เอ็กซ์ทีน

12 มีนาคม 2553

บันทึกของเน

          “ว่าไง ไอ้ออม มีเรื่องอะไรจะปรึกษากู?” เสียงพูดของร่างผอม ใบหน้าเรียวเล็ก กับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ในสนามหญ้าขนาดใหญ่บริเวณหน้าบ้านสามเหลี่ยมหน้าจั่วสีเขียวเข้ม

“ผมเบื่อไอ้ออยว่ะ พี่เน ไม่รู้มันจะตามเข้ามาอยู่ในวิลเลจกับผมทำไม ตั้งแต่ตอนเกิดเรื่องตีกันที่โรงเรียนละ ผมบอกให้มันหนีไปไม่ต้องเข้ามา มันก็เจือกใช้พลังเข้ามาช่วยผมอีก เหมือนแม่งเรียกร้องความสนใจ อะไรที่ผมห้ามแม่งทำหมด โคตรเซ็ง” หน้าตี๋ตาโตระบายออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ก็ไอ้ออยมันน้องชายมึง ไม่ให้งี่เง่ากับพี่ชายจะให้มันไปงี่เง่ากับใครวะ อีกหน่อยพอเราโตขึ้น พ่อแม่ตายหมด มึงก็เหลือแต่มันนะเว้ยที่เป็นคนในครอบครัว” เนพูดพลางตบไปที่หัวไหล่อีกฝ่าย

“แต่ผมรำคาญว่ะพี่ แม่งชอบยุ่งไม่เข้าเรื่อง” ออมยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่

“มันยุ่งไม่เข้าเรื่องอะไร ไหนมึงเล่าให้กูฟังหน่อย?” เนถามด้วยความสงสัย

“ก็หลายเรื่องอะ ไม่รู้ดิ ผมรำคาญ” ออมตอบบ่ายเบี่ยง

“เห็นไหม มึงก็ตอบไม่ได้ว่ารำคาญมันเรื่องอะไร กูว่านะมึงลองเปลี่ยนที่ตัวมึงเองก่อน” เนพูด ออมหันมาทำหน้าตาฉงนใส่

“ก็ถ้ามึงบอกไม่ชอบ นู่น นี่ นั่น แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามึงไม่ชอบ มึงอาจจะแค่อคติแล้วก็คิดไปเองก็ได้” เนพูดเสริม อีกฝ่ายยังไม่เข้าใจ

“แล้วถ้ากูบอกว่ากูไม่ชอบนิสัยคนอย่างมึงบ้างล่ะ มึงจะว่ายังไง?” ร่างผอมถอนใจก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

“ไม่ได้ดิพี่” ออมพูดสวนขึ้นมาทันที

“อ่าว แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาห้ามกู” เนสวนกลับ อีกฝ่ายเริ่มเงียบและก้มมองอย่างอื่น

“เห็นไหม กูพูดแค่นี้มึงยังจ๋อยเลย แล้วน้องมึงมันจะไม่เสียใจเหรอวะที่มึงเอาแต่รำคาญมัน ไอ้ออม กูจะพูดกับมึงนะว่ามึงต้องปรับ ปัญหาไม่ใช่ไอ้ออยเว้ย แต่คือตัวมึงเอง ปรับที่ตัวเองก่อนแล้วถ้ายังไม่ชอบแปลว่าต้องแก้ที่อีกฝ่าย ไม่ใช่เอะอะก็โทษน้อง โทษน้อง ไอ้Sad” เนสวดอีกฝ่ายจนหน้าตี๋ตาโตเริ่มได้สติ

“ออยแม่ง เด็กSad” ออมพูดปนหัวเราะออกมา

“น้องมันเพิ่งสิบสี่ มึงก็เด็ก พวกกูก็เด็ก มึงพูดอย่างกับมึงห่างกับมันเกือบสิบปี ไอ้ฟาย” เนเริ่มรำคาญ

“ไอ้ออม ถ้ามึงหงุดหงิดมาก ๆ ก็แกล้งแม่งทุกวันเลย แกล้งจนกว่าไอ้ออยจะขอกลับไปอยู่กับแม่ มึงจะได้นอนเล่นหนอนคนเดียวในบ้านไม่มีใครกวนไงวะ ฮา ฮา” เสียงแทรกที่พูดจาหยาบโลนของร่างอวบหน้าตี๋ใส่แว่น

“พี่พีทขอสาระดิพี่” ออมหันไปหงุดหงิดใส่ต้นทางเสียง

“ไอ้Sad ก้าวร้าวเดี๋ยวกูโบกให้ มึงอย่าไปฟังไอ้เนมาก แม่งติดแอ็ค มึงฟังกูนี่ พี่พีทที่แสนดีของมึง” ร่างอวบแสดงท่าทางขึงขัง วางอำนาจ

“แล้วมึงก็ไม่ต้องไปฟังไอ้พชร ไอ้โน้ต มากนะ วัน ๆ เอาแต่เล่นปัญญาอ่อน กลุ่มพวกมึงแต่ละตัว ติงต๊องทั้งนั้น” พีทพูดต่อ

“มึงดูฟ่าเพื่อนมึง วัน ๆ เอาแต่เล่นไม่ทำห่าอะไร นมก็ไม่กินแดก แดกแต่น้ำอัดลม กระดูกกร่อนหมดแล้ว ไม่สูงสักที” พีทเริ่มสาธยายคำพูดออกมาเรื่อย ๆ

“ไอ้แวนก็แดกนมเยอะไป บ้าพลัง เสียงดังชิuหาย สงสัยแดกเวย์โปรตีนแทนข้าว” พีทพูด

“โถ แล้วมึงอะ ไอ้พีท มึงดีตายเหรอวะ ไปว่าน้องมัน” เนพูดสวน

“กูว่าในวิลเลจ 1 กูเทพสุดแล้วนะเว้ย” พีทพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ คนอื่น ๆ เมื่อได้ยินเข้าถึงกับยิ้มส่ายหัวในคำพูดของเขา

“จำไว้นะเว้ยไอ้ออม มึงต้องฟังพวกกู ไม่ต้องไปฟังหรอกแก๊งมึงอะกะโหลกกะลา ไร้สาระว่ะ” พีทจับไหล่ของออมพลางพูดไปด้วยความมั่นใจ