Waiting for you แค่เธอที่ใจต้องการ

อีกสิบนาทีก็จะถึงเวลาที่ปาร์ตี้ข้างบ้านควรเลิกรา แพรวรุ้งเดินออกมายืนด้านนอกระเบียงห้องนอนของตัวเองที่อยู่ชั้นสอง ดวงตาสีน้ำตาลหลุบมองต่ำลงไปยังสระว่ายน้ำของบ้านตรงข้าม ตอนนี้เหล่าผู้คนเริ่มทยอยกันขึ้นจากสระแล้ว บางคนก็นั่งคุยดื่มสังสรรค์กันต่อ ในขณะที่บางคนก็ขอตัวลากลับ

เข็มที่ประดับอยู่บนนาฬิกาข้อมือเรือนงามบอกเวลายี่สิบสองนาฬิกา เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงเพลงและดนตรีบรรเลงได้หยุดลง ริมฝีปากสวยยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“อย่างน้อยก็ยังรู้จักรักษาสัญญาสินะ...ก็ยังดี”

แพรวรุ้งยังคงกวาดสายตามองรอบๆ บริเวณบ้านที่จัดงานอย่างเชื่องช้า ในใจก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายก็แค่มองดูไปเท่านั้น ไม่ได้คิดว่าสายตาจะไปเจอเข้ากับเหตุการณ์บางอย่างที่เธอไม่ควรเจอ นั่นก็คือ...

ร่างสวยสมส่วนของดาราสาวเจ้าของฉายา ‘นางร้ายหน้าสวย’ กำลังย่างกรายช้าๆ เดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับตาอยู่บนเตียงไม้ริมสระด้วยท่าทางผ่อนคลาย เมื่อถึงจุดหมายสาวเจ้าไม่รอช้า สองมือรีบปลดเปลื้องพันธนาการนอกกายออกอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแค่บราตัวจิ๋วด้านบนกับด้านล่างไว้ห่อหุ้มกาย

ยังไม่ทันที่ฝ่ายหญิงจะได้เข้าประชิดกาย ฝ่ายชายก็รู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมาเสียก่อน หลังจากนั้นจึงพูดกับหญิงสาวด้วยท่าทีเคร่งเครียด ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะหยิบผ้าคลุมกายที่นางร้ายสาวเพิ่งโยนทิ้งไปขึ้นมายื่นส่งให้ แล้วปล่อยให้สาวเจ้าเต้นเร่าด้วยความไม่พอใจอยู่ตามลำพังตรงขอบสระ ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับสิบที่ยังคงนั่งสังสรรค์กันอยู่

แพรวรุ้งคงจะไม่รู้สึกกังวลอะไรหากก่อนที่ทิมธัชจะเดินออกไปสายตาของเขามองเห็นเธอพอดี อีกทั้งยังจ้องมองเธอนานนับนาที...

ถึงสายตาของเขาที่มองมาจะไม่ได้ดุดัน แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังรู้สึกกังวลอยู่ดี...ชายหนุ่มคงไม่คิดเอาเองหรอกนะว่าเธอเป็นพวกปาปารัสซี ที่คอยขายข่าวด้วยการแอบถ่ายชีวิตส่วนตัวของเหล่าคนดัง

“แพรว...ยังไม่นอนอีกเหรอ”

เสียงตะโกนถามของนิดที่ดังอยู่นอกห้องได้ดึงสติที่ล่องลอยออกไปของแพรวรุ้งให้กลับคืนมา ก่อนจะตอบกลับคนถามไปพร้อมกับหมุนตัวเดินเข้าห้องนอน ปิดประตูลงกลอนตรงระเบียงกว้าง แล้วดับไฟที่ส่องสว่างกลางห้องเหลือทิ้งไว้เพียงแสงละมุนจากโคมไฟข้างเตียงนอน

“ไงวะเพื่อน ตื่นแต่เช้าเชียว”

ใบหน้าสวยราวกับหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่ตรงผนังห้อง แล้วหันกลับมามองเจ้าของเสียงทักทายด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

“ใครจะนอนสบายเท่ามึงล่ะ...เป็นไง พักผ่อนเต็มที่หรือยัง”

สนต์เดินเข้ามานั่งบนโซฟารับแขกตรงข้ามเพื่อนรัก มือหนาจับผมสะบัดไปมาขับไล่ความง่วงงัน “ว่าจะไปนอนต่ออีกสักหน่อยว่ะ แต่ตอนนี้ต้องเป็นสุภาพบุรุษส่งสาวสวยกลับก่อน...หรือว่ามึงจะไปส่งให้กูวะทิม กูจะได้ขึ้นไปพัก”

“เรื่องของมึง มึงก็จัดการเอง” ทิมธัชตอบเพื่อนรักเสียงเรียบตามนิสัยของตน

“เอ่อ...กูรู้หรอกนา ก็แค่แซ็วมึงเล่นเอง น้องเดียร์น่าลงมาแล้ว กูไปส่งเธอก่อนนะ”

ทิมธัชพยักหน้าตอบเพื่อนทั้งที่สายตายังคงไม่ละจากนิตยสารในมือ ย้อนนึกไปถึงค่ำคืนที่ผ่านมา

นางฟ้าริมหน้าต่าง...หญิงสาวร่างบางในชุดนอนลายทางสีเทาอ่อน ผมยาวสลวยปลิวไปตามแรงลมชวนน่าหลงใหล ถึงแม้จะมองเห็นได้ไม่ชัดเพราะอยู่ในระยะไกล ทว่าทุกส่วนของร่างกายหญิงสาวกลับตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ขนาดที่ว่าเพื่อนร่วมงานแสนเซ็กซี่อย่างลูกตาลมายืนเปลื้องผ้าอวดรูปโฉมอันสวยสดอยู่ตรงหน้า ก็ไม่ทำให้หัวใจข้างในของเขาเต้นรัวเท่ากับการได้จ้องมองหญิงสาวข้างบ้านคนนั้น

อาชีพนักแสดงอย่างเขาเจอผู้หญิงที่ทั้งสวย ทั้งน่ารักมามากมาย แต่กลับไม่มีคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวและอยากทำความรู้จักได้เท่าเธอ...และต้องเป็นเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น สมควรแก่เวลาแล้วสินะ!