หนีหนี้..เลยเจอรัก

          กว่าคืนนั้นจะเคลียร์กันลงตัวเล่นเอาให้ทั้งคู่เสียพลังงานไปเยอะเลยทีเดียว

           กระบวนการสอบปากคำรอบที่ 2 ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ลินลี่วิ่งหนีเข้าห้องน้ำพร้อมกางเกงตัวโคล่งที่หลุดออกไป เธอกลับออกมาจากห้องน้ำพร้อมชายกางเกงที่พับขึ้นไปเกือบครึ่งกางเกง

           แม้คำตอบของลินลี่จะไม่ได้คลายความสงสัยทั้งหมดของต้าเฉิน เพียงแค่เห็นเธออยู่ครบ 32 ส่วนเขาก็ดีใจจนไม่รู้จะไปถวายเครื่องเซ่นที่ไหนดีกับการที่ได้มาพบเธออีกครั้ง

          “ตื่นแล้วหรอ”

          เสียงทุ้มๆถามขึ้นเมื่อปลายเท้าเล็กๆก้าวออกจากประตูห้องนอน เขายกห้องนอนให้ลินลี่เป็นเจ้าของเหมือนก่อนหน้านี้ เพิ่มเติมคือเขากลายเป็นพ่อครัวในเช้าวันนี้ด้วย ลินลี่ทำจมูดฟิดฟัดเมื่อได้กลิ่นบางอย่าง

          “คุณทำอาหารเป็นด้วยหรอต้าเฉิน?”

          “ส่วนใหญ่ฉันจะอยู่คอนโดเพราะมันใกล้ที่ทำงาน วันไหนกลับดึกก็ไม่อยากรบกวนคนที่บ้านที่เลยเวลาพักผ่อนด้วย เรื่องทำอาหารมันเลยต้องทำอย่างช่วยไม่ได้”

          ต้าเฉินวางจานสีขาวสะอาดลงบนโต๊ะและเลื่อนมันไปยังตรงหน้าของลินลี่ ก่อนจะเอ่ยปากถามเธอ

          “ถ้าไม่อิ่มกิน(ของ)ฉันด้วยก็ได้นะ”

          “ฟูดดดดดดด!!!!!!!”

          น้ำใสๆพุ่งเป็นท่อระบายน้ำแตกเกิดเป็นสายรุ้งเล็กๆกลางอากาศที่ต้าเฉินพูดจบ ลินลี่ที่กำลังยกแก้วน้ำเข้าปากต้องพ่นน้ำที่ยังไม่ลงคอไปออกมาทั้งหมด

          เมื่อได้ยินคำว่า ‘กินฉัน’ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือเปล่าที่ต้าเฉินกระโดดถอยหลังหลบได้ทัน ไม่อย่างนั้นเขาต้องเปลี่ยนชุดใหม่อีกรอบ ไม่แน่อาจต้องอาบน้ำสระผมใหม่ด้วย

           “แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก”

           “เธอคงไม่ได้คิดอะไรลามกๆอยู่ใช่มั้ย?” ต้าเฉินเดินอ้อมไปด้านหลังลินลี่พร้อมกับวางมือบนหลังเธอลูบขึ้นลงเบาๆด้วยความเป็นห่วง(?)

           ลินลี่ไม่โต้ตอบใดๆกลับไป เพราะเธอกำลังคิดว่าหากต่อปาก่อคำกับเขาต่อไป ข้าวเช้าวันนี้คงไม่ได้กินอย่างสบายปากสักเท่าไหร่ เธอจึงเลี่ยงที่จะพูดคุยหรือสบตาเขาให้ได้มากที่สุด

           ส่วนต้าเฉินเองเมื่อทานข้าวเช้ากับลินลี่เรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องไปทำงาน แน่นอนว่าเขานั่นไม่อยากไปเลยแต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้ เขากำชับลินลี่หลายรอบว่าให้เธออยู่แต่ในห้องไม่ให้ออกไปไหนจนกว่าเขาจะกลับมา ซึ่งนั้นก็กินเวลาไปทั้งวันของลินลี่เลย

           “คุณจะบ้าหรอ ในห้องคุณมันมีอะไรให้ฉันทำนานขนาดนั้นเลยหรอ?” ลินลี่ประท้วงกับคำสั่งของเขา

           “ขอร้อง…” น้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างฟังได้ชัดเจนผสมกับสายตาเว้าวอนของต้าเฉิน “…ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์นั้นเกิดอีกครั้ง ขอร้องล่ะ ช่วยอยู่รอจนกว่าฉันจะกลับมาได้มั้ย? ฉันสัญญาว่าจะรีบกลับมา หากอยากออกไปไหนฉันจะพาไปเอง …นะ”

           น้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมกับสัมผัสที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของลินลี่ ฝ่ามือหนาวางบนบ่าของเธออย่างเบามือกลัวว่าหากบีบรัดมันแน่นจนเกินไปอาจทำให้แตกสลายได้ ลินลี่ใจอ่อนให้กับคำสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ก่อนจะพยักหน้ารับปาก

           หลังจากต้าเฉินออกไปแล้ว ลินลี่ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวเดิมที่เธอเคยนอนมาก่อน ยกมือขวาขึ้นมากุมลงที่หน้าอกตัวเอง ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นเข้ามา มันไม่ได้ทำให้รู้สึกทรมานหรือทุกข์แต่อย่างใด มันกำลังเต้นเร็วระรัวเหมือนกำลังจะหลุดออกจากตัวของเธอ

          18:15

           ปัง

           เสียงประตูปิดลงอย่างเบามือ เท้าใหญ่ๆก้าวเข้ามาภายในห้องอย่างโจรย่องเบาตรงเข้าหาหญิงสาวที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา

           ตุ้บ!

           “กรี๊ดดดดดดดดดด~”

           ผัวะ ตุ้บ ตั๊ก ผัวะ ผัวะ ตุ้บ ป้าบ

           “ฉัน..ฉันเอง ฉันเอง ฉันเอง ต้าเฉิน!!!”

           ลินลี่หยุดมือที่กำลังทั้งฟาด ทั้งตี ทั้งตุบ สารพัดอย่างที่มือเล็กๆคู่นี้จะสามารถจัดการกับคนตัวใหญ่ตรงหน้านี้ได้ เธอจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ใครควรเป็นคนโกรธกันแน่? เขาที่โดนเธอฟาดจนเขียวไปตามตัวหรือเธอที่เขาแอบย่องเข้ามาลักหลับ??

           “คนที่บ้านคุณเขาไม่คิดว่าคุณโรคจิตรึไงที่แอบเข้าบ้าน(ตัวเอง)เอาเสื้อผ้าฉันออกมา”

           ต้าเฉินไม่ตอบเพียงแต่มองใบหน้าเล็กๆนั้น

          “เธออยากรู้มั้ยล่ะว่าโรคจิตที่แท้ทรูมันเป็นยังไง”

          พร้อมกับก้าวขายาวๆเพียง 3 ก้าวก็ประชิดตัวลินลี่ที่พึ่งออกจากห้องน้ำหลังจากเปลี่ยนชุด ตัวเธอก้าวถอยหลังกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง แต่เพราะพื้นที่ต่างระดับของห้องน้ำ ทำให้ลินลี่เสียการทรงตัว เธอหงายหลังลงไปและไม่ลืมที่จะคว้าคอเสื้อของต้าเฉินติดไม้ติดมือไปด้วย

           “กรี๊ดดดดดด~” ตุ้บ!

           ทั้งคู่ล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นห้องน้ำเล็กๆ ด้วยสัญชาตญาณของสุภาพบุรุษ ต้าเฉินคว้าตัวลินลี่เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เพราะพื้นที่ในห้องน้ำที่ถูกจำกัดทำให้พวกเขาอยู่ใกล้กันเกินไปมากเริ่มกลัวใจตัวเองที่กำลังสั่นๆแล้วสิ

****************************
รู้สึกยิ่งเขียนตอนยิ่งสั้นลง 

คงไม่ได้คิดไปเองหรอกนะ แหะแหะแหะ