จอห์นนี่ เจ้าสมรภูมิบุฟเฟ่ต์

โรงเรียนเตรียมอุดมสมบูรณ์นั้นเป็นโรงเรียนที่ก่อตั้งโดยรัฐบาลและกลุ่มสุดยอดจ้าวแห่งบุฟเฟ่ต์เพื่อสร้างและคัดสรรบุคลากรมาพัฒนาวงการบุฟเฟ่ต์ให้ก้าวไกลและยิ่งใหญ่ โรงเรียนนี้จะเน้นหลักในด้านที่เกี่ยวข้องกับบุฟเฟ่ต์ เนื่องจากเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงและแทบจะการันตีได้เลยว่านักเรียนที่จบจากที่นี่ได้จะได้เข้าทำงานในวงการบุฟเฟ่ต์อย่างแน่นอนทำให้การสอบเข้ามีการแข่งขันที่สูงมาก เด็กทั่วประเทศนั้นอยากที่จะเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้กันแทบทุกคนโดยเฉพาะคนที่อยากทำงานด้านบุฟเฟ่ต์

โรงเรียนเตรียมอุดมสมบูรณ์นี้เป็นโรงเรียนประจำจึงทำให้มีหอพักสำหรับนักเรียนอยู่ หอพักนั้นจะแบ่งเป็น 5 ระดับตั้งแต่ A ไปจนถึง E โดยการจะได้พักในหอพักระดับไหนขึ้นอยู่กับคะแนนที่ได้รับหลังจากการทดสอบเข้าหอพักของทางโรงเรียน หรือหากมีเงินเพียงพอก็สามารถเลือกหอพักได้โดยไม่ต้องสอบแต่อย่างใด ผู้ที่ไม่ผ่านการทดสอบจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าพักในหอใดเลยและจะต้องไปหาที่อยู่อื่นแทน

จอห์นนี่ที่เดินทางมาถึงโรงเรียนได้เข้าไปทำการลงทะเบียนเพื่อรอเข้ารับการทดสอบเข้าหอพัก ระหว่างนั้นจอห์นนี่ได้รับสายตาที่มองมาจากบางคนในขณะที่เดินเข้ามาในโรงเรียนเพราะเหตุที่ร่างกายของเขานั้นเตี้ยกว่าเด็กหนุ่มทั่วไปในวัยเดียวกันจนชวนให้เข้าใจผิดคิดว่าเป็นเด็กประถม ด้วยร่างกายที่เตี้ยกว่าเด็กหนุ่มปกติทำให้เขามักถูกล้อจากคนรอบข้าง

จอห์นนี่ไม่ได้ใส่ใจสายตาเหล่านั้น เขาเดินไปลงทะเบียนที่โต๊ะด้านหน้าของเขาพร้อมยื่นเอกสารที่ต้องใช้ให้เจ้าหน้าที่

.

.

.

“เอกสารเรียบร้อยถูกต้องค่ะ ติดป้ายหมายเลขนี้ที่อกเสื้อด้านซ้าย แล้วช่วยไปรอที่ห้องด้านหลังนี้จนกว่าอาจารย์ผู้ดูแลการทดสอบจะมานะคะ”

“ขอบคุณครับ”

จอห์นนี่รับป้ายหมายเลขมาติดไว้แล้วเดินไปยังห้องที่เจ้าหน้าที่ชี้ไป เขาเปิดประตูห้องเข้าไปและพบว่ามีคนมานั่งรอเข้าทดสอบอยู่ประมาณ 20 คน จอห์นนี่เดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ยังว่างอยู่แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเพื่อรอเวลา

หลังจากนั้นไม่นานก็มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามา เขามองมายังกลุ่มผู้ทดสอบที่นั่งอยู่ก่อนจะกล่าวเริ่มต้นขึ้น

“สวัสดีนักเรียนที่ต้องการเข้ารับการทดสอบทุกคน ผมอาจารย์ประจำวิชาปรัชญาบุฟเฟ่ต์จะเป็นผู้ทำการทดสอบพวกเธอทุกคนในวันนี้”

“บททดสอบในวันนี้เป็นการตอบคำถามง่ายๆ 1 ข้อ โดยแต่ละคนจะได้รับกระดาษคำตอบคนละ 1 ใบ จากนั้นให้ทุกคนฟังคำถามที่อาจารย์จะบอกหลังจากนี้โดยจะบอกแค่เพียงรอบเดียวเท่านั้น หลังเขียนชื่อลงที่กระดาษคำตอบพร้อมหมายเลขที่ได้รับตอนลงทะเบียนและตอบคำถามเสร็จ ให้นำมาใส่กล่องด้านหน้าห้องโดยมีเวลาทั้งหมด 5 นาทีในการตอบคำถามนี้ ขอให้ทุกคนคิดให้ดีก่อนที่จะตอบ”

หลังจากที่อาจารย์พูดจบเขาก็เริ่มแจกกระดาษคำตอบให้นักเรียนที่มาทดสอบทุกคนแล้วกลับไปยืนที่หน้าห้องก่อนรอกสักพักให้นักเรียนมีเวลาเขียนชื่อของตน จากนั้นเขาก็มองที่นาฬิกาแล้วเริ่มบอกคำถาม

“คำถามที่จะถามนั้นง่ายมาก จงอธิบายถึงความสำคัญของจิตวิญญาณแห่งบุฟเฟ่ต์มา เริ่มการทดสอบ”

จอห์นนี่เริ่มคิดถึงคำตอบของคำถามอย่างตั้งใจ เขาไม่แน่ใจว่าคำตอบที่อาจารย์อยากได้เป็นแบบไหน เขาควรจะตอบตามที่เขาคิดไหม หรือควรจะตอบในแบบที่คนทั่วไปน่าจะตอบ หรือเขาควรตอบไปในทางที่อาจารย์น่าจะชอบดี

ไม่ทันไรก็มีนักเรียนคนหนึ่งลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปส่งคำตอบให้กับอาจารย์ เธอเป็นเด็กสาวที่มีหุ่นเรียวบาง รูปลักษณ์ของเธอก็งดงามพร้อมด้วยกิริยามารยาทที่ได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดี หลังจากที่เธอส่งคำตอบก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้ทั้งห้องมองตามอย่างงงงวยก่อนที่ทุกคนจะหันมาเขียนคำตอบของตนต่อ

หลังจากนั้นแต่ละคนก็เริ่มทยอยลุกขึ้นไปส่งคำตอบทำให้จอห์นนี่เริ่มกดดัน เขายังคิดคำตอบไม่ได้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี การทดสอบรอบนี้สำคัญกับเขามากเพราะหากไม่ผ่านกรณีที่เลวร้ายคือเขาต้องไปนอนข้างถนนตลอดการศึกษาหรืออย่างแย่กว่านั้นคือเขาจะถือว่าขาดคุณสมบัติในการเป็นนักเรียนของที่นี่แล้วถูกไล่ออก

เวลาเริ่มนับถอยหลังลงทุกวินาที ในขณะที่เกือบทุกคนนั้นส่งคำตอบเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงจอห์นนี่เท่านั้นที่ยังนั่งอยู่ เขาไม่เหลือเวลาแล้วจึงเขียนคำตอบที่ดีที่สุดที่เขาคิดไว้แล้วนำไปส่งก่อนที่จะหมดเวลา

.

.

.

.

หลังจากที่จอห์นนี่ได้ออกมาจากห้องก็มีเจ้าหน้าที่มาเรียกตัวเขาไป เธอได้บอกให้เขาไปหาอะไรทานก่อนแล้วรอรับผลการทดสอบในตอนเย็น

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว จอห์นนี่กำลังคิดว่าจะไปหาอะไรกินที่ร้านบุฟเฟ่ต์ประจำโรงเรียนก่อน เขาได้ถามทางไปร้านบุฟเฟ่ต์ประจำโรงเรียนตอนที่คุยกับเจ้าหน้าที่ก่อนหน้านี้แล้วเขาจึงเดินทางไปที่ร้านบุฟเฟ่ต์ได้โดยไม่หลงทาง เขาเดินเข้าไปในร้านพร้อมไปสแกนสมาร์ทวอชของเขากับเครื่องตรวจหน้าร้าน ประชากรทุกคนจะได้รับสมาร์ทวอชเพื่อตรวจสุขภาพร่างกายและคอยสะสมแต้มการกินไว้ โดยถ้าเก็บแต้มได้ครบก็จะนำไปแลกเป็นเงินไว้ใช้จ่ายได้ ถึงแม้จะยังหางานอื่นไม่ได้แต่ทุกคนสามารถกินเพื่อสะสมแต้มมาเพื่อแลกเงินใช้ในชีวิตประจำวัน บางคนสามารถใช้การกินเป็นอาชีพหลักได้แต่คนที่ทำได้ต้องกินอย่างมากมายมหาศาลกว่าคนทั่วไปจะกินไหว

จอห์นนี่นั่งลงที่โต๊ะพร้อมเดินไปตักอาหารมากิน เขาต้องพยายามกินให้ได้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อสะสมแต้มให้เพียงพอในกรณีที่เขาอาจต้องการใช้มันแลกเงินเพื่อใช้ชีวิตในเมือง มีคนในร้านบุฟเฟ่ต์ไม่มากนักในตอนนี้ทำให้เขามีเวลาสงบใจได้จนกว่าจะถึงเวลาประกาศผล เขานั่งทานจนเขาไม่อาจทานไหวจึงลุกขึ้นไปแสกนออกจากร้าน เครื่องตรวจแสกนจำนวนสารอาหารที่ได้ทานเข้าไปพร้อมสรุปแต้มที่ได้มา เขามองดูแต้มอันน้อยนิดนั้นก่อนเดินออกจากร้านไป

.

.

.

.

เวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็น จอห์นนี่ที่นั่งหลับรอผลอยู่หน้าห้องที่ทำการทดสอบนั้นตื่นขึ้นจากเสียงเปิดประตูของอาจารย์ที่คุมการทดสอบ เขาเดินออกมาแล้วนำผลไปให้เจ้าหน้าที่รับลงทะเบียนก่อนจะเดินจากไป จอห์นนี่ไม่รอช้าก่อนจะไปต่อแถวรอรับผลการทดสอบที่โต๊ะรับลงทะเบียน

เมื่อถึงคิวของเขา เจ้าหน้าที่ได้ยื่นกระดาษใบหนึ่งให้กับเขาพร้อมเชิญคนถัดไปมา จอห์นนี่หลบออกมาด้านข้างก่อนตรวจสอบผลการทดสอบ เขาเบิกตากว้างราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เขียนอยู่ในนั้น

[ขอแสดงความเสียใจด้วย คุณไม่ผ่านการทดสอบ]

จอห์นนี่ได้แต่สิ้นหวังที่ไม่อาจได้เข้าพักในหอของทางโรงเรียน ค่ำคืนนี้และต่อๆ ไปเขาจะต้องนอนที่ข้างถนนจริงๆ เหรอ