ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•

 

ผมขอโทษนะเรน ช่วยตัวเองไปก่อนแล้วกัน เรนที่กำลังพยายามไกล่เกลี่ย การทะเลาะวิวาทระหว่างอาจารย์เมวิสกับนักปราชญ์หญิง พลางส่งสายตาขอความช่วยมายังผม

 

ผมถอนหายใจเฮือก ก่อนจะขอให้พี่สาวเข้าไปช่วยไกล่เกลี่ยอีกราย ส่วนตัวผมแค่ตามไปเงียบๆก็พอ

 

สรุปแล้วพวกเธอสองคนเคยเป็นนักผจญภัยมาก่อน เคยอยู่ในปาร์ตี้เดียวกัน และเขม็งกันมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว พวกเธอเหมือนน้ำกับไฟ ซึ่งเป็นคู่ตรงข้ามเหมือนจะเข้ากันไม่ได้

 

แต่ปาร์ตี้ก็ได้ถูกยุบลงตั้งแต่เมื่อหลาย 10 ปีก่อนแล้ว

 

ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปตามเส้นทางของตัวเอง พอได้กลับมาพบกันอีกที อารมณ์ที่เคยเก็บกดไว้จึงระเบิดออกทันที

 

"ว่าแต่ท่านเรน เมื่อครู่มันอะไรกันคะ?"

 

นักปราชญ์หญิงเอ่ยถามอย่างสงสัย เรนทำท่าทางเลิกลักลังเลที่จะตอบคำถาม พลางส่งสายตาของความช่วยเหลือมายังผม

 

ผมส่ายหน้าปฎิเสธทันทีเรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้

 

"มัน..เป็นความลับ..นะครับ ผมไม่สามารถอธิบายได้!"

 

เรนตอบคำถามนักปราชญ์หญิงด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วน ในแววตามีความรู้สึกผิดเล็กน้อย

 

ทำให้ผมพลางรู้สึกผิดไปด้วย แต่มันช่วยไม่ได้ คนที่ก่อเรื่องก็คือพวกเธอ

 

ได้ยินดังนั้น นักปราชญ์หญิงก็ไม่ได้ซักไซร้ต่อ การเปิดเผยไผ่บนมือมากเกินจำเป็นบนโลกนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีซักเท่าไหร่

 

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ข้านักปราชญ์หญิงลิเลี่ยน เป็นผู้คุ้มกันและอาจารย์สอนพิเศษขององค์ชาย เรน ลูอิส

 

ตัวข้าและเหล่านักผจญภัย ได้รับภาระกิจระดับA+ จากท่านอาเรีย ให้มาทำหน้าที่คุ้มกันท่านเรน ที่เขตดินแดนตระกูลแอชคลาส เป็นเวลา3เดือนค่ะ"

 

นักปราชญ์หญิงลิเลียนทักทายและแนะนำตัวอย่างสุภาพ แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเย็นชาและสูงส่งอยู่เบื้องหลัง

 

"ยินดีต้อนรับค่ะ ดิฉันมีนามว่า อลิช แอชคลาส ถือเป็นเกียรติที่ได้พบท่านค่ะ"

 

ท่านพี่อลิช เอ่ยทักทายอยากสุภาพ ยกกระโปรงขึ้นเล็กน้อยด้วยการเคลื่อนไหวอันสง่างามราวกับยาวหญิง

 

"โนอา แอชคลาส ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้พบท่านนักปราชญ์หญิงเช่นกันครับ"

 

ผมเข้าทักทายนักปราชญ์หญิง ตามมารยาท แววตาแสดงความไร้เดียงสาเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม

 

อาจารย์เมวิสมีท่าทีตกใจเล็กน้อย เหมือนว่าเธออยากจะพูดอะไรแต่ก็ได้แต่อ้ำอึ้งและกลืนคำพูดเธอไป

 

ดวงตาสีฟ้าของนักปราชญ์หญิงจ้องมองผมอย่างเรียบเฉยให้ความรู้สึกเย็นชาเล็กน้อย แต่ไม่มีความรู้สึกคุกคามแต่อย่างใด ช่างเป็นคนที่เดาอารมณ์ได้ยากยิ่ง

 

"เอ่อ... พวกท่านเดินทางมาก็คงจะเหน็ดเหนื่อย เชิญพวกท่านเข้าไปพักดื่มน้ำชาในคฤหาสน์กันก่อนไหมคะ"

 

เสียงเอ่ยอย่างสุภาพของท่านพี่ ได้ทำลายบรรยากที่หนักอึ้งลง

 

"แน่นอน เป็นเกียรติของข้า คุณหนูอลิช"

 

นักปราชญ์หญิงตอบรับคำเชิญของท่านพี่อย่างสุภาพก่อนจะพากันมุ่งหน้าไปที่ห้องรับแขก

 

ขณะเดียวกันคนรับใช้ก็ได้ช่วยเหล่านักผจญภัยที่ติดตามนักปราชญ์หญิงนำรถม้าและช่วยขนของเข้าไปข้างใน

 

ผมกับอาจารย์เมวิสไม่ค่อยชอบเรื่องวุ่นวายสักเท่าไหร่จึงแยกตัวออกมานั่งดื่มน้ำชาบริเวณสวนดอกไม้ของคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาสแทน

 

"อืม บรรยากาศที่นี่ใช้ได้เลยนะเนี่ย"

 

อาจารย์เมวิสเอ่ยชมอย่างจริงใจ สายตาหันไปมองพืชพรรณบริเวณรอบๆ มือเรียวยกถ้วยน้ำชาที่ผมรินให้ขึ้นจิบเบาๆ

 

"สวยงามใช่ไหมล่ะครับ นี้เป็นสิ่งที่ผมต้องลงแรงไปนำมาปลูกจากข้างนอกเลยนะครับ"

 

คำพูดโอ้อวดของผม ทำให้อาจารย์เมวิสถึงกลับต้องกลอกตาใส่ แต่มุมปากเธอโค้งขึ้นเล็กน้อยไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด

 

"นี่คือเหตุผลที่เจ้าชอบหนีออกไปข้างนอกสินะ"

 

อาจารย์เมวิสเอ่ยเย้าหยอก กริยาท่าทางและรูปร่างของเธอ ทำให้เธอเหมือนเด็กสาว หรือในเผ่าเอลฟ์เธอยังถือเป็นเด็กอยู่กันนะ

 

ผมเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ ทำให้เธอทำหน้ามุ้ยใส่ ดวงตาสีเขียวผมเขม็ง

 

"นี่เจ้าหนู เจ้ากำลังคิดเรื่องเสียมารยาทอยู่ใช่ไหม"

 

"ปะ...ป่าวเลยครับ ผมแค่คิดว่าอาจารย์เมวิสสวยจัง"

 

คำพูดไม่ยั้งคิดของผมทำให้ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงเรื่อ ดวงตาสีเขียวกลอกไปซ้ายทีขวาที

 

"ชิ! ชะ.. ช่างพูดนัก เด็กน้อยอย่างเจ้าจะรู้จักเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ได้ไงกัน"

 

อาจารย์เมวิสเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก นิ้วเรียวม้วนผมเธอไปมา อารมณ์พุ่งพล่านไม่มีความเหยือกเย็นแม้แต่น้อย นี้อาจจะเป็นเสน่ห์ในแบบของเธอก็ได้

 

"อะไรของเจ้า! ถ้าเจ้ายังไม่หยุดหยอกล้อข้า การเรียนพิเศษของเจ้าจะหนักขึ้นไปอีกเท่าตัว"

 

เหมือนกับว่าเธอสามารถอ่านความคิดของผมได้ เธอจึงเอ่ยข่มขู่ผมทันที

 

"ผมเนี่ยดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรือครับ"

 

ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกแม้แต่เรน ก็ยังสามารถอ่านความคิดของผมได้

 

"ใช่แล้วล่ะ เจ้าหนูเวลาที่เจ้ากับพวกพ้องเจ้าดูจะระวังน้อยกว่าปกตินะ"

 

งั้นหรอ ตัวผมเองก็พอจะรู้สึกได้มันไม่เหมือนชาติที่แล้ว ที่ต้องคอยระวังไม่ให้เกิดความผิดพลาด เพราะมีนามของ ผู้กล้าและชีวิตของประชาชน คอยแบกไว้บนไหล่

 

"งั้นหรอครับ"

 

ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อย พลางมีเสียงเอ่ยพึมพำเล็ดลอดออกมาเบาๆ

 

***

 

•นักปราชญ์หญิง ลิเลียน•

 

เมื่อตอนข้านั้นยังเป็นเด็กอายุ8-10ขวบ ข้าเคยได้รับการช่วยเหลือจากหญิงสาวชาวต่างโลกที่ดูท่าทางร่าเริงคนหนึ่ง จากการที่ต้องถูกสังหารจากจักรวรรดิอินเนสซา เพียงเพราะข้าเป็นเด็กที่เกิดจากมนุษย์ทำและแม่มด

 

เธอถึงกับต้องขัดคำสั่งของจักรวรรดิอินเนสซาที่อัญเชิญเธอมายังโลกใบนี้ จักรวรรดิอินเนสซาเป็นพวกเคร่งครัดเรื่องสายเลือดอย่างมาก จนถึงขั้นเคยก่อสงครามกับอาณาจักรรอบข้าง

 

พวกเขามีความคิดที่ว่า เหล่าบรรพบุรุษของพวกตนคือเหล่าผู้คนที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ที่เทพเจ้าสร้างขึ้นไม่อาจทำให้สิ่งนี้ต้องแปดเปื้อน พวกเขาจึงมีทำเนียมการแต่งงานระหว่างราชวงศ์ด้วยกันเอง ส่วนประชาชนก็ต้องแต่งงานกับผู้คนในจักรวรรดิอินเนสซาเท่านั้น

 

ตัวฉันที่เกิดมาพร้อมกับแก่นเวทย์จึงการเป็นคนบาปของจักรวรรดิอินเนสซาโดยทันที

 

หญิงสาวชาวต่างโลก เธอสวมแว่นสายตาดูเป็นเอกลักษณ์ เธอถูกจักรวรรดิอินเนสซาอัญเชิญมาโลกใบนี้โดยไม่เต็มใจ

 

ผู้ที่ถูกอัญเชิญมาจากต่างโลกจะได้รับพลังที่ยิ่งใหญ่ตามมาด้วย [ระดับพลังผู้วิเศษ] วิวัฒนาการที่เลยขีดจำกัดความมนุษย์จนกลายเป็น สิ่งมีชีวิตกึ่งจิต แต่ยังคงมีเนื้อหนังเหมือนมนุษย์ มีร่างกายแข็งแกร่งและแก่นเวทย์เหมือนสัตว์อสูร ไม่เจ็บป่วย ไม่ชรา แต่ยังถูกสังหารได้โดยการโจมตีดวงวิญญาณ

 

ด้วยความสามารถถึงเพียงนี้ จึงทำให้จักรวรรดิอินเนสซาสูญเสียทรัพยากรจำนวนมาก และได้ฝังคำสาปไว้ในดวงวิญญาณของเธอตั้งแต่ถูกอัญเชิญมา ถ้าขัดขืนก็มีแต่ต้องหายไปเพียงเท่านั้น

 

แต่เธอกลับเลือกที่จะช่วยข้า จักรวรรดิอินเนสซาไม่ใช้งานคำสาปโดยทันที เพราะเธอมีค่าถึงเพียงนั้น ข้าได้เธอช่วยเหลือและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันถึงหนึ่งปีก่อนที่เธอจะกลับไป และข้าก็ถูกส่งตัวมาที่อาณาจักรแห่งนี้

 

ระหว่างนั้นเธอได้เล่าเรื่องราว บนโลกที่เธอจากมาให้ข้าฟังบ่อยๆ ทุกครั้งที่เล่าดวงตาเธอมีแต่ความตื่นเต้น มีเรื่องหนึ่งที่ข้ารู้สึกสนใจเอามากๆ ความรักร่วมเพศ ชายรักชาย หญิงรักหญิง ข้าสนใจเรื่องนี้จนถึงขั้นให้เธอเล่าให้ฟังซ้ำไปซ้ำมา

 

ตัวข้าที่เกิดมาจากมนุษย์ธรรมดาและแม่มดนั้น ถือเป็นความรักแบบไหนกัน บางครั้งข้าถึงขั้นแอบเข้าไปดูถึงห้องอาบน้ำรวมชายเพื่อเป็นการศึกษาหาความรู้

 

วันหนึ่งยัยเอลฟ์โลลิมาเห็นเข้า ถึงกับหาว่าข้านั้นเป็นพวกโรคจิต มะ...ไม่ใช่สักหน่อย นี้เป็นการหาความรู้ต่างหากละ

 

ที่ท่านเรนไม่อยากกลับเมืองหลวงนั้น อาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้หรือป่าวนะ บุตรชายของมาร์ควิสเลโอนาร์ดก็ดูงดงามราวเด็กสาวด้วยสิ ถึงท่านเรนจะมีคู่หมั้นแล้วก็ไม่เป็นไร ข้าจะคอยช่วยเหลือท่านเอง

 

แค่ข้าคิด ดอกไฮยาซินก็บานสะพรั่งในหัวแล้ว...