รอ...เวลารัก

         “ตายแล้วตาธาม เกรด 2.51 ได้ที่โหล่ของห้อง!!!” ‘จินตนา’ ตะโกนขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นใบเกรดในระดับมัธยมศึกษาปีที่สี่เทอมสองของลูกชายคนโต ‘ธาม เดชาดำรงค์’

          ธามหันขวับจากหน้าจอโทรทัศน์ไปทางแม่ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างโต๊ะทานข้าวด้านหลัง เห็นแม่ก้มหน้าอ่านกระดาษในมือสายตากวาดจากวาดไปขวา จากขวาไปซ้าย เหมือนจะเช็กอีกครั้งว่าอ่านถูกแล้วไหม

          วินาทีนั้นนอกจากความตกใจแล้วที่โดนแม่จับได้แล้ว ธามยังเกิดความสงสัยขึ้นมา เขาทิ้งใบเกรดไว้ใต้โต๊ะเรียนไม่ได้เอากลับบ้าน แล้วใบเกรดมาโผล่อยู่ที่บ้านให้แม่เห็นได้ยังไง อีกอย่างใบเกรดปกติก็มีแต่สรุปเกรดรายวิชากับเกรดรวม แล้วแม่รู้ได้ยังไงว่าเขาได้ที่โหล่

          แต่ยังไม่ทันที่ธามจะคลายความสงสัย จินตนาก็เงยหน้าขึ้นสบสายตาของลูกชายคนโตซะก่อน สายตาแบบนี้ของแม่ เป็นสายตาเปล่งเสียงออกมาอย่างเดียว 

          “พ่อตัวดี พ่อมหาจำเริญ ไปโรงเรียน วัน ๆ มีแต่เรื่อง ฉันจะฟ้องพ่อแกให้ตัดค่าขนมแกอีก ค่อยดูสิ ครั้งนี้จะดีขึ้นไหม”

          ‘แม่ไม่เปลี่ยนบทพูดใหม่เลย นี่รอบที่สามร้อยได้แล้วมั้ง’ ธามคิดในใจ 

          เขาแสร้งทำคอตก ถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะเริ่มบทพูด ที่เริ่มแต่งโครงไว้เมื่อได้เห็นเกรดตัวเอง “ทั้งวิทย์ ทั้งคำนวณมันยากมากเลยครับแม่ ธามพยายามแล้วแต่ก็ยังทำไม่ได้” พูดเสร็จก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น ทำเป็นสำนึกผิดเต็มที่

          จินตนาเห็นใบหน้าเสแสร้งสำนักผิดของลูกแล้วชักหมั่นไส้ ไอลูกคนนี้มันไม่รู้หรือไง ว่านี่เป็นแม่มัน คิดว่าการแสดงพื้นฐานของมันแค่นี้จะหลอกแม่ลูกสามอย่างเธอได้ละมั้ง

          แต่กำลังจะเริ่มด่าตามบทอีกครั้งกลับฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เลยเล่นละครซ้อนแผน ตลบหลังลูกชาย 

          จินตนาแกล้งถอนหายใจเสียงดัง สองสามครั้งแล้วเอามือข้างหนึ่งยกขึ้นมากุมขมับแล้วก้มหน้า “แม่เหนื่อยนะธาม” 

          ธามตกใจบทพูดใหม่ของแม่ รีบเงยหน้าขึ้นมา เขาเห็นสีหน้าของแม่ตอนนี้ ช่างดูเหมือน ...เศร้าใจเหลือเกิน ? แม่ขมวดคิ้วแน่น หลับตาสนิท ปากเม้มเล็กน้อย!  ถือสุดยอดการแสดงอย่างแท้จริง ลูกชายขอคารวะ!!!

          แต่ทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่กำลังทำการแสดง ปัญหาที่สำคัญในตอนนี้คือ ‘เขาไม่รู้จะต่อบทยังไงดี?’ 

          อาจจะคิดเหมือนคนอกตัญญูที่เมินเฉยต่อความทุกข์ใจของผู้เป็นแม่ แต่ธามรู้ซึ้งเป็นอย่างดีว่า เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็น แม่ไม่ได้เหนื่อยอะไร แม่เขาชอบเขาสังคม พ่อรู้ เขารู้ ทุกคนในบ้านรู้ ทุกคนในหมู่บ้านยิ่งรู้ ตารางกิจกรรมของคุณนายจินตนา อัดแน่นทุกสัปดาห์เหมือนอยากใช้เวลาให้คุ้มค่า เจ็ดวันไม่ซ้ำกันเลย 

          แม่ของเขาพยายามกวดขันให้ลูกชายทั้งสามและสามี มีกิจกรรมร่วมกันทุกสัปดาห์ด้วย แม่คงคิดว่ากิจกรรมต่างๆ อาทิ ทำคุ้กกี้ด้วยกัน ปลูกต้นไม้ด้วยกัน ไปสวนสาธารณะด้วยกัน และอื่นๆ อีกมากมายที่แม่จัดขึ้นมา เป็นที่ชื่นชอบของผู้ชายในบ้าน แต่หารู้ไม่เลยว่าทุกครั้งที่แม่พิมกำหนดการกิจกรรมใหม่ๆ ลงกรุ๊ป ‘บ้านเลขที่ 50/59’ ผู้ชายทั้งสี่คนจะพลัดกันก็อปข้อความของแม่มาลงกลุ่ม ‘แมนๆ คุยกัน’ ที่ แล้วคอยปรับปรับทุกข์และให้กำลังใจกันและกัน

          แต่ในส่วนลึกในใจ เขาอยากค้นหาอีกหนึ่งเปอร์เซ็นที่เหลือว่า ‘แม่จะมาไม้ไหนกันแน่?’

          “แม่...” ธามเรียกเสียงอ่อน 

          เมื่อเรียกไปสักพัก เห็นว่าแม่ยังไม่ลืมตาขึ้นมา แต่เริ่มส่ายหน้าช้าๆ แทน ทำให้เขาชักจะเริ่ม...กังวล การแสดงแบบนี้ตีบทเเตกจนเขาเริ่มทนดูไม่ไหว

          สมองเขาเริ่มพยายามคิดหาทางออกจากเหตุการณ์นี้ จนในที่สุดก็ตัดสินใจ ‘เอาวะ ใช้ใช้มุกคลาสสิกไปก่อน’

           “แม่ครับ...ธาม...ขอโทษ” พูดแล้ว ก็เม้มปากรอดูสถานการณ์

          จินตนาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ จ้องมองไปที่ใบหน้าของลูกชาย ผ่านไปสักพักจึงเริ่มพูด “ธาม แม่ขอธามครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วจะไม่พูดอีก ธามทำตามที่แม่ขอได้ไหม”

          น้ำเสียงที่แม่พูดช่างเปี่ยมไปด้วยความเว้าวอน ทำให้ลูกผู้ชายวัยสิบเจ็บปีเริ่มจะใจอ่อน 

          ‘ครั้งนี้แม่คงไม่ขออะไรยากไปใช่ไหมนะ’ เขาคิดพลางลังเล

           แต่เมื่อเห็นว่าแม่ยังไม่พูดอะไรต่อเหมือนจะรอฟังคำตอบจากเขาให้ได้ ธามเลยตัดสินใจลองเสี่ยงถามไป “บอกก่อนได้ไหมครับ ว่า... เรื่องอะไร”

          จินตนายื่นคำขาดเสียงเข้ม “รับปากแม่มาก่อน” สีหน้าโหมดทุกข์ทรมานปานจะขาดใจเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นจริงจังในทันที แถมยังส่งสายตาเด็ดขาดมาให้ด้วย

          บรรยากาศรอบข้างเย็นเฉียบลงทันทีจนธามอดขนลุกไม่ได้ ต่างคนต่างจ้องกันอยู่สักพัก ในที่สุด ธามก็ยอมแพ้ 

          “รับปากครับ” เขาถือว่ารับปากไปก่อน ถ้าทำไม่ได้ ค่อยไปบอกพ่อ ให้พ่อไปบอกแม่อีกที แบบนี้จะดีกว่า 

          อีกอย่างเขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเย็นนี้เขามีนัดออกไปเตะบอลกับเพื่อน เกิดไม่รับปากไป คงไม่ได้ก้าวเท้าออกจากบ้านแน่

          จินตนาเริ่มคลายสีหน้าและแววตา เปลี่ยนมาเป็นโหมดคุณแม่ใจดี “ดีลูกดี แม่ขออะไรธามไม่ยากเลย แม่อยากให้ธามไปเรียนพิเศษกับลัลช่วงเย็น แม่คุยกับลัลไว้แล้ว ลัลน่ารักมาก บอกว่าถามธามอยากเรียนจะช่วยสอนให้ ลัลนะลูก…”

          จินตนาพูดต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสีหน้าลูกชายที่เริ่มบึ้งตึง เมื่อได้ยินแม่พูดชื่อเด็กแถวบ้านคนนี้ขึ้นมา ‘ลัล ลัล ลัล ! ชื่อนี้อีกแล้ว!!!!’ ไม่ว่าจะทั้งที่บ้านหรือที่โรงเรียน ทำไมเขาถึงนี้ชื่อนี้ไม่พ้นสักที จะบ้าตาย