หนีหนี้..เลยเจอรัก

-

เขียนโดย HanaHana[ฮานาฮานะ]

วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2565 เวลา 18.59 น.

  14 ตอน
  0 วิจารณ์
  4,388 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2565 19.10 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

4) ว่าที่ลูกสะใภ้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

          กริ๊งงงงงง~

          เสียงกริ๊งหน้าประตูทำให้ผู้ที่พึ่งหลับไปต้องลุกขึ้นมาเปิดประตู เมื่อบานประตูถูกเปิดออกก็พบกับบุคคลที่ไม่คาดฝันผู้เป็นแม่กำลังยืนเอามือกอดอกอย่างไม่พอใจอยู่ที่หน้าห้องพร้อมด้วยชายหนุ่มสูงวัยที่ยืนผายมือออกบอกเป็นนัยว่า ช่วยไม่ได้แล้วนะแม่แกโกรธมาก

          ความซวยยังคงไม่หมดลงแค่นั้น... เมื่อต้าเฉินลืมไปว่าภายในห้องเขาไม่ได้มีแค่เขาเท่านั้นที่อยู่แต่มีหญิงสาวอยู่ร่วมด้วยอีกคน ลินลี่ที่พึ่งล้างหน้าแปรงฟันเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเอ่ยถามต้าเฉิน เจ้าตัวก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคู่สามีภรรยาที่คาดว่าน่าจะเป็นพ่อแม่ของต้าเฉินยืนจ้องมองเธออย่างตกใจที่หน้าประตูห้องพัก

          “อย่าบอกแม่นะว่าลูกหนีกลับมาทิ้งให้แม่อยู่ที่นั้นคนเดียวไม่สิ! ทิ้งพ่อกับแม่ไว้เพราะผู้หญิงคนนี้” ต้าเฉินไม่รู้จะยอมรับหรือปฏิเสธดีไม่ใช่เพราะลินลี่ทั้งหมดที่ทำให้เขาหนีกลับมา แต่เธอก็เป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาหนีกลับมาเช่นกัน “น้าก็ไม่ได้จะว่าอะไรหนูหรอกนะแต่หนูไม่คิดว่าการมานอนค้างบ้านผู้ชายแบบนี้มันดูไม่ได้หรอจ๊ะ?”

          “แม่อย่าไปว่าเธอเลยครับเมื่อวานเธอพึ่งเจอเรื่องไม่ดีมาเพื่อความปลอดภัยของเธอผมเลยให้เธอมาค้างที่นี่เองครับ” ต้าเฉินหาข้อแก้ตัวเพื่อให้ผู้เป็นแม่เบาใจ

          “ใช่ค่ะ” ลินลี่สนับสนุนข้อแก้ตัวของเขาพร้อมกับเสริมต่อ “เมื่อวานหนูเจอ...เจอโจรค่ะ”

          “ใช่ครับ! พวกมันรื้อห้องพักของเธอพัง แถมยังไล่ตามเธอและจะทำร้ายร่างกายเธอด้วยโชคดีที่คนแถวนั้นเข้ามาช่วยไว้ทัน...” ต้าเฉินจะพูดต่อก็ถูกผู้เป็นแม่ขัดขึ้นมาเสียก่อน

          “ในเมื่อถูกคนช่วยไว้แล้วทำไมลูกยังต้องกลับมาดูแลเธอและยังให้ค้างที่ห้องลูกอีกล่ะ?”

          “เราไม่ได้นอนด้วยกันค่ะเขานอนในห้องส่วนหนูนอนตรงโซฟานี้”

          ลินลี่รีบหาข้อแก้ตัวเพื่อไม่ให้ผู้เป็นแม่คิดไปไกลว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ดีแต่หารู้ไม่ว่าการบอกความจริงเช่นนั้นไปทำให้ผู้เป็นแม่คิ้วขมวดเข้าหากันหนักกว่าเดิมต้าเฉินที่นั่งเงียบอย่างคนใช้ความคิดก็พูดโพล่งขึ้นมา

          “ที่ผมต้องกลับมาและทิ้งแม่ไว้ก็เพราะเธอเป็นแฟนผม เธอกำลังลำบากผมที่เป็นแฟนเธอจะไม่เข้าไปช่วยหรอครับ!”

          อย่างว่าแต่ผู้เป็นพ่อแม่เองเลยที่ตกใจ คนที่ถูกแอบอ้างว่าเป็นแฟนก็ตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย ต้าเฉินขยับเข้ามานั่งใกล้ลินลี่พร้อมกับโอบไหล่กดน้ำหนักลงบนไหล่เพื่อให้เธอเล่นตามน้ำผู้เป็นแม่มองหน้าทั้งคู่สลับไปมาอย่างไม่เชื่อใจก่อนจะเอ่ยปากหาความน่าเชื่อถือจากเพื่อนรักของต้าเฉิน ต้าเฉินรีบปฏิเสธการนั้นทันที

          “ถามซีเหย่าไม่ได้” ผู้เป็นแม่มองหน้าลูกชายที่แย่งโทรศัพท์ไปจากมือ เธอจึงวานให้สามีเป็นคนโทร “พ่ออย่าพึ่งโทรนะ! คืออย่างนี้ครับ... ไม่มีใครรู้ว่าผมกับลินลี่คบกัน”

          “แม้กระทั่งซีเหย่าหรอ?” ผู้เป็นพ่อที่เงียบมานานถามขึ้น

          “ใช่ครับ! คือ...ซีเหย่ามันชอบลินลี่แต่มันไม่รู้ว่าลินลี่เป็นแฟนผมและผมก็ไม่กล้าบอกมัน” ต้าเฉินเข้าไปสวมกอดแม่กลายร่างเป็นลูกแมวเชื่องๆ “แม่ก็รู้ว่าผมกับซีเหย่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆซีเหย่าก็เหมือนน้องชายของผมถ้ามันรู้ว่าคนที่มันชอบเป็นแฟนผมมันคงเสียใจน่าดู”

          “แต่การที่ลูกไม่บอกความจริงเขาไปไม่ยิ่งทำร้ายเขามากกว่าเดิมหรอ?”

          “เอาไว้ผมพร้อมแล้วผมจะบอกเองนะครับ”

          เอาไว้ผมพร้อมแล้วผมจะบอกความจริงแม่เองนะครับ ต้าเฉินรู้สึกผิดที่ต้องโกหกแม่แต่อย่างน้อยๆก็ช่วยทำให้แม่เลิกพาเขาไปดูตัวเหมือนพาสัตว์เลี้ยงไปหาคู่ผสมพันธุ์

 

          กระเป๋าของลินลี่ถูกนำมาไว้ในบ้านของต้าเฉิน บ้านที่มีพ่อแม่และต้าเฉินอาศัยอยู่ร่วมกันทำให้รู้ว่าครอบครัวของต้าเฉินทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์เฟอร์นิเจอร์ภายในบ้านล้วนแต่เป็นสินค้านำเข้าหรือไม่ก็สินค้ารุ่นลิมิตเต็ด ลินลี่ไล่มองตั้งแต่พื้นกระเบื้องหินอ่อนที่ปูยื่นออกมาก่อนถึงบานหน้าประตูลูกบิดประตูทางเข้าบ้านที่เคลือบด้วยทองแจกันขนาดใหญ่ตั้งวางอยู่กลางบ้านสร้างทางเดินเป็นวงเวียนแต่...อะไรก็ไม่สู้เพดานสูงเกือบ 5 เมตรด้านบนถูกตกแต่งด้วยเครื่องประดับสายห้อยเต็มไปหมด

          “บ้านฉันสวยใช่มั้ยล่ะ?” ต้าเฉินที่สังเกตได้ว่าลินลี่ไม่ได้เดินตามเข้ามาเดินย้อนกลับไปหาเธอที่ยืนตะลึงอยู่หน้าประตูบ้านเธอไม่ตอบอะไรมองหน้าต้าเฉินนิ่งๆพลางคิดในใจว่า ผู้ชายคนนี้เริ่มที่จะขี้อวดแล้วสินะ ต้าเฉินจับสัมผัสของคนในบ้านได้ว่ากำลังจับจ้องมองมาที่เขาและเธอ เขาคว้าเอวเธอเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันเพียงน้อยนิด

          ลินลี่ตกใจกับการกระทำของต้าเฉินเธอพยายามที่จะผลักอกเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลและสุดท้ายก็ต้องยอมเมื่อต้าเฉินขยับใบหน้าขาวๆเข้ามาใกล้และกระซิบว่า “พวกเรากำลังถูกจับตามองช่วยเล่นเป็นแฟนให้สมบทบาทหน่อย”

          สิ้นสุดเสียงของต้าเฉินลินลี่จึงเปลี่ยนสีหน้าทันทีต้าเฉินเองก็ดูตกใจเมื่อเห็นท่าทีของลินลี่เธอยกมือขึ้นลูบแก้มเขาก่อนจะหยิกลงบนแก้วขาวๆทั้ง 2 ข้างอย่างเต็มมือพร้อมกับโยกหน้าเขาไปมาต้าเฉินไม่สามารถปัดมือเธอออกไปได้จะร้องโวยวายก็ไม่ได้ต้องยอมให้เธอหยิกแก้มเขาจนกว่าจะพอใจ

          “เล่นอะไรกันน่ารักเชียวพอแล้วๆ...” ผู้เป็นแม่เดินกลับมาคว้าตัวลินลี่ให้มานั่งลงบนโซฟาฟูฟ่อง “แม่ให้เด็กยกกระเป๋าหนูลินลี่ไปไว้ในห้องต้าเฉินเรียบร้อยแล้วนะ”

          “ห้องผม/ห้องเขา” ต้าเฉินกับลินลี่ร้องตะโกนออกมาพร้อมกับมองหน้ากัน

          “แม่~ ถ้าคนอื่นรู้จะมองผมยังไง? แล้วจะมองลินลี่ว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายนะครับ” ต้าเฉินหันหน้ามาทางลินลี่เมื่อเอ่ยถึงเธอพร้อมกับยักคิ้วประกาศชัยชนะ

          “ผมเห็นด้วยกับต้าเฉินนะคุณพวกเขายังไม่แต่งงานกันจะให้นอนห้องเดียวกันมันจะดูไม่ดีนะ”

          ผู้เป็นพ่อสนับสนุนความคิดลูกชายสุดท้ายห้องนอนของต้าเฉินก็ตกเป็นของลินลี่ส่วนเขาก็ไปนอนอีกห้องหนึ่งที่เล็กกว่าในห้องถัดไปซึ่งเป็นการลงโทษจากแม่ที่เขาปล่อยให้แฟนสาวนอนโซฟา

          ก๊อกก๊อกก๊อก...

          เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องนอน(ใหม่)ของต้าเฉินเขาเดินออกไปเปิดประตูก็พบกับลินลี่ในคราบเสื้อยืดกางเกงวอร์มชุดเดียวกับเมื่อคืนพร้อมกับหมอนในอ้อมกอดลินลี่เดินตามต้าเฉินเข้ามาในห้องเขานั่งลงบนเตียงเอาหลังพิงหัวเตียงเหยียดขายาวไขว่ทับกันส่วนมือนั้นก็กอดอกอย่างคนอารมณ์เสีย

          “ฉันจะมาขอแลกห้องกับคุณตำรวจ”

          “ทำไม?” เขาถามเธออย่างสงสัยห้องเขาทั้งกว้างเตียงก็ใหญ่เฟอร์นิเจอร์ครบครันเมื่อเทียบกับห้องนี้แล้วต่างกันราวฟ้ากับดินแต่นั่นก็เป็นความคิดของต้าเฉินเพียงฝ่ายเดียวลินลี่กลับคิดตรงกันข้ามเธอแค่อยากหาที่ซุกหัวนอนสักคืนสองคืนไม่ได้หวังว่าจะต้องอยู่อย่างราชินีพ่วงด้วยตำแหน่งแฟนต้าเฉินแบบนี้

          “คุณช่วยเหลือฉันมาตั้งเยอะแต่ฉันกลับมาแย่งห้องนอนคุณไป” เธอพูดไปพลางก้มหน้าอย่างสำนึกผิด “คุณกลับไปห้องคุณเถอะเดี๋ยวฉันนอนห้องนี้เองถ้าแม่คุณถามเดี๋ยวฉันจะบอกไปเองว่าเป็นความต้องการของฉันเอง”

          ต้าเฉินมองเธอที่เสนอตัวรับหน้ากับแม่ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆและไล่เธอกลับห้องไปอย่างใจเย็น

          “แม่ฉันคงไม่ยอมฟังเธอง่ายๆวันนี้เธอไปนอนห้องฉันนั่นล่ะส่วนวันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”

          เขาพูดพร้อมกับเดินไปส่งเธอที่หน้าประตูห้องนอนตัวเองมือหนาๆวางลงบนหัวของหญิงสาวลูบไปมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะบอกฝันดีนะ

 

**********************

บทบาทลูกสะใภ้ก็มา 5555+

เป็นลูกหนี้เรื่องนี้ดีจริงๆ ได้แฟนเป็นทายาทร้อยล้านเลย... มาม๊าขา~ มีลูกอีกสักคนมั้ยค่ะ

ขอสมัครเป็นลูกสะใภ้เล็กคร้า~~~~

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา