ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•

 

เฟนริล หมาตัวมหึมา ที่เป็นสัญลักษณ์แห่งหายนะ ตามตำนานกล่าวว่า เป็นบุตรที่เกิดจากเทพและมารดาแห่งสัตว์อสูร

 

เฟนริลมีกำลังมหาศาล ทำให้เหล่าทวยเทพต้องหวั่นเกรง เหล่าทวยเทพจึงขอให้เหล่าคนแคระให้ช่วยสร้างโซ่ที่บางราวกับริบบิ้นแต่มีความทนทานอย่างมาก เพื่อที่จะใช้พันธนาการเฟนริลไว้ ด้วยสิ่งนี้แม้แต่เฟนริลก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้

 

แต่เมื่อเกิดมหาสงครามครั้งยิ่งใหญ่ระหว่าง เทพเจ้าและเหล่าเทพอสูร เฟนริลได้หลุดพ้นจากพันธนาการของโซ่ตรวน และได้ออกวิ่งไปทั่วโลก กลืนกินทุกสิ่งที่ขวางหน้าแม้กระทั้งเทพสูงสุด ก่อนจะถูกสังหารโดยเทพแห่งการล้างแค้น

 

"ความอันตรายระดับนี้ น่าจะทำลายเมืองเล็กๆได้เลยนะครับ" ผมถอนหายใจ พร่างส่ายหน้าให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า

 

"วะฮาฮ่า คิดจะยอมแพ้หรือเจ้าหนู"

 

เธอหัวเราะๆชอบใจ พรางทำท่าทางอวดเบ่งใส่ผม น่าโมโหจริงๆ แต่นี้ก็เป็นความจริง ผู้ที่จะรับมือกับภัยพิบัติระดับ A+ ได้อย่างน้อยต้องมีความสามารถระดับผู้เชี่ยวชาญ หรือต้องใช้กองกำลังจำนวนมาก

 

ยอมแพ้ดีไหมนะ? ผมที่พยายามจะใช้ชีวิตที่สงบสุข

 

ไม่จำเป็นต้องไปหาเรื่องอันตรายระดับนี้ใส่ตัวอยู่แล้ว

 

แต่ว่า ถ้าสิ่งนี้ไม่ใช่แค่การทดสอบฝีมือละก็

 

แบบนั้นตัวผมคงได้ตายไปแล้ว

 

ไม่เอาด้วยหรอก อุดมการณ์ที่ไร้พลังเป็นได้แค่สิ่งเพ้อฝัน เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อที่จะได้ทำในสิ่งที่ต้องการ

 

ตัวผมต้องแข็งแกร่งขึ้น!

 

"ยังไงอาจารย์คงไม่เอาถึงตายใช่ไหมครับ?"

 

"ถ้างั้น ขอผมลองซักตั้งเถอะครับ"

 

"วะฮาฮ่า เจ้าช่างน่าสนใจจริงๆ แบบนี้ค่อยเหมาะจะเป็นลูกศิษย์ข้าหน่อย"

 

"เอาเถอะถ้าเจ้าชนะสัตว์อสูรพวกนี้ได้ข้าจะยอมรับความพ่ายแพ้ให้ละกัน"

 

เธอหัวเราะอย่างชอบใจ สายตามองมาด้วยความสนอกสนใจ

 

"ขอดูหน่อยเถอะ สถานะการณ์เช่นนี้เจ้าจะทำอะไรได้บ้าง"

 

"ฟลอร่า"

 

"ค่ะ นายท่าน"

 

"ผมขอโทษนะ ที่ต้องใช้งานเธอหนัก ทั้งที่เธอสูญเสียพลังแท้ๆ"

 

"ไม่เป็นไรค่ะ นายท่านการต่อสู้ก็เป็นวิธีหนึ่งที่จะทำให้แข็งแกร่งขึ้น"

 

"ไว้ผมสัญญาจะยอมทำตาม คำขอของเธอ1ครั้ง โดยไม่มีเงื่อนไขเพื่อเป็นการตอบแทนละกัน"

 

"มะไม่มีเงื่อนไข โอ้!รู้สึกถึงพลังกำลังเอ่อล้นออกมาเลยค่ะ นายท่าน"

 

เหมือนคำพูดของผมจะทำให้เธอไฟติดขึ้นมาบ้าง

 

แต่ผมไม่เห็นสัมผัสได้ถึงพลังที่เอ่อล้นของเธอเลย

 

ทำให้อาจารย์แปลกใจหน่อยดีกว่า

 

" [ผสานวิญญาณ] "

 

ดาบไม้ในมือของผมกลายเป็นภูติตัวน้อย ก่อนจะสถิตเข้าไปในร่างกายของผม

 

ร่างกายรู้สึกจะสูงขึ้นเล็กน้อย ผมสีดำยาวไปถึงสะโพก ใบหูแหลมยาว ส่วนหลังมีปีกคล้ายผีเสื้อลวดลายโบราณคู่หนึ่ง

 

ดวงตาอาจารย์เป็นประกาย แก้มสองข้างขึ้นสีแดงเล็กน้อย ตัวเธอสั่นด้วยความตื่นเต้น

 

ดอกไม้สีขาวสวยงามราวหิมะจำนวนมาก ผุดขึ้นมาจากพื้นที่สนามประลองที่อาจารย์เมวิสเปลี่ยนให้กลายเป็นน้ำแข็ง

 

ราวกับสัญลักษณ์แห่งความหวังใหม่ 'ดอกกาแลนธัส'

 

ดอกกาแลนธัสเริ่มเบ่งบานช้าๆ พื้นที่น้ำแข็งที่ อาจารย์สร้างขึ้นทั่วสนามประลองก็ค่อยๆหายไปพร้อมกับดอกกาแลนธัส ที่ค่อยๆเหี่ยวเฉาและหายไปในที่สุด

 

"สุดยอด เหมือนกับในหนังสือที่ข้าเคยอ่านเลย"

 

อาจารย์ดวงตาเป็นประกาย เธอพึมพำด้วยความตื่นเต้น

 

เหมือนว่าเมื่อพื้นที่น้ำแข็งที่อาจารย์สร้างขึ้นหายไป

 

พวกเฟนริลก็กลับมามีพลังดั่งเดิม สมกับเป็น [เนตรสวรรค์] มองแม้กระทั่งจุดอ่อนของอีกฝ่าย

 

ผมกลับเป็นสภาพดั้งเดิม ดาบไม้เรเปียร์ ผุดขึ้นในมือ

 

พุ่งเข้าแทงใส่เฟนริลจ่าฟูงทันที มันเห็นดังนั้นก็แยกเขี้ยวข่มขู่ จิตสังหารพวยพุ่ง ใช้กรงเล็บตะปบใส่ทันที

 

กรงเล็บปะทะเข้ากับดาบไม้ในมือผม เกิดแรงปะทะรุนเเรง แต่ดาบไม้ในมือกับไม่มีแม้รอยขีดข่วน

 

ผมและเฟนริลจ่าฝูงต่างขยับถอยออกคนละก้าว

 

ฝูงหมาป่าสีขาวระดับ E เข้าล้อมผมทันที

 

หมาป่าระดับ E ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม แต่จำนวนของพวกมันมีมากเกินไป และเรี่ยวแรงของผมก็อ่อนลงอย่างมาก

 

"ฟลอร่าโหมด [คาตานะ] "

 

"รับทราบคะ นายท่าน"

 

ดาบไม้ยาวประมาณ 60ซม.ใบดาบเรียวยาวคมด้านเดียว

 

ผมพุ่งตัวเป็นแนวตรงพร้อมกับฟันหมาป่าระดับEขาดเป็นสองท่อน หมาป่าล้มลงกับพื้นและกลายเป็นฝุ่นควันหายไปทันที ไม่มีแม้แต่เลือด

 

ผมไม่ได้สนใจ ผ่าวงล้อมและเข้าหาเฟนริลจ่าฟูงทันที

 

ตัวผมไม่จำเป็นต้องฟันทิ้งทั้งหมด แค่กำจัดจ่าฝูงก็พอ

 

เฟนริลนั้นมีพละกำลังมหาศาล ถึงจะเป็นแค่ลูกหลานของมันแต่ก็ยังจัดว่าอันตราย

 

เขี้ยวที่แหลมคมพยายามจะขย่ำตัวผมให้แหลก

 

และกงเล็บที่พยายามฟาดผมให้ขาดเป็นสองท่อน

 

แต่ผมกลับสามารถหลบหลีกได้ เหล่าหมาป่าระดับD

 

ได้พยายามเข้ามาช่วย ทำให้ผมต้องถอยออก

 

สถานะการเริ่มย่ำแย่ เรี่ยวแรงใกล้จะหมด

 

พละกำลังของเฟนริลนั้นมากกว่าผม ถ้ายังยื้อต่อไปตัวผมคงแพ้แน่นอน

 

เฟนริลจ่าฝูง ไม่รอให้ผมได้พัก สั่งการหมาป่าระดับD

 

ที่เหลือเข้าจู่โจมผมทันที

 

"บ้าจริง" ผมฟันหนึ่งดาบสามารถสังหารได้หนึ่งตัว

 

แต่กลับไม่สามารถรับการโจมตีได้ทั้งหมด ทำให้

 

โดนกงเล็บเข้าที่กลางหลัง ตัวกระเด็นไปตามพื้นสนามประลอง

 

"อั๊ก"

 

ตัวผมสำลักเลือดออกมาเล็กน้อย ดีที่ผมใช้ออร่าคลุมร่างกายไว้จึงไม่เกิดบาดแผล แต่แรงกระแทกนั้นทำให้ผมเจ็บปวดราวกับอวัยวะภายในถูกบดขยี้

 

"หน่อย"

 

ตัวผมรู้สึกเจ็บใจที่ไม่สามารถ เอาชนะได้แบบง่ายดาย แต่คงเป็นเพราะตัวผมนั้นละเลยการฝึกมากเกินไป ทำให้ได้แต่กัดฝันกรอดด้วยความเจ็บใจ

 

พลังแค่นี้ใช้ปกป้องชีวิตตัวเองยังไม่ได้เลย

 

โถ่เว้ย!

 

ดาบไม้ในมือสั่นระริก เหมือนจะถึงขีดจำกัดแล้ว

 

"ขอโทษนะ ฟลอร่า ช่วยอดทนอีกนิดนะ"

 

ทักษะในตอนนี้มีน้อยเกินไป แบบนี้คงจะลำบาก

 

"จะวัดด้วยการโจมตีครั้งสุดท้ายละนะครับ"

 

ออร่าพวยพุ่งจิตสังหารสั่นสะท้าน ผู้คนที่สัมผัสถึงกับล้มลงแทบจะหมดสติ นี้คือจิตสังหารที่พรากชีวิตผู้คนไปมากกว่า30ล้านชีวิต

 

แม้แต่เฟนริลจ่าฟูงยังถอยห่างด้วยความกลัว

 

"นี่มัน"

 

อาจารย์เมวิสพึมพำ แต่ผมไม่ใส่ใจ นัยน์ตาสีทองลวดลายดอกคอนโซลิดา จ้องมองไปยังเฟนริลจ่าฟูง

 

ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

 

ผมนำดาบมาไม้ใส่ฝักและเตรียมท่าย่อตัวลง

 

[วิชาอิไอ ซากุระล่วงหล่น] ประสาทสัมผัสถูกขัดเกลาไปจนถึงขีดสุด แม้แต่ [เนตรสวรรค์] ยังมองเห็นภาพตรงหน้าหยุดนิ่ง ทั้งกลิ่นและเสียงชัดขึ้น

 

ผมพุ่งไปด้วยพลังกายสูงสุดราวก่อให้เกิดภาพติดตาซ้ำๆ คอยฟัดหมาป่าระดับEไปทีละตัวจนหมดโดยที่ศัตรูยังไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะพุ่งไปฟันที่คอของเฟนริล หวังฟันให้ขาดเป็นสองท่อน

 

ก่อนที่คอของหมาป่าเฟนริลจะถูกฟันหล่นลงพื้น

 

วิสัยทัศน์และสติของผมก็ได้วูบดับไปก่อน..