เอกภพคู่ขนาน

สุดท้ายทางขนาน..............ก็คือทางขนานไม่มีวันมาบรรจบกัน

ผ่านมาสามวันจากที่ขนานทุ่มเทกับชิ้นงานนี้ วันนี้ก็ได้เวลาที่จะนำตัวแบบไปให้เจ้าของดู ร่างโปร่งส่งข้อความออกไปนัดอีกคนไปที่ร้านของเจ้าตัวเพื่อจะได้ไม่เสียเวลา ขนานมาถึงร้านคาเฟ่มุมอ่านเรียบร้อย เดินเข้าไปข้างในหามุมลับๆ จากนั้นเขาจึงส่งข้อความหาอีกคนเพื่อบอกว่ามาถึงแล้ว

คุณขนาน : 8bf57’c]h;

คุณขนาน : มาถึงแล้วครับ

ภพเจอ : รอแปบนะครับพี่เซ็นเอกสารอยู่ เดี๋ยวจะรีบออกไป

คุณขนาน : ไม่เป็นไรครับรอได้

        คนตัวโปร่งจบการสนทนาเสร็จก็ลุกไปสั่งเฉาก๊วยมากินรอ ระหว่างนั้นก็อ่านหนังสือไปพลาง ไม่นานบุคคลใหม่ก็เข้ามาคนตัวสูงนั่งลงเงียบๆตรงข้ามกับคนตัวโปร่ง เอกภพจ้องมองคนที่อยู่ในภังค์ด้วยความเอ็นดู

        ขนานรับรู้ถึงสายตาที่มองมาก่อนจะปิดหนังสือแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ตาสวยเบิกกว้างก่อนจะไหว้ทักทายคนตัวโต

“ สวัสดีครับ เข้ามาตอนไหนผมไม่เห็นรู้ตัวเลย ”

“ เห็นคุณมีสมาธิอยู่ผมเลยไม่อยากกวนน่ะ ”

“ เอ่อ สักครู่นะครับ ” ร่างโปร่งล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบเอาของที่จะให้อีกคนออกมา

        สร้อยข้อมือเส้นสวยยาวกำลังพอดีออกสู่สายตาของผู้ที่เป็นเจ้าของ เอกภพมองของที่อยู่ตรงหน้าแล้วหยิบมามันมาสวมดู สีเขียวตรงกลางจากแร่แกะสลักเป็นรูปใบโคลเวอร์สี่แฉกตัดกับสายร้อยข้อมือเล็กๆรูปดอกคัตเตอร์สีเหลืองขาวมันช่างเข้ากับคนตัวสูงเป็นอย่างมาก

“ ขนาดงานตัวอย่างยังสวยขนาดนี้ผมชักจะอยากได้ของจริงเร็วๆแล้วสิ ”

“ ถ้าคุณภพไม่อยากแก้ตรงไหนทางเราสามารถทำให้เร็วสองสัปดาห์ครับ ตามคิวของช่าง ”

“ คุณภพรีบใช้หรือเปล่าละครับ” ขนานถามน้ำเสียงจริงจัง

“ เอาเป็นตามที่คุณเสนอมาแล้วกันครับสองสัปดาห์ใช่มั้ย พอมีเวลายุน่ะสิ ” ร่างสูงมองหน้าคนตรงข้ามแล้วยิ้ม

“ เอ่อคุณพอจะรู้จักร้านทำเครื่องหนังบ้างมั้ยครับพอดีว่าผมมีพวงกุญแจอยู่อันนึ่งมันค่อนข้างเก่าแล้ว อยากจะทำขึ้นมาใหม่ไว้อีกอัน พอดีร้านที่รู้จักเขาปิดตัวไปก่อน ” เอกภพนำพวงกุญแจที่ว่าออกมาวางบนโต๊ะร่างโปร่งมองไปยังพวงกุญแจที่คุ้นเคยก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ อ่า เดี๋ยวยังไงผมจะลองหาให้ดูนะครับ ”

“ เจ้าของเขาไม่ยอมเอามาให้เองก็แบบนี้แหละเนาะ เราก็อยากจะเก็บรักษาไว้ดูต่างหน้านานๆ เห้อตอนนี้มันชำรุดหมดละ ไม่รู้ว่าคนที่ทำให้เขายังคิดถึงเราอยู่มั้ยนะ ”  ร่างสูงพูดไปด้วยสังเกตอาการคนตรงหน้าไปด้วย ร่างโปร่งดูเลิ่กลั่กเล็กน้อย ก่อนที่โทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น เอกภพรับสายซักพักแล้ววางไป เขาสั่งเฉาก๊วยกับเค้กมาให้อีกคน

        ขนานนั่งทานเฉาก๊วยไปซํกพักก็มีคนที่เข้ามาใหม่ หญิงสาวมาใหม่ทักทายร่างสูงก่อนจะเอี้ยวตัวทักทายขนาน

“อ้าว หนานหวัดดีไม่คิดว่าจะเจอ เป็นไงบ้าง” หญิงสาวพูดด้วยท่าทีตื่นเต้นที่เห็นอีกคน

“ ผิง วะ หวัดดี ก็เรื่อยๆ แล้วผิงล่ะ ไม่เห็นติดต่อเลยช่วงนี้ สบายดีนะ ” ขนานแอบใจตื่นเล็กน้อยเขาเอ่ยถามหญิงสาวออกไปเครือๆ

“ สบายดีจ้า ว่าแต่มาอยู่ด้วยกันได้ไงนะ ” หญิงสาวเอ่ยถามขนานด้วยและทำสายตาล้อเลียน

“ มาคุยงานน่ะ ”

“ อ่อ ” หญิงสาวลากเสียงยาว “ ไหนของที่พี่ฝากไว้ ” ร่างสูงเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่จี้ถามคนตัวบางจึงเอ่ยตัดบทออกไป

“ แหม่ พี่ภพแค่นี้ทำเป็นหวงนะ นี่น้องนะ แล้วพี่คิดจะจับปลาสองมือรึไง ไม่สิสามมือ โอ้ยย ” คนพี่ตีเบาๆที่แขนของสาวน้อย เป็นเชิงให้หยุดพูด

“ ยัยผิง ” “ ก็มันจริงหนิ ” ขนานนั่งดูสองคนตีกันยังกับเด็กน้อยแล้วเผลอยิ้มออกมาจนถูกจับสังเกตได้ร่างบางหุบยิ้มฉับทันที

“ เอ่อ เดี๋ยวขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ ” ร่างโปร่งเดินออกจากที่นั่งมายังห้องน้ำ

        ขนานกลับมาที่โต๊ะก็พบเพื่อนสาวยังนั่งอยู่แต่ไม่พบร่างสูง เขานั่งลงตรงเก้าอี้ตัวเดิมโดยมีหญิงสาวยิ้มหน้าระรื่นรออยู่ ขนานเห็นดังนั้นก็อดว่าเพื่อนตัวดีไม่ได้

“ ไม่ต้องมายิ้มแบบนี้เลยผิง ” คนถูกกล่าวว่าหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนตอบกลับ

“ เอ้า หนานไม่คิดจะบอกพี่เขาหน่อยหรอ ซักทีเถอะ ”

“ พี่เขามีคนรักอยู่แล้วเราไม่อยากทำแบบนี้ ”

“ แบบไหน แค่เราบอกความในใจก็แค่นั้นเอง ” หญิงสาวคะยั้นคะยอเขาให้ทำตาม ใจนึ่งก็อยากบอกออกไปแต่อีกใจมันไม่ใช่เขาแค่ชื่นชมอยู่ห่างๆ มันไม่ได้อยากครอบครองเลยซักนิด

 “ เราแค่มองเขาอยู่แบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องบอกให้รู้ แค่นี้ก็ดีแล้ว ”

“ มักน้อยจังว่ะ เออๆ ไม่เซ้าซี้แล้ว ” “ เอ้าพี่ภพมาตั้งแต่ตอนไหนคะ ” ตากลมเบิกกว้างหันไปมองคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง ขนานหน้าแดงจัด อุณหภูมิในร่างกายพุ่งทยานมือที่เปียกเหงือผุดตามซอกนิ้วและไรผม

“ พึ่งเข้ามาเอง คุยไรกันอยู่ละ มีพี่ในบทสนทนามั้ย ”

“ ถ้ามีอยากให้มีมันก็มีนะ ” หญิงสาวตอบกวนๆกลับไป

        สองสัปดาห์ต่อมาเป็นวันนัดส่งงานตัวจริงให้กับเอกภพ ขนานรีบรุดมายังร้านของอีกฝ่ายก่อนจะเจอกับเจ้าของร้านรับบทเป็นบาริสต้าหน้าเคาน์เตอร์ ร่างโปร่งเดินไปยังบาร์ริมหน้าต่างที่เดิม สักพักร่างสูงก็เดินถือถาดที่เฉาก๊วยกับเค้กส้มและน้ำเปล่ามาให้

“ เอ่อไม่ได้สั่งนะครับ ”

“ บริการจากทางร้านน่ะครับ ” ร่างสูงพูดยิ้มๆ

“ ขอบคุณครับ ” ไม่ปล่อยเวลาไว้นานขนานยื่นถุงสีขาวนวลให้อีกคน เอกภพรับถุงมาแล้วเปิดดูข้างใน กล่องสีขาวสลักชื่อภาษาอังกฤษเอาไว้ ร่างสูงเปิดกล่องหนังสีขาวเพื่อดูข้างใน แล้วเก็บไว้ดังเดิม

“ คนที่ได้มันไปคงโชคดีมากเลยนะครับ ” 

“ เข้าจะอยากได้มั้ยไม่รู้สิครับ ผมว่าจะให้เขาก่อนงานแต่งน่ะ ” ขนานได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไปให้อีกคน คนนั้นช่างโชคดีเสียเหลือเกิน ยินดีด้วยนะคนๆนั้น

“ สวยขนาดนี้เขาต้องอยากได้อยู่แล้วครับเป็นผมยังอยากได้เลย ” 

“ งั้นผมให้เอามั้ย ”  

“ อย่าเลยครับเก็บไว้ให้เธอคนนั้นดีกว่า ” เขาตอบกลับไปแม้ในใจนึกเสียดายที่ไม่รับไว้

“ เธอคนนั้นก็นั่งอยู่ตรงนี้แล้วไง ” “ คุณคิดว่าผมไม่รู้หรอว่าเด็กหลังเสาวันนั้นคือใคร ผมน่ะตามหาเขามาตลอดถามยัยผิงก็ไม่ยอมตอบ แต่ช่วงหลังดีหน่อยแต่ต้องมีของแลกเปลี่ยนหึหึ ” ร่างสูงพูดตามด้วยหัวเราะออกมาเบาๆ เขาก็ว่าแล้วทำไมพักหลังมานี้ผิงชอบหายตัวเป็นสายให้พี่ภพนี้เองเพื่อนคนนี้นิ

“ เอ่อ ขอโทษนะครับถ้าคุณไม่สบายใจเรื่องผม ” 

“ เห้ย ไม่เลยดีใจด้วยซ้ำผมชอบพวงกุญแจนะ ที่วันนั้นเอามาให้ดูก็เผื่อว่าคุณจะยังจำมันได้มั้ย ”

“ จำได้สิครับ จำได้ดีเลย ” ทำไมจะจำไม่ได้ละก็เขาเป็นคนทำเองกับมือน่ะสิ

“ ความจริงผมแค่อยากจะคุยกับคุณซักครั้งวันนี้มันมีโอกาสแล้วผมอยากบอกคุณว่าตลอดที่ผ่านมาผมไม่เคยลืมคุณได้เลยคุณเป็นเหมือนไอดอลของผมคนหนึ่งนะเวลานั้น และตอนนี้ความรู้สึกมันก็ยังเหมือนเดิมแต่ มันไม่ได้อยากจะครอบครอง แค่มอง มองอยู่ตรงนี้ข้างๆเสมอหันกลับมาก็เจอ ”  เอกภพฟังคนน้องพูดไปเรื่อยๆ ถึงความอัดอั้นที่มีมาตลอดหลายปีมันคงปลดล็อคตัวขนานเองแล้วสินะ เขาคว้าตัวน้องเข้ามากอดมันเป็นกอดที่อบอุ่นไม่ใช่กอดพิศวาสฉันท์ชู้สาวแต่เป็นการกอดยินดี ขนานผละตัวออกแล้วส่งยิ้มให้คนตัวสูง

“ ถ้างั้นรับของชิ้นนี้ไว้ได้มั้ยถือว่าแลกกับพวงกุญแจที่เราทำให้ ” ขนานมองดูถุงในมือ ของที่เขาเป็นคนออกแบบตอนนี้มันกลับถูกส่งคืนมาให้ตัวเขาเอง ขนานรับเอาถุงมาแบบงงๆ

“ ผมว่ามันแพงไปนะครับ ”

“ พี่ตั้งใจจะให้เราอยู่แล้ว ละทุกอย่างมันก็เหมาะเจาะ ความจริงพี่รู้ว่าเราทำงานกับรักษ์มันตั้งนานแล้วแหละ อันนี้ยัยผิงไม่ได้บอกนะพี่รู้เอง ” 

“ แล้วเรื่องที่จะแต่งงานนี้ใช่กับคนที่มาวันนั้นมั้ยครับ ” ขนานถามออกไปนึกอยากรู้

“ ไม่หรอกพี่มีแฟนอยู่แล้ว คนนั้นเขาคือคนที่แม่หามาน่ะลูกเพื่อนแก เห็นตั้งแต่เด็ก ” 

“ อ่อ ยังไงถ้าแต่งก็ยินดีด้วยนะครับ ”

“ ต้องมานะ ” เอกภพเอ่ยชวนอีกคน

“ ถ้าไม่ติดธุระนะครับ ” 

“ อ่า ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณเรามากนะที่เปิดใจคุยกับพี่ซักที มีอะไรทักได้เสมอนะ อยู่ตรงนี้แหละข้างๆ ” เอกภพพูดจบก็ตบไหล่เขาเบาๆแล้วเดินไปคิดเงินลูกค้า

        ขนานไม่รู้ว่าความรู้สึกโล่งที่ได้พูดออกไปนั้นมันดีแล้วหรือเปล่าแต่มันไม่มีอะไรที่จะต้องค้างคาใจอีกแล้วเขาได้ปลดล็อคความกล้าที่จะพูดกับอีกคนด้วยตัวเอง และถึงแม้เขาคนนั้นจะรับรู้ความรู้สึกขนานมานานแล้วก็ตามแต่ก็ขอบคุณที่เขาไม่ได้รังเกียจ

        สามเดือนต่อมาขนานรับรู้ถึงข่าวคราวของคนตัวสูงที่กำลังจะมีเรื่องยินดีในอีกไม่กี่วัน ซองสีเขียวสลักชื่อหน้าซองถึงนายคู่ขนาน เขานำธนบัตรใส่ลงไปแล้วปิดผลึกเป็นอย่างดีก่อนนำเอาไปฝากกับเพื่อนรักที่ตอนนี้ความสัมพันธ์กับเจ้านายก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เขาฝากซองเสร็จก็กลับมาที่ห้องเก็บกระเป๋าเดินทางเพื่อมุ่งหน้าไปยังที่พักที่จองเอาไว้ หมู่บ้านเล็กๆที่โอบล้อมไปด้วยภูเขาเขามาถึงโฮมสเตย์ที่ที่จองเอาไว้ ขนานเอากระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปเก็บแล้วออกมาข้างนอก ไกด์ตัวเล็กเจ้าถิ่นพูดสำเนียงแปร่งๆพาเขามายังร้านก๋วยเตี๋ยวห้อยขาซึ่งเจ้าตัวบอกว่าเป็นซิกเนเจอร์ของที่นี้เลย เขาได้แต่ยิ้มรับแล้วสั่งเมนูไป

        นั่งรอซักพักชามก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟขนานปรุงรสพอประมาณก่อนตักเข้าปาก เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นเขาล้วงออกมาดูพบว่าเป็นข้อความของใครบางคนร่างโปร่งกดเข้าไปดูพบว่าเป็นของเอกภพที่ส่งเข้ามา

ภพเจอ : วันนี้ไม่มาหรอ เห็นแต่มู่กับรักษ์

คุณขนาน : พอดีมาธุระน่ะครับขอโทษด้วยที่   ไม่ได้ไป 

คุณขนาน : iydrujot8iy[grviNga8c,o-v’z,

                                                     คุณขนาน : ยินดีด้วยนะครับ มีความสุขมากๆ

        ขนานปิดเครื่องมือสื่อสารลงแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อดังเดิม เขานั่งทานไปเรื่อยๆ พอตกค่ำขนานจึงเข้ามายังที่พักเขาเลือกนอนนอกระเบียงเพื่อดูดาว เห็นว่าวันนี้จะมีฝนดาวตก นั่งรออยู่นานแสงสว่างเคลื่อนที่ด้วยความเร็วบนท้องฟ้าก็ปรากฎขึ้น สองมือยกขึ้นผสานไว้แนบอกพร้อมอฐิษฐานขอพร “ขอให้โลกใบนี้ใจดีกับเขาด้วยเถอะ”   

      จบจ้า

ขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่ทนอ่านความแปกๆบ้งๆของเรื่องนี้

หยาดน้ำหวานจะนำคำติเตียนมาปรับใช้ในเรื่องต่อๆไปถ้ามี

สุดท้ายนี้ฝากให้กำลังใจหยาดน้ำหวานด้วยนะคะ

   ถึงแม้เอกภพจะไม่คู่ขนานแต่......ห่านดินกินหญ้าห่านฟ้ากินยุงนะ