ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•เรน ลูอิส•

 

นี่ก็ผ่านมาถึง 2 สัปดาห์แล้ว ที่ท่านพ่อและมาร์ควิสเลโอนาร์ด เดินทางกลับเมืองหลวง เดิมทีก็เป็นการนัดคุยเพียงส่วนตัวระหว่างท่านพ่อกับมาร์ควิสเลโอนาร์ดเกี่ยวกับกองทหารอัศวินศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น

 

"นายน้อยโนอาค่ะ อยู่ที่ไหนกันคะ?"

 

เสียงตะโกนของเหล่าคนรับใช้ดังไปทั่วคฤหาสน์ แต่เหมือนผมจะได้ยินจนชินแล้ว ส่วนผู้ก่อเรื่องก็น่าจะหนีออกคฤหาสน์อีกตามเคย

 

"นี่ลูกพี่ จะไม่ไปช่วยค้นหาท่านโนอาหน่อยหรอ"

 

หมาไฟซาลามานเดอร์ ที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆ ถามออกมาด้วยความสงสัย

 

"นายเคยบอกว่าตามกลิ่นของอาจารย์โนอาไม่ได้หนิ"

 

"นั่นก็จริงอยู่แต่..."

 

ซาลามานเดอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

"ตามตำราของ 'ท่านโนอาผู้ยิ่งใหญ่' ที่ยัยฟลอร่านำมาเผยแพร่ บทที่4 บรรทัดที่15 กล่าวไว้ว่า ท่านโนอาอ่อนโยนและใจดี ท่านชอบช่วยเหลือผู้อื่นโดยเฉพาะเด็กน้อยผู้ด้อยโอกาส 'ผมแค่ทำให้พวกเขามีชีวิตต่อไปโดยไม่ต้องทำผิดมากเกินไป'

 

ตำราอะไรของนาย พวกเผยแพร่ลัทธิแปลกๆหรือไงตั้งแต่เจ้าหมาไฟซาลามานเดอร์ ได้เจอกับภูติพฤกษาที่ทำพันธสัญญากับอาจารย์โนอา เหมือนจะกลายเป็นพวก คลั่งไคล้ศาสนาไปซะแล้ว สมแล้วที่เป็นเจ้าหมาโง่

 

"แล้วเจ้าคิดว่าอาจารย์ไปที่ไหนละ"

 

"ข้าคิดว่าเป็นที่เขตสลัม ที่อยู่ห่างออกไปจากย่านการค้า"

 

ถึงไม่อยากจะยอมรับแต่สัญชาตญาณของเจ้านี่ ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงแค่สิ่งเดียวที่ผมพอจะเชื่อได้

 

"เหมือนจะเคยได้ยินท่านพ่อเล่าว่า อาจารย์โนอาไปขอให้มาร์ควิสเลโอนาร์ด ช่วยยื่นคำร้องขอสร้างกิลด์ในย่านสลัมนี่นะ"

 

คิดจะก่อเรื่องอะไรอีกกันนะ น่าสนใจจริงๆ

 

***

 

•โนอา แอชคลาส•

 

"สำเร็จ"

 

"นายท่าน จะไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ"

 

น้ำเสียงนุ่มนวล ของภูติตัวน้อยเอ่ยขึ้นข้างๆผม

 

ดวงตาน้อยๆสีเขียวมรกตของฟลอร่าจ้องมองมาทางผม แต่ในนัยน์ตาคู่นั้นกลับไม่มีความกระวนกระวายแม้แต่น้อย กลับกันปีกคู่หลังขยับไปมา ท่าทางตื่นเต้น

 

"น่าจะไม่เป็นอะไรนะ ผมเขียนจดหมายไว้แล้ว"

 

แต่ถ้ากลับให้ทันทานอาหารเที่ยงก็ไม่น่าจะเป็นไร

 

ส่วนท่านพี่อลิชก็หาของฝากกลับไปด้วย รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้น ทำให้สายตาฟลอร่ามองมาอย่างเอือมระอา

 

ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่จะปล่อยเด็กพวกนั้นทิ้งไว้ ผมเลยได้ขอให้ท่านพ่อ อนุญาตและช่วยให้ความร่วมมือในการสร้างกิลด์เล็กๆ เพื่อไว้รับงานต่างๆ อย่างน้อยก็คงจะสามารถทำให้เด็กพวกนั้นอิ่มท้องได้บ้าง

 

โดยในชาติก่อนผมก็ได้ลองใช้วิธีนี้ และดูเหมือนว่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดี ด้วยแผนการที่มีอยู่ในหัวอยู่แล้วคงจะไม่เหลือบ่ากว่าแรงไปซักเท่าไหร่

 

"นายท่านใจดีจังเลยนะคะ ทั้งที่ปากบอกไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่นแท้ๆ"

 

สายตาของภูติตัวน้อยมองมาอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ

 

"ผมก็แค่ว่าง ไม่มีอะไรทำแค่นั้นแหละ"

 

"เอาละ เราไปแถวย่านการค้ากันก่อนดีกว่า"

 

ผมตัดบทสนทนา และเดินนำหน้ามุ่งสู่ย้านการค้า แต่ภูติน้อยข้างหลังกับมีท่าทางกระอักกระอ่วน เมื่อผมหันหลังกลับไปหา เธอกลับเบือนหน้าหลบสายตาผม

 

"มีอะไรหรอครับ?"

 

ผมสงสัยกับปฎิกริยาของเธอ จึงเอ่ยขึ้น

 

"คะ..คือว่า นายท่านลืมเหรียญทองไว้ที่คฤหาสน์"

 

"...."

 

ตั้งแต่ชาติก่อนแล้ว ผมกับฟลอร่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้พกเหรียญไว้ เพราะมักจะไปลืมไว้ซักที่ราวกับคำสาป ดังนั้นคนที่จะต้องเก็บรักษาเหรียญของพวกผมไว้จึงเป็นคนในปาร์ตี้อย่าง เซเลน่า เพื่อนสมัยเด็กของผม ถึงจะโดนเธอบ่นอยู่บ่อยๆ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

 

"เธอพูดว่า จะเป็นคนเก็บไว้เองไม่ใช่หรอ ทำไมถึงบอกว่าผมเป็นคนลืมเล่า"

 

คำพูดของผม ทำให้ภูตตัวน้อยแทบจะกระอักเลือดออกมา ใบหน้าขึ้นสีแดงรื่น มีน้ำตาไหลออกจากดวงตาน้อยๆของเธอ ถึงผมจะรู้ว่านี่เป็นการแสดง แต่กลับต้องยอมใจอ่อนทุกที

 

"อืมๆ ไม่เป็นอะไรหรอก ผมไม่ได้รับฉายาโนอาผู้กินฟรีมาแบบง่ายๆหรอกนะ"

 

"คิกๆ ถึงนายท่านจะสวยขึ้นแต่นายท่านก็ยังเป็นนายท่านสินะคะ"

 

ยัยนี่! ภูติน้อยหัวเราะอย่างชอบใจ การที่มีคนชมว่าผมสวย ผมก็ไม่ได้ชอบอะไรหรอกนะ แต่นี้เป็นสิ่งที่ผมได้รับจากพ่อแม่ ผมจึงต้องภูมิใจที่ได้รับคำชม

 

สุดท้ายผมก็เลิกคิดที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเธอ แล้วเดินตรงไปยังย่านการค้า

 

***

 

•นักพจญภัย•

 

"

 

พวกเราพร้อมจะออกเดินทางกันแล้วครับ หัวหน้า"

 

"ดี!"

 

เสียงตอบรับเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองของหญิงสาว ทำให้พวกผมต้องตัวสั่นสะท้าน เธอคงจะโกรธอยู่เป็นแน่ 

 

 

 

"เตรียมรถม้าเรียบร้อยแล้วครับ"

 

"งั้นก็รีบไปกันเถอะ!"

 

พวกผมได้แต่พยักหน้าตอบรับ และออกเดินทางกันทันที 

 

 

 

"นี่ ลูกพี่ ทำไมท่านนักปราชญ์ถึงได้ดูอารมณ์เสียอย่างงั้นกันเล่า"

 

เหล่าสหายที่ร่วมเดินทางมาด้วยกัน ได้กระซิบถามผมเบาๆ ผมมองไปยังรถหรูหราม้าด้านหลังซึ่งเป็นของท่านนักปราชญ์ และมองกลับมาเหล่าสหายทั้ง4คน ที่จ้องมองด้วยแววตาคาดหวัง ผมถอนหายใจเฮือกก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวที่เจ้าชายเลออนกับท่านมาร์ควิสเลโอนาร์ดเดินทางไปยังเขตชายแดนพร้อมองค์ชายเรนให้เหล่าสหายฟัง 

 

 

 

"อย่างนี่เอง ท่านนักปราชญ์คงจะขุ่นเคืองที่องค์ชายไม่กลับมาด้วยสินะครับ"

 

เหล่าสหายพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเหลือบไปมองทางรถม้าของท่านนักปราชญ์

 

 

 

"ใช้แล้ว ข้าจึงยอมรับภารกิจคุ้มครององค์ชายเป็นเวลาสองเดือน"

 

เดิมทีตัวผมก็เป็นคนจากเขตสลัมในดินแดนที่ตระกูลแอชคลาสดูแลอยู่ ก่อนจะเข้าร่วมกับนักพจญจนมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้าง ผมถอนหายใจเฮือกอีกครั้งก่อนจะมองไปยังป่าใหญ่ทางผ่านไปยังเขตชายแดน

 

***

 

 

 

•นักปราชญ์หญิง•

 

 

 

ตอนที่ตัวข้าได้ยินเรื่องราวจากท่านอาเรีย เรื่องที่ท่านเรนจะอยู่ฝึกฝนที่คฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส เป็นเวลาสองเดือน ข้าก็เกิดอารมณ์ซับซ้อน งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น 

 

 

 

ข้าสั่งสอนลูกศิษย์มากต่างก็มีชื่อเสียงโด่งดัง แต่ท่านเรนกับเลือกคนอื่นแทนข้า แค่เด็กอายุไม่ถึง7ขวบ จะสามารถสั่งสอนได้ดีกว่าข้างั้นหรอ? 

 

 

 

บนโลกใบนี้มีสิ่งมีชีวิตมากมายที่ไม่อาจตัดสินได้แค่รูปร่างภายนอก อย่างเช่นเอลฟ์ที่มีอายุยืนยาวแต่กลับมีรูปโฉมที่เยาว์วัยนัก แต่บุตรชายของมาร์ควิสเลโอนาร์ดเป็นมนุษย์แน่นอน แต่ท่านเรนกับเลือกบุตรชายของท่านมาร์ควิสมากกว่าข้า

 

 

 

เคยได้ยินมาอยู่หรอกว่าบุตรชายของมาร์ควิสเลโอนาร์ดมีรูปโฉมงดงาม แต่... พอคิดเช่นนี้แล้วใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าว ข้าส่ายหน้าไล่ความคิดพิลึกออกจากหัว

 

 

 

"เอาเถอะข้าถูกเรียกว่านักปราชญ์หญิงสีแดงผู้อ่อนโยน ไม่เหมือนกะยัยเอลฟ์โลลินั้น ข้าจะยอมยกโทษให้ละกัน"