับผม ส่วนเจ้าเรย์ท่าทางร้อนรนมองที่หลังร้านตลอด

/ได้เวลาแล้วซินะ ป่านนี้ยัยลูกเจี๊ยบคงไม่รอแล้วละ /

ผมแกล้งทำเป็นก้มๆ เงยๆ หากระเป๋าตังค์และแอบเอามันออกมาจากกางเกง แล้วทำเป็นวางลงพื้นแล้วหยิบมันขึ้นมาเหมือนกับว่าหาเจอแล้ว

โย : 'นะ..นี้ไง เจอแล้ว น้องพี่เจอแล้ว ขอบคุณมากนะ'

เรย์ : 'เจอตรงไหนครับ'

โย : 'ตรงข้างๆเวทีนะ ขอบใจมากนะ ขอบใจมาก' ผมเดินไปตบไหลเรย์ และกล่าวขอบคุณ

/ เอาละขอให้โชคดีนะ นายรอดพ้นจากยัยลูกเจี๊ยบแล้ว /

เรย์ : 'แต่เมื่อกี้ ผมว่าผมหาทั่วแล้วนะ ตรงนั้น'

โย : 'เอาน๊า ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าเจอแล้ว ขอบใจมาก พี่ไปก่อนนะ โชคดี'

ผมรีบวิ่งออกไปจากร้าย แล้วโทรหาเพื่อน ปล่อยให้เจ้าเรย์ยืนงงตรงนั้น

โย : 'ฮัลโหล พวกมึงอยู่ไหนเนี้ย'

พาย : 'จะถึงคอนโดแล้วเว้ย กูเพิ่งไปส่งไอ้ปั้นกับไอวินมาตะกิ'

โย : 'เอ้าไอ้เหี้ย ไม่รอกูเลย'

พาย : 'ใครจะไปรอมึงวะ นานโคตร แล้วสรุปมึงหาเจอไหมของที่ทำหาย'

โย : 'อ่อ เจอแล้ว .......เออๆ เดี๋ยวกูกลับแระ เจอกันเว้ย'

พาย : 'โอเค'

ผมกลับมาที่คอนโดโดยไม่ได้แม้แต่จะเอาคืนยัยลูกเจี๊ยบ แต่อย่างน้อยผมก็ขัดขวางและช่วยชีวิตผู้ชายคนนึงไว้ได้ ...........ในตอนนั้นผมเข้าใจไปแบบนั้น แต่ผมไม่รู้ตัวผมเองเลยว่า จริงๆแล้ว ผมไม่ได้อยากจะช่วยเจ้าเรย์อะไรนั้นเลย

ตอน 6

สารบัญ

ตอน 8